PAIN OF SALVATION: Έρχεται το 2007 το μυστικοπαθές δεύτερο μέρος του “τέλειου στοιχείου”

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 22 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ

Το “Scarsick” είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ του σουηδικού progressive metal συγκροτήματος Pain of Salvation, που κυκλοφόρησε στις 22 Ιανουαρίου 2007. Είναι ένα concept άλμπουμ που εστιάζει σε σύγχρονα ζητήματα όπως ο καπιταλισμός, ο υλισμός και ο καταναλωτισμός. Το Scarsick είναι το τελευταίο άλμπουμ στο οποίο συμμετέχει ο Johan Langell στα ντραμς.

Σύμφωνα με τον ηγέτη και εμπνευστή όλων των θεματικών επιλογών της μπάντας, Daniel Gildenlöw, “το Scarsick είναι πολύ πιο προσανατολισμένο στην μπάντα, απειλητικό και ενοχλητικό”.Τ ο Scarsick είναι στην πραγματικότητα το δεύτερο μέρος του “Perfect Element”, η συνέχεια ενός σχεδιασμένου, σε τρία μέρη concept και το επόμενο κεφάλαιο μετά το “Part I”, που είχε προηγηθεί. Συνεχίζει την ιστορία του ανδρικού χαρακτήρα και σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, το “Scarsick” είναι ένα πολιτικά φορτισμένο κοινωνικό άλμπουμ και ασχολείται με μια σειρά θεμάτων, όπως: η απογοήτευση (με την κοινωνία γενικά, και τα περισσότερα από τα πράγματα που αναφέρονται παρακάτω)η καταναλωτική κουλτούρα, ο υλισμός, η εκβιομηχάνιση, ο καπιταλισμός, η εμποροποίηση, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, ο κομφορμισμός, η ειδωλοποίηση διασημοτήτων, η συλλογική κυριότητα της θρησκείας, και η παρακμή του πολιτισμού.

Ο Daniel Gildenlow έχει αποκαλύψει σε συνεντεύξεις ότι η ζωή του “He” είναι μια αλληγορία για όλη την ανθρωπότητα, και ότι σε αυτόν βλέπουμε τα προβλήματα της κοινωνίας σε ένα οικείο, προσωπικό επίπεδο. Έτσι, ενώ το “The Perfect Element Part I” πραγματεύεται το θέμα της δυσλειτουργίας σε ένα ψυχολογικό πλαίσιο που ασχολείται με το άτομο, το “Scarsick” το αντιμετωπίζει με μια κοινωνιολογική έννοια και διερευνά τη σχέση μεταξύ των δύο. Ακριβώς όπως το τελευταίο τραγούδι στο πρώτο μέρος του concept (“The Perfect Element”) μαρτυρά την πτώση του “He” σε νοητικό επίπεδο, το τελευταίο τραγούδι του Scarsick (“Enter Rain”) τον βλέπει να πέφτει σε φυσικό επίπεδο.

1949– Γεννιέται ο Steve Perry, Αμερικανός τραγουδιστής και συνθέτης. Ήταν ο τραγουδιστής του rock συγκροτήματος Journey κατά τις πιο επιτυχημένες εμπορικά περιόδους τους από το 1977 έως το 1987, και ξανά από το 1995 έως το 1998. Πέρα από την χαρισματική ερμηνεία του,συνέβαλε στη σύνθεση σε αρκετά από τα πιο πετυχημένα τραγούδια τους. Ο Perry είχε και μια επιτυχημένη σόλο καριέρα από τα μέσα της δεκαετίας του 1980 έως τα μέσα της δεκαετίας του 1990, έκανε σποραδικές εμφανίσεις τη δεκαετία του 2000 και επέστρεψε ξανά πλήρως στη μουσική του καριέρα το 2018.

Η ξεχωριστή φωνή του Perry έχει κερδίσει την αναγνώριση από σπουδαίους μουσικούς και συναδέλφους του. Έχει ονομαστεί “The Voice”, ένα παρατσούκλι που επινοήθηκε αρχικά από τον Jon Bon Jovi. Κατατάχθηκε στο Νο. 76 του Rolling Stone στην κατηγορία “100 Greatest Singers of All Time”, ενώ μπήκε στο Rock and Roll Hall of Fame σαν μέλος των Journey στις 7 Απριλίου 2017.

1982– Κυκλοφορεί παγκόσμια το πρώτο άλμπουμ των Αυστραλών ψυχεδελικών rockers The Church, με τον τίτλο “The Church”, ενώ είχε κυκλοφορήσει αρχικά μόνο στην Αυστραλία, από την EMI Parlophone, με τον τίτλο “Of Skins and Heart”.

Είναι το μόνο τους άλμπουμ που περιλαμβάνει τον Nick Ward στα ντραμς και έχει έναν πιο σκληρό ήχο που επηρεάζεται περισσότερο από το new wave συγκριτικά με το μεταγενέστερο υλικό τους, αν και οι ημι-σουρεαλιστικοί στίχοι του Kilbey είναι ήδη παρόντες. Η παραγωγή έγινε από τους Chris Gilbey και Bob Clearmountain. Επτά τραγούδια γράφτηκαν αποκλειστικά από τον τραγουδιστή και μπασίστα κιθαρίστα Steve Kilbey και δύο γράφτηκαν από κοινού με άλλους. Το πρώτο single, “She Never Said”, δεν μπήκε στο αυστραλιανό chart. Το δεύτερο single, “The Unguarded Moment”, γράφτηκε από κοινού με τη Mikella Parker,  που ήταν παντρεμένη με τον Steve Kilbey εκείνη την εποχή. Αυτό το τραγούδι εκτόξευσε το συγκρότημα στην επιτυχία και είναι η μεγαλύτερη επιτυχία τους μέχρι σήμερα. Το κομμάτι “Is This Where You Live” έγινε ένα βασικό live κομμάτι τα επόμενα χρόνια. Μέχρι την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο Ward είχε αντικατασταθεί στα ντραμς από τον Richard Ploog.

1994– Δολοφονείται ο Rhett Forrester, Αμερικανός μουσικός κυρίως γνωστός σαν ο τραγουδιστής του συγκροτήματος Riot από τη Νέα Υόρκη, από το 1981 έως το 1984.

Ο Forrester πυροβολήθηκε και σκοτώθηκε στη διασταύρωση της Βορειοδυτικής Ατλάντα της οδού Lovejoy (τώρα Centennial Lane) και της λεωφόρου Merritts, ένα τετράγωνο δυτικά του Techwood Drive (τώρα Centennial Olympic Park Drive), αφού αρνήθηκε να παραδώσει το όχημά του σε απόπειρα κλοπής αυτοκινήτου. Ήταν 37 ετών. Το έγκλημα παρέμεινε ανεξιχνίαστο για αρκετό καιρό. Άφησε πίσω του τη μητέρα του Lafortune Forrester, τον αδερφό του, κιθαρίστα Lucky Forrester, την πρώην του, Windi Grace, την κόρη του, Jade Grace, και την αρραβωνιαστικιά του, Lori Plester, με την οποία ζούσε εκείνη την εποχή.

Ένα άτομο (που προφανώς πάτησε τη σκανδάλη) σκοτώθηκε και ένα άλλο συνελήφθη για άλλα εγκλήματα, το οποίο παραδέχτηκε τελικά ότι βρισκόταν στον τόπο του θανάτου του Forrester.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 836 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.