Το 1973 ήταν μια υπερβατικά πετυχημένη χρονιά για τους ανερχόμενους τότε θρύλους του southern rock από το Jacksonville της Florida. Ανοίγοντας τις εμφανίσεις στην Αμερικανική περιοδεία των Who για το “Quadrophenia”, είδαν το κοινό τους να αυξάνεται σημαντικά. Στο επόμενο άλμπουμ του 1974, το περίφημο “Second Helping”, η μαγική σύμπραξη των King, Collins, Rossington και Van Zant, έφερε καρπούς που εδραίωσαν τη φήμη του γκρουπ, με αποκορύφωμα την επιτυχία του single “Sweet Home Alabama”, μια συναδελφική απάντηση στο “Southern Man” του Neil Young. Μπορεί οι περισσότεροι από τους δίσκους τους να είχαν πουλήσει πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα, αλλά ήταν το μοναδικό single που ανέβηκε στο Top 10.
Η συνέχεια, σε συνάρτηση με τη μεγάλη πίεση, έφερε πολλά προβλήματα στη σύνθεση της μπάντας, με τον ντράμερ Burns να αποχωρεί τον Ιανουάριο του 1975, μετά από ψυχική κατάρρευση στη διάρκεια της ευρωπαϊκής περιοδείας. Το τρίτο τους άλμπουμ, “Nuthin’ Fancy”, ηχογραφήθηκε μόλις σε 17 μέρες, με τον δυσαρεστημένο λόγω έλλειψης σωστής προετοιμασίας παραγωγό Kooper να διακόπτει τη συνεργασία του μαζί τους. Στα μέσα της περιοδείας για την προώθηση του άλμπουμ, ο roadie του King και ο Van Zant συλλαμβάνονται και περνούν τη νύχτα στη φυλακή. Ο King έπαιξε εκείνη τη βραδιά με παλιές χορδές που έσπασαν, και ο Van Zant τον επέκρινε μπροστά στους άλλους. Ο King παραιτήθηκε και γύρισε στο Los Angeles, πιστεύοντας πως ο Van Zant ήταν υπεύθυνος για τη σύλληψη του roadie του.
Ο Collins και ο Rossington είχαν και οι δυο σοβαρά τροχαία ατυχήματα το Σαββατοκύριακο της Εργατικής Πρωτομαγιάς, το 1976. Ήταν η περίοδος όπου οι υπερβολές και η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών είχαν γίνει πολύ συχνές μέσα στο γκρουπ και δεν περνούσαν ασχολίαστες από τον τύπο. Ο Gary Rossington οδηγώντας προς τη γενέτειρά του, το Jacksonville εντελώς μεθυσμένος με το καινούριο του Ford Gran Torino, και παίρνοντας πάντα μετά όπως συνήθιζε το ηρεμιστικό χάπι Quaalude, συγκρούεται με τηλεφωνικό στύλο και μια βελανιδιά και καταλήγει χωμένος στο γκαράζ του σπιτιού ενός ξένου. Το ατύχημα αποτέλεσε το έναυσμα για τον Ronnie Van Zant να γράψει μαζί με τον Allen Collins το τραγούδι “That Smell”, με τους σκοτεινούς στίχους να προειδοποιούν και να επιχειρούν να αφυπνίσουν για τον κίνδυνο. Ο “Prince Charming” του τραγουδιού είναι φυσικά ο Rossington, ο οποίος συνήλθε από τον σοβαρό του τραυματισμό και πλήρωσε και πρόστιμο 5000 δολάρια που του επιβλήθηκε από το γκρουπ. Η επικείμενη περιοδεία “One More For The Road” καθυστέρησε λόγω του τραυματισμού, ενώ τα ναρκωτικά και το αλκοόλ απαγορεύτηκαν στα καμαρίνια, στην προσπάθεια του γκρουπ να μείνει μακριά από όλα αυτά.
Το “That Smell” βρήκε φυσικά το δρόμο του προς το πέμπτο στούντιο άλμπουμ, που κυκλοφόρησε στις 17 Οκτωβρίου 1977, με τον τίτλο “Street Survivors”, και περιλάμβανε και το περίφημο δυνατό σφύριγμα του Van Zant που συχνά επιστράτευε όταν πήγαινε για κυνήγι. Εκείνη την ημέρα το γκρουπ ήταν ήδη στο δρόμο, ζώντας την πιο πετυχημένη του περιοδεία ως τότε.
Μετά από μια παράσταση στο Greenville Memorial Auditorium στο Greenville της Νότιας Καρολίνας, στις 20 Οκτωβρίου 1977, το συγκρότημα επιβιβάστηκε σε ένα ναυλωμένο Convair CV-240 με προορισμό το Baton Rouge της Λουιζιάνα, όπου ήταν προγραμματισμένο να εμφανιστούν στο LSU το επόμενο βράδυ. Πριν από την πτήση, κάποια από τα μέλη του συγκροτήματος ήταν διστακτικά να ανεβούν στο αεροπλάνο με βάση μια μικρή ανάφλεξη σε έναν από τους κινητήρες που είχαν δει σε προηγούμενη πτήση. Ωστόσο, ο Ronnie Van Zant τους παρότρυνε να επιβιβαστούν με τα τελευταία του λόγια: “αν είναι η ώρα να φύγεις, ήρθε η ώρα να φύγεις”.
Αφού τελείωσαν τα καύσιμα, οι πιλότοι επιχείρησαν αναγκαστική προσγείωση και τελικά το αεροσκάφος συνετρίβη σε μια πυκνά δασωμένη περιοχή πέντε μίλια βορειοανατολικά του Gillsburg του Μισισιπή. Ο Ronnie Van Zant και ο Steve Gaines, μαζί με την δεύτερη τραγουδίστρια Cassie Gaines (τη μεγαλύτερη αδερφή του Steve), τον βοηθό διευθυντή Dean Kilpatrick, τον πιλότο Walter McCreary και τον συγκυβερνήτη John Gray σκοτώθηκαν κατά την πρόσκρουση. Τα άλλα μέλη του συγκροτήματος, ο διευθυντής περιοδειών Ron Eckerman και αρκετά μέλη του πληρώματος δρόμου υπέστησαν σοβαρούς τραυματισμούς.
Το ατύχημα σημειώθηκε μόλις τρεις μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου. Μετά από αυτό και την έκταση που δόθηκε από τον τύπο που ακολούθησε, το “Street Survivors” έγινε το δεύτερο πλατινένιο άλμπουμ του συγκροτήματος και έφτασε στο Νο. 5 του Billboard 200, που ήταν και η ψηλότερη θέση τους στα charts. Το single “What’s Your Name” έφτασε στο Νο. 13 στα single charts το 1978. Το αρχικό εξώφυλλο του “Street Survivors” είχε μια φωτογραφία του συγκροτήματος με φλόγες πίσω του, με τον Steve Gaines σχεδόν να καλύπτεται από τη φωτιά. Από σεβασμό προς τον νεκρό (και κατόπιν αιτήματος της Teresa Gaines, χήρας του Steve), η MCA Records απέσυρε το αρχικό εξώφυλλο και το αντικατέστησε με μια παρόμοια εικόνα του συγκροτήματος σε ένα απλό μαύρο φόντο. Αργότερα, το συγκρότημα αποκατέστησε την αρχική εικόνα για την 30η επετειακή deluxe έκδοση του άλμπουμ.
Το “That Smell” ήταν το δεύτερο single από το “Street Survivors”, αλλά απέτυχε να μπει στα charts. Η υστεροφημία βέβαια του τραγουδιού το τοποθετεί στα πιο αντιπροσωπευτικά και γνώριμα των Lynyrd Skynyrd, ενώ οι στίχοι του, συνδεμένοι πια με αυτή την αλλόκοτη ιστορία, ακόμα και σήμερα προκαλούν ανατριχίλα…
“Say you’ll be alright come tomorrow, but tomorrow might not be here for you.
Ooh, that smell. Can’t you smell that smell? Ooh, that smell.
The smell of death surrounds you…”
