Πέρασε ένας χρόνος περίπου από τότε που οι “νεκροζώντανοι” από τη Νυρεμβέργη έκαναν το επίσημο ντεμπούτο τους και πιστοί στο ραντεβού τους να σκανδαλίζουν τους “ζωντανούς” κοντά στις γιορτές των Χριστουγέννων, παρουσιάζουν το δεύτερό τους album με τίτλο, “The Dead Don’t Die”. Μπορεί σε κάποιους να φαίνεται βιαστικό να επιστρέφουν τόσο σύντομα από τους “τάφους” τους, αλλά φαίνεται ότι η ορμή των Γερμανών είναι αδύνατο να περιοριστεί.
Η τετραμελής ομάδα των undead με επικεφαλής τον “αιχμηρό” Dr. Dead (Felix Heldt) στα φωνητικά και στην παραγωγή, τον Tommy Kemp (Jochen Windisch) στην κιθάρα, τον Patient Zero (Korbinian Benedict) στο μπάσο και τον Victor Hiltop (Marcos Feminella) στα ντραμς, συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν στο “Hey Living People”, ανεβαίνοντας αρκετά σκαλοπάτια. Η συνταγή είναι ίδια με το ντεμπούτο με κομμάτια μικρής διάρκειας, (το μεγαλύτερο είναι 4:06) όλα γύρω στα τρία λεπτά, ολοκληρώνοντας το album με τον αγαπημένο τους τρόπο, με μια γνωστή διασκευή.
Αυτό που εντυπωσιάζει πάντως από την πρώτη στιγμή και πραγματικά πρόκειται για έναν έξυπνο τρόπο να τραβήξουν την προσοχή, είναι η αισθητική τους αρκετά δυσανάλογη με το ύφος των κομματιών τους. Θυμίζοντας Kiss του παρελθόντος αλλά και Ghost του σήμερα, η zombie εμφάνιση τους είναι διαμετρικά αντίθετη με την διασκεδαστική κι εύθυμη ερμηνεία σε όλη τη διάρκεια του album, σαν να προσπαθούν να καθησυχάσουν τους φόβους των ζωντανών για τα συμπαθή όντα από τον κόσμο των νεκρών.
Αυτήν η συμφιλιωτική απόπειρα ξεκινά από τα δύο πρώτα κομμάτια (“We are Forlom” και “One Of Us”) με ξεσηκωτική κι ενθουσιώδη διάθεση, με ήχο αρκετά κοντά σε αυτό που ονομάζουμε power metal αλλά αρκετά εκμοντερνισμένο (το poppy melodic metal είναι η καλύτερη ταμπέλα που τους ταιριάζει), με τα τρία κύρια όργανα (κιθάρα μπάσο τύμπανα) να ξεχωρίζουν αλλά και με τα περιστασιακά αλλά καταλυτικά πλήκτρα να δίνουν ξεχωριστό χρώμα. Τα ρεφρέν τρυπώνουν χωρίς δυσκολία στο μυαλό σου και δύσκολα το εγκαταλείπουν, σε μια διάχυτη eurovision ατμόσφαιρα (που θυμίζει αρκετά Lordi), με αρκετές Powerwolf στιγμές αλλά και Sabaton επιρροές. Στην μίξη και το mastering ο “πολύς” Jacob Hansen (Evergrey, Volbeat, Arch Enemy κτλ), εγγυάται για τις ηχητικές παραμέτρους σε μια άψογη παραγωγή.
Οι προθέσεις σάτιρας των Dominum “τερματίζουν” με το δεύτερο κομμάτι, όταν ο Ιησούς εμφανίζεται ως ένας εκ των zombie, ως επιστρέφων από τους νεκρούς και σε αυτό το κλίμα εξελίσσονται όλα τα κομμάτια. Η μπάντα δεν ήρθε να τρομάξει, αλλά μάλλον να διακωμωδήσει φοβίες και αδυναμίες που μας έχουν στοιχειώσει, αποδυναμώνοντας την αντίληψή μας.
Το ομώνυμο (και μεγαλύτερο του album) κομμάτι ακολουθεί και μαζί φέρνει κι έναν καλεσμένο (τον τραγουδιστή των Feuerschwanz, Ben Metzner), που συνδράμει στην επεξεργασία ενός γνωστού παιδικού νανουρίσματος (Hush Little baby) τόσο στη μελωδία όσο και στους στίχους, σε απόλυτη εναρμόνιση με την χαρούμενη εικόνα που θέλουν να προβάλουν οι Dominum. Κέλτικοι ήχοι με folk ταπεραμέντο ακολουθούν με το “Killed By Life”, καθώς τα ογκώδη riffs με τα ρυθμικά πλήκτρα εναλλάσσονται σε μια επική κορύφωση, που φέρνει στο νου ιαχές μάχης στα Χάιλαντς.
Αργό και διστακτικό το “Die For The Devil”, με ένα ακόμη σχεδόν χορευτικό με ποπ προεκτάσεις ρεφρέν να ξεχωρίζει, ενώ το μελαγχολικό μπαλαντοειδές “Don’t Get Bitten By The Wrong Ones”, φορτίζει την απόκοσμη ατμόσφαιρα με αυθόρμητες συναισθηματικές πινελιές. Η ικανότητα των Dominum να συνθέτουν πιασάρικες μελωδίες και να τις κάνουν κτήμα τους είναι πραγματικά αφοπλιστική.
Και το “Happy Deadly Ending” (αρκετά ειρωνικός τίτλος) βγάζει μια επίσης νοσταλγική εικόνα, χωρίς να εγκαταλείπεται το πλάνο ρυθμικών και μελωδικών περιπλανήσεων, ενώ η επιστροφή σε επικά power μονοπάτια με το “Can’t Kill a Dead Man” σε μεταφέρει εμφατικά στο πεδίο της μάχης. Με κάποια ηλεκτρονικά και Industrial ψήγματα προχωράει (σε μια μικρή “κοιλιά”) το “This Is Not a Game”, αλλά ένα από τα κορυφαία κομμάτια του album (“The Guardians Of the Night”), έρχεται να επαναφέρει την τάξη με δυναμικές εναλλαγές “ωμών” και γλυκών ηχοχρωμάτων, με την ίδια φρεσκάδα που ξεκίνησε το “ταξίδι”.
Η διασκευή του “Rock You Like a Hurricane” των Scorpions έχει το ενδιαφέρον της, ειδικά στον τρόπο με τον οποίο “προσαρμόζεται” στα χαρακτηριστικά της μπάντας και κάπως έτσι ολοκληρώνεται το “The Dead Don’t Die”.
Ένα θεατρικό ιλαροτραγικό “έργο”, που με σπασμένα φρένα παντρεύει το παραδοσιακό power metal με στάλες της pop κουλτούρας, απομυθοποιώντας μακάβριες παραδόσεις με περιπαικτική προσέγγιση σε ξέφρενους τρελούς ρυθμούς “άγνοιας κινδύνου”. Δεν δραπέτευσαν από το διπλανό νεκροταφείο για να τρομοκρατήσουν, αλλά για να χαρίσουν συναρπαστικές μελωδίες, με υπερβάλλουσα επιθυμία να γνωστοποιήσουν την ύπαρξή τους και ασυγκράτητη όρεξη για ένα ατελείωτο “πανηγύρι”. Αναμφίβολα από τα ονόματα που θα μας απασχολήσουν στο μέλλον.
Είδος: Hard Rock/Power Metal
Δισκογραφική Εταιρεία: Napalm Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 27 Δεκεμβρίου 2024
