21 Ιουλίου 1987 οι Guns N’ Roses σκάνε μύτη στη δισκογραφία με το εντυπωσιακό ντεμπούτο τους “Appetite for Destruction”. 36 χρόνια και μία ημέρα αργότερα, σκάνε μύτη στη χώρα μας σε μια συναυλία την οποία πολύς κόσμος έχει κυκλώσει στο ημερολόγιό του εδώ και καιρό. Μπορεί όντως για πολλούς η μπάντα να είναι φουλ υπερεκτιμημένη. Μπορεί ο Axl να αποτελεί (και όχι άδικα) κόκκινο πανί για αρκετούς.
Μπορεί ακόμη και οι ίδιοι να αδίκησαν τους εαυτούς τους ελέω συμπεριφορών, όμως το “Appettite for Destruction” δεν παύει να αποτελεί μία από τις καλύτερες hard rock κυκλοφορίες όλων των εποχών καθώς και ένα από τα καλύτερα debut album που έχουν κυκλοφορήσει ποτέ από μια μπάντα. Σίγουρα όμως το πιο επιτυχημένο. Βρισκόμαστε λοιπόν στις αρχές του 1986 και οι G N’R έχουν δημιουργήσει ήδη αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομα τους. Πέντε νεαροί τσόγλανοι σεργιανίζουν από την προηγούμενη χρονιά στο Los Angeles βουτηγμένοι στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Για να καταλάβουμε τι λέμε, μιλάμε για την εποχή (mid 80s) όπου στο L.A. μεσουρανούσε το hair metal και ήταν ο επί γης παράδεισος για εκείνους που επιδίδονταν σε κάθε λογής κρεπάλη δίχως αύριο. Μην ξεχνάμε ότι εκεί μεγαλούργησαν και οι άλλοι υπερτσόγλανοι, οι Mötley Crüe.
Τα παιδιά που μας ενδιαφέρουν υπογράφουν στη Geffen Records και το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς μπαίνουν στο studio με σκοπό να ηχογραφήσουν το πρώτο τους album. Η αρχική σκέψη ήταν η πρώτη τους δουλειά να είναι ένα EP (θα κυκλοφορούσε το 1985) στο οποίο επρόκειτο να συμπεριληφθούν τα ήδη έτοιμα τραγούδια “Don’t Cry”, “Think About You”, “Anything Goes” καθώς και μια διασκευή στο “Heartbreak Hotel” του Έλβις Πρίσλεϊ. Τελικά πρυτανεύει η λογική και αποφασίζεται η ηχογράφηση ενός ολοκληρωμένου album. Μετά από διάφορα ονόματα παραγωγών οι οποίοι παρέλασαν από τα Sound City Studios (όπου η μπάντα ηχογραφούσε τα demo της) ανάμεσα στα οποία ήταν μεταξύ άλλων ο κιθαρίστας των Nazareth, Manny Charlton αλλά και ο Paul Stanley των Kiss, τη δουλειά παίρνει ένα outsider, ο Mike Clink ο οποίος είχε εμπειρία ως μηχανικός ήχου αφού είχε συνεργαστεί με μπάντες όπως οι UFO, Heart, Whitesnake, Triumph κ.α.
Ο Clink έπρεπε να καταφέρει να τιθασεύσει τους έντονους χαρακτήρες (ειδικά Axl και Slash) μέσα στη μπάντα οι οποίοι γίνονταν εντονότεροι λόγω των καταχρήσεων, όσο και την ακατέργαστη hard rock ορμή που εξέπεμπαν τα τραγούδια της. Και τα κατάφερε μια χαρά. Οι Guns N’ Roses μπαίνουν στα Rumbo Recorders του Los Angeles με το τσιγάρο στο στόμα κι ένα μπουκάλι ανά χείρας και βγαίνουν με αυτά πάλι αλλά και με εξαιρετικό album αποτελούμενο από 12 τραγούδια ατόφιου και αλήτικου hard rock. Η πλειοψηφία των τραγουδιών αναφέρεται φυσικά στην τριπλέτα “sex, drugs and rock n’ roll” η οποία τόσο απόλυτα έβρισκε την εφαρμογή της στο Los Angeles. Υπάρχει το “Welcome to the Jungle” στο οποίο ο Axl περιγράφει ακριβώς τι βιώνει κάποιος όταν πατάει το πόδι του στην πόλη των Αγγέλων. Αν έπρεπε ένα τραγούδι να ανοίγει το album τότε δεν υπάρχει πιο ιδανικό από αυτό.
Έπειτα υπάρχει το “It’s So Easy” που ακολουθεί και που αποτελεί μια ιδέα του Duff McKagan πριν ενταχθεί στη μπάντα. Η μπασογραμμή που ανοίγει το κομμάτι σου κολλάει στο μυαλό ενώ ο hard rock ρυθμός του σε κολλάει απλά στον τοίχο. Ένα από τα αγαπημένα τραγούδια της πρώτης πλευράς (ας μιλήσουμε vintage για βινύλιο) είναι και το “Nightrain”. Γραμμένο στα πρότυπα του “Welcome to the Jungle” μιλάει για την εποχή όπου σύμφωνα με τη μπάντα δεν είχαν μία στην τσέπη αλλά είχαν ποτό και γκόμενες, οπότε όλα καλά. Η πρώτη πλευρά του δίσκου αναφέρεται με το γράμμα “G” (Guns) και σε αυτή υπάρχουν όλα τα τραγούδια που μιλάνε για την καθημερινότητα των μελών του συγκροτήματος και τον άσωτο τρόπο ζωής.
Πάρε λοιπόν το διαμαντάκι “Out Ta Get Me” όπου επί της ουσίας ο Axl εξιστορεί τους συχνούς μπελάδες και τους καβγάδες στους οποίους έμπλεκε. Ορίστε και το πανέμορφο “Mr. Brownstone” με το στακάτο ρυθμό και τη σολάρα του Slash το οποίο αναφέρεται στα θέματα που είχαν με την ηρωίνη, πράγμα το οποίοι οι ίδιοι λένε πως δεν ισχύει και τονίζουν πως οι στίχοι του μιλούν για θέματα που έχουν οι άλλοι άνθρωποι με τα ναρκωτικά. Η πρώτη πλευρά του δίσκου κλείνει με το μοναδικό τραγούδι που φαίνεται να έχουν ανακαλύψει οι “ροκ” σταθμοί της πρωτεύουσας (α, είναι και το “Sweet Child…”), το χιλιοπαιγμένο “Paradise City” με την εισαγωγή του να την αναγνωρίζουν πλέον ακόμη και όσοι έχουν προβλήματα ακοής.
Η δεύτερη πλευρά είναι, όπως σωστά μαντεύεις η “R” (Roses). Εδώ υπερισχύει η ερωτική πλευρά των Guns N’ Roses η οποία πάντα απλώνεται πάνω στον ίδιο hard rock ηχητικό καμβά. Έτσι έχουμε και λέμε. Τραγούδαρος ονόματι “My Michelle” με στακάτο ρυθμό και γρήγορο ρεφρέν, αφιερωμένο σε μια φίλη του συγκροτήματος με την οποία έβγαινε για ένα διάστημα ο Axl (αλίμονο). Τραγούδαρος Νο2 με το γρήγορο “Think About You”, ένα γρήγορο ερωτικό τραγούδι του Izzy Stradlin αναφορά στην καθημερινότητα εκείνης της εποχής, δηλαδή τα ναρκωτικά, το σεξ, το Χόλυγουντ και τα χρήματα. Στην πλευρά των “τριαντάφυλλων” υπάρχει και το επίσης χιλιοπαιγμένο “Sweet Child O’ Mine”. Ένα ζέσταμα του Slash στην κιθάρα οδήγησε σε μια από τις πλέον αναγνωρίσιμες εισαγωγές της μουσικής ενώ μέσα στο τραγούδι υπάρχει ένα από τα πλέον υπέροχα solo που έχει γράψει ποτέ ο αφάνας.
Όσον αφορά τη δεύτερη πλευρά του album μπορεί να πει κανείς πως είναι για τους περισσότερο “μυημένους” καθώς περιέχει τα λιγότερο γνωστά τους τραγούδια, όπως τα “You’re Crazy” και “Anything Goes”. Για ένα δίσκο όμως που έφτασε στο Νο1 του Billbaord 200, έγινε το 7ο album σε πωλήσεις στις ΗΠΑ και έχει πουλήσει παγκοσμίως πάνω από 30 εκατομμύρια κόπιες, τι κάθομαι και σου λέω για γνωστά και λιγότερο γνωστά τραγούδια; Το δίσκο κλείνει το έπος “Rocket Queen”. Ένα τραγούδι που πρωτοσχηματίστηκε από τους Slash, Duff και Adler όταν βρίσκονταν μαζί στην προηγούμενη μπάντα τους ονόματι Road Crew. Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να επέλθει στύση με αυτό το κομμάτι. Κανένας από αυτούς δεν είναι ικανός να σε κάνει να το προσπεράσεις.
Το “Appetite for Destruction” αποτέλεσε το ντεμπούτο που πολλές hard rock μπάντες θα ήθελαν να είχαν κυκλοφορήσει. Οι G N’R έθεσαν τον πήχη από την αρχή αρκετά ψηλά, ακόμη και για τους ίδιους, και δεν είμαι σίγουρος αν κατάφεραν ποτέ να τον ξεπεράσουν, αν και ακολούθησαν κάπως διαφορετική πορεία στη συνέχεια. Ακόμη και με την τεράστια επιτυχία των “Use Your Illussion I & II” η τραχύτητα, η νεανική ενέργεια και ο μουσικός τσαμπουκάς που εκπέμπει το “Appettite…” δεν μπορεί να ξεπεραστεί.
“You know where you are? You’re in the jungle baby
You’re gonna die!”
Extra infos
Το αυθεντικό εξώφυλλο του album σχεδιάστηκε από τον Robert Williams. Απεικονίζει ένα ρομπότ το οποίο ετοιμάζεται να βιάσει μια ανυπεράσπιστη κοπέλα αλλά πίσω από ένα φράκτη ξεπηδάει ένας μεταλλικός δαίμονας έτοιμος να τον τιμωρήσει. Στη χώρα όμως που τραβάνε πιστόλια ακόμη και στα νηπιαγωγεία, το εξώφυλλο λογοκρίθηκε και αντικαταστάθηκε με το γνωστό πλέον σταυρό με τις νεκροκεφαλές που αντιπροσωπεύουν τα μέλη του συγκροτήματος, ενώ το αυθεντικό τοποθετήθηκε στο εσωτερικό του booklet. Δε θα πάρω θέση ποιο από τα δύο προτιμώ αλλά θα πω ότι αυτό που υπερίσχυσε δε μου αρέσει και τόσο.
Σε μια συνέντευξη που έδωσε ο Axl το 2011 στην εκπομπή “That Metal Show”, δήλωσε πως είχε την ιδέα στο εξώφυλλο του album να βρίσκεται η έκρηξη του διαστημικού λεωφορείου Challenger, όπως είχε αποτυπωθεί στη φωτογραφία που “κοσμούσε” το εξώφυλλο του περιοδικού “Time” το 1986. Φυσικά η Geffen απέρριψε αυτή την ιδέα ως κακόγουστη. Και πολύ κομψά το διατύπωσε η Geffen με τις φαεινές ιδέες του Rose.
Σύμφωνα με τον Axl υπήρξαν κάποια τραγούδια τα οποία έμειναν εκτός του album αλλά μπήκαν σε μεταγενέστερες κυκλοφορίες της μπάντας. Κάποια από αυτά ήταν τα “Back Off Bitch”, “You Could Be Mine”, “Don’t Cry” και “November Rain”. Όσον αφορά το τελευταίο, ο Axl, σύμφωνα με τον Manny Charlton κιθαρίστα των Nazareth όπως ειπώθηκε παραπάνω, είχε γράψει το τραγούδι αυτό περίπου το 1983 (!!!) και το οποίο ήταν τελείως διαφορετικό με ό,τι έγραφαν μέχρι τότε. Όταν του είπε ο Charlton πως αυτό θα ήταν το πιο σημαντικό τραγούδι στο δίσκο, ο Axl απάντησε: “αυτό θα μπει στο δεύτερο album”. Κι έτσι κι έγινε. Λόγω του ότι υπήρχε ήδη το “Sweet Child O’ Mine” που εκτελούσε χρέη μπαλάντας, το τραγούδι έμεινε εκτός και βρήκε τη θέση του στο “Use Your Illusion I” του 1991.
Οι Guns N’ Roses είχαν τη φήμη του πιο άγριου και βαθιά χωμένου στα ναρκωτικά συγκροτήματος στο L.A. από την εποχή των Mötley Crüe (φαντάσου τι έκαναν αυτοί). Όπως θυμάται αργότερα ο Slash: “Εκείνη την εποχή η πιο διάσημη πρόταση που ακουγόταν για τους Guns N’ Roses ήταν ότι θα αυτοκαταστραφούν και θα αυτοκτονήσουν πριν καν κυκλοφορήσουν ένα δίσκο. Αυτό ήταν κάτι που μάλλον είχε μεγάλη δόση αλήθειας”.
Ένα από τα ονόματα που προτάθηκαν για παραγωγοί του album ήταν και ο Paul Stanley των θρυλικών Kiss. Στην πρώτη συνάντηση με τη μπάντα ο Stanley πρότεινε να δοκιμάσουν να παίξουν μια διαφορετική εκδοχή του “Welcome to the Jungle”, πράγμα το οποίο απορρίφθηκε αμέσως από το συγκρότημα. Αργότερα ο Duff McKagan δήλωσε πως: “Δεν επρόκειτο να γράψουμε από την αρχή κάποιο τραγούδι μας για κανέναν”.
