STYX: “Circling from Above”

Ναι, πρόκειται για τους ιστορικούς Styx από το Σικάγο, οι οποίοι εξακολουθούν να μετρούν χρόνο, απλώνοντας μια περιπέτεια που έχει ήδη ξεπεράσει τα πενήντα χρόνια. Έχοντας σημαντικές παύσεις αδράνειας στο διάστημα αυτό, το γεγονός πως το “Circling from Above” είναι το τρίτο τους άλμπουμ από το 2017, και συνολικά η 18η στουντιακή προσφορά τους, αποδεικνύει εμφατικά μια συνεπή ενεργοποίηση στα τελευταία χρόνια.

Έχοντας σημαδέψει αρκετά τη δεκαετία του ΄70 αλλά και του ΄80 με πετυχημένα singles και άλμπουμ, οι Styx μας έχουν καλομάθει με ένα εθιστικό ελιξίριο από hard rock, progressive αλλά και pop, μια επιλογή που τους έσπρωξε σε μεγάλα ακροατήρια. Όπως είναι φυσικό, κόσμος πήγε και ήρθε στη διάρκεια όλων αυτών των δεκαετιών, αλλά για να συνδέσουμε το παρόν με τη μακροχρόνια ιστορία τους, οι Styx σήμερα εξακολουθούν να καθοδηγούνται από τον ιδρυτή James “JY” Young, και τον παλιό Tommy Shaw. Από το 1999, όταν αποχώρησε ο Dennis De Young, τον ρόλο του frontman ανέλαβε ο Lawrence Gowan, με τη μερίδα του λέοντος στα φωνητικά, σε μια μπάντα με πολλούς τραγουδιστές, αλλά και την πολύτιμη συνδρομή στα keyboards.

Η ισχυρή εντύπωση είναι πως το σχήμα συνεχίζει να βαδίζει στα χνάρια των δυο προηγούμενων δίσκων, κάτι που σημαίνει πως όλοι αυτοί που εκτίμησαν αυτό το άμεσο, ήρεμο και λιτό prog rock με πολλά στοιχεία pop και AOR, σίγουρα θα μείνουν απόλυτα ικανοποιημένοι. Όσοι νοσταλγοί των παλιών εποχών προσδοκούν σε κάτι περισσότερο θεατρικό, δεν θα το βρουν εδώ. Ίσως μόνο η αίσθηση μιούζικαλ του “Everybody Raise a Glass” θα μπορούσε να γυρίσει το ρολόι ακόμα πιο πίσω, όμως ακούγεται σαν ένα ρετρό ιντερλούδιο ανάμεσα σε ένα πλήθος εντυπώσεων. Πράγματι, οι αναγωγές σε στιγμιαίες ανακλήσεις μπορούν να πετάξουν από τους Pink Floyd μέχρι τους ELO και τους Supertramp, ενώ σε πιο μοναχικές περιπτώσεις όπως το “Blue Eyed raven” αναδύονται και λατινοαμερικανικές επιρροές. Δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος να μην ανιχνεύσει μια έντονη απόχρωση των The Who στο “We Lost the Wheel Again”.   Αυτό το εύρος των διαθέσεων δίνει στον δίσκο μια αίσθηση ταξιδιού και μιας οικουμενικής ξενάγησης, χωρίς να σαμποτάρει την ομοιογένειά του.

Θεματικά, υπάρχουν πολλές αναφορές στην τεχνολογία και τη φύση, δυο πλευρές που δύσκολα εναρμονίζονται στην ανθρώπινη λογική με ευεργετικά αποτελέσματα, και χαρακτηριστικός είναι και ο επίλογος του δίσκου με το “Only You Can Decide”, μια σαφή προτροπή να αντισταθούμε στην αλόγιστη κυριαρχία της τεχνολογίας και να φροντίσουμε να αποκτήσουμε τη γνώση των συνεπειών και των ορίων της.

Είναι χαρακτηριστικό πως όλες οι ιδέες των σύγχρονων Styx ολοκληρώνονται κάπου πάνω από τα τρία λεπτά, αναδεικνύοντας όμως μια περιεκτικότητα και μια λειτουργική εξέλιξη. Με δεκατρία νέα κεφάλαια, εστιασμένα στο σημερινό τους χαρακτήρα, που έξυπνα κρύβουν μικρές αποκλίσεις εκπλήξεων, οι βετεράνοι rockers ακούγονται απρόθυμοι να αναπαυτούν οριστικά στις δάφνες του παρελθόντος. Όσο έχουν ακόμα το κοκαλάκι της νυχτερίδας να γράφουν άμεσους ύμνους σαν το “It’s Clear”, και να ελίσσονται με τέτοια έμπνευση, μπορούν να απαιτούν την προσοχή μας, πέρα από τις αιώνιες παγίδες της νοσταλγίας ενός παρελθόντος που δεν γυρίζει πίσω.  

Είδος: Progressive Rock/Melodic Rock
Εταιρεία: Universal Music Enterprises
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 18 Ιουλίου 2025

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1321 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.