(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ, πέρα από τα πολύ δυνατά δέλεαρ ονομάτων που είναι αληθινοί στρατηγοί στους χώρους τους, είχε τα δικά της μυστικά, που είχαν να κάνουν με την ιστορία της σκηνής στην πόλη. Δεν είναι λοιπόν τελικά και τόσο παράξενο που το Skyland σχεδόν γέμισε μέσα σε λίγα λεπτά από τη στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες. Υποθήκες του παρελθόντος που επιτέλους ζωντανεύουν ξανά στο παρόν έδωσαν το ερέθισμα της παρουσίας σε πολλούς. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Οι Transparent Skin ήταν αυτοί που κλήθηκαν να κόψουν την κορδέλα της δεύτερης μέρας αλλά και ταυτόχρονα και τη δική τους των ζωντανών εμφανίσεων. Είναι ένα φρέσκο κουαρτέτο που ουσιαστικά ενεργοποιήθηκε μέσα στον τελευταίο χρόνο, δουλεύοντας άμεσα σε δικό του υλικό. Η ιστορική αξία της πρώτης εμφάνισής τους χτες στο Skyland, έχει να κάνει με την επιστροφή στην ίδια σκηνή δυο πρώην μελών των ιστορικών Dorian Gray, μιας από τις πρώτες μπάντες της πόλης, με progressive metal κατεύθυνση. Ο τραγουδιστής Γιάννης Καραμήτσιος και ο μπασίστας Φώντας Σταγγαλινός βρέθηκαν μαζί στο σανίδι μετά από πολλά χρόνια, υπηρετώντας πια τη μουσική κατεύθυνση των Transparent Skin. Μαζί τους ο κιθαρίστας Αντώνης Κορδελάς και ο ντράμερ Χρήστος Κακακιάρης, μας σύστησαν το πρόσωπο, την ταυτότητα και το υλικό της νεοσύστατης μπάντας.
Δεν θέλω να χαρακτηρίσω τη μουσική τους progressive rock, γιατί η παγίωση του όρου φέρνει παρεξηγήσεις, έτσι θα προτιμούσα να καταφύγω στην περιγραφή μοντέρνο heavy rock που επικαλείται διάφορα στοιχεία και στηρίζεται αμφίσημα στη μελωδία και την τεχνική. Τα τραγούδια τους αφήνουν χώρους με διακριτική οργανική συνοδεία από τους υπόλοιπους στις φωνητικές μελωδίες να τυλίξουν με παραλλάξεις την ιστορία του τραγουδιού. Αρχικά, είναι αυτές οι φωνητικές γραμμές που, αντλώντας έμπνευση από διάφορα ιδιώματα, χρωματίζουν τις φύσεις των τραγουδιών, και οι εξελίξεις τους, έχοντας κορυφώσεις, προσδίνουν δύναμη και ένταση. Η δεδομένη τεχνική τους επάρκεια αποφεύγει τη φλυαρία, το rhythm section μεταφέρει έξυπνα τη διαδρομή, ενώ ακόμα και τα δεδομένα leads έχουν στόχο και ουσία. Σε κάποιες στιγμές υπήρξαν και πιο εκκεντρικές εκπλήξεις στην πορεία των τραγουδιών, αλλά όλα ακούστηκαν με αποστολή, και στον κόσμο άρεσε αυτό το ωραία φινιρισμένο και σκεπτόμενο μοντέρνο heavy rock, που δεν δίστασε να δεχτεί και κάποιες στιγμιαίες jazzy σταγόνες. Με αποκλειστικά δικές τους συνθέσεις, επικοινώνησαν άμεσα, θερμά και πετυχημένα με το κοινό, και όλοι περιμένουμε με περισσότερο ενδιαφέρον τη συνέχεια.
Transparent Skin Setlist:
Build Up
Subterfuge (Gentlemen Take Opioids)
Coiled
Knot
Origami Swan
Transparent
(Γράφει ο Γιώργος Καπετανόπουλος)
Σε μια βραδιά όπου οι πάσης φύσεως όψεις της “προοδευτικής” rock είχαν την τιμητική τους, ήρθε και η σειρά των Αθηναίων Infected Minds να αφήσουν το δικό τους αντιπροσωπευτικό δείγμα στη σκηνή του Skyland. Έχοντας στο “βιογραφικό” τους ήδη ένα full length album (“Reanimated”) από το 2022 και εν αναμονή της νέας τους κυκλοφορίας που βρίσκεται στο τελικό στάδιο, η συγκυρία φάνταζε παραπάνω από ιδανική.
Με εφαλτήριο το ντεμπούτο τους, ξεκίνησαν την περιήγηση στον δικό τους ιδιαίτερο κόσμο μέσα από αντισυμβατικά μονοπάτια, “μεταφέροντας” την ατμόσφαιρα των studio πρωτότυπων εκτελέσεων και παρουσιάζοντας την live εκδοχή τους. Σαν έτοιμοι από καιρό φάνηκαν εξαιρετικά δουλεμένοι και αν και ο ήχος ειδικά στο ξεκίνημα δεν βοηθούσε όσο θα έπρεπε, προσαρμόστηκαν στις απαιτήσεις του χώρου προσελκύοντας το ενδιαφέρον των παρευρισκόμενων που σταδιακά μεγάλωνε. Με την κιθάρα να τραβά τις κύριες κατευθυντήριες γραμμές και αρωγούς στο εγχείρημα το μπάσο και τα τύμπανα, δημιουργήθηκε το εγγυημένο περιβάλλον για να αποκαλυφθούν οι διαυγείς αποχρώσεις των γυναικείων φωνητικών. Η αρμονία στον συντονισμό όλων των παραγόντων είχε αντίκτυπο στη μεγάλη εικόνα (ο ήχος βελτιώθηκε), με την μπάντα να “απελευθερώνεται” ερμηνευτικά κάθε λεπτό που περνούσε, ενώ το “αποτύπωμά” της γινόταν περισσότερο εμφανές. Σε ένα είδος που δύσκολα μπαίνει σε κουτάκια ούτε περιορίζεται σε στερεότυπα, αλλά με συναισθηματικό και συνθετικό “βάθος”, οι ποικίλες εναλλακτικές διαδρομές του συγκροτήματος ακολουθήθηκαν πειστικά, τόσο στα παλαιότερα κομμάτια όσο και στα νεότερα που έκαναν την εμφάνισή τους στον επίλογο.
Την επικοινωνία με το κοινό ανέλαβε αυτονόητα η τραγουδίστρια Κατερίνα Κεχαγιά (που βρέθηκε στην ιδιαίτερη πατρίδα της, χωρίς στο μεταξύ να έχει ξεχαστεί η παρουσία της στους Karro πριν μετακομίσει στην πρωτεύουσα), τονίζοντας την σημασία τέτοιων events για την ανάδειξη της εγχώριας underground σκηνής. Το Sound Valley Festival του Θωμά Βαλάση πρωτοστατεί στο να δίνει πρόσφορο έδαφος σε νέες μπάντες και οι “Infected Minds” δεν άφησαν την ευκαιρία. Έχοντας μια πρώτη εικόνα της νέας τους δουλειάς περιμένουμε στο προσεχές μέλλον την επικείμενη ολοκλήρωσή της.
Infected Minds Setlist:
Towards the truth
Foreigner passenger
Xenomorph
Next in the line
Denial and acceptance
(Γράφει ο Γιώργος Γεωργίου)
Η σημασία των Sun Of Nothing για την ακραία εγχώρια (και όχι μόνο σκηνή) είναι μια αδιαπραγμάτευτη πραγματικότητα. Αυτό που βιώνουμε όμως από την περσινή κυκλοφορία του “Maze” είναι η επιστροφή της μπάντας σε όλα τα επίπεδα, μετά από πολλά χρόνια απουσίας. Είναι γνωστό πως το κουαρτέτο αποτελεί μια ομάδα έκφρασης χωρίς την παραμικρή έκπτωση τόσο στα θέματά του, όσο και στους ήχους με τους οποίους τα περιγράφει. Αυτή είναι μια αποστολή διαρκείας, και όταν παρατάχθηκαν στο σανίδι του Skyland, οι οικείοι της μπάντας ήξεραν τι περίμεναν.
Μόνιμα στυλωμένοι στο ακρωτήρι των προκλήσεων, οι Sun Of Nothing μας υποδέχτηκαν στη λάσπη, το σκοτάδι και τις αιχμές της νύχτας με δυο τραγούδια του “Maze”. Ο ήχος είχε δύναμη και ευκρίνεια, τα τύμπανα του Ζαφειρόπουλου σήκωναν πολεμικό αέρα και τα ουρλιαχτά του Αποστολάκη στόχευαν στο ραντεβού της απόλυτης οργής με την έσχατη απελπισία. Άλλωστε το “Maze” συνέχισε εμφατικά την παράδοση των επίπονων μουσικών εμπειριών, αυτών που είναι βουτηγμένες σε ατομικά και συλλογικά δηλητήρια.
Το κουαρτέτο ανακάτεψε το καλάθι του και γύρισε αισθητά προς τα πίσω, στο “…In The Weak And The Wounded” του 2007, και η συνεργία του sludge, doom, post και black metal συνέχισε να μας ρουφά αλύπητα στη μαύρη χοάνη, με τη φωνητική συνδρομή του Σταρογιάννη να εμπλουτίζει τις ιαχές απαίτησης και αγωνίας. Παρασυρόμενοι σε ένα συντριπτικό φινάλε, έχουμε γυρίσει πια τις σελίδες του “… and Voices, Words, Faces, Complete the Dream”, σε μια συμπαγή και ολοζώντανη γέφυρα με το 2003. Με τα ρυθμικά του Πανουτσόπουλου να κόβουν φέτες το υποχθόνιο rhythm section του “Impact”, φτάνουμε σε ένα τέλος, έχοντας πάρει όλα όσα περιμέναμε. Μετρώντας τη συνολική τελική αντίδραση του κοινού, αυτό ήταν κάτι αναπόφευκτο.
Sun Of Nothing Setlist:
Liars in Wait
After the Fall
Dead Hands and Stupid Hearts
White Freak
Catharsis
Pure Reality (The Revenge)
Impact
(Γράφει ο Γιώργος Καπετανόπουλος)
Σχεδόν οκτώ μήνες πέρασαν από την κυκλοφορία – ορόσημο (“Magna Mater”) για την εγχώρια και όχι μόνο progressive metal σκηνή, με την προσμονή για ακόμη μια ζωντανή Mother of Millions εμπειρία στην πόλη της Λάρισας να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα. Έχοντας ολοκληρώσει έναν κύκλο ζωντανών εμφανίσεων (κυρίως στο εξωτερικό) ήρθε και η σειρά της ελληνικής περιφέρειας, με το Sound Valley Festival να εκπληρώνει με συνέπεια τις απαιτήσεις της τοπικής και όχι μόνο, μουσικής κοινότητας. Με την φήμη της μπάντας να έχει εξαπλωθεί πλέον και σε ευρύτερα ακροατήρια, απόρροια μιας ταχύτατα ανοδικής πορείας, οι προσδοκίες είχαν αυξηθεί κατακόρυφα.
Με το κοινό να γεμίζει το μεγαλύτερο μέρος του χώρου, η καθυστέρηση λόγω τεχνικής φύσεως προβλημάτων που ανέκυψαν (ειδικά στα εφέ και τις ηχογραφήσεις) , έφεραν αμηχανία που γρήγορα εξαφανίστηκε μόλις οι πρώτοι ήχοι από το “Inside” έγιναν αντιληπτοί. Με περίσσια ενέργεια κι εφηβική ορμή εκδήλωσαν με το “καλημέρα” τις διαθέσεις τους, καταλαμβάνοντας το “Skyland” με αφοπλιστική άνεση. Μια καλοκουρδισμένη μηχανή μπήκε σε λειτουργία με μέριμνα για κάθε λεπτομέρεια αντανακλώντας την αδιαμφισβήτητη “ερμηνευτική” εξέλιξη της μπάντας.
Προφανώς και το “Magna Mater” θα είχε τον πρώτο λόγο και μετά το “Orbit” που ακολούθησε το εναρκτήριο, τρία εμβληματικά κομμάτια του (“Halo”, “Feral”, “Magna Mater”) θα εκτελούνταν με καταιγιστικό ρυθμό σε μια αλληλουχία που δεν άφηνε περιθώρια για πρόσθετες ανάσες και περιττές σκέψεις. Ο Γιώργος Προκοπίου αναδείκνυε όλο το συναισθηματικό απόθεμα απλώνοντας ευρύτατα την σαγηνευτική του αύρα, ο Κώστας Κωνσταντινίδης “τραβούσε” με την κιθάρα τις μελωδικές γραμμές από την δική του διάσταση και ο Πάνος Πρίφτης συντόνιζε με ακρίβεια πίσω από το συμπαγές μπάσο. Στυλοβάτης και άνθρωπος ορχήστρα ο Γιώργος Μπουκαούρης, από την μια ισοπέδωνε τα πάντα με τις συνεχείς του εκρήξεις στα τύμπανα (υπήρχαν στιγμές που άφηναν εμβρόντητο το κοινό), από την άλλη επιλαμβάνονταν όλες τις ηχητικές ανάγκες με το “απαραίτητο” πιάνο, αλλά και τα γενικότερα εφέ.
Η πρώτη πάντως αξιοσημείωτη συνοδευτική εκδήλωση του κόσμου ήρθε με το “Amber” που ακολούθησε, ενώ οι παλμοί ανέβηκαν κατακόρυφα με ένα ακόμη αιχμηρά διαπεραστικό άσμα (“Irae”) με γνήσια κατάθεση ψυχής. Ήταν τέτοια η επίδραση της παρουσίας της μπάντας ώστε στο “Rome” το κοινό να αναλάβει, από το μέσο και μετά, χρέη “δεύτερων φωνητικών” ακολουθώντας την κύρια μελωδία, σε αγαστή συνεργασία υπό τις “οδηγίες” του Προκοπίου. Κι επειδή η έξαψη είχε κορυφωθεί, το τραγούδι του κόσμου συνεχίστηκε μετά το τέλος του κομματιού, “αναγκάζοντας” τους Mother of Millions με έκδηλα χαμόγελα να επανέλθουν, επαναλαμβάνοντας μέρος από αυτό. Δεν ξέρω αν τους είχε τύχει ξανά παρόμοια έκπληξη, αλλά σίγουρα αποτέλεσε από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς.
Στο πρόγραμμα απέμενε ένα τελευταίο κομμάτι και το “Artifact” ως χαρακτηριστικό της ιδιοσυγκρασίας τους ήταν η αυτονόητη επιλογή. Ήταν τέτοια όμως η σχέση με τον κόσμο που είχε δημιουργηθεί, που ήταν αδύνατο να τερματιστεί χωρίς encore. Μετά από λαϊκή απαίτηση (μεταξύ πολλών επιθυμιών) το “Silence” θα έριχνε την αυλαία, σε μια βραδιά που η μνήμη της θα παρέμενε “ζωντανή” για καιρό.
Πάντα όταν προσπαθείς να προσαρμοστείς σε event με πολλές παραμέτρους (4 συγκροτήματα πήραν μέρος συνολικά) ο χρόνος δεν είναι σύμμαχός σου, ειδικά όταν το πλήθος των κομματιών που ανταγωνίζονται “επί ίσοις όροις” την είσοδό τους στο setlist είναι μεγάλο και είναι δύσκολο να ευχαριστήσεις τους πάντες. Τίποτα όμως δεν στάθηκε εμπόδιο για να παρακολουθήσουμε μια άκρως επαγγελματική υψηλών προδιαγραφών “παράσταση”, με το ποιοτικό “προβάδισμα” της πρόσφατης κυκλοφορίας των Mother of Millions, να συμπαρασέρνει ευχάριστα και την σκηνική τους παρουσία. Η επιλογή ως support μπάντα στην επικείμενη συναυλία των Opeth στον Λυκαβηττό για το Rockwave, αποδεικνύει του λόγου το αληθές κι “επιβεβαιώνει” ένα άλμα καριέρας που γίνεται πράξη.
Mother of Millions Setlist:
Inside
Orbit
Halo
Feral
Magna Mater
Amber
Irae
Rome
Artefact
Silence
Φωτογραφίες – Βίντεο: Δημήτρης Ζαμπός
