Ως χώρα και ως πολίτες αυτής της χώρας, έχουμε ανάγκη τις μεγάλες συναυλίες. Η συναυλία των Guns N’ Roses το προηγούμενο Σάββατο, ήταν μια μεγάλη συναυλία, ο ορισμός του rock concert, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και επειδή το 90% των άρθρων αναφορικά με αυτή τη συναυλία στέκονται ως επί το πλείστον στις φωνητικές επιδόσεις του Axl, ας μιλήσουμε για τον Axl.
Τον βλέπεις μπροστά σου, επί ένα ολόκληρο τρίωρο να χτυπιέται και να μετακινείται επί σκηνής ακατάπαυστα. Δεν είναι η φωνή του αυτή που ήταν, δεν μπορεί να αποδώσει τους ύμνους του παρελθόντος, με τον ανάλογο ποιοτικό τρόπο. Ε και τι μ’ αυτό. Εξακολουθεί να είναι συγκλονιστικός. Ακόμα και αν αποφεύγει ή δεν μπορεί να αποδώσει δύσκολα φωνητικά μέρη όπως με περισσή ευκολία έκανε στο παρελθόν. Έχεις μπροστά σου τον Axl. Τον βλέπεις να λιώνει στο σανίδι όσο ελάχιστοι κάνουν ή έχουν κάνει. Θαύμασέ τον, απόλαυσέ τον, αναγνώρισε το τόσο μεγαλοπρεπές αλήτικο attitude, που έχει γίνει trade mark εδώ και 40 χρόνια περίπου. Ο Axl δεν ήρθε για να κοροϊδέψει ούτε ήρθε για να κάνει αρπαχτή, ούτε για να πουλήσει βρετανικού τύπου χιούμορ. Ήρθε,- αυτός και τα υπόλοιπα αλητόπαιδα με έδρα το LA-, για να σε γεμίσουν με εικόνες και μνήμες που θα σε συντροφεύουν για το υπόλοιπο της ζωής σου. Και τα κατάφεραν. Για τρεις ώρες απέδειξαν ότι συγκαταλέγονται στις κορυφαίες μπάντες του πλανήτη. Και ας έχουν να βγάλουν σπουδαίο δίσκο από το 1991.
Και μιας και αναφερθήκαμε στην αλητοπαρέα με έδρα το LA, δύο ονόματα. Slash και Duff. Που σήκωναν στις τεράστιες πλάτες τους το όλο μουσικό εγχείρημα, με άνεση και ευκολία, και άφησαν περισσότερους από 40.000 θεατές άναυδους με την απόδόσή τους. Είναι τέτοιο το μέγεθος του Duff ως μπασίστα που μπορεί να σταθεί επάξια σε οποιαδήποτε σχήμα, οποιουδήποτε παρακλαδιού της rock. Όταν άκουγα το Tv Eye, νόμιζα πως άκουγα μπάντα από τη μουσική σκηνή του Detroit. Τόσο εύκολα είχαν προσαρμοστεί όλοι τους, υπό τα φωνητικά, μουσικά και στιλιστικά κελεύσματα του Duff. Ανοίγω μια παρένθεση, ο Duff, προέρχεται από το Seattle, με ό,τι αυτό σημαίνει. Πριν τους Guns, έπαιζε punk με τους 10 Minute Warning, ενώ κατά καιρούς έχει συμμετάσχει σε διάφορα μουσικά projects με τον Mike McCready( Pearl Jam), και τον Barrett Martin( Screaming Trees). Και φυσικά, στην all star σύνθεση των Velvet Revolver. Επιπλέον, το 1995, είχε σχηματίσει τους Neurotic Outsiders, στους οποίους συμμετείχαν: Steve Jones από Sex Pistols, Matt Sorum και John Taylor από Duran Duran.
Για τον Slash δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Χωρίς αυτόν, το reunion της μπάντας θα ήταν ανέφικτο. Η τωρινή ταυτότητα των Guns N’ Roses, μία υπογραφή έχει. Τη δικιά του. Είχα την τύχη να τον δω με τους Velvet Revolver στο Terra Vibe(2005) και στη Σόφια το 2015, όπου ανέβηκε στη σκηνή με τον έτερο ογκόλιθο Myles Kennedy( Slash featuring Myles Kennedy and the Conspirators) Είχα μείνει και τις δύο φορές άφωνος, αλλά το βράδυ του Σαββάτου ήταν εξωπραγματικός.
Εννοείται πως το κολοσσιαίων διαστάσεων συναυλιακό εγχείρημα του reunion, δεν θα μπορούσε να σταθεί χωρίς τους υπόλοιπους μουσικούς. Dizzy Reed-keyboards,-και συνεργάτης τους από το 1990-, Melissa Reese-synthesizers, και πολύτιμα backing vocals που βοηθάνε τα μάλα τον Axl, τον έτερο κιθαρίστα Richard Fortus όντας 20 χρόνια μαζί τους από την αλά Axl εκδοχή του συγκροτήματος, και last but not least τον Frank Ferrer στα drums( συνεργάτης του Axl από το 2006, και ενίοτε καλλιτεχνών όπως οι Neil Young και η PJ Harvey).
Ήταν υπέροχο το Σάββατο στο ΟΑΚΑ. Μια βραδιά εφάμιλλη σε παραγωγή συναισθημάτων και ηδονικών σκέψεων και εικόνων, με τις αντίστοιχες ζωντανές εμφανίσεις των U2,AC/DC, και Roger Waters, που παρακολουθήσαμε στον ίδιο χώρο. Ήταν μια από αυτές τις βραδιές, που η συναυλιακή ιστορία της χώρας που μας έτυχε στη λοταρία του κόσμου, θα ταξινομήσει υπό την ετικέτα “ήμουν και εγώ εκεί”.
