CROWNE: “Operation Phoenix”

ALBUM

Ντεμπουτάρησαν το 2021 με το “Kings in the North”, και αν θεωρεί κανείς τον τίτλο αυτάρεσκο, θα του απαντήσω πως έχουμε να κάνουμε με μια μικρή σουηδική dream team που πιστεύει στο “η ισχύς εν τη ενώσει” και κάνει μια σημαντική προσπάθεια να το αποδείξει. Και όταν στην σύμπραξη υπάρχουν τα ονόματα των Europe, H.E.A.T και Dynazty, είναι δύσκολο να γυρίσεις την πλάτη. Αν ακόμα αναρωτιέσαι, ναι η Frontiers βρίσκεται πίσω από αυτό.

Περνώντας λοιπόν στα πρόσωπα, ο κημπορντίστας των H.E.A.T Jona Tee, ο κιθαρίστας των Dynazty Love Magnusson, ο μπασίστας των Europe John Leven, ο ντράμερ των The Poodles Christian “Kicken” Lundqvist, και ο τραγουδιστής Alexander Strandell των Art Nation, αποτελούν τους Crowne. Οι υποθέσεις που μπορεί να προκύψουν από αυτή τη σύσταση για τη μουσική της μπάντας είναι όλες σωστές. Όσοι λοιπόν αρέσκονται σε μελωδικές συνθέσεις που υποστηρίζουν την άμεση αποπλάνηση του ακροατή και με έναν ήχο που αναδεικνύει το αντίστοιχο αποτέλεσμα, θα βρουν στο δεύτερο άλμπουμ των Crowne μια πολύ ελαστική συντροφιά.

Οι Σουηδοί έχουν φροντίσει να σταθούν έξυπνα ανάμεσα στο καλοφτιαγμένο, απαιτητικό μελωδικό hard rock και σε ένα ντελικάτο, μεταξωτό power που ευδοκιμεί ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια στον βορρά. Νομίζω πως η ανάλογη εξέλιξη και μουσική μετάλλαξη των Dynazty είναι ένα καλό παράδειγμα για να αντιληφθεί κανείς τον χώρο και τη θέση των Crowne. Βάση για αυτή τη συνταγή αποτελεί ένας σχεδόν συμφωνικός ήχος, όπου η σύμπραξη της κιθάρας με τα keyboards, συντονίζεται με τις ρυθμικές βάσεις των τραγουδιών για να προσδώσει ένταση και δράμα. Τίποτα βέβαια από αυτά δεν θα λειτουργούσε αν δεν υπήρχε ένα εξαιρετικό φινίρισμα σε όλες τις συνθέσεις, που είναι σχηματισμένες με λεπτομέρεια, πετυχημένη σκοπιμότητα ανάλογα με τις διαθέσεις και μια παραγωγή δυνατή και καθαρή. Αυτή η οριακή ισορροπία ανάμεσα στην μεγαλοπρέπεια ενός στρογγυλεμένου power και την ραδιοφωνική γοητεία του πιασάρικου hard rock, κάνει το άλμπουμ ελκυστικό για διάφορους τύπους ακροατών. Η αλήθεια είναι πως όσο κλισέ και παρωχημένα και αν θεωρούν κάποιοι τα είδη αυτά, οι Crowne έχουν φροντίσει να ρίξουν το βάρος στη σύνθεση και να μας δώσουν κάποια πολύ εθιστικά τραγούδια.

Η επιδίωξη αυτή απελευθερώνεται από το πρώτο δευτερόλεπτο, με το ομότιτλο να υψώνεται σε ένα ρεφρέν ύμνο που ταυτόχρονα περιγράφει πολλά ηχοτοπία όσων θα ακολουθήσουν. Από την heavy rock αμεσότητα του “Champions” πετάμε σε ένα από τα πιο ισχυρά ρεφρέν του δίσκου στο “In the Name of the Fallen”, για να βρεθούμε στις μεταπτώσεις ενός εν δυνάμει single σαν το “Super Trooper”. Το “Ready to Run” προσεγγίζει περισσότερο μια power, κλασική metal λεωφόρο, ενώ το “Just believe” δεν θα το χαρακτήριζες άδικα μέχρι και stadium metal με αυτό το πελώριο ρεφρέν. Στο “The Last of Us” είναι ιδανική η συνεργασία των ρυθμικών μερών με τις φωνητικές μελωδίες που σε παίρνουν άμεσα όμηρο, το “Victorious” έχει μια όμορφη, ηρωική, συμφωνική φλέβα, ενώ τα “φώτα του Βορρά” θα μας αφήσουν επιβλητικά με τον μελωδικό βηματισμό τους. Άφησα το “Juliette” για το τέλος, καθώς πρόκειται για ένα καταπληκτικό single και απορώ πως δεν χρησιμοποιήθηκε ακόμα ανάλογα από το γκρουπ.

Ναι, οι Crowne μπορούν να χρησιμοποιηθούν σαν “ένοχη απόλαυση”, μοιάζουν σαν να σε κλείδωσαν ολομόναχο σε ζαχαροπλαστείο μετά από παρατεταμένη δίαιτα. Έχουν μια λάγνα συνταγή που αγγίζει τα όρια του πανούργου, και όλα αυτά ενισχύονται και από την απίθανη παράσταση του Strandell στο μικρόφωνο.

Όσο χρειαζόμαστε τις υπερβατικές απόπειρες της γενναίας τέχνης, τόσο ευπρόσδεκτη είναι και η καλοφτιαγμένη πρόταση μιας βέβαιης απόλαυσης. Δοκιμάστε άφοβα.

Είδος: Melodic power/Hard rock
Εταιρεία: Frontiers Music
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Ιανουαρίου 2023

Facebook: https://www.facebook.com/officialcrowne

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1154 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.