DAVE LOMBARDO: “Rites Of Percussion”

ALBUM

Για τον Dave Lombardo δε νομίζω πως χρειάζεται να κάνουμε ιδιαίτερες συστάσεις. Ο επί σειρά ετών “βασανιστής” τυμπάνων, κυρίως με τους Slayer, έχει εδώ και καιρό κερδίσει επάξια μια θέση στο “πάνθεον” των μεγάλων της μουσικής. Και να ήταν μόνο οι Slayer; Με συμμετοχή στο παρελθόν, στους Grip Inc. (τι μπάντα Θεέ μου!!), στους Testament, στους Suicidal Tendencies, στην “dream team” του project Voodoocult αλλά και ενεργός ακόμη με τους Fantômas και Mr Bungle (του εκκεντρικού Mike Patton) αλλά και τους Dead Cross μεταξύ άλλων, ο Lombardo αποδεικνύει με κάθε ευκαιρία ότι δεν είναι ένας ακόμη ντράμερ.

Με το βλέμμα του πάντα προσανατολισμένο στον πειραματισμό και την εξέλιξη επάνω στο όργανό του (μην είστε πονηροί), αυτή τη φορά τολμάει το βήμα παραπέρα δημιουργώντας το πρώτο του προσωπικό album. Ένα album παιγμένο αποκλειστικά με ντραμς και διάφορα κρουστά. Ξέρεις, ανέκαθεν τα instrumental album έκρυβαν μια ιδιαίτερη “μαγεία” καθώς οι καλλιτέχνες μπορούσαν να εκφραστούν εξ’ ολοκλήρου μέσω της μουσικής τους. Το αυτί μου όμως είχε συνηθίσει κυρίως σε ολοκληρωμένο μουσικά πονήματα, στα οποία το μόνο που απουσίαζε ήταν η παρουσία ενός τραγουδιστή. Μαθαίνοντας λοιπόν για την προσπάθεια αυτή του Lombardo, υπήρξα κάπως επιφυλακτικός σχετικά με το πως θα εκλάμβανα εγώ ο ίδιος το τελικό αποτέλεσμα.

Στο “Rites of Percussion”, όπως είναι ο τίτλος του δίσκου μην περιμένετε “υπερηχητικές” δίκασες και thrash γυρίσματα από εκείνα που μας έχει συνηθίσει ο Dave. Εδώ ο Κουβανός επιστρατεύει όλη του την εμπειρία, “βουτώντας” βαθιά στις ρίζες του και αποκαλύπτει στον ακροατή τη μεγάλη γκάμα επιρροών του. Από τα εναρκτήρια “Initiatory Madness” και “Separation From the Sacred” με τα tribal “ξεσπάσματα” μέχρι το “Animismo” με το οποίο κλείνει το album, θαρρείς πως είσαι μέρος του cast κάποιας ταινίας, καθώς το ηχόχρωμά του “διαπνέεται” από έναν έντονο κινηματογραφικό “αέρα”. Είτε θαρρείς πως βρίσκεσαι σε ταινία επιστημονικής φαντασίας με το “δυστοπικό” “Inner Sanctum”, είτε σε κάποιο θρίλερ με τη “σκοτεινή” ατμόσφαιρα του “Interfearium” το αποτέλεσμα παραμένει το ίδιο. Τα κρουστά (με απειροελάχιστες δόσεις πιάνου και κιθάρας) είναι στο προσκήνιο, αποτελώντας τον τρόπο επικοινωνίας του Lombardo με τον κόσμο.

Με τους funky / tribal ρυθμούς που χρησιμοποιεί είχα έρθει σε πρώτη επαφή το 1995 με το intro “Toque De Muerto” από το εκπληκτικό πρώτο album των Grip Inc. Για thrash metal album εκείνη την εποχή το drumming του ήταν κάτι το πρωτοποριακό. Πόσο πιστεύεις ότι θα έχει εξελιχθεί σε αυτόν τον τομέα 28 χρόνια μετά; Άκουσε για παράδειγμα κομμάτια όπως τα “Warpath” και “Vicissitude” και θα καταλάβεις. Η χρήση των ντραμς και άλλων κρουστών όπως bongos ή gongs μεταξύ άλλων, επιτρέπει στο album να διατηρεί μια ομαλή ροή 34 λεπτών ενώ παράλληλα σου δημιουργεί έναν εσωτερικό ρυθμό που ίσως δεν είχες αντιληφθεί ποτέ και ο οποίος σε καλεί να πατήσεις ξανά το “play”.

Η αλήθεια είναι πως αν ένα τέτοιο album κυκλοφορούσε από κάποιον λιγότερο δημοφιλή θα περνούσε απαρατήρητο από το ευρύ κοινό. Όμως το ειδικό “βάρος” του ονόματος του Dave Lombardo το καθιστά “must listen”, όχι μόνο από τους θαυμαστές του heavy metal αλλά γενικότερα της μουσικής. Και αυτό είναι το μεγάλο θετικό πρόσημο που μπαίνει εδώ. Μέσα από αυτό το πρώτο του προσωπικό “ταξίδι” στον πειραματισμό, ο Lombardo, καταφέρνει να σε “υπνωτίσει” και να σε τραβήξει στον κόσμο του. Και παρ’ όλες τις αρχικές μου επιφυλάξεις το “Rites of Percussion” κατάφερε να με κερδίσει και να με κάνει να επιστρέψω αρκετές φορές σε αυτό, χωρίς να ελπίζω φυσικά πως θα αποτελέσει ένα από τα soundtracks της ζωής μου. Είδες (ή μάλλον άκουσες) τι μπορεί να κάνει ένα album βασισμένο μόνο σε κρουστά, ειδικά όταν παίζεται από έναν από τους καλύτερους του είδους;

Είδος: Instumental / Experimental
Δισκογραφική: Ipecac Recordings
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 5 Μαΐου 2023
Facebook: https://www.facebook.com/thedavelombardo

Avatar photo
About Νίκος Κορέτσης 487 Articles
Γεννήθηκε τη χρονιά που ο Dio δημιουργούσε ποίηση, τραγουδώντας “The world is full of kings and queens, who blind your eyes and steal your dreams…it’s Heaven and Hell”, “σφυρηλατήθηκε” μουσικά ακούγοντας τον Araya να ουρλιάζει “War ensemble” και συνέχισε την ενήλικη πλέον ζωή του διερωτώμενος “How did it come to this? Narcosynthesis” πατώντας στα χνάρια του αείμνηστου Dane. Διανύοντας πλέον την 4η δεκαετία της ζωής του, δηλώνει πιστός υπηρέτης του heavy metal και ανοιχτός σε νέα μουσικά μονοπάτια (με μέτρο), συνδυάζοντας αυτά τα δύο με καλή παρέα και τη συνοδεία άφθονης μπύρας. Θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γίνει γιατρός, καθώς προσπαθεί με χειρουργικές κινήσεις να αποφεύγει τις κακοτοπιές που εμφανίζονται στη ζωή του, έχοντας στην κατοχή του το καλύτερο “ιατρικό εργαλείο” που ονομάζεται “ΜΟΥΣΙΚΗ”.