Παρά τις κατά καιρούς διασπάσεις τους ως συγκροτήματος, οι Λονδρέζοι εξακολουθούν και διατηρούν την ποιότητά τους. Ο Damon Albarn και τα υπόλοιπα μέλη των Blur, αποτελούν διαχρονικά μια από τις 4-5 κορυφαίες μπάντες, στην ιστορία της επονομαζόμενης brit-pop. Του μουσικού ρεύματος που άνθισε τη δεκαετία του ’90, κάνοντας θραύση όχι μόνο στη Γηραιά Αλβιόνα, αλλά σε παγκόσμιο επίπεδο.
Αυτό το είδος μουσικής αγαπήσαμε ιδιαίτερα στην Ελλάδα, με τους Blur και τους Oasis, να αποτελούν το αντίστοιχο δίπολο των Beatles και Rolling Stones, όχι φυσικά σε επίπεδο ποιότητας, αλλά σε επίπεδο αναγνωσιμότητας και μουσικής απήχησης. Τα χρόνια πέρασαν, η μουσική μόδα άλλαξε, η brit-pop δεν έχει πλέον την απήχηση που είχε κάποτε, όμως ό,τι προέρχεται από τα σπλάχνα της, είναι γλυκό, ρομαντικό και ενίοτε συγκινεί.
Το όγδοο άλμπουμ των Blur, έρχεται να επιβεβαιώσει τα προαναφερθέντα. Είναι δηλαδή γλυκό, ρομαντικό, και αρκούντως συγκινητικό. Είναι η καλύτερή τους κυκλοφορία από το “Parklife” (1994) και μετά. Με διαφορά κιόλας. Κομμάτι σαν το “The Narcissist”, ειλικρινά, δεν θυμάμαι από πότε έχουν να γράψουν. Και δεν είναι μόνο αυτό. Και οι δέκα συνθέσεις του δίσκου είναι εξαιρετικές, δεν υπάρχει ούτε ένα filler, το μόνο που ίσως θα μπορούσε να τους προσάψει κάποιος, είναι η σχετικά μικρή διάρκεια της Μπαλάντας. 37 λεπτά περίπου, που δυστυχώς αποδεικνύονται λίγα ή ελάχιστα.
Ακούστε π.χ. το “St Charles Square”, στο οποίο δοκιμάζουν, και ενίοτε αγγίζουν τα όρια της psychedelic rock(ή pop). Κομμάτι ενδεικτικό, του πόσο “ψάχτηκαν” ή πειραματίστηκαν στο νέο τους άλμπουμ. Και όλα αυτά σε μια περίοδο, που όλοι ανεξαιρέτως συμμετείχαν σε διάφορα άλλα μουσικά projects. Ο Albarn κυκλοφόρησε το δεύτερο προσωπικό του δίσκο, ενώ ο κιθαρίστας Graham Coxon δούλεψε το soundtrack της σειράς “The End of the Fuckin World”, που να σημειωθεί ότι είναι πολύ καλή, τόσο από άποψη μουσικής όσο και από άποψη πλοκής και ερμηνειών. Και ο drummer Dave Rowntree, έβγαλε φέτος τον πρώτο προσωπικό του δίσκο.
Na σημειώσουμε επίσης ότι σύμφωνα με τα λεγόμενα του Albarn, πηγή έμπνευσης στάθηκε η επίσκεψή του στο Μόντρεαλ του Καναδά, όπου είχε την ευκαιρία να αντικρύσει το περίφημο mural που είναι αφιερωμένο στον Leonard Cohen, το μουσικό στιλ του οποίου υιοθετεί σε αρκετά κομμάτια, ενώ του έχει αφιερώσει και το “The Everglades”( for Leonard). Και μιας και έγινε λόγος για υιοθέτηση μουσικού στιλ, η επιρροή των Last Shadow Puppets ( Alex Turner και Miles Kane), είναι εμφανής, κυρίως στο εισαγωγικό “The Ballad” όπως και στο “Goodbye Albert”. Όμως, μιλάμε για επιρροή, και όχι για μίμηση ή κοπιάρισμα.
Σε όλους μας είχε λείψει ένα τόσο καλό άλμπουμ από το ρεύμα της brit-pop. Με κομμάτια όπως το “The Heights” πχ που εκφράζει και μουσικά και αισθητικά, τη φιλοσοφία μιας ολόκληρης κουλτούρας. “Are we running out of time? Something so momentary that you can only be it?”. Μιας κουλτούρας ευφορικής ( κυρίως λόγω της πτώσης του Θατσερισμού), αλλά τόσο βραχύβιας ( άνοδος του Μπλερισμού, κατακρήμνιση της αισιοδοξίας). Που σε μουσικό επίπεδο εκφράστηκε πρωτίστως από τους Blur, τους Oasis, και τους Pulp, και σε λογοτεχνικό από συγγραφείς όπως οι Jonathan Coe, Nick Hornby και Julian Barnes.
Ας γιορτάσουμε την επιστροφή της με τη Μπαλάντα του Ντάρεν, και ας ελπίσουμε ότι αυτή η γιορτή δεν θα είναι προσωρινή.
Είδος: Brit-pop, art-rock
Εταιρεία: Warner Parlophone
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Ιουλίου 2023
Website: https://www.blur.co.uk/album/?ref=https://www.youtube.com/
Facebook: https://www.facebook.com/blur
