Οι Νεοϋορκέζοι thrashers άνοιξαν δισκογραφικό λογαριασμό για την Island Records, ηχογραφώντας μέσα σε έξι μήνες το άλμπουμ “Spreading the Disease”, με πωλήσεις που ξεπέρασαν τα 100.000 αντίτυπα. Προώθησαν άμεσα τον δίσκο με περιοδείες τόσο σαν headliners όσο και σαν opening act (Black Sabbath, W.A.S.P.), παίζοντας για πρώτη φορά μπροστά σε μεγαλύτερα ακροατήρια.
Οι πρώτες πρόβες για τα καινούρια τραγούδια έγιναν τον Ιούλιο του 1986. Αμέσως μετά ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους καλούς τους φίλους Metallica, για την ευρωπαϊκή περιοδεία “Damage Inc.” για την προώθηση του μυθικού “Master of Puppets”. Στις 27 Σεπτεμβρίου στη Σουηδία συνέβη το μοιραίο δυστύχημα που κόστισε τη ζωή του μπασίστα Cliff Burton και σόκαρε την παγκόσμια κοινότητα του metal. Το συγκρότημα αποφάσισε να αφιερώσει το νέο του άλμπουμ στη μνήμη του, και η μουσική πήρε μια οργισμένη τροπή από την αδικία και το θυμό για τον πρόωρο, άδικο χαμό του.
Δυο από τα νέα τραγούδια είχαν ήδη παιχτεί στην περιοδεία προώθησης του “Spreading The Disease”, τα “Indians” και “I Am The Law”, με το πρώτο να αναφέρεται στα δεινά των ιθαγενών Αμερικανών, και το δεύτερο να είναι βασισμένο στον πρωταγωνιστικό χαρακτήρα του κόμικ “Judge Dredd”. Στην πραγματικότητα, στο “I Am The Law” χρησιμοποιήθηκαν μερικές παλιές, μουσικές ιδέες του αρχικού μπασίστα Dan Lilker, ο οποίος είχε επίσης είχε συνεισφέρει σε ένα ακόμα τραγούδι του δίσκου, το “Imitation Of Life”. Στο “Among The Living”, ο Charlie Benante έγραψε το μεγαλύτερο μέρος της μουσικής και ο Scott Ian τους στίχους. Ήταν η διαδικασία που είχαν χρησιμοποιήσει στα δύο πρώτα άλμπουμ.
Το “Indians”, ειδικότερα, έκλεψε άμεσα τις εντυπώσεις των φίλων του γκρουπ. Αναμφισβήτητα, μια από τις μεγαλύτερες στιγμές τους, ήταν επίσης μια υπέρβαση για αυτούς, παίρνοντας δημόσια θέση σχετικά με τη μεταχείριση των ιθαγενών Αμερικανών, κάτι που ακουγόταν σαν πολιτική δήλωση.
Μια ισχυρή αφετηρία γι’ αυτή τη στάση ήταν η στρεβλή άποψη της ιστορίας που μάθαιναν στο σχολείο. Έχοντας διδαχτεί ότι υπήρχε αμοιβαίος σεβασμός μεταξύ των λευκών και των Ινδιάνων, ανακαλύπτει κανείς μια στιγμή την αλήθεια. Πώς οι Ισπανοί και οι Άγγλοι εισβολείς προσπαθούσαν να εξαφανίσουν τον αυτόχθονα ινδικό πληθυσμό από τον 15ο αιώνα και πώς είχαν βασανίσει, βιάσει και λεηλατήσει. Και αυτή η εξαπάτηση ήταν εξοργιστική. Αυτό συγκεκριμένα που ώθησε τον Ian να ολοκληρώσει με αυτή τη μορφή το τραγούδι ήταν ένα άρθρο που διάβασε στο περιοδικό Time σχετικά με τις συλλήψεις των Ινδιάνων, και πως υπήρχε ένα τεράστιο πρόβλημα με τα ποτά και τα ναρκωτικά με το ποσοστό αυτοκτονιών που ήταν πολύ υψηλό.
Ένα άλλο βαθύ τραγούδι ήταν το “Efilnikufesin (NFL)”. Έχοντας μια φράση που έλεγαν συχνά στο συγκρότημα εκείνη την εποχή, το “Nice Fucking Life” χωρίς σκέψη, o Ιan πήρε αυτά τα λόγια και έγραψε το τραγούδι για τον αείμνηστο κωμικό John Belushi και πώς ο εθισμός στα ναρκωτικά τον είχε καταστρέψει. Είχε ένα σοβαρό μήνυμα. Αλλά ήξεραν από την αρχή πως αν ονόμαζαν το τραγούδι “Nice Fucking Life”, τότε δεν θα παιζόταν ποτέ στο ραδιόφωνο και θα έπρεπε πάντα να χρησιμοποιούν αστερίσκους στη λέξη “fucking”. Ήταν ο Charlie που σκέφτηκε απλώς να αντιστρέψει τη φράση. Ήταν πάντα διασκεδαστική η ανοησία των ανθρώπων, καθώς πολλοί από αυτούς δεν ήξεραν ποτέ τι έλεγαν στον τίτλο του τραγουδιού. Υπήρξαν δημοσιογράφοι που τους ρωτούσαν γιατί έγραψαν ένα τραγούδι για το αμερικανικό ποδόσφαιρο!
Οι Anthrax είχαν ηχογραφήσει το “Spreading The Disease”, κάνοντας ουσιαστικά την παραγωγή μόνοι τους, αν και ο Carl Canedy, ντράμερ του cult New York metal trio The Rods, τους βοήθησε. Αλλά με δεδομένο τον μεγαλύτερο προϋπολογισμό για το “Among The Living”, το συγκρότημα ήταν αποφασισμένο να δουλέψει με έναν από τους ήρωές του.
Ο Eddie Kramer ήταν στην κορυφή της λίστας καθώς όλοι ήταν μεγάλοι οπαδοί των Kiss και αυτός είχε δημιουργήσει πολλά από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Ο Eddie είχε δουλέψει επίσης με τους Led Zeppelin και τον Jimi Hendrix, οπότε ήταν ο άνθρωπός τους. Ήταν η εποχή, όπου όλοι ήθελαν το είδος του ήχου που είχε δώσει ο “Mutt” Lange στους Def Leppard στο άλμπουμ τους “Pyromania”. Τρία χρόνια αργότερα, ακουγόταν ακόμα μοντέρνο και σύγχρονο, και υπήρχε μια πραγματική μανία για υπερπαραγωγή. Δεν ήθελαν όμως κάτι τέτοιο, γι’ αυτό ο Eddie ήταν η προφανής επιλογή με την ωμή, πραγματική ζωντανή αίσθηση στην παραγωγή του. Ήθελαν να πάνε ενάντια στον κανόνα της εποχής.
Οι Anthrax και Kramer πέρασαν έξι εβδομάδες στα Quad Radial Studios, στο Μαϊάμι, ηχογραφώντας το άλμπουμ. Στη συνέχεια μετακόμισαν στη φαινομενικά πολυτελή τοποθεσία του Compass Point, στις Μπαχάμες, για να μιξάρουν το άλμπουμ. Είχαν δει φωτογραφίες των Iron Maiden να μιξάρουν δίσκους σε αυτό το στούντιο και ο Chris Blackwell, ο άνθρωπος που διηύθυνε την δισκογραφική Island, είχε επίσης το μέρος, οπότε ήξεραν ότι θα πλήρωναν σε λογική τιμή.
Αντίθετα με όσα μπορεί να φαντάζεται κανείς, μόνο για μεγάλη ζωή δεν βρέθηκαν εκεί. Έμεναν σε μια πολυκατοικία απέναντι από το στούντιο. Υπήρχε μια γυναίκα που καθάρισε τα δωμάτιά τους και μαγείρεψε όλα τους τα γεύματα, και η τοπική παμπ ήταν ακριβώς κάτω από το δρόμο. Έτσι, δεν χρειάστηκε ποτέ να μπούνε στα τουριστικά μέρη. Επικεντρώθηκαν πλήρως στο άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο αφοσιωμένοι που όταν έμαθαν πως οι U2 έμεναν κοντά και τους είχαν δει στην παμπ, αδιαφόρησαν εντελώς Η στάση τους ήταν: “είμαστε εδώ για να κάνουμε ένα άλμπουμ Anthrax. Αν τύχει να τους πετύχουμε, τότε ΟΚ. ”.
Οι σχέσεις με τον Kramer, όμως, άρχισαν να εντείνονται όταν ξεκίνησε η μίξη. Ενώ στο ξεκίνημα η συνεργασία μαζί του ήταν καταπληκτική, διανθισμένη με υπέροχες ιστορίες για όλους τους ανθρώπους με τους οποίους είχε δουλέψει, μετά αντιμετώπισαν πραγματικά προβλήματα. Όταν άκουσαν το πρώτο μιξαρισμένο κομμάτι, ήταν όλοι σοκαρισμένοι. Τα φωνητικά είχαν υπερβολικό reverb, οι κιθάρες ήταν ξεπλυμένες… προσπάθησε να τους κάνει να ακούγονται σαν Def Leppard. Το μόνο που ήθελε ήταν να ακολουθήσει την τάση της εποχής.
Το τεράστιο εγώ του Kramer έφτασε κάποια στιγμή και στα όρια της ειρωνίας όταν είπε στον Ian: “αυτή είναι η γνώμη σου Θεέ;”. Η απάντηση ήταν κατηγορηματική: “Όχι, είμαι ο ρυθμικός κιθαρίστας στους Anthrax, και αυτό είναι το άλμπουμ μας, δεν είναι ο Eddie Kramer με τους Anthrax ή οι Anthrax με τον Eddie Kramer, είναι οι γαμημένοι Anthrax, και αυτός ο δίσκος έχει το όνομά μας!” Τον πίεσαν σκληρά. Κάθε φορά που έπαιζε μια μίξη και άκουγαν την παραμικρή αντήχηση στα ντραμς, θα έλεγαν: “όχι, θέλουμε τα ντραμς να ακούγονται στεγνά, στεγνά, στεγνά, πέτα όλα τα πεντάλ εφέ στη θάλασσα”.
Παρά την κρίσιμη και δύσκολη σχέση μεταξύ του συγκροτήματος και του παραγωγού, δεν τέθηκε ποτέ θέμα για απόλυση του Kramer. Αν σε κάτι βοήθησε, ήταν που Θύμωσαν τόσο πολύ μαζί του με τις κόντρες αυτές και μπορεί κανείς να το ακούσει αυτό στον δίσκο. Επιτάχυναν τα τραγούδια λόγω αυτών των συγκρούσεων και έγιναν πιο ακραίοι.
Συνολικά, οι Anthrax πέρασαν οκτώ εβδομάδες δουλεύοντας στο άλμπουμ. Το “Among The Living”, τόσο σαν καλλιτεχνικό έργο του άλμπουμ όσο και σαν τίτλος ήταν εμπνευσμένο από το μυθιστόρημα του Stephen King, “The Stand”. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 1987, φτάνοντας στο νούμερο 18 στα charts του Ηνωμένου Βασιλείου και στο πολύ υπολογίσιμο νούμερο 62 στην Αμερική. Τελικά, πούλησε πάνω από μισό εκατομμύριο αντίτυπα στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Τους καθιέρωσε σαν μεγάλη μπάντα και λόγω της επιτυχίας του, πήραν το διαβατήριο για το Donington το 1987. Ήταν και η εποχή που άρχισε να ακούγεται και η φράση “The Big Four Of Thrash”, καθώς ήταν όλοι (Anthrax, Metallica, Megadeth, Slayer) περίπου στην ίδια ηλικία και στο ίδιο στάδιο της καριέρας τους. Ήταν μια εποχή που το όλο thrash πραγματικά απογειώθηκε και το “Among The Living” βοήθησε. Δεν ήταν απλώς μια σημαντική στιγμή στην καριέρα τους. Τους έδωσε καριέρα.
