DIO: Εδραιώνεται με το “The Last In Line” το 1984

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ- 2 ΙΟΥΛΙΟΥ

Το “The Last in Line” είναι ο τίτλος του δεύτερου στούντιο δίσκου του προσωπικού συγκροτήματος του μεγάλου Ronnie James Dio, των DIO, ο οποίος κυκλοφόρησε τον Ιούλιο του 1984 μέσω της δισκογραφικής εταιρείας “Vertigo” στην Ευρώπη και της “Warner” στην Αμερική. Ο δίσκος έγινε δεκτός με ενθουσιασμο, συνεχίζοντας στο μουσικό μοτίβο του πρώτου, ιδιαίτερα επιτυχημένου άλμπουμ του συγκροτήματος, “Holy Diver”.

Περιείχε τα πετυχημένα  singles “We Rock” και “Mystery”, τα οποία έφθασαν στο βρετανικό Top-50 βοηθώντας την εμπορική επιτυχία του, το οποίο έγινε ασημένιο στη Μεγάλη Βρετανία, ανεβαίνοντας στο Νο 4 του chart album. Επίσης, μεγάλη ήταν η επιτυχία του δίσκου στην Κεντρική και Βόρεια Ευρώπη, όπου ανέβηκε στο Top-20 των περισσοτέρων χωρών, ενώ έγινε πλατινένιος στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Ενώ το ντεμπούτο ήταν πιο “in-your-face”, αυτό το άλμπουμ έδειξε τις νέες διαστάσεις που έπαιρνε το συγκρότημα. Ο Claude Schnell έδεσε στα πλήκτρα και η συνεισφορά του ενισχύει σημαντικά τον ήχο της μπάντας. Από την αρχή το άλμπουμ σε αρπάζει με τον ύμνο “We Rock”, το οποίο χρησιμοποίησε το συγκρότημα για να κλείσει τις περισσότερες συναυλίες του για το υπόλοιπο της καριέρας του. Το τεράστιο “Last In Line” αποτελεί αναμφισβήτητα ένα από τα πληρέστερα τραγούδια του Dio, ενώ και το υπόλοιπο άλμπουμ ανταποκρίνεται στις μεγάλες υποσχέσεις των κορυφών αυτών. Το “Breathless”, το “One Night in the City” και το τρελό ταχύτατο “I Speed ​​At Night” με τα μοναδικά ντραμς του Vinny Appice μας φέρνουν στο δεύτερο μισό του άλμπουμ. Το “Mystery”, το πρώτο πραγματικά “εμπορικό” τραγούδι που κυκλοφόρησε το συγκρότημα δείχνει πόσο πολύ τα πλήκτρα του Schnell είχαν αρχίσει να συμβάλλον στη μίξη. Κλείνοντας το έπος “Egypt (The Chains Are On)”, είναι ένα κλασικό έργο που θυμίζει τις μέρες του Dio στο Rainbow.

1981– Το “4”, γνωστό και ως “Foreigner 4”, είναι το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του βρετανο-αμερικανικού ροκ συγκροτήματος Foreigner, που κυκλοφόρησε από την Atlantic Records. Αρκετά singles από το άλμπουμ έγιναν επιτυχίες, συμπεριλαμβανομένων των “Urgent”, “Waiting for a Girl Like You” και “Juke Box Hero”.

Το όνομα του άλμπουμ αντιπροσώπευε το τέταρτο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος και επίσης τη μείωση της σύνθεσης του συγκροτήματος από έξι σε τέσσερα μέλη. Μουσικά, βρήκε τους Foreigner να μετατοπίζονται από το hard rock σε πιο προσιτό mainstream rock και pop ύφος

Το άλμπουμ σημείωσε επιτυχία παγκοσμίως, κρατώντας την No θέση στο chart album του Billboard για συνολικά 10 εβδομάδες. Τελικά πούλησε πάνω από έξι εκατομμύρια αντίτυπα μόνο στις ΗΠΑ.

1991– Το “Hey Stoopid” είναι το δωδέκατο σόλο άλμπουμ του rock μύθου Alice Cooper, που κυκλοφόρησε από την Epic. Μετά την επιτυχία του άλμπουμ “Trash“του 1989, ο Cooper προσπάθησε να συνεχίσει την επιτυχία του με το επόμενο άλμπουμ του, το οποίο περιλαμβάνει guest εμφανίσεις από τους Lance Bulen, Slash, Ozzy Osbourne, Vinnie Moore, Joe Satriani, Steve Vai, Nikki Sixx και Mick Mars. Το “Hey Stoopid” ήταν το τελευταίο άλμπουμ του Cooper στο οποίο συμμετείχε ο μπασίστας Hugh McDonald πριν ενταχθεί στους Bon Jovi το 1994.

Το κομμάτι “Feed My Frankenstein” περιλαμβάνει το διάσημο ντουέτο των Steve Vai και Joe Satriani να παίζουν μαζί. , ενώ συνοδεύονται από τον Nikki Sixx στο μπάσο. Το κομμάτι  ακούγεται στην κωμωδία του 1992 “Wayne’s World” και στο επίσημο soundtrack. Το 2014, το “Dangerous Tonight” εμφανίστηκε στο βιντεοπαιχνίδι Watch Dogs.

1993– Το “The Battle Rages On” είναι ο τίτλος του 14ου στούντιο δίσκου του hard rock  θρύλου των Deep Purple. Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε μορφή βινυλίου και CD από την “BMG” στην Ευρώπη και την Ιαπωνία και από την “Giant Records” στην Αμερική. Σημείωσε αρκετά μεγάλες πωλήσεις στην Ιαπωνία και ανέβηκε σε αρκετά ευρωπαϊκά Top-10, αλλά δεν γνώρισε επιτυχία στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.

Το “The Battle Rages On” είναι ο τελευταίος στούντιο δίσκος που κυκλοφόρησαν οι Deep Purple με τον κιθαρίστα Ritchie Blackmore στη σύνθεση τους, αφού κατά τη διάρκεια της περιοδείας για την προώθηση του άλμπουμ ο Blackmore αποχώρησε για να επαναδημιουργήσει τους Rainbow και αντικαταστάθηκε από τον Joe Satriani.

2009– Το “Big Whisky & the GrooGrux King” είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ των Dave Matthews Band, το οποίο κυκλοφόρησε από την RCA Records.

Είναι η πρώτη κυκλοφορία του συγκροτήματος μετά τον θάνατο του σαξοφωνίστα LeRoi Moore. Ο κιθαρίστας Tim Reynolds έπαιξε στο άλμπουμ, σηματοδοτώντας την πρώτη του ηχογράφηση με τους DMB από το “Before These Crowded Street”s του 1998. Ο Rashawn Ross κάνει την πρώτη του εμφάνιση σε ένα στούντιο άλμπουμ DMB από τότε που έγινε μέλος της τακτικής περιοδείας το 2006 καθώς και ο Jeff Coffin, ο οποίος έχει αναλάβει το ρόλο του Moore από τον Ιούνιο του 2008. Το άλμπουμ ήταν το πρώτο στο οποίο έκανε την παραγωγή ο Rob Cavallo.

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 880 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.