5 χρόνια, και κάτι, πριν, τέλη Φεβρουαρίου 2018, έμπαινε ο υποφαινόμενος στον «μαγικό» αυτόν κόσμο των online magazines. Και δε θα άλλαζε πολλά πλέον ανατρέχοντας πίσω, αφού συναισθήματα, θύμισες και στιγμές, μουσικά όμορφες, έχουν «ριζώσει» σε μνήμη και ψυχισμό, ευχάριστα και δημιουργικά. Η πρώτη δε επαφή διαδικτυακά, διαλέχτηκε ουχί τυχαία να καταπιαστεί με το συγκεκριμένο δημιούργημα των συμπατριωτών μας Raw Silk, που δεκαετίες μετά συνεχίζει να ακολουθείται από το ερώτημα, για το πού θα μπορούσαν να είχαν φτάσει ως μπάντα, εάν οι συγκυρίες, οι συνθήκες ή ακόμα και οι επιλογές ίσως, ήσαν διαφορετικές.
Αφορμή δε να επανέλθουμε στο ανωτέρω ιστορικό πόνημά τους, δόθηκε και από την εμφάνιση δύο εκ των ιστορικών μελών τους, του frontman τους Γιώργου Φλωράκη και του Rory Χριστόπουλου, στo live event για τα 20 χρόνια του online επίσης περιοδικού RockPages, που θα λάβει χώρα στο Κύτταρο στις 26 Μαΐου.
Αρχές δεκαετίας του ’90 λοιπόν και τα πράγματα είναι «κομματάκι» διαφορετικά… Εφηβεία, πρώτα ακούσματα και αγορά της πρώτης μου κασσέτας (!) (του “Trash” του Alice Cooper). Κοπιαρισμένης βέβαια, πού τόσο χαρτζιλίκι ακόμα για γνήσια κυκλοφορία, περίπου στα 13 χρόνια μου!
Στην τηλεόραση τα ερεθίσματα να έρχονται κυρίως από το θρυλικό “Headbanger’s Ball”, τότε που το MTV ήταν ακόμα μουσικό κανάλι και όχι αναπαραγωγέας reality «σκουπιδιών» και έφτανε στους δέκτες μας «ελεύθερα», χωρίς συνδρομή. Η αγάπη για το metal, γεννιόταν σε όλο και περισσότερους εφήβους σαν και τον γράφοντα. Για καλή μας τύχη θα ακολουθούσαν και τα Metal City, Metal Mania στην Ελληνική τηλεόραση, να μυήσουν ακόμα περισσότερους στο χώρο και να μας «βυθίσουν» εντονότερα σε ένα ξεχωριστό ήχο, αλλά και τρόπο ζωής, που είχε έρθει για να μείνει….
Μέσα από εκείνες τις ανωτέρω αναφερθείσες εκπομπές, έφτασε στα αυτιά μου και ο ήχος ενός Ελληνικού συγκροτήματος, που έμελλε να «στιγματίσει» μια ακόμη εφηβεία και να αποτελέσει ένα από τα ιστορικότερα πλέον στον Ελληνικό χώρο groups, που αναπολείται και μνημονεύεται με τουλάχιστον εξαιρετικά κολακευτικά, αν όχι διθυραμβικά σχόλια ακόμα και στις μέρες μας.
Ήταν αλήθεια λίγα στην εγχώρια σκηνή τα συγκροτήματα που είχαν τέτοιο αντίκτυπο στο κοινό. Μια γύρα στα δισκοπωλεία της εποχής, θα σε έφερνε «αντιμέτωπο» με ένα βινύλιο της EMI, με τυπωμένο το έτος 1990, που πλέον αποτελεί ένα από τα «άγια δισκοπότηρα» όσων αρέσκονται σε σπάνια συλλεκτικά κομμάτια…. Ο τίτλος του….“Silk Under The Skin”!
Η παρέα τότε, είχε στα drums τον Κώστα Κυριακίδη, ιδρυτικό αλλά και μοναδικό παρόν μέλος στη συνέχεια του ονόματος (στο κέντρο της φωτογραφίας), τον Γιώργο Φλωράκη (Lead Vocals – αριστερά), τον Δημήτρη Διακουμάκο (Bass, Backing Vocals-2ος από αριστερά), το Rory Χριστόπουλο (Keyboards, Backing Vocals – δεξιά) και τον Μάριο Ζάρκο (Guitars – 2ος από δεξιά).
Στο οπισθόφυλλο του δίσκου, θα συναντήσεις ονόματα όπως του Γιάννη Κουτουβού, που έβαζε το λιθαράκι του στην προώθηση του hard rock μέσω της κρατικής τηλεόρασης, αλλά και του αξέχαστου, αείμνηστου Μάνου Ξυδούς, εξαιρετικά σεβαστού και ιστορικού πλέον, στον χώρο του εγχώριου εναλλακτικού ροκ ήχου.
Το εγχείρημα, πρωτοπόρο και απαράμιλλα γοητευτικό. Ο καλώς εννοούμενος «ερασιτεχνισμός», θα τολμούσα να πω, της εποχής, ήταν η γενεσιουργός αιτία ενός «διαμαντιού», που θα έφτανε να την σηματοδοτήσει και να μας κάνει να νοσταλγούμε αφάνταστα, αντίστοιχους «ήχους» βαθιά χαραγμένους στη μνήμη και τα ακουστικά μας νεύρα.
Η Raw Side, ξεκινάει με το “Social Advent”, που σε απογειώνει σε μια «συγχορδία» από κιθάρες και πλήκτρα και σε «γρονθοκοπεί» σαν τον Rocky Balboa. Κάποιοι ίσως μιλήσουν για επιρροές και συγκρίσεις, αλλά τί σημασία έχει η παρθενογένεση, όταν η «μουσική συνουσία» που παράσχεται, οδηγεί σε ακουστικό και ψυχικό «οργασμό».
Το “Journey of No Return” είναι η αρμονική και ιδανική συνέχεια, παίρνοντας τη «σκυτάλη» από το σημείο που τελείωσε ο «πρώτος γύρος». Τα χτυπήματα στα πλήκτρα κατά την εισαγωγή, «μαχαιριές εποχής». Στιχουργικά ξεχωριστή στιγμή, κορυφαία ίσως. “There was a time when love was the solution” … now… “A Journey with no return”. Προφητικές «αποχρώσεις» νοσταλγικών εξάρσεων, επίκαιρων ή μη;
“Then came the time we sought for absolution,
and now we’re trapped in a journey of no return.”
Για τη συνέχεια “Irene”. Θα μπορούσε να είναι το “Street Girl” αντί του “Street Girl”, με την ….καλή έννοια. Ισάξιο αλλά διαφορετικά όμορφο. Με ασταμάτητο ρυθμό, χαρακτηριστική και αντιπροσωπευτική στιγμή του group.
Την πρώτη πλευρά του album κλείνει το “Heroes Don’t Cry”. Μια επική, εντός ή εκτός εισαγωγικών, μπαλάντα, την οποία προσωπικά θεωρώ ισάξια αν όχι καλύτερη από αντίστοιχες ή μη, ξένων συγκροτημάτων. Αποτελεί μία από τις καλύτερες ομολογουμένως στιγμές των Raw Silk και γεννά σίγουρα απορίες, ως προς το τί έφταιξε ή δεν συνετέλεσε στο μεγάλο άλμα προς Βορρά και Δύση.
Silk side και “Street girl”. Τί να πεις για την πιο γνωστή στιγμή του group, αλλά και ένα από τα «στίγματα» μιας εποχής, όσον αφορά στα εγχώρια «μουσικά προϊόντα». Δεν ξέρω αν είναι ταιριαστό (απαράμιλλα ειλικρινές και προπάντων βαθιά πεποίθηση του γράφοντα πάντως), αλλά πιστεύω έγραψε τα ονόματα των 5 εκείνων μουσικών, εκτός από τον τοίχο του οπτικοποιημένου τραγουδιού και σε αυτόν της εγχώριας σκηνής για πάντα. Το κορίτσι με το μαύρο κραγιόν, θα «στοιχειώνει» για πολλά χρόνια ακόμα, πολλούς νεανίες των ’80s.
Το “Just like a dream”, είναι το δεύτερο συνεχόμενο τραγούδι όπου ο Rory Χριστόπουλος, βάζει «φαρδιά πλατιά» την υπογραφή μέσω των πλήκτρων του, σφραγίζοντας ανεξίτηλα αυτά τα δημιουργήματα. Μια δική του στιγμή, στην παράσταση μιας παρέας που σε αυτό το δίσκο «έδεσε» άψογα.
Τα δυο τελευταία κομμάτια, έρχονται να κλείσουν με τον καλύτερο τρόπο έναν ξεχωριστό δίσκο. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά συνάμα σε μια αρμονική ακολουθία. Το δυναμικό και δυνατό “Broken Vows” με το ξεχωριστό του solo και το πιο αργό αλλά εξόχως σαγηνευτικό και ουδόλως υστερήσαν “Fever”.
Το βασικό ερώτημα στην κάθε ακρόαση του “Silk Under The Skin” που αναφέρθηκε παραπάνω, έχει ισχύ ακόμα και ίσως παραμένει πιο επίκαιρο από παλαιότερα. Η εποχή της «μουσικής παγκοσμιοποίησης», όπου και η τεχνολογία μπορεί να αποδειχθεί (προϋπάρχουσας τέτοιας ποιότητας) ως «καταλύτης» στην «εκτόξευση» μιας μπάντας, θα το πλανά ες αεί, για το πόσο μακριά θα έφταναν σήμερα….Για τον υποφαινόμενο, η απάντηση περιέχει μόνο υπερθετικά λήμματα και βεβαία, υψηλή κατάταξη.
Σίγουρα κάποιος που θα διαβάσει, θα αναρωτηθεί… Τί μας περιγράφει τόση ώρα; Μήπως στο εξώφυλλο ή κάπου στους δημιουργούς των ανωτέρω, γράφει Black Sabbath ή Dave Mustaine ή δεν ξέρω κι εγώ τί; Δεν είναι απαραίτητο φίλε αναγνώστη. Την ιστορία την γράφουν οι στιγμές. Οι σημαντικές, υποκειμενικά όμορφες ίσως στιγμές, τόσο διαφορετικές αλλά συνάμα σεβαστές από την διαφορετική οπτική γωνία του καθένα πιστού σε αυτόν ή σε κάποιο παρόμοιό του ήχο, «βαθιά χαραγμένες» όμως στη μνήμη και εξόχως ιδιαίτερες.
Οι Raw Silk, με το “Silk Under the Skin”, δημιούργησαν μια τέτοια μικρή για κάποιους, μεγάλη για άλλους, ξεχωριστή μουσική στιγμή, σε ένα μικρό μέρος της Γης που αγαπά σταθερά και με «φανατικά θρησκευόμενη» στάση τον ξεχωριστό αυτόν ήχο, που από την πλευρά τους πρεσβεύουν ιστορικά, αλλά, έκαστος, και σαν προσωπική του παρακαταθήκη και κεκτημένο.
Είδος: AOR / Melodic Hard Rock
Δισκογραφική: EMI
Έτος Κυκλοφορίας: 1990
Tracklist:
(Raw Side)
Second Advent
Journey of No Return
Irene
Heroes Don’t Cry
(Silk Side)
Street Girl
Just Like a Dream
Broken Vows
Fever
Συμμετέχοντες Μουσικοί:
Γιάννης Πλαγιανάκος / Χάρης Παπαδόπουλος / Μιχάλης Τσουκαλάς / Μάκης Κόλλιας
Αποστόλης Μπακόπουλος (Όλες οι κιθάρες στα Α-3, Β-1,3,4)
Στίχοι / Μουσική: Κώστας Κυριακίδης
Εξώφυλλο: Αντώνης Γιαννακόπουλος / Tonic Services
Φωτογραφίες: Χάρης Δημολιάτης
Ηχογράφηση στα Sierra Studios (Αθήνα)
Παραγωγή / Μίξη: Κώστας Καλημέρης
Παραγωγή: Μάκης Αχλαδιώτης
Mastering: Πέτρος Σιακαβέλος / Κώστας Καλημέρης (στην EMI Greece)
Management: Γιάννης Κουτουβός
