Είναι ελάχιστοι οι καλλιτέχνες που κατάφεραν πραγαματικά να γίνουν μύθοι και η ζωή τους να τυλιχθεί από μια ομίχλη μυστηρίου. Σε αυτό το elite club ανήκει ο αφροαμερικανός κιθαρίστας Robert Johnson, ο οποίος μέσα σε λιγότερο από μια πενταετία άφησε μια τεράστια μουσική κληρονομιά. Ο ίδιος ο Keith Richards τον θεωρεί σημαντική επιρροή για το παίξιμο του. Τα τραγούδια, τα θέματα, το παίξιμο της κιθάρας θυμίζουν πολύ Μπαχ. Ο Eric Clapton επίσης έχει δηλώσει ότι είναι ο λόγος που έπιασε την κιθάρα του και ξεκίνησε να παίζει. Όλοι οι φανατικοί του μπλουζ, συμφωνούν ότι δύσκολα θα υπάρξει ιδιοφυία σαν και αυτόν. Ακούγεται σαν να παίζουν 2-3 άτομα αλλά είναι μόνο ένας. Δύσκολα θα ακούσεις μπλουζ η ροκ μελωδία που να μην έχει συγχορδίες του Robert. Κάποιοι είπανε ότι είχε πουλήσει την ψυχή του στον ίδιο τον διάολο! Αλλά ποιος πραγματικά ήταν ο Robert Johnson;
Μέχρι πριν λίγο καιρό ελάχιστα ξέραμε για αυτό τον τόσο σημαντικό μουσικό. Έχουν διασωθεί δύο φωτογραφίες, βίντεο δεν υπάρχουν που να τον αποθανατίζουν να παίζει, ακόμα και ο τάφος του είχε ξεχαστεί. Ευτυχώς από τη δεκαετία του 90 και μετά διάφοροι ερευνητές κατάφεραν να συγκεντρώσουν μαρτυρίες και στοιχεία και να ξεχωρίσουν τον μύθο από τη πραγματικότητα. Ο Robert Leroy Johnson γεννήθηκε στις 8 Μαίου του 1911 στο Χέιζελ του Μισισίπι. Μητέρα του ήταν η Julia Nonts που είχε παντρευτεί τον Charles Nonts, ένα πλούσιο μαραγκό και αγρότη. Η επιτυχία του ενόχλησε αρκετούς λευκούς στην περιοχή και για να γλιτώσει το λυντσάρισμα, παράτησε τη γυναίκα του και μετακόμισε στο Μέμφις. Η Julia από τότε άλλαζε συχνά περιοχές διαμονής, ψάχνοντας συνεχώς για δουλειά. Κάποια στιγμή γνώρισε και τον πατέρα του Robert, τον Noah Johnson, ένα επίσης φτωχό ξυλουργό αλλά ούτε με αυτόν έμεινε πολύ. Τελικά η μητέρα του ξαναπαντρεύτηκε και πήγαν όλοι να μείνουν στη φυτεία του άντρα της. Εκεί ο πατριός του τον κακοποιούσε σωματικά αφού ήθελε ο μικρός να κάνει αγροτικές δουλειές, όμως ο Robert ήδη είχε διαλέξει τη μουσική και τις πρώτες παραστάσεις τις έδωσε μπροστά σε φτωχούς αγρότες.
Όταν ενηλικιώθηκε ξεκίνησε να παίζει από πόλη σε πόλη μέχρι που γνώρισε τη 18χρονη Virginia, την οποία παντρεύτηκε και άφησε έγκυο, χωρίς όμως τη συγκατάθεση της οικογένειας της που δεν γούσταραν έναν νεαρό μουσικό, που παίζει τη μουσική του Διαβόλου. Τον καιρό που έμειναν μαζί, ο Robert Johnson σταμάτησε να παίζει αλλά μόλις η Virginia ήταν ετοιμόγεννη πήγε στους δικούς της και αυτός ξαναγύρισε στις παλιές του συνήθειες. Δυστυχώς η Virginia πέθανε πάνω στη γέννα και από τότε ο Robert είδε τον γιο του μόνο δυο φορές, τόσες τον αφησε η οικογένεια της Virginia. Από τότε και παρά την επιτυχία του με το γυναικείο φύλο αυτός έστρεψε εξ ολοκλήρου την προσοχή του στα blues.
Το 1930 οι σημαντικοί μουσικοί Son House και Willie Brown μετακόμισαν στο Ρόμπινσονβιλ και ξεκίνησαν τις εμφανίσεις. Εκεί άρχισε να συχνάζει και ο Robert Johnson που όπως δεν ήταν ακόμη έτοιμος για τέτοιου υψηλού βεληνεκούς μουσικούς. Οι δυο μουσικοί θυμούνται ότι ο Robert Johnson συχνά πείραζε τις κιθάρες τους οπότε αυτοί θυμωμένοι των έδιωχναν. Τελικά ο Johnson αποφάσισε να γυρίσει στη γενέτειρα του, σε αναζήτηση και του βιολογικού πατέρα του. Εκεί πετυχαίνει ένα άλλο σπουδαίο μουσικό και μέντορα του, τον Isaiah “Ike” Zimmerman. Μαζί ξεκινάνε τα sessions στο τοπικό νεκροταφείο για ενάμιση χρόνο και μετά ο Robert Johnson, ήταν ένας διαφορετικός μουσικός. Οι Son House και Willie Brown εκείνη την περίοδο έπαιζαν σε ένα μπαρ στο Μπανκς του Μισισίπι, όπου εκεί ξαναεμφανίστηκε ο Robert. Θυμούνται ότι είχε προσθέσει μια χορδή στη κιθάρα του (από εξάχορδη σε εφτάχορδη) και το παίξιμο του ήταν φανταστικό. Γρήγορα η φήμη του Johnson εξαπλώθηκε σε όλο το Δέλτα και άρχισε να παίζει σε μεγαλύτερα ακροατήρια. Επειδή η επιτυχία του ήταν ξαφνική, διαδόθηκε η φήμη ότι ο ίδιος ο διάβολος τον ευνόησε. O μύθος λέει ότι κάποια στιγμή, σε ένα σταυροδρόμι ο διάβολος πήρε την κιθάρα του και την κούρδισε. Ο διάβολος του είπε: Αν πάρεις την κιθάρα η ψυχή σου μου ανήκει, την θέλεις; Από τότε συνεργάστηκε με μπλουζίστες όπως οι Johnny Shines, Robert Lockwood Jr. και Henry Townsend.
Στο Τζάκσον του Μισισιπή, γύρω στο 1936, ο Johnson αναζήτησε τον H. C. Speir, ο οποίος είχε ένα γενικό κατάστημα και επίσης ήταν ανιχνευτής ταλέντων. Ο Speir έφερε τον Johnson σε επαφή με τον Ernie Oertle, ο οποίος, ως πωλητής για την ARC, σύστησε τον Johnson στον Don Law για να ηχογραφήσει τα πρώτα sessions στο Σαν Αντόνιο του Τέξας. Η ηχογράφηση πραγματοποιήθηκε στις 23-25 Νοεμβρίου του 1936, στην αίθουσα 414 του ξενοδοχείου Gunter στο Σαν Αντόνιο. Στο τριήμερο που ακολούθησε, ο Robert έπαιξε 16 κομμάτια και ηχογράφησε εναλλακτικά takes για τα περισσότερα από αυτά. Η δεύτερη ηχογράφηση με τον Don Law έγινε το 1937. Ο Τζόνσον ταξίδεψε στο Ντάλας του Τέξας για άλλη μια ηχογράφηση σε ένα αυτοσχέδιο στούντιο στο Vitagraph κτήριο (Warner Bros.) στις 19-20 Ιουνίου 1937. Ο Robert Johnson ηχογράφησε σχεδόν τα μισά από τα 29 τραγούδια που απαρτίζουν ολόκληρη τη δισκογραφία του στο Ντάλας και έντεκα δίσκοι από αυτό το session κυκλοφόρησαν τα επόμενα χρόνια.
Στις 16 Αυγούστου του 1938 η ζωή του Johnson φτάνει στο τέλος της. Ο Johnson μαζί με τον David “Honeyboy” Edwards έκαναν εμφανίσεις στο μπαρ “Τρία Πιρούνια” έξω από το Γκρίνγουντ του Μισισίπι. Εκεί ο Robert Johnson πλήρωσε την αλαζονεία του αφου τα είχε φτιάξει με τη γυναίκα ενος εργαζόμενου από το μαγαζί χωρίς να κρατάει τα προσχήματα. Εκεί του σέρβιραν ένα ανοιχτο ουίσκι που είχε δηλητήριο. Ο μύθος λέει ότι ο “Honeyboy” του το έσπρωξε από τα χέρια αλλά ο Johnson του είπε ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πιει ένα ουίσκι 8 δολαρίων. Πέθανε μετά από δυο μέρες με φριχτούς πόνους.
6 μήνες μετά το θάνατο του ο παραγωγός John Hammond διοργάνωσε μια μεγάλη συναυλία στο Κάρνεγκι Χολ, στη Νέα Υόρκη. Όταν έμαθαν ότι είχε πεθάνει, την ώρα που θα εμφανιζόταν, έβαλαν ένα φωνογράφο στη σκηνή και ακούστηκαν τα τραγούδια του. Ο κόσμος ξετρελάθηκε και για λίγο καιρό υπήρχε ζήτηση για τη μουσικη του. Στη συνέχεια όμως ξεχάστηκε μέχρι την έκρηξη των μπλουζ τη δεκαετία του 60. Αν είχε τραγουδήσει τότε, σίγουρα θα κατακτούσε τον κόσμο. Είναι αναρίθμητοι οι μουσικοί που επηρεάστηκαν από τον Ρόμπερτ Τζόνσον: Chuck Berry, BB king, Eric Clapton, Johnny Winter, Robert Plant, Bob Dylan, Elijah Wald και πόσοι άλλοι. Όσο για τη μουσική του κληρονομιά, είναι παντού σε όλη τη ροκ, μπλουζ και τζαζ σκηνή. Ακόμα και τώρα δέχεται διακρίσεις όπως τα Grammy που έχει πάρει μετά θάνατο του η οι συμμετοχές στα αφιερώματα στους καλύτερους κιθαρίστες όλων των εποχών. Μπορεί να έφυγε νωρίς, αλλά ο Robert Johnson κατάφερε και κέρδισε τη αθανασία ακόμα και χωρίς τη βοήθεια του διαβόλου. Απλά Μοναδικός.
