EXPLORING BIRDSONG: “Dancing in the Face of Danger”

EP

Η πρώτη μου επαφή με αυτό το ιδιαίτερο τρίο ταλαντούχων νέων μουσικών έγινε το 2019, με το E.P. “The Thing With Feathers”. Ψάχνοντας στα πρώτα λεπτά της μουσικής της μπάντας του Liverpool απεγνωσμένα την κιθάρα, ανακάλυψα πως έχουμε να κάνουμε με ένα “guitarless” σχήμα, γεγονός που τους καθιστά ακόμα πιο ξεχωριστούς, πέρα από το γεγονός πως είναι τρεις προικισμένοι απόφοιτοι του Institute Of Performing Arts της πόλης τους.

Η δεσποινίδα Lynsey Ward που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο αλλά και στα keyboards, ακούγεται σήμερα ερμηνευτικά ακόμα πιο σταθερή και με πιο έντονα σμιλευμένο το προσωπικό της ύφος, που όμως αφήνει ακόμα αρκετές χαραμάδες στην επιδραστική φωνή της σπουδαίας Julianne Reagan των All About Eve. Η σύνθεση έχει παραμείνει σταθερή, έτσι ο μπασίστας Jonny Knight εξακολουθεί να ενισχύει παράλληλα τα θέματα των πλήκτρων, πέρα από τον βασικό του ρόλο, και ο ντράμερ Matt Harrison μοιράζεται με τους συμπαίκτες του τόσο τη μουσική όσο και τους στίχους.

Οι νεαροί μουσικοί με το πανέμορφο όνομα, στο νέο τους E.P. ακούγονται μάλλον ιδιαίτερα συνεπείς στη γραμμή που χάραξαν από την αφετηρία τους. Πέντε συνθέσεις μιας αέρινης ευαισθησίας που στηρίζονται σε ένα διακριτικό αλλά έξυπνο rhythm section, με τα “ριφ” των τραγουδιών να στηρίζονται στην ευρηματική χρήση των keyboards. Εκεί, τόσο η Lynsey όσο και ο Knight αποδεικνύονται εξαιρετικά ευρηματικοί και στις επιλογές των ήχων. Έτσι καταφέρνουν  να δώσουν μια σημαντική πνοή και δύναμη σε αυτά, καθώς στις κορυφώσεις τους συμπληρώνουν μια υπολογίσιμη ορχηστρική εντύπωση.

Και τα πέντε τραγούδια του E.P. έχουν τις δικές τους λεπτομέρειες, εναλλαγές και μεταπτώσεις του ήχου, που μπορεί να αλλάζει αδειάζοντας γλυκά και λυρικά, και γεμίζοντας μεγαλοπρεπώς αλλά με μια ισορροπημένη διαύγεια που κρατά το αποτέλεσμα ανθρώπινο και συναισθηματικό. Αναμφισβήτητα οι Exploring Birdsong παίζουν ένα ευγενικό, εκλεπτυσμένο progressive rock που έχει την πολυτελή διπλωματία να αλληθωρίζει με αξιοπρέπεια και στο indie rock, επομένως να είναι δελεαστικό και προσιτό για μια ευρεία γκάμα ακροατών. Με δεδομένη την ευελιξία και ευρηματικότητα που έχουν στον εμπλουτισμό των τραγουδιών τους, θα ήταν μια πολύ εύστοχη επιλογή για ακροατές του Steven Wilson και της Kate Bush, ειδικά με την καταλυτική παρουσία της Lynsey να σημαδεύει αισθητά το τελικό αποτέλεσμα.

Αν μπορούσα να ανακαλύψω ένα μικρό παράπονο απέναντι στην αναμφισβήτητη ηχητική τους γοητεία, μαεστρία και ευρηματικότητα, θα ήταν η περιορισμένη χρονική απόλαυση με ακόμα ένα EP. Αδημονώ να τους δοκιμάσω σε κάτι πιο απαιτητικό χρονικά, περισσότερο απλωμένο συνθετικά, ίσως μια ιδέα πιο περίπλοκη που θα τεντώσει τη δημιουργικότητά τους. Ως τότε, το νέο τους δώρο είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτο.

Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Long Branch Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 24 Μαρτίου

Bandcamp: https://exploringbirdsong.bandcamp.com/album/dancing-in-the-face-of-danger
Facebook: https://www.facebook.com/ExploringBirdsong/

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1182 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.