Πότε πέρασαν 40 χρόνια; Ακόμα θυμάμαι που ως πιτσιρικάς, περίμενα πώς και πώς τις αρχές κάθε μήνα, για να τρέξω στο περίπτερο και να αποκτήσω το Metal Hammer. Το «Μεταλλικό Σφυρί» λοιπόν, συμπληρώνει φέτος 40 χρόνια παρουσίας στην ζωή μας και οι ιθύνοντες του τεράστιου αυτού μουσικού εντύπου, αποφάσισαν να το γιορτάσουν δεόντως, με ένα μεγάλο party. Special προσκεκλημένοι τους, οι τιτάνες του power metal Gamma Ray, του συμπαθούς σε όλους μας Kai Hansen, ενώ οι δικοί μας Silent Winter και Desert Near The End, συμπλήρωναν ιδανικά μια μεγάλη όπως εξελίχθηκε βραδιά.
Καθημερινή γαρ, με τις γιορτές να πλησιάζουν και με μια τεράστια αδημονία να παρακολουθήσω τους θρύλους του power metal και να δω, να γνωρίσω από κοντά, τους ανθρώπους που μου κρατούσαν «συντροφιά» όλα αυτά τα χρόνια, μέσα από τις σελίδες του Metal Hammer, ξεκίνησα από νωρίς για το «κλεινόν άστυ». Φτάνοντας, αντίκρισα μια μεγάλη «ουρά», από «πιστούς» οπαδούς, τόσο του περιοδικού, όσο και των Γερμανών power metallers.
Λίγα λεπτά μετά τις 20:00, οι πόρτες άνοιξαν και μια «λαοθάλασσα» «πλημμύρισε» το Floyd. Πριν προλάβω να ελέγξω το merch stand, οι Desert Near The End είχαν ανέβει στην σκηνή, με περισσή διάθεση και αρκετά «πεινασμένοι», να μας «μυήσουν» στον power/thrash ήχο τους. Οι Αθηναίοι power/thrashers έμοιαζαν σαν έτοιμοι από καιρό, γνωρίζοντας και κατανοώντας πλήρως τις απαιτήσεις μιας τέτοιας μεγάλης βραδιάς, άριστα προβαρισμένοι, με φοβερή αυτοπεποίθηση, που την «κέρδισαν» με την εξέλιξή τους μέσα στα χρόνια και πολύ περισσότερο με την τρομερή μουσική ποιότητα του νέου τους δίσκου “Tides Of Time”, που κυκλοφόρησε μόλις πριν λίγες μέρες.
Έδειχναν εξαιρετικά ήρεμοι και ώριμοι πάνω στην σκηνή, χωρίς υπερβολικές κινήσεις, αφήνοντας την μουσική τους να «μιλήσει» για αυτούς και όσα «είπε», ήταν πολύ και ευχάριστα ενδιαφέροντα. Τίμησαν δεόντως το νέο, «φρέσκο» album, με τα “Ascension”, “Oceans Of Time” και “Damnation” να αποτελούν την «αιχμή» του «δόρατος», ενώ τα “Iron Rain” και “Throne Of The Martyrdom” συμπλήρωσαν το setlist τους. Ο ήχος ήταν καλός, με τα «μικροπροβλήματα» να μην λείπουν, ενώ το Floyd ήταν ήδη γεμάτο, με τον κόσμο να αποδέχεται το κάλεσμα του Metal Hammer. Φοβερές στιγμές, η καθηλωτική απόδοση του “Damnation”, με την συμμετοχή της Έφης Ευαγγελινού, όπως και το «ξέσπασμα» του κοινού στο “Throne Of Martyrdom”. Οι Desert Near The End δείχνουν σε καλό «φεγγάρι» και αξίζουν ένα ολόδικό τους headline show, για να αναδείξουν το επικό power/thrash «μεγαλείο» του ήχου τους, στην ολότητά του. Μία μπάντα, που «κερδίζει» ότι «χτίζει» με την δουλειά της. Ιδανική επιλογή, για να ανοίξει μία τόσο σπουδαία βραδιά.
Desert Near The End setlist:
Ascension
Iron Rain
Oceans Of Time
Damnation
Throne Of Martyrdom
Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος συνέχισε να έρχεται, αποδεικνύοντας περίτρανα την σημαντικότητα αυτής της βραδιάς για τους εγχώριους οπαδούς, όπως και την σπουδαία προσφορά του Metal Hammer, στην μεταλλική «συνείδηση» του ελληνικού κοινού. Σε ένα κατάμεστο πλέον Floyd, την σκυτάλη πήραν οι Βολιώτες power metallers Silent Winter, με έναν εξαιρετικό δίσκο στις «αποσκευές» τους, ονόματι “Utopia”, και έχοντας ακόμη πιο δύσκολο «έργο», μιας και ο πήχης των εμφανίσεων, «ψήλωσε» αρκετά μετά την απόδοση των Desert Near The End. Πιο «μπαρουτοκαπνισμένοι» στο σανίδι όμως, δεν συνάντησαν καμία «δυσκολία» στο να δημιουργήσουν ακόμη πιο μεγάλες μουσικές «στιγμές» και να αποδείξουν ότι ανήκουν πλέον, στις σημαντικότερες heavy metal μπάντες που έχει «βγάλει» η χώρα μας. Άψογα δεμένοι, εξίσου χωρίς περιττές κινήσεις στην σκηνή, δίνοντας τον απαραίτητο χώρο στον εξαιρετικό performer Μιχάλη Λίβα, να χρησιμοποιήσει το σανίδι όπως αυτός πιστεύει καλύτερα και το αποτέλεσμα τους δικαίωσε πανηγυρικά.
Οι Silent Winter είχαν διάθεση, διέθεταν ακόμα αρκετά αποθέματα ενέργειας, παρά το εξαιρετικό χθεσινό (aka Δευτέρα) show στην Θεσσαλονίκη και κατόρθωσαν να «ξεσηκώσουν» το πλήθος, τόσο με το επικοινωνιακό τους «χάρισμα», όσο και με την καταιγιστική εμφάνισή τους. Το “Utopia” είχε την τιμητική του, με τα “Burn The Future”, “Hellstorm”, “Heart Is A Lonely Hunter” και “Hands Held High” να «γκρεμίζουν» το venue, ενώ τα “Shout” και “Empire Of Sins” απέδειξαν την ικανότητα των Βολιωτών να συνθέτουν ποιοτικούς power metal ύμνους, μέσα στα χρόνια.
Ένα σύνολο, που λειτουργεί μαεστρικά, που κάθε φορά μοιάζει και πιο «καλοκουρδισμένο» και που πλέον έχει γίνει αποδεκτό από τους Έλληνες οπαδούς, ως μία power metal «σταθερά». Φοβερή η απόδοση του Μιχάλη Λίβα στο “Shout”, αποδεικνύοντας το τεράστιο φωνητικό του εύρος, ενώ το μισό Stratovarius/μισό Manowar “Hands Held High”, που έχει γίνει ήδη συναυλιακό must, μας πήρε τα μυαλά. Σε τρομερή φόρμα οι Silent Winter, ίσως αν έλειπαν και κάποιες ηχητικές «αστοχίες», να είχαμε την πιο εντυπωσιακή τους εμφάνιση, όμως αυτό «διορθώνεται» εύκολα, στο επόμενό τους show, που σίγουρα θα μας ισοπεδώσουν! Οι Βολιώτες μοιάζουν ασταμάτητοι και σίγουρα τέτοια μικρά «λαθάκια», δεν δείχνουν ικανά να ανακόψουν την «τρελή» πορεία τους προς την κορυφή.
Silent Winter setlist:
Burn The Future
Shout
Hellstorm
Hands Held High
Heart Is A Lonely Hunter
Empire Of Sins
Πάνε πολλά χρόνια, που οι Gamma Ray επισκέφθηκαν την χώρα μας και αυτό μπορούσες να το διακρίνεις στην «δίψα» του κόσμου, που αναζητούσε εναγωνίως να δει τις «φιγούρες» των Γερμανών, όσο η σκηνή ετοιμαζόταν. Ένα χαμόγελο ικανοποίησης ήταν «ζωγραφισμένο» στα πρόσωπα όλων, όσο πλησίαζε η στιγμή που ο Kai Hansen και η παρέα του, θα πατούσαν το σανίδι του Floyd. Άλλωστε, είχαν γεμίσει το venue για χάρη του. Εκεί γύρω στις 22:00, υπό τους ήχους του “Bad Reputation” των Joan Jett And The Blackhearts και του εισαγωγικού “Welcome”, η γερμανική «αρμάδα» έκανε την εμφάνισή της, σκορπώντας ντελίριο ενθουσιασμού στους παρευρισκόμενους. Ένα ολόκληρο Floyd «ξέσπασε» σε επευφημίες και χειροκροτήματα, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα της μπάντας και ζητώντας επίμονα, εκείνο το μουσικό «ταξίδι» σε πιο ένδοξες μεταλλικές εποχές. Εκείνο το νοσταλγικό «ταξίδι», πίσω στα εφηβικά μας χρόνια, που ο Kai και η παρέα του μας «μυούσε» στον «μαγικό» power metal «κόσμο» τους.
Μπα; Τι βλέπω;; Νέο «αίμα»;; Καταρχάς, ο Frank Beck, απαραίτητη ίσως προσθήκη, για να ξεκουράζει τον αεικίνητο και επιφορτισμένο με πολλά πράγματα η αλήθεια είναι, Kai Hansen, στα φωνητικά. Από την άλλη, δεν βλέπω πουθενά τον Henjo Richter, αλλά διακρίνω τον Kasperi Heikkinen των Beast In Black στην θέση του. Νομίζω όμως, ότι λίγο απασχολούν το πλήθος αυτά, αφού η τιτάνια μορφή του Hansen, ο «δικός» τους Kai, ήταν μπροστά τους. Πάρε λοιπόν και ένα “Land of the Free” για αρχή, για να νοιώσεις ότι ήρθες στο σωστό μέρος, ότι αυτοί είναι οι Gamma Ray. Ώπα; Τι έχουμε εδώ; Αυτή είναι η φωνή του Beck; Νομίζω ότι ο Hansen χτύπησε «φλέβα», ενώ «κουμπώνει» ιδανικά και στο «πνεύμα» των Γερμανών. Χωρίς ανάσα, πάρε και ένα “Last Before The Storm”, για να έρθεις στα «ίσα» σου. Οι Gamma Ray ξεκίνησαν «γκαζωμένοι», δείχνοντας από την αρχή τις «άγριες» διαθέσεις τους. Τρομερή «όρεξη», με μάτι που «γυάλιζε», και με αστείρευτη ενέργεια, ανέβηκαν στην σκηνή για να «ισοπεδώσουν» το Floyd και να δώσουν ένα “once in a lifetime show”.
Και κάπου εκεί, ο Kai «πήρε» τον λόγο και αφού ευχαρίστησε το περιοδικό, τον χώρο και τους ανθρώπους του, και τους θεατές, αναφέροντας αρκετές φορές πόσο χαρούμενοι είναι που επιστρέφουν στην χώρα μας, προλόγισε το “Avalon” από την πιο πρόσφατη δουλειά τους, που «αγγίζει» την δεκαετία πλέον, αν δεν κάνω λάθος. Άψογη συνεργασία με τον Beck, ενώ και ο Heikkinen απέδειξε γιατί ο Hansen τον επέλεξε στην θέση του Richter. Με Kai, Beck και Kasperi «μπροστάρηδες», και με τους Schlachter και Ehre να συμπληρώνουν ιδανικά, οι Γερμανοί ήταν καταιγιστικοί. Νομίζω ότι δεν έχω ξαναδεί, για φέτος μιλώντας, το κοινό να παραληρεί σε τέτοιο υπερθετικό βαθμό, όπως σήμερα και η αλήθεια είναι ότι έχω βρεθεί σε σχεδόν όλα τα σημαντικά live της χρονιάς. Και από την άλλη, με έναν τόσο μέτριο ήχο, δεν έχω ξαναδεί μπάντα, πάλι για φέτος μιλώντας, που να αποδίδει σε τόσο υψηλό επίπεδο ενέργειας και ποιότητας. Δεύτερο σερί από το πρόσφατο album, “Master Of Confusion”, και κατανοείς πόσο «εξωγήινοι» είναι οι Γερμανοί. Α, ρε «θείε» Kai, τι ζούμε! Διέκρινα αρκετά κεφάλια να κουνιούνται, ακόμη περισσότερα βλέμματα να «λαμπυρίζουν» από ικανοποίηση και ένα γεμάτο Floyd, να μην «χορταίνει» τους Γερμανούς τιτάνες.
Ο Hansen και ο Beck συνέχισαν τα επικοινωνιακά «τερτίπια» με το πλήθος, με το “One With The World” να πέφτει σαν «κεραυνός». Hansen και Heikkinen εξαπέλυαν τα «δολοφονικά» riff, ενώ οι ερμηνείες των Beck και Kai ήταν συγκλονιστικές. Ίσως και οι ίδιοι οι Gamma Ray, να περίμεναν να επιστρέψουν εδώ, για να νοιώθουν σαν στο «σπίτι» τους και να έχουν αυτήν την εξωπραγματική απόδοση. “Empathy” για την συνέχεια και ο power metal «οργασμός», δεν είχε τελειωμό. «Ώρα για μια μπαλάντα», όπως μας προλόγισαν οι Beck και Hansen, με τα κοφτερά riff του “Man On A Mission”, να δημιουργούν τον πανικό στην αρένα. Ο ένας ύμνος μετά τον άλλον και ήμασταν ακόμα στην μέση! Σειρά του “The Silence”, με τον κόσμο να μοιάζει αποσβολωμένος. Η αλήθεια είναι, ότι δεν ήξερα τι άλλο να περιμένω, όμως υπήρχε και πιο «φανταχτερή» συνέχεια. Νομίζω ήταν εκεί, που ο Hansen θυμήθηκε ένα πολύ παλιό περιστατικό σε μία εμφάνισή τους στην χώρα μας, όταν παραλίγο να πέσει από τον εξώστη, αποδεικνύοντας πόσα χρόνια κρατάει αυτή η «κολόνια» και δεν χάνεται. Και από εκεί και κάτω, πανζουρλισμός. Ο «διακόπτης» γύρισε και οι Gamma Ray μας «βομβάρδιζαν» ασταμάτητα, με μνημειώδη κομμάτια.
Η εισαγωγή “Induction” και το “Dethrone Tyranny”, έφεραν «κύμα» ενθουσιασμού στους οπαδούς, με τις «βροντερές» φωνές, να «αναστατώνουν» το κέντρο της πρωτεύουσας. “Rebellion In Dreamland” και δεν χρειάζεται να αναλύσω, τι επακολούθησε. “Heaven Can Wait” και μάχη στην αρένα. “Somewhere Out In Space” και «σφαγή». Μιλάμε για μία τετράδα τραγουδιών, που «έσπειρε» τον power metal «όλεθρο» και απέδειξε το μεγαλείο των Γερμανών. Και ακόμα δεν μπορώ να «χωνέψω», πως με τέτοια απόδοση στα «κόκκινα», οι Gamma Ray δεν έμοιαζαν «ιδρωμένοι» καν! Δεν μπορεί, πρέπει να είναι εξωγήινοι πραγματικά! Από κάποιον από αυτούς τους «έξω» κόσμους που τραγουδούν, πρέπει να ήρθαν! Δεν εξηγείται αλλιώς. Και κάπου εκεί, ο «αρχιερέας» του Metal Hammer ανέβηκε στην σκηνή και με μια ατάκα, «έγραψε» την πραγματικότητα αυτής της βραδιάς! «Τι κάνατε εδώ σήμερα, ρε;», «Τι γιορτάρα, στήσατε;» και νομίζω τα είπε όλα! Παράλληλα, βράβευσε και τον Kai Hansen, για την προσφορά του, σε μία αναμφίβολα σημαντική στιγμή της βραδιάς.
Και τι; Νομίζατε ότι τελείωσε, χωρίς encore; Όχι, βέβαια! Ξανά επάνω στην σκηνή και “Heading For Tomorrow”, παρακαλώ! Και όχι «τσιγκουνεμένο», αλλά το καλό, το 14λεπτο, στην κανονική του διάρκεια και σε μία ονειρική ερμηνεία. Ήταν δυνατόν να λείπει το “Send Me A Sign”; Και αυτό μέσα! Χαμός, απλά! Πόσο τεράστιος είσαι ρε Kai και τι μπαντάρα έχεις φτιάξει; Και έχεις και κάποιους πιτσιρικάδες, να σου λένε η νέα γενιά και τα επόμενα μεγάλα group. Ρε, το πήρατε χαμπάρι, ότι ο «μεσήλικας» σας «ξεπάτωσε»; Gamma Ray και ξερό ψωμί, ρε! Τα «γερόντια» σας κάνουν μια «χαψιά», ρε! Άντε τώρα, να συγκεντρωθείς να θυμηθείς που έχεις παρκάρει. Δεν γ@μιεται, μετά από τέτοιο live, πάω και με τα πόδια σπίτι! Οι Gamma Ray ήταν φανταστικοί, εκπληκτικοί, άριστοι! Από τις εμφανίσεις που «γεννούν» θρύλους και κρατούν τις τεράστιες μπάντες στον «θρόνο» τους. Άλλωστε, τους ανήκει, μέχρι να βρεθεί μια νέα, που να έχει τα «καρύδια» να τον διεκδικήσει. Μέχρι τότε, ας παραδεχτείτε την ανωτερότητά των εφηβικών «ηρώων» μας. «Θείε» Kai, σε ευχαριστούμε για όλα!
Gamma Ray setlist:
Bad Reputation (Joan Jett And The Blackhearts)
Welcome (Intro)
Land Of The Free
Last Before The Storm
Avalon
Master Of Confusion
One With The World
Empathy
Man On A Mission
The Silence
Induction
Dethrone Tyranny
Rebellion In Dreamland
Heaven Can Wait
Somewhere Out In Space
Encore:
Heading For Tomorrow
Send Me A Sign
Θα ήθελα να ευχαριστήσω το Metal Hammer και εκ μέρους του Soundcheck, για την ευκαιρία να βρεθούμε στα 40στά γενέθλιά του και την δυνατότητα να καταγράψουμε, αυτήν την μαγική βραδιά. Θα ήθελα επίσης να τους ευχηθώ, κάτι πολύ πιο σημαντικό και μεγάλο, από ένα απλό «να τα εκατοστήσετε»: εύχομαι να βρεθούν το ίδιο αξιόλογοι άνθρωποι, με το ίδιο μεράκι, την ίδια όρεξη, την ίδια «δίψα» για τον σκληρό ήχο, που να συνεχίσουν το όραμα των τωρινών συντελεστών και να «μυήσουν» τις επόμενες γενιές, στον μαγικό «κόσμο» του heavy metal. Καλές γιορτές, σε όλους μας παιδιά, με υγεία και πολύ heavy metal!
Φωτογραφίες: Dimitra Koenka/ D.Koenka Photography
