Υπάρχουν καλλιτέχνες στη μουσική που αγαπάμε, που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις ούτε βαρύγδουπους προλόγους για να περιγράψεις το μεγαλείο και τη συνεισφορά τους, στο οικοδόμημα που ονομάζεται heavy metal. Ο Geoff Tate, ανήκει ασυζητητί σ’ αυτή την κατηγορία. Η ιστορική φωνή των Queensrÿche, που κυκλοφόρησε μαζί τους πέντε σερί album – ατόφια δεκάρια, μεταξύ άλλων, το έχει κερδίσει αυτό το παράσημο με το αξεπέραστο λαρύγγι του! Πλέον ως solo καλλιτέχνης, έχουμε τη χαρά να μας επισκέπτεται συχνά – πυκνά τα τελευταία χρόνια.
Προ διετίας άλλωστε είχαμε την ευκαιρία στην εμφάνισή του στον ίδιο χώρο, να απολαύσουμε τα “Rage For Order” και “Empire” στην ολότητά τους. Αυτήν τη φορά το “The Big Rock Show”, όπως βάπτισε την τρέχουσα περιοδεία του, στηρίχτηκε σε κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του συνόλου της δισκογραφίας του με τους Queensrÿche. Μάλιστα στη συνέντευξη, που μας έκανε την τιμή να παραχωρήσει πρόσφατα στο περιοδικό μας, άναψε για τα καλά τις μηχανές της ανυπομονησίας μας. Αν σκεφτείς ότι το πακέτο περιελάμβανε επίσης, τους “δικούς μας” Irene Ketikidi με τη μπάντα της παρέα με τον Jon Voyager και τους Γερμανούς, Sons of Sounds, η επιλογή του Gagarin για το Κυριακάτικο βράδυ φάνταζε μονόδρομος.
Irene Ketikidi & Jon Voyager
Το πρόγραμμα τηρήθηκε κατά γράμμα κι έτσι στις οκτώ ακριβώς η Irene Ketikidi με τη μπάντα της, ανέβηκαν στη σκηνή. Θα το παραδεχτώ ανερυθρίαστα, η instrumental μουσική και καλλιτέχνες όπως οι Vai, Satriani δεν είναι το φόρτε μου. Το αναφέρω αυτό, διότι το set της Ειρήνης απαρτίζεται από τέτοιου είδους κομμάτια. Έλα όμως που στην περίπτωση της, με έστειλε αδιάβαστο να βρω τον κηδεμόνα μου και να γράψω τιμωρία πενήντα φορές τη φράση «Ποτέ μη λες, ποτέ»…Γιατί η μουσική της βγάζει συναίσθημα και η μελωδία ρέει. Κι όπου το αυτί μου αντιληφθεί μελωδία, τρέχω σαν την αρκούδα στο μέλι. Πώς να μην κολλήσεις δηλαδή με το bluesy “A Church For All”, από τον τελευταίο προσωπικό της δίσκο “A Sky For All”, το οποίο μιλάει βαθιά στα ενδότερα και με συνόδεψε στο αυτοκίνητο, στο δρόμο της επιστροφής… Ή το φανταστικό “Brilliance” που ακολούθησε και με συμπαρέσυρε από την αρχή μέχρι τέλους στον όμορφο ρυθμό του. Αξίζει να ρίξετε μια ματιά επίσης στο όμορφο video clip του “Maggots”, που ήταν και το πρώτο κομμάτι που έσυρε το χορό.
Καμία διάθεση εκ μέρους της για επίδειξη μονομερούς κιθαριστικής αρτιότητας, αντιθέτως μας σέρβιρε ατόφιο συναίσθημα που ακούμπησε πολλούς από τους παρευρισκόμενους. Στη συνέχεια ανέβηκε στη σκηνή και ο Jon Voyager για να ερμηνεύσει μαζί τους τα “Little Boxes” και “Minor Tom”, αμφότερα προερχόμενα από τον αξιόλογο προσωπικό του δίσκο με τίτλο “Monsters” που κυκλοφόρησε πέρυσι τέτοια εποχή. Πρέπει να γίνει μια ξεχωριστή αναφορά στο Γιάννη, ο οποίος έχει ήδη αποδείξει τις απεριόριστες φωνητικές του δυνατότητες μέσω της δουλείας του, με τους φοβερούς progressive metallers Need, αλλά εδώ ήρθε να επιβεβαιώσει για άλλη μια φορά και την εξαιρετική του σκηνική παρουσία.
Υπάρχει άφθονο ταλέντο στην ελληνική σκηνή (όπως στην περίπτωση της Ειρήνης και του Γιάννη), που δικαιούται να κοιτά αφ’ υψηλού πλέον αντίστοιχους καλλιτέχνες της αλλοδαπής. Μετά τα ορχηστρικά “Distance” και “Snake Eyes”, το set έκλεισε συνοδεία του Jon με το “Call Me When You ‘re Drunk” του τελευταίου, όπου ροκάραμε για τα καλά! Μια ακόμα μνεία στην αψεγάδιαστη μπάντα της Ειρήνης (Διονύσης Μόρφης – κιθάρα, Κωστής Βήχος – μπάσο, Καλλίστρατος Δρακόπουλος – τύμπανα) που με την ουσιαστική απόδοσή τους, υπερτόνισαν το τελικό αποτέλεσμα. Έμεινα άφωνος από την “άφωνη” μουσική (©) της Ειρήνης και το πάθος του Γιάννη. Προτροπή –παρότρυνση φίλε αναγνώστη. Ψάξε και άκουσε τις μουσικές και των δύο καλλιτεχνών. Μόνο κερδισμένος θα βγεις.
Irene Ketikidi – Jon Voyager setlist:
Maggots
A Church For All
Brilliance
Little Boxes (με τον Jon Voyager)
Minor Tom (με τον Jon Voyager)
Distance
Snake eyes
Call Me When You ‘re Drunk (με τον Jon Voyager)
Sons of Sounds
Η αλήθεια είναι ότι για τους Γερμανούς δεν γνώριζα πολλά πράγματα. Επιδίδονται σε ένα στυλ μουσικής που οι ίδιοι αποκαλούν progressive heavy rock. Μάλιστα με έδρα την Καρλσρούη στο νότο της χώρας τους, εμφανίζονται ζωντανά στο δικό τους συναυλιακό χώρο, όπου μαζί τους έχουν παίξει επί σκηνής ως καλεσμένοι οι Paul Di’Anno (RIP) και Blaze Bayley, Q5, Ronnie Romero και Night Demon. Να εξομολογηθώ την αμαρτία μου, το rock το βρήκα στη μουσική τους, αλλά ακόμα ψάχνω το progressive. Τα αδέρφια Beselt (όντως και τα τρία μέλη του συγκροτήματος, τα ενώνουν δεσμοί αίματος) έκαναν φουριόζικη είσοδο με το “Sound of Hope”. Άψογοι στη σκηνική τους παρουσία, κατέχουν το άθλημα σε εκτελεστικό επίπεδο, αλλά προσωπικά μιλώντας κάτι μου έλειπε από τη μουσική τους. Θα τη χαρακτήριζα ως κεφάτο μοντέρνο hard rock, που θα κουνήσεις το κεφάλι με ευχαρίστηση όσο την ακούς, αλλά με δυσκολία θα τη θυμηθείς στο μέλλον.
Παρόλα αυτά, τους αναγνωρίζω ότι με την ενέργεια τους και το επικοινωνιακό χάρισμα του τραγουδιστή – μπασίστα, Roman Beselt, έγειραν την πλάστιγγα τελικά προς το μέρος τους. Μας αποχαιρέτησαν με το “Are You Ready??” και αφού είχε προηγηθεί ένα ευχάριστο παιχνίδισμα με το refrain, μεταξύ κοινού και μπάντας. Επαγγελματίες στο 100%, κέρδισαν το σεβασμό μου όταν στη λήξη της βραδιάς, μας περίμεναν στην έξοδο του club για να χαιρετήσουν το κοινό και να μιλήσουν μαζί μας. Στην τελική αν ο ίδιος ο Tate τους επέλεξε ως support, η γνώμη του μετράει περισσότερο.
Sons Of Sounds setlist:
Sound of Hope
Forever
Alive
Valley of the Damned
Time Machine
Diamond
End of the Road
Streetmutt
Are You Ready?
Geoff Tate
Η βραδιά κύλησε όμορφα με τους ήχους των προηγούμενων καλλιτεχνών και με γεμάτο πλέον το Gagarin, οι δείχτες του ρολογιού έδειξαν ότι ήρθε η ώρα της εμφάνισης για μια από τις σπουδαιότερες φωνές στην ιστορία του metal και εκ των θεμελιωτών του prog παρακλαδιού του. O Tate μαζί με τον Eric Adams, έθεσαν το πήχη σε δυσθεώρητα ύψη με την απόδοση τους στη δεκαετία των ‘80s, για το υπόλοιπο σινάφι τους. Όσες φορές και να απολαύσεις τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, φαντάζουν λίγες. Όταν μάλιστα το “Empire” σημαίνει την έναρξη, καταλαβαίνεις ότι θα ακολουθήσει μια συναυλία, ξεχωριστό κεφάλαιο για το βιβλίο των εμπειριών σου. Χαμογελαστός και άνετος, μας καλοδέχτηκε στην παράσταση του. Η ζεστασιά που αποπνέει και η απαράμιλλη θεατρικότητά του στο σανίδι, κάνουν τους βολβούς των ματιών, να προσηλώνονται στη σιλουέτα του. Όσο για τη φωνητική του απόδοση, ένα μπορώ να πω με βεβαιότητα…Η Φωνή είναι ακόμα εδώ!! Σε υψηλότατα επίπεδα μάλιστα, αν καλοσκεφτείς ότι ο συγκεκριμένος κύριος αντίκρυσε το πρώτο φως πριν 65 χρόνια….
Τα “Desert Dance”, “I Am I”, “Sacred Ground” θερμαίνουν την ατμόσφαιρα, ενώ η εμβληματική φιγούρα του Tate με το σαξόφωνο στο “The Thin Line” αποτελεί highlight. Στο “Operation: Mindcrime” το κοινό μπαίνει για τα καλά στην εξίσωση και ακολουθεί μαγεμένο τον “αυλητή” μέχρι τέλους… Δώστου “Breaking the Silence” στη συνέχεια και όλοι οι ανέραστοι να απαρνιόμαστε την αγάπη βροντοφωνάζοντας «I Don’t Believe in Love» στον ομώνυμο ύμνο που πήρε τη σκυτάλη. Το προσωπικό μου κόλλημα που ονομάζεται “Rage for Order”, εκπροσωπήθηκε επάξια από τα “Screaming in Digital” και “Walk in the Shadows”, αγαλλιάζοντας την ψυχούλα μου. Μάλιστα στο ενδιάμεσο των δύο τραγουδιών, ο Tate αναφέρθηκε στο πόσο έχει αλλάξει ο κόσμος μας σήμερα λόγω της τεχνολογίας, την οποία ο ίδιος αγαπά, «Changing the way we think, I love it!» σημείωσε χαρακτηριστικά.
Χαμός στο “Jet City Woman”, ενώ τα αδέρφια Roman και Wayne Beselt των Sons of Sounds, συνόδευσαν ως βιολιστές πλέον, το μεγάλο τροβαδούρο στο αισθαντικό “Silent Lucidity”. Αν και ο ήχος στον εξώστη που βρισκόμουν ήταν πολύ καλός σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, τον ήχο των εγχόρδων με δυσκολία τον διέκρινα. Για την ultra-hit μπαλάντα των ‘ryche, ο Tate αστειευόμενος ανέφερε ότι πολλοί οπαδοί του έχουν πει ότι την έχουν χρησιμοποιήσει από τις πιο ευχάριστες στιγμές της ζωής τους μέχρι τον τελευταίο ασπασμό. Μας αποχαιρέτησε στιγμιαία για να επανέλθει με το πρώτο τραγούδι του encore, που ήταν και το μοναδικό εκτός δισκογραφίας των Queensrÿche, το οποίο δεν ήταν άλλο από τη δική του προσέγγιση στο “Welcome to the Machine” των prog – πατέρων Pink Floyd. Οι ‘ryche άντλησαν σε μεγάλο βαθμό την προοδευτική προσέγγιση και τη λυρικότητα στη μουσική τους από τους Βρετανούς και αφού την μπόλιασαν με τα υπόλοιπα ερεθίσματά τους, δημιούργησαν αιώνιους ύμνους που με τη σειρά τους μεταλαμπάδευσαν στην επόμενη γενιά ακροατών.
Να σημειώσω ότι η πολυεθνική παρέα μουσικών που συνοδεύουν τον Geoff Tate, απέδωσαν με σεβασμό και όσο πιστότερα γίνεται το πρωτότυπο υλικό, έχοντας πάντα κατά νου μας ότι βαδίζουν στα γιγαντιαία χνάρια των κυρίων DeGarmo, Wilton, Jackson και Rockenfield. Θα σου απευθυνθώ για δεύτερη φορά κατά πρόσωπο, φίλε αναγνώστη. Μόνο και μόνο για να αντιληφθείς, εάν δεν ήσουν παρόν, τη φωνητική ικανότητα του κυρίου Tate τη σήμερον ημέρα. Σκέψου, πόσοι εκεί έξω με 65 Νοεμβρίους στην πλάτη τους, έχουν τη δυνατότητα να ακουμπήσουν τραγούδια με αντίστοιχες απαιτήσεις του άσματος ασμάτων ονόματι “Queen of the Reich”; Και όχι μόνο το ακούμπησε, αλλά μας σήκωσε την τρίχα με τις τσιρίδες του.
Μας αποχαιρέτησε εγκάρδια από το φυσικό του χώρου, που δεν είναι άλλος από την ίδια τη σκηνή. Ο ίδιος άλλωστε ανέφερε ότι την περασμένη χρονιά, μόλις δεκατρείς μέρες τον είδε το σπίτι του. Με το ίδιο πάθος αλωνίζει την υφήλιο, με το ίδιο πάθος μας συνεπήρε σε ένα όμορφο ταξίδι. Να είσαι καλά τρισμέγιστε και να μας ξανάρθεις!
Geoff Tate setlist:
Empire
Desert Dance
I Am I
Sacred Ground
The Thin Line
Operation: Mindcrime
Breaking the Silence
I Don’t Believe in Love
NM156
Screaming in Digital
Walk in the Shadows
Another Rainy Night (Without You)
Jet City Woman
Silent Lucidity
Encore:
Welcome to the Machine (Pink Floyd cover)
Take Hold of the Flame
Queen of the Reich
Φωτογραφίες – Video: Σταύρος Βλάχος
