Το καλοπαιγμένο classic rock, δεν είναι πλέον ο κανόνας στην εποχή μας. Κύριοι εκφραστές του, παραμένουν κυρίως οι παλιοσειρές του είδους που κρατάνε ακόμα τη σημαία ψηλά και το τιμάνε με τις κυκλοφορίες τους. Δεν θα συναντήσεις συχνά όμως καινούργιες μπάντες να ασχολούνται μαζί του και μάλιστα να το κάνουν καλά. Σίγουρα παίζει ρόλο ότι οι προτιμήσεις του κοινού έχουν μετατοπιστεί σε νέα ακούσματα, ενώ η αλήθεια είναι ότι έχει περιοριστεί η δημοφιλία του κλασικού ήχου. Όταν όμως συναντώ συγκροτήματα που ασχολούνται με το rock, όπως το αγαπήσαμε από τους πρωτεργάτες των ‘70s και των early ‘80s πάντα κοντοστέκομαι και δίνω μια ευκαιρία ακρόασης.
Να λοιπόν που οι Black Dog Moon αντάμειψαν αυτή μου την επίμονη. Με καταγωγή από τη Βόρεια Ιρλανδία, επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι αυτός ο τόπος, μόνο εξαιρετικά προϊόντα βγάζει όσον αφορά τη μουσική, τα whiskey και τη μαύρη μπύρα. Με μπροστάρη το συνθέτη και τραγουδιστή τους Conal Montgomery, κυκλοφορούν το ομώνυμο ντεμπούτο τους, το οποίο περιλαμβάνει εννέα συνθέσεις που ευωδιάζουν μεράκι και ποιότητα. Ο κύριος Μοntgomery μόνο τυχαίος δεν είναι άλλωστε στην τοπική σκηνή, καθώς με την προηγούμενη του μπάντα, τους Sweetleaf, είχε ανοίξει συναυλίες σε περιοδείες των θρυλικών Motorhead και Eric Bell (Thin Lizzy). Εδώ θα συναντήσεις τις κιθάρες των Daniel Martin και Dylan Kelly, που μιλάνε κατευθείαν στην καρδιά και στο αυτί. Εννοείται βροντερό παρόν δίνουν οι δισολίες, τα blues αποτυπώματα και μερικά διάσπαρτα ιρλανδικά folk στοιχεία, τα οποία θα σε γεμίσουν ευχαρίστηση.
Μάλιστα έχουν μοιράσει δίκαια την τράπουλα, καθώς οι δυναμικές στιγμές των ‘The Free Wind’, ‘The Moment’, ‘Black Dog Moon’ και ‘Troll΄ και ‘Mr Trauma’, εναλλάσσονται ιδανικά με τo mid tempo ‘Stand’, την power ballad ‘Summertime On Easy Street’, αλλά και τo μελαγχολικό ακουστικό ‘Rainy Nights In Belfast’. Αφήνω για το τέλος το προσωπικό αγαπημένο ‘River Maiden’, το οποίο αποτελεί κατά την άποψη μου την ναυαρχίδα αυτού του δίσκου. Εδώ θα συναντήσεις το DNA του ‘Persephone’ των Wishbone Ash, το οποίο χρησιμοποιούν ως βάση για να συνθέσουν ένα πανέμορφο τραγούδι, με ένα solo που σου εντυπώνεται μονομιάς. Τα μπαρουτοκαπνισμένα φωνητικά του Conal, ταιριάζουν γάντι στην περίπτωση μας, εξιστορώντας καθημερινές ιστορίες και εύλογες ανησυχίες για τις μέρες που ζούμε.
Παράλληλα οι μπασογραμμές του Nicky Brown βάζουν τα θεμέλια και μαζί με τα δυναμικά τύμπανα του Stevie Glackin χτίζουν ιδανικά το ρυθμό. Όπου κριθεί απαραίτητο, δεν διστάζουν να χρησιμοποιήσουν διακριτικά πλήκτρα, που χρωματίζουν κατάλληλα το τελικό αποτέλεσμα. Η παραγωγή αν και δεν εντυπωσιάζει στο σύνολο της, δεν αφαιρεί βαθμούς από την όλη προσπάθεια. Μην ξεχνάμε άλλωστε, ότι μιλάμε για μια αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά, που στηρίζεται στο πάθος των δημιουργών και όχι στις πλάτες κάποιας δισκογραφικής εταιρείας.
Κάνοντας το τελικό άθροισμα, θα έλεγα ότι προτείνεται ανεπιφύλακτα στους κλασικοροκάδες οπαδούς, οι οποίο προστρέχουν να γεμίσουν κάθε φορά το Κύτταρο σε αντίστοιχου ύφους συγκροτήματα και κρατούν ακόμα τη δάδα αναμμένη. Το μαυρόσκυλο στο εξώφυλλο δείχνει αγριεμένο υπό το σεληνόφως, καθώς εγγυάται στιγμές μουσικής ανεμελιάς και απόλαυσης.
Είδος: Rock
Δισκογραφική: Ανεξάρτητη κυκλοφορία
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 28 Ιουνίου 2024
