Το ρουστίκ περιποιημένο ηχόχρωμα του “Everdark Mountain” επιβεβαιώνει με τον άμεσο ρόλο του πορτιέρη στο νέο τρίτο άλμπουμ, πως η συγκεκριμένη αξιόπιστη παρέα συνεχίζει να λοξοδρομεί από το οικογενειακό μενού των Spock’s Beard, με νέα θαυμαστά αποτελέσματα. Και αυτή η πρώτη αίσθηση ταξιδιού στον χρόνο που ανοίγει το “Only Passing Through”, με την αναμενόμενη περιεκτική ηχητική γοητεία, αφήνει με την μικρή του διάρκεια, (μόλις 2:50 λεπτά), την δυνατή εντύπωση του προλόγου.
Πως θα μπορούσε κανείς να περιγράψει αυτό το κουαρτέτο σε κάθε συνεργό του άδικου παραγκωνισμού τους ως τη στιγμή που το τρίτο τους άλμπουμ συνεχίζει να κυκλώνει τα αυτιά με την αξιωματική γοητεία του κλασικού; Δεν είναι δύσκολο για την παρέα του κλειδοκράτορα John Boegehold, τον σεσημασμένο τραγουδιστή/και κιθαρίστα πια Ted Leonard, τον μπασίστα Dave Meros, και τον ντράμερ Jimmy Keegan, να τραβήξεις μια παράλληλη γραμμή με τους Spock’s Beard. Είναι αυτός ο προφανής συσχετισμός των νυν και πρώην μελών που σχεδόν το επιβάλλει. Και είναι αληθινή η προσέγγιση αυτή καθώς, εκτός συγκλονιστικού απροόπτου, θα αρέσουν χωρίς σοβαρούς συμβιβασμούς στους φίλους των Beard. Όχι όμως μόνο σε αυτούς…
Αφήνοντας στην άκρη τα αποθέματα δεξιοτεχνίας που υπόσχεται η σύνθεση αυτή, αυτό που αναβλύζει ξανά, καθώς ο χρόνος σκάβει το τελευταίο άλμπουμ, είναι μια απίθανη χημεία που ισορροπεί υπέροχα μεταξύ του νέου και του παρωχημένου, του δύσβατου και του εύπεπτου, του μακροσκελούς και του σύντομου. Και αυτό θεωρώ πως συμβαίνει γιατί γράφουν πέρα από αναγκαιότητες και συμβάσεις με κάποιο κοινό, γίνεται με τον τρόπο αυτό γιατί λειτουργούν απελευθερωτικά μέσα στο σχήμα τους αυτό. Η πιο έντονη εντύπωση που με συνοδεύει μόνιμα στην ακρόαση είναι πως η βασική επιδίωξη είναι μια περιγραφική μουσική, πέρα από κανονισμούς και τακτικές, μια επιδίωξη που προσαρμόζεται στην έμπνευση και την καρδιά του τραγουδιού. Απέναντι από την καθοριστικά σύντομη δήλωση του “Everdark Mountain” λοιπόν, μπορεί να σταθεί η απλωμένη σε περισσότερα από 13 λεπτά περιπέτεια του “Time Has a Way”, σε μια αφήγηση με πλήθος από ευρηματικές μουσικές αναπλάσεις και αναπαραστάσεις της ιστορίας του τραγουδιού.
Νιώθω πως οι μουσικοί λειτουργούν με οδηγό αυτή την απόλυτα σεβαστή κατεύθυνση του περιεχομένου. Οι ρυθμοί του Keegan, για παράδειγμα, στο εμφατικά αγωνιώδες “Said The Stranger”, κάνουν την δυσμενή πρόβλεψη να υψώνεται, να φουσκώνει, με μοναδικό τρόπο, κουβαλώντας υποδειγματικά τα φωνητικά του Leonard. Μέσα σε όλη αυτή την ψηλάφηση του ταλέντου αυτής της μπάντας, και συνυπολογίζοντας την συγκεντρωτική εντύπωση του ήχου τους, αν θα έπρεπε να κάνω μια παραπομπή για να δελεάσω κάποιον, αυτοί θα ήταν χωρίς δεύτερη σκέψη οι Kansas.
Ναι, είμαι πεπεισμένος πως αν αγαπάς τους Kansas, δύσκολα θα αντισταθείς στους φίλους μας. Αυτό δεν σημαίνει πως αποτελούν ένα υποκατάστατο, αλλά υπάρχουν πολλά δεδομένα αυτής της Αμερικανικής σχολής που νιώθεις πως παντρεύει τόσο λάγνα το περίτεχνο προοδευτικό rock των 70’s με την πρώτη φάση των μεγάλων ονομάτων του μετέπειτα AOR. Και οι επιλογές των ήχων στα keyboards, η χρήση των πολλαπλών φωνητικών αλλά και ο εμπλουτισμός με περιστασιακές παρεμβάσεις άλλων οργάνων συνηγορούν συχνά σε μια ρετρό αίσθηση που όμως εξυπηρετεί μια νοοτροπία εξέλιξης μέσα στη σύνθεση και την έκφραση που είναι σύγχρονη και φρέσκια.
Άλλη μια παράμετρος που είναι δελεαστική αλλά ακόμα δεν μεταφράζεται σε αποδοχή από το αντίστοιχο, έστω, κοινό, είναι η απουσία αυτής της ασήκωτης, μολυβένιας αίσθησης ακόμα και σε δύσκολα θέματα που μπορεί να πραγματεύονται στα τραγούδια τους. Αυτό τους κάνει να διατηρούν αυτό τον ιαματικό χαρακτήρα του διασκεδαστή και όχι κάποιον που επιδιώκει να γίνει ο εξορκιστής του επίδοξου ακροατή του, οδηγώντας τον στα άκρα. Μια σημαντική μολυβιά στην ομορφιά και αυτού του δίσκου τους είναι η συγκεκριμένη. Οι παιδικές μνήμες του “Rock Paper Scissors” το ανυψώνουν τρυφερά σε έναν ευαίσθητο αντιπολεμικό ύμνο, η διαφαινόμενη καταστροφή του “I Can’t Stay Here Anymore” κυλά στην συναρπαστική προοπτική μιας νέας απόδρασης, και η αδυσώπητη διαπίστωση πως ό,τι και αν συμβεί, ο χρόνος έχει πάντα τον τελευταίο λόγο γίνεται το ιδανικό μανιφέστο για μια απίθανη μουσική εξέγερση με τεράστιο πλούτο στο “Time Has a Way”.
Διατηρώντας τον θαυμασμό μου, που επίμονα παραμένει αντιστρόφως ανάλογος με τη δημοφιλία τους, αυτό που αντιλαμβάνομαι και βιώνω όλο και περισσότερο για τους Pattern-Seeking Animals είναι πως απολαμβάνουν πραγματικά τη διαδικασία σύνθεσης και ηχογράφησης της μουσικής τους. Και έχοντας πια σαν μια επιβεβαιωμένη πραγματικότητα πόσο ταιριάζουν τα χνώτα τους, δεν αποτελεί την παραμικρή έκπληξη το γεγονός πως διασκεδάζουμε και εμείς το ίδιο.
Ίσως και περισσότερο.
Είδος: Progressive Rock
Εταιρεία: Inside Out Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 1 Απριλίου 2022
Official Website: https://www.psanimals1.com/
Facebook: https://www.facebook.com/psanimals1/
