NICK CAVE: 30 χρόνια με “τον διάβολο να περιμένει έξω από την πόρτα”

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ - 18 ΑΠΡΙΛΙΟΥ

Τον μαγεμένο Απρίλιο του 1994, ο Nick Cave με το γενναίο πλήρωμα των Bad Seeds μοιάζει να βρίσκει την πιο ευκίνητη ισορροπία μεταξύ της αχαλίνωτης οργής και της μουσικής κομψότητας, με το όγδοο άλμπουμ τους που είχε τον τίτλο “Let Love In”. Και αν ο δίσκος είναι προφανώς ένας δίσκος για την αγάπη, με τέσσερα από τα δέκα τραγούδια να περιέχουν τη λέξη “love” στον τίτλο τους, έχουμε μάλλον να κάνουμε με μια αγάπη τοξική και επικίνδυνη.

Το αλλόκοτο μουρμουρητό του “Loverman” μοιάζει να ανήκει σε ένα θηρίο που φλερτάρει με το σεξουαλικό έγκλημα, και οι φιγούρες-ήρωες που σκιαγραφούνται σε αυτό το άλμπουμ μοιάζουν μάλλον με τέρατα. Κόντρα στην περιγραφική οργή των στίχων, η μουσική μοιάζει να τυλίγει την πρότερη οργή του δημιουργού με γοητευτικές ηχογραφήσεις. Η έκρηξη του “Loverman”, η απόκοσμη αντήχηση του “Red Right hand”, η γοτθική παρωδία του “Ain’t Gonna Rain Anymore”, όλα συνθέτουν μια εντυπωσιακά πολυτελή επίδειξη γοτθικού μεγαλείου. Οι μνήμες του βιολονίστα Warren Ellis, μόνιμου σήμερα συνοδοιπόρου του Cave, που είχε στο άλμπουμ αυτό την πρώτη του επαφή με τους Bad Seeds, μιλούν για την επαφή με ένα ευγενικό, δημιουργικό και παραγωγικό παράθυρο ενός κόσμου γεμάτου με μυστήριο.

Περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο τραγούδι στο άλμπουμ αυτό, το “Red Right Hand” τείνει να τυγχάνει τεράστιας προσοχής ανάμεσα στα πολλά highlights του άλμπουμ. Έχει παρουσιαστεί σε μια μακριά λίστα ταινιών και τηλεοπτικών εκπομπών, συμπεριλαμβανομένων των Scream, Dumb and Dumber, The X-Files και Peaky Blinders. Είναι ένα ανατριχιαστικό κομμάτι ψυχολογικού τρόμου που γίνεται πιο έντονο μουσικά κατά τη διάρκεια των έξι λεπτών του.

1975- Οι rockers ZZ Top από το Houston του Texas κυκλοφορούν το τέταρτο άλμπουμ τους, με τον τίτλο “Fandango!”, με την πρώτη πλευρά του να είναι μια επιλογή ζωντανών εκτελέσεων τραγουδιών τους και τη δεύτερη να περιλαμβάνει νέα τραγούδια ηχογραφημένα στο στούντιο.

2000-  Οι Καλιφορνέζοι metallers Black Label Society του κιθαρίστα/τραγουδιστή Zakk Wylde, μας δίνουν το δεύτερο άλμπουμ τους με τον τίτλο “Stronger Than Death”. Ο Zakk Wylde ουσιαστικά έχει παίξει τα πάντα στον δίσκο, με τη συνδρομή του ντράμερ Phil Ondich, ενώ έκανε και την παραγωγή.

2003- Οι Γάλλοι metallers Gojira κυκλοφορούν το δεύτερο άλμπουμ τους, με τον τίτλο  “The Link”. Με μια ισορροπία groove και τεχνικής, tribal στοιχειών και death metal εκρήξεων, περιέχει μια ξεχωριστή ατμόσφαιρα και μια γενναία πειραματική διάθεση. Το single “Indians” συνόδευσε την κυκλοφορία του.

2005- Οι Σουηδοί Morgana Lefay φτάνουν στο όγδοο άλμπουμ της διαδρομής τους που τιτλοφορείται “Grand Materia”, και πιστοί στην προσέγγιση και αισθητική τους, στηρίζουν το power metal ύφος τους με αρκετά thrash στοιχεία.

Την ίδια χρονιά οι Νορβηγοί prog metallers, Pagan’s Mind κυκλοφορούν το τρίτο τους άλμπουμ, το “Enigmatic: Calling”. Εμπνευσμένο “από έναν αριθμό σπουδαίων στοχαστών, φιλοσόφων, επιστημόνων, συγγραφέων και σκηνοθετών ταινιών”, συμπεριλαμβανομένων των Erich von Däniken, Albert Einstein και Steven Spielberg, πραγματεύεται στιχουργικά την ιδέα ότι η ανθρωπότητα αρχικά δημιουργήθηκε, κατασκευάστηκε και τοποθετήθηκε εδώ στη Γη ως ένα γενετικά τροποποιημένο είδος από “εξωγήινους”.

2011-  Στο όγδοο άλμπουμ τους βρίσκουμε όμως και τους Αθηναίους death metallers, SepticFlesh, το επιβλητικό “The Great Mass”, που ηχογραφήθηκε στο Devasoundz στην Ελλάδα, και το The Abyss στη Σουηδία, ενώ την παραγωγή έκανε ο Peter Tagtgren. Η ενορχήστρωση γράφτηκε από τον Χρήστο Αντωνίου και ηχογραφήθηκε από τη Φιλαρμονική Ορχήστρα της Πράγας. Το άλμπουμ έτυχε ενθουσιώδους συνολικής υποδοχής από τον κόσμο και τον τύπο.  

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 830 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.