Μπορεί η φετινή γεμάτη μουσικά χρονιά να φτάνει στο τέλος της, όμως υπάρχουν ακόμα κάποια live πολύ ενδιαφέροντα, που μπορούν να κλείσουν ακόμη πιο απολαυστικά το ήδη εξαιρετικό 2023. Οι Αθηναίοι thrashers Bio-Cancer επανήλθαν δισκογραφικά μετά από 8 ολόκληρα χρόνια, και μαζί με τους έμπειρους Exarsis και τους ανερχόμενους Typhus, είπαν να “στήσουν” ένα thrash μακελειό για να γιορτάσουν την μεγαλειώδη αυτή επιστροφή και επάνω στο σανίδι πλέον. Το “Revengeance” και η “υποδοχή” του από το σύνολο του μουσικού τύπου και όχι μόνο, φάνταζε ως ο πιο σοβαρός λόγος για να κατηφορίσω στην πρωτεύουσα και να απολαύσω “ιδίοις όμασι”, όλα όσα άκουσα και ο ίδιος όταν το τρίτο album των Αθηναίων έπεσε στα χέρια μου. Πήρα λοιπόν τα απαραίτητα και βουρ για την Αθήνα.
Η κίνηση λιγοστή, Σάββατο γαρ, μου έδωσε την δυνατότητα να βρίσκομαι από νωρίς στο Temple στο Γκάζι, όπου η thrash τριάδα θα έδινε τα “διαπιστευτήριά” της. Με λίγη καθυστέρηση, μαθημένοι πλέον, καταφέραμε να μπούμε στο venue και να πιάσουμε μία καλή θέση, ενώ σιγά σιγά το κοινό γέμιζε το Temple. Η αλήθεια είναι ότι μου πρόσφερε τεράστια ικανοποίηση να βλέπω αρκετή “πιτσιρικαρία” να προσέρχεται στο live, αποδεικνύοντας ότι το heavy metal ήταν, είναι και θα είναι εδώ, παραμένοντας ζωντανό. Όσο για εμάς την “γερουσία”, μάλλον δεν θα μπορούσαμε να λείπουμε, όσο το “βαστάνε” ακόμη τα πόδια και η τσέπη μας.
Χωρίς χρονοτριβές και με σκοπό να τηρηθεί το πρόγραμμα ευλαβικά, οι Typhus πήραν την θέση τους στη σκηνή. Ναι, μιλάμε για τους ίδιους “θρασείς” νεαρούς που είχαν ανοίξει για τους Ghost πριν λίγους μήνες, δημιουργώντας λίγο “θόρυβο” γύρω από το όνομα τους. Και η αλήθεια είναι όχι άδικα, μιας και από τις πρώτες νότες ένοιωθες αυτήν την “κάψα”, αυτήν την φλόγα στα μάτια τους, στα βλέμματα τους, στις κινήσεις τους, στο παίξιμο τους. Πολύ δεμένοι, πολύ προβαρισμένοι, με λιγοστές κινήσεις στην σκηνή και χωρίς φανφάρες αλλά με ουσιαστικό παίξιμο, κατάφεραν να “ζεστάνουν” το πλήθος, που αν μη τι άλλο έδειχνε να γουστάρει την όλη παρουσία των Αθηναίων speed/thrash metallers. Το ταλέντο μπόλικο, οι δυνατότητες εξέλιξης ακόμη περισσότερες και αυτή η “σπίθα”, αυτό το πάθος για heavy metal που “φώτιζε” τα πρόσωπα τους, αποδείκνυε ότι το μέλλον μοιάζει ευοίωνο και τους ανήκει. Ήδη τα πρώτα moshpit είχαν δημιουργηθεί στις μπροστινές σειρές, ενώ οι Typhus γεμάτοι όρεξη ταρακουνούσαν το Temple. Και προς Θεού, δεν μεταμορφώθηκαν ξαφνικά σε κάποια υπερμπαντάρα, αλλά το μουσικό θράσος που επιδεικνύουν επί σκηνής, το thrash πάθος και η διάθεση που αναβλύζει από τα “εσώψυχά” τους, η όρεξη για δουλειά και εξέλιξη και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο τους, προμηνύουν ότι κάτι πολύ αξιόλογο “εκκολάπτεται” υπό την αιγίδα των Typhus. Ο ήχος ήταν σταθερός καθ’ όλη την διάρκεια του show, ενώ τα όποια μικροπροβλήματα δεν έμοιαζαν ικανά να ανακόψουν την απόδοση της μπάντας. Ξεχώρισαν οι εκτελέσεις των “Catacombs Of Sancretor”, “I Stand Defiant”, “Army Of None” και “Terrorzone”, ενώ το τέλος της εμφάνισης βρήκε το πλήθος να χειροκροτεί και να φωνάζει ρυθμικά το όνομα των Typhus, δείγμα της αξιόλογης προσπάθειας του group στο σανίδι του Temple. Νομίζω ότι οι Αθηναίοι speed/thrashers ήταν η ιδανική επιλογή για να ανοίξει αυτήν την βραδιά thrash ολέθρου, ενώ και οι ίδιοι απέδειξαν ότι το μέλλον τους ανήκει. Συγχαρητήρια παιδιά, Keep on thrashing!
Typhus setlist:
Serpents Of An Abberant Reality
Only Ashes Remain
Catacombs Of Sancretor
Dyatlov Pass
I Stand Defiant
Pride Breaker
Army Of None
Terrorzone
Ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα για λίγες ανάσες και να στηθεί εκ νέου το σκηνικό για την επόμενη μπάντα, ήταν απαραίτητο για να συνειδητοποιήσουμε κιόλας τι θα ακολουθούσε. Ακόμα ένα group από το λεκανοπέδιο, οι Exarsis, είχαν ήδη πάρει θέση στη σκηνή του Temple. Σαφώς πιο έμπειροι στο σανίδι, με περισσότερο “υλικό” να “ανακατέψουν” και να εντείνουν αυτήν την άκρατη “επιθετικότητα” που είχε πλέον γεμίσει την ατμόσφαιρα του venue. Οι παρευρισκόμενοι έδειχναν πιο εξοικειωμένοι με το thrash “μονοπάτι” των Exarsis, ενώ και ο Νίκος ο frontman της μπάντας έμοιαζε πιο κινητικός και πιο άνετος πάνω στην σκηνή, προτρέποντας τους οπαδούς πότε με γκριμάτσες και πότε με τα χέρια του, να “ξεσηκωθούν” για να “γκρεμίσουν” το Temple. Και κάπως έτσι, ξεκίνησε ο “πόλεμος”! Στο άκουσμα του “Mind Poisoning” άρχισαν και τα πρώτα headbanging, ενώ αυτός ο thrash “καλικάντζαρος” που ακούει στο όνομα Nick J Tragakis, έδωσε το σύνθημα για ένα ανελέητο moshpit. Οι πρώτες σειρές έδειχναν να ακολουθούν ευλαβικά τις “προσταγές” του “ηγέτη” τους, ενώ σιγά σιγά όλο το venue έμοιαζε να κινείται στους thrash ρυθμούς των Αθηναίων. Χωρίς ανάσα και με μοναδικό σκοπό να “διασπείρουν” την χαρακτηριστική thrash “καταιγίδα” τους, ανεβάζοντας τον ποιοτικό πήχη του show ακόμη περισσότερο, οι Exarsis δεν επιδόθηκαν σε ανούσια “παιχνίδια” με το κοινό, αλλά εστίασαν στο μουσικό κομμάτι αποδίδοντας με περίσσιο thrash-ος τραγούδια από όλη την δισκογραφία τους. Και η αλήθεια είναι, ότι το πλήθος έμοιαζε να “συμφωνεί” και να επικροτεί αυτήν την ενέργεια, αφού στο κάτω κάτω μια τέτοια βραδιά μπορούσε μόνο να εξελιχθεί σε ένα τίμιο thrash μακελειό, με ξύλο, headbanging και ακατάπαυστα moshpit.
Οι άγριες “επιθετικές” ορέξεις των Exarsis συνεχίστηκαν με αμείωτο ρυθμό, ενώ ο Νίκος γυρόφερνε την σκηνή ξεσηκώνοντας το σχεδόν γεμάτο Temple και τα υπόλοιπα παιδιά ακολουθούσαν με ένα μανιασμένο παίξιμο. Από όσο μπορώ να φέρω εικόνα στο μυαλό μου, δεν θυμάμαι να αδειάζει ούτε δευτερόλεπτο το moshpit, ενώ τα περισσότερα κεφάλια δεν σταμάτησαν το headbanging καθ’όλη την διάρκεια του show. Τα απανωτά χτυπήματα με τα “Abnormal Generation”, “Toxic Terror” και “The Underground” δεν άλλαξαν καθόλου το κολασμένο τοπίο, ενώ η μπάντα συνέχισε να παραδίδει μαθήματα αγνού old school thrash στην σκηνή. Εντάξει, δεν θα μπορούσες να περιμένεις κάτι λιγότερο από ένα group που κάθε φορά δείχνει να ξεπερνάει τον εαυτό του και να γίνεται όλο και καλύτερο. Το Temple έμοιαζε με πεδίο μάχης, ενώ τα “Surveillance Society”, “General Guidance” και “Under Destruction” σήμαναν τον ολοκληρωτικό κατεδαφισμό του venue και το τέλος του καταπληκτικού show των Exarsis. Οι Αθηναίοι ευχαρίστησαν τους πάντες, το πλήθος φώναξε ρυθμικά το όνομα τους και αποχώρησαν με το κεφάλι ψηλά, μέσα στη “λάμψη” του thrash “κρότου” που προκάλεσαν. Οι Exarsis ήταν φανταστικοί, με ένα ονειρικά διαολεμένο setlist και με ένα κοινό που άρμοζε για την περίσταση. Η μπάντα τα έδωσε όλα πάνω στην σκηνή και ήταν το κατάλληλο “ορεκτικό” για το κυρίως “πιάτο” που ακολουθούσε. Μπράβο ρε παιχταράδες, και εις ανώτερα!
Exarsis setlist:
Mind Poisoning
Abnormal Generation
Toxic Terror
The Underground
Surveillance Society
General Guidance
Under Destruction
Επειγόντως διάλειμμα και δροσερές “μαλάξεις” με μπύρα, αφού η thrash κόλαση των Exarsis είχε καταφέρει να αφήσει τα “σημάδια” της. Και κάπου εκεί, πιάνεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται αν τα support σχήματα είχαν τέτοια απόδοση, τι θα μπορούσες να περιμένεις από την ζοφερή ισοπεδωτική thrash πραγματικότητα των Bio-Cancer. Και κάπως έτσι, συνειδητοποιείς ότι η ώρα είναι 22:45 και οι Αθηναίοι thrashers βρίσκονται ήδη στην σκηνή. Είχα προλάβει να ακούσω αρκετές φορές το “Revengeance” και να καταφέρω να εισχωρήσω στο ζοφερό και σκοτεινό του “κόσμο”, ώστε να έχω μια ιδέα τι μπορούν να προσφέρουν ζωντανά αυτήν την περίοδο οι Bio-Cancer. Και η αλήθεια είναι ότι οι Αθηναίοι δείχνουν να μην μένουν αδιάφοροι στην “μαυρίλα” του σήμερα, αλλά αντίθετα επιλέγουν να εστιάσουν εκεί ώστε να δημιουργήσουν έναν δίσκο που θα μπορεί να προσφέρει μια “διέξοδο”, έστω και μικρής διάρκειας, από τις δυσκολίες της εποχής. Αντίστοιχα φαίνεται ότι κινούνται και στις ζωντανές τους εμφανίσεις, εστιάζοντας στην ουσία του κάθε album, προσφέροντας μοναδικές στιγμές thrash απόλαυσης. Και αυτό έκαναν και το Σάββατο το βράδυ, δίνοντας όγκο και “μαυρίζοντας” τα κομμάτια του set, ώστε να εναρμονιστούν με τις υπάρχουσες πραγματικές συνθήκες και το κοινό να νοιώσει πιο κοντά στην μουσική των Αθηναίων και να “παλέψουν” μαζί για το καλύτερο, όπως στην “αρένα” του venue.
Ο ήχος ήταν σε σαφώς καλύτερη κατάσταση, οι οπαδοί είχαν πλέον γεμίσει το Temple και οι Bio-Cancer παρόλο που απείχαν για 8 συναπτά έτη, έδειξαν να βρίσκονται σε δαιμονιώδη κατάσταση, με άσβεστη τη thrash φλόγα μέσα τους. Οι Αθηναίοι thrashers ξεχύθηκαν με μια απίστευτη ορμή, πάτησαν το γκάζι από το πρώτο κιόλας δευτερόλεπτο με τέτοια μανία, που ο “αέρας” τους παρέσυρε την κόλαση και την ανέβασε στην σκηνή του Temple. Οι Σταύρος και Θανάσης “βομβάρδιζαν” ακατάπαυστα με κολασμένα riff, Ο Tomek μοίραζε πόνο πίσω από τα τύμπανα, ο Γιάννης χτυπούσε αλύπητα το μπάσο του και ο Λευτέρης κατάφερνε απανωτές ζοφερές, γεμάτες πόνο και απόγνωση ερμηνείες, που ταρακουνούσαν συθέμελα το venue. Οι Bio-Cancer “άνοιξαν” με τέτοιο τρόπο το set, ώστε να “σκαλίσουν” όλη την δισκογραφία τους, διαλέγοντας κομμάτια που θα “ξεχώριζαν” για την “μαυρίλα”, την σαπίλα, το “θάνατο”, την βία και την απόγνωση, δίνοντάς τους τον απαραίτητο όγκο, με αποτέλεσμα ένα killer show υψηλών προδιαγραφών. Ναι, πραγματικά οι Αθηναίοι έμοιαζαν με τανκ που διέλυε τα πάντα στο διάβα του. Σαν ελεύθεροι σκοπευτές, που έβρισκαν στόχο σαν σε παιχνίδι. Από το “Ear Piercing Thrash”, στο εξαιρετικό πρώτο single του νέου δίσκου “Citizen… Down!” και από εκεί στο “Bulletproof”, οι Bio-Cancer έδωσαν ρεσιτάλ thrash μακελειού, σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να μην “έλειψαν” ποτέ. Για μία ώρα και κάτι ψιλά, οι Αθηναίοι έριχναν ξύλο επί σκηνής και οι οπαδοί έμοιαζαν έρμαια στις οργισμένες ορέξεις τους. Όχι, τα 8 χρόνια απουσίας δεν κατάφεραν να απαλύνουν την “δίψα” τους, δεν μπόρεσαν να ημερέψουν την οργή τους. Οι Bio-Cancer γύρισαν πιο αδίστακτοι, πιο μανιασμένοι από ποτέ και “παίρνουν” κεφάλια σε κάθε ζωντανή εμφάνιση τους.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση, ήταν ο πυρήνας των οπαδών του group, που όχι μόνο δεν τους γύρισε την πλάτη όσο έλειπαν, αλλά αντίθετα έμοιαζε να τους περιμένει εναγωνίως, γεμίζοντας από την αρχή το Temple για να τους απολαύσει. Το δέσιμο της μπάντας με το κοινό και αντίστοιχα το γεγονός ότι οι Αθηναίοι μπαίνουν στη θέση των οπαδών τους, γνωρίζουν τις thrash ανάγκες τους και προσπαθούν να τις ικανοποιήσουν, αφήνοντας στην άκρη τις όποιες εγωιστικές ματαιόδοξες σκέψεις τους, έχουν ως αποτέλεσμα μια καταπληκτική αλληλεπίδραση μεταξύ θεατών και group σε κάθε live. Οι “ανθρώπινες” αντιδράσεις που ξεχωρίζει ο οπαδός στην μπάντα, όπως η αυθεντική “τρέλα” του Λευτέρη, το πάθος του Γιάννη, η αφοσίωση και η συγκέντρωση των Σταύρου και Θανάση και η ήρεμη δύναμη του Tomek, είναι αυτές που κάνουν το πλήθος να νοιώθει κοντά του τους Bio-Cancer, σαν δική του οικογένεια και η αλήθεια είναι ότι το βράδυ του Σαββάτου όσοι βρέθηκαν στο Temple, πρέπει να ένοιωσαν πολλές τέτοιες στιγμές. Από την αρχή του show μέχρι και το τέλος του, ένα τεράστιο κυκλικό moshpit είχε σχηματιστεί και δεν έμοιαζε να “χαλάει” σε καμία στιγμή, ενώ όσοι ήταν πιο πίσω δεν νομίζω να σταμάτησαν να χτυπιούνται χωρίς αύριο, στο “δολοφονικό” ρυθμό που έδινε η μπάντα από την σκηνή. Οι Αθηναίοι “σκοτώνουν” αυτήν την περίοδο, βρίσκονται σε τρομερό “φεγγάρι” και μοιάζουν να μην έχουν αντίπαλο σε αυτό που κάνουν. Όταν μετά από μία ώρα και κάτι οι Bio-Cancer ευχαρίστησαν το κοινό και αποχώρησαν, ήταν η στιγμή να μετρήσουμε τις “πληγές” μας από τα moshpit και το headbanging, την ικανοποίηση στα μάτια μας, το χαμόγελο στο πρόσωπό μας. Το πρόσημο ήταν μόνο θετικό. Οι Bio-Cancer ήταν κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί, ήταν ισοπεδωτικοί. Η βραδιά ήταν ένα πραγματικό thrash μακελειό, που απογειώθηκε με την τρομακτική εμφάνιση των Αθηναίων headliners. Πρέπει να δεις τους Bio-Cancer ζωντανά, πάση θυσία. Μόνο, αυτό. Μπράβο ρε μάγκες, το αξίζετε!
Παίρνοντας το δρόμο του γυρισμού, κάποιες σκόρπιες σκέψεις γύριζαν στο μυαλό μου. Το σημερινό βράδυ, ήταν από εκείνα που ανανεώνουν την πίστη μας στη μουσική που αγαπάμε, ήταν από αυτά που δημιουργούν μύθους. Η ελληνική σκηνή έχει κάνει άλματα προόδου και μετά από τέτοιες εμφανίσεις, κανείς πλέον δεν μπορεί να το αμφισβητήσει. Οι Typhus, οι Exarsis και οι Bio-Cancer, “μάτωσαν” επί σκηνής, έδωσαν την ψυχή τους και ανταμείφθηκαν με το πιο αυθεντικό χειροκρότημα του κοινού. Ελπίζουμε σε ανάλογες μελλοντικές συναυλιακές στιγμές.
