Μπορεί τα χρόνια να πέρασαν οι παλιές όμως “αδυναμίες” δύσκολα ξεχνιούνται και ειδικά αυτές που παγίωσαν τη θέση τους στο νου και την καρδιά, τόσο στέρεα ώστε η φθορά του χρόνου να σταθεί αδύνατη να τις ξεθωριάσει. Από την ένδοξη εποχή των τελών της δεκαετίας του ’80 οι Crimson Glory δεν μπόρεσαν ποτέ να σηκώσουν παρόμοιο ανάστημα, δεν ξαναπάτησαν ποτέ στις κορυφές που οι ίδιοι είχαν στρογγυλοκαθίσει, αλλά παρά τα χίλια κύματα που πέρασαν, δίνουνε τελικά σήμερα το παρών.
Έχοντας στα σκαριά μια καινούρια κυκλοφορία που αναμένεται προς τα τέλη του 2025, περιμένουμε με αγωνία να δούμε αν θα διαφυλάξουν μέρος της αίγλης του παρελθόντος ή θα ακολουθήσουν άλλες ατραπούς. Σε αυτήν τη δύσκολη εξίσωση πάντως η απουσία δύο καίριων “παραμέτρων” δυσκολεύουν το εγχείρημα μιας και ο αδικοχαμένος Midnight από την μια και ο επί σειρά ετών επικεφαλής κιθαρίστας Jon Drenning δύσκολα “αντικαθίστανται”. Αυτό το βάρος θα σηκώσουν πλέον ο κιθαρίστας Mark Borgmeyer και ο τραγουδιστής Travis Wills, που πέραν του ρόλου τους στην δημιουργία νέου υλικού καλούνται να φέρουν εις πέρας το προϋπάρχον απαιτητικό. Αυτήν η συγκυρία τους βρίσκει στη χώρα μας όπου μετά τη συμμετοχή τους στο Up The Hammers Festival στην Αθήνα, επισκέπτονται και την Θεσσαλονίκη με εξαιρετικό εγχώριο support τους ανερχόμενους Triumpher.
TRIUMPHER
Με μια μικρή καθυστέρηση ξεκίνησε η προσέλευση του κόσμου και όταν βγήκαν στην σκηνή οι Triumpher το Principal ήταν μισογεμάτο. Πιστοί στο πρόγραμμα λίγα λεπτά μετά τις 9, ξεχύθηκαν με την ορμή που τους χαρακτηρίζει ανεβάζοντας γρήγορα τους σφυγμούς και τις εντάσεις. Αρκετά επικοινωνιακοί κι έχοντας στην “φαρέτρα” τους δύο πετυχημένα album σε αλλεπάλληλες χρονιές (2023 & 2024) δεν δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τις επιδοκιμασίες του κοινού. Ο ήχος ήταν αρκετά καλός και βοήθησε να αποτυπωθεί πειστικά το επικό τους ύφος, αρκετά δεμένοι και συμπαγείς απέδωσαν τα αναμενόμενα χωρίς προβλήματα. Ξεκίνησαν με τα τρία πρώτα κομμάτια του τελευταίου album (“Overture to Elysian”, “Arrival of the Avenger”,” Athena”), που προσφέρονται για δυναμικό ξεκίνημα και συνέχισαν με το “Thunderer” και το ομώνυμο κομμάτι της πρώτης τους κυκλοφορίας (“Storming the Walls”). Όσο το κοινό αυξάνονταν και συμμετείχε, άλλο τόσο έδινε ώθηση στην ενέργεια της μπάντας που δεν δίστασε να αρπάξει την ευκαιρία. Συνέχεια με το “Triumpher” κι επίλογος με δύο ακόμη κομμάτια του πρώτου album. Αρχικά το “I Wake the Dragon” που μάλλον ήταν εκτός λίστας και προστέθηκε στην πορεία, αλλά και το “The Blazing Circle” που ήρθε να ολοκληρώσει το show με τον καλύτερο τρόπο. Έλειπε για εμένα το “Spirit Invictus” αλλά στα 45 λεπτά περίπου που αναλογούσαν στους Triumpher οι επιλογές δεν ήταν εύκολο να ικανοποιήσουν τους πάντες. Η ουσία είναι ότι ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις μιας τόσο τιμητικής πρόσκλησης κι έδωσαν δείγματα της προσωπικότητάς τους με ατόφια πυγμή και άφθονο “ατσάλι”.
Triumpher setlist:
Overture to Elysian
Arrival of the Avenger
Athena
Thunderer
Storming the Walls
Triumpher
I Wake the Dragon
The Blazing Circle
CRIMSON GLORY
Το Principal είχε σχεδόν γεμίσει τη στιγμή που οι Crimson Glory εμφανίστηκαν, εν μέσω άκρατου ενθουσιασμού και μετά από ένα μικρό intro στα πλήκτρα το “Valhalla” άνοιξε εμφατικά το χορό, ακολουθούμενο από το επόμενο κομμάτι του πρώτου album “Dragon Lady”. Μετά από αρκετά χρόνια θα ζωντάνευαν μνήμες από εποχές που το κοινό νοσταλγούσε και αυτό το συναίσθημα ήταν που κρατούσε σε υψηλά επίπεδα το ενδιαφέρον του. Γιατί τα προβλήματα στον ήχο ήταν τέτοια, που εμπόδιζαν την ομαλή ροή στην εξέλιξη των κομματιών με διάφορες διακυμάνσεις ολόκληρη την βραδιά. Χαρακτηριστικά δεν ακούγονταν η κιθάρα του Ben Jackson αρχικά, ενώ στο “Lady of Winter” που ακολούθησε ο Travis Wills δεν ακούγονταν καθόλου στο μισό κομμάτι. Ήταν τέτοια η απουσία τεχνικής υποστήριξης, που από τον κόσμο πληροφορήθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά ώστε να διορθωθεί το πρόβλημα.
Η απόδοση πάντως των Crimson Glory κυμάνθηκε σε αρκετά καλά επίπεδα και η διάθεσή τους καθ΄ όλη την διάρκεια της βραδιάς παρέμενε αμείωτη. Το “Transcendence” θα είχε την τιμητική του και στη συνέχεια με άλλα τρία κομμάτια (“Where Dragons Rule”, “Painted Skies”, “Masque of the Red Death”) χωρίς παύσεις, με “εφηβική” ζωντάνια και αστείρευτο πάθος, συμπαρασέρνοντας με άνεση τον κόσμο που συνόδευε με μεγάλη προθυμία. Το “Queen of the Masquerade” προσφέρονταν ιδανικά για την θερμή συνθήκη που είχε ήδη δημιουργηθεί, κρατώντας αναλλοίωτο το συναισθηματικό υπόστρωμα και διατηρώντας την πετυχημένη συνεργασία μπάντας και κοινού στην απόδοση του κομματιού.
Με το “Burning Bridges” θα κλείσει ο πρώτος κύκλος των παλιών επιτυχιών και θα ακολουθήσουν 2 καινούρια κομμάτια (“Chasing the Hydra”, “Triskaideka”) που θα πλαισιώσουν το νέο album. Οι περισσότεροι παρευρισκόμενοι τα υποδέχτηκαν με θέρμη και ανεξάρτητα από το “βαρύ” παρελθόν και τις όποιες αναγωγές με αυτό, φάνηκαν αρκετά ελπιδοφόρα. Είναι χαρακτηριστικό πάντως ότι πέραν αυτής της προσθήκης η λίστα αποτελούνταν από κομμάτια μόνο των δύο πρώτων album.
Κι ενώ ο ήχος φαίνονταν να βελτιώνεται δεν βοήθησε το “In Dark Places” να αποδοθεί όπως του άξιζε, ενώ τα πράγματα ήταν σίγουρα καλύτερα στο “Eternal World” όσο και στο “Azrael” που αναμφίβολα ήταν από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, με την έξαψη να κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα .
Τυπικό ήταν το encore μιας και δεν υπήρξε διάλειμμα κι ένα κομμάτι με τεράστιο ειδικό βάρος θα ακολουθούσε (“Lost Reflection”) καθιστώντας αυτονόητη τη σύνδεση με τον Midnight και φέρνοντας στο νου την ξεχωριστή ερμηνεία του αδικοχαμένου frontman. Και μιλώντας για την φωνητική απόδοση, μετά από αρκετά κομμάτια μπορούμε με βεβαιότητα να αποφανθούμε και για τον Travis. Σε γενικές γραμμές ήταν αρκετά καλός, φαίνεται ότι το εύρος του ταιριάζει με τις ανάγκες των Crimson Glory και κατάφερε αρκετά αξιοπρεπώς, χωρίς να εντυπωσιάσει, να μεταφέρει πειστικά τα ομολογουμένως ιδιαίτερα απαιτητικά φωνητικά των πρωτότυπων κομματιών. Παρομοίως και στο “Lonely” που ακολούθησε, φάνηκε να προσαρμόζεται με σχετική ευκολία και να απολαμβάνει κάθε λεπτό της εκτέλεσής του.
Ο έτερος νεοεισελθών Mark Borgmeyer επικεντρώθηκε στην πιστή αναπαραγωγή του δικού του υλικού και αν κι έδινε την εντύπωση ότι απομονώνεται, εν τούτοις διεκπεραίωσε την “αποστολή” του με σχετική επιτυχία. Η αυλαία θα έπεφτε με το “Red Sharks” (υπήρχαν στιγμές που ο ήχος δεν έβγαζε κανένα νόημα), τον Jeff Lords αρκετά συγκρατημένο, από την άλλη τον Dana Burnell περισσότερο εκφραστικό και τον Ben Jackson αρκετά συγκινημένο να κρατά ένα πανό με την προσωπογραφία του Midnight με την επιγραφή “εις μνήμην του”. Αν το στοίχημα ήταν να μπορέσουν οι Crimson Glory να προσφέρουν στους οπαδούς τους μια “παράσταση” που θα ζωντανέψει μνήμες αλησμόνητων εποχών εν μέρει το κέρδισαν. Παρά τα χρόνια που πέρασαν, τις νέες προσθήκες και τον μέτριο ήχο κατάφεραν σε αρκετές στιγμές να συγκινήσουν τον κόσμο που παρευρέθηκε και διατράνωσαν την πεποίθησή τους ότι η “φλόγα” αν και τρεμοπαίζει δεν έχει σβήσει ακόμη. Σαφώς δεν υπήρχε η σπίθα του παρελθόντος αλλά σε κάθε περίπτωση η νέα κυκλοφορία είναι που θα δώσει τις κατάλληλες απαντήσεις αν υπάρχει ποιοτικό απόθεμα εφάμιλλο του ένδοξου παρελθόντος. Σε κάθε περίπτωση αποδείχτηκε πόσο ισχυρός υπήρξε ο 35 και πλέον έτη δεσμός της μπάντας με το ελληνικό κοινό που δεν σταμάτησε ποτέ να αναπολεί τις ημέρες που αυτήν μεσουρανούσε, διατηρώντας ακέραιη την πίστη για το νέο ξεκίνημα.
Crimson Glory setlist:
Valhalla
Dragon Lady
Lady of Winter
Where Dragons Rule
Painted Skies
Masque of the Red Death
Queen of the Masquerade
Burning Bridges
Chasing the Hydra
Triskaideka
In Dark Places
Eternal World
Azrael
Lost Reflection
Lonely
Red Sharks
