Η hard-rock μπάντα από την Καλιφόρνια, κατάφερε να γράψει την πολύ όμορφη και γλυκιά προσωπική της ιστορία στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τότε, με την κυκλοφορία του “America’s Least Wanted”(1992), γνώρισαν απίστευτες στιγμές εμπορικής και καλλιτεχνικής δόξας. Με διαρκείς προβολές στο MTV, ακατάπαυστο airplay και πωλήσεις εκατομμυρίων δίσκων.
Άνοιγες τα μουσικά κανάλια της εποχής, έπεφτες πάνω στους Ugly Kid Joe. Άκουγες ραδιόφωνο, επίσης κάποια στιγμή θα έπαιζε Ugly Kid Joe. Πήγαινες στο μπαρ, επίσης Ugly Kid Joe. Εύπεπτη μουσική, καλή hard-rock με κάποια στοιχεία glam, δεν σε προβλημάτιζε, έρεε σαν ευκολοδιάβαστο διήγημα. Ήταν εν ολίγοις το συγκρότημα που το άκουγες και σου έφτιαχνε τη διάθεση. Και οι 2 επόμενες κυκλοφορίες της ίδιας δεκαετίας, ήταν καλές, αλλά δεν είχαν την απήχηση που είχε το πρώτο album. Τα χρόνια πέρασαν, η μπάντα το διέλυσε, τα μέλη της ακολούθησαν ξεχωριστούς μουσικούς δρόμους, αν και όταν αυτό συνέβη, η μπογιά τους είχε ήδη ξεθωριάσει.
Το 2010, αποφάσισαν να επανενωθούν, και πολύ καλά έκαναν. Επανήλθαν δισκογραφικά λίγα χρόνια αργότερα με το “Uglier than they used to be”(2015), και ήταν πράγματι uglier than they used to be. Καθαρόαιμο hard-rock, με τη glam αύρα του “αμαρτωλού” LA, να ποτίζει τα αυλάκια του βινυλίου.
Μετά από αρκετά χρόνια δισκογραφικής σιωπής, επανήλθαν στα τέλη του προηγούμενου έτους με το “Rad Wings of Destiny”, που είναι μόλις ο πέμπτος τους δίσκος. Ο τίτλος, παρωδεί το “Sad Wings of Destiny των Judas Priest, επειδή ανέκαθεν ως μπάντα είχαν μια έντονη σκωπτική διάθεση.( Drivin’ and drinkin’ drinkin’ and drivin’).
Το καλό είναι ότι ο αρχικός πυρήνας μελών, έχει διατηρηθεί. Ο Whitfiled Crane στα φωνητικά, ο Klaus Eichstadt στις κιθάρες και ο Cordell Crockett στο μπάσο. Η απαιτούμενη συνοχή υπάρχει επομένως, ούτως ή άλλως ιδιαίτερα ως προς το μουσικό σκέλος δεν το πολυέψαχναν και αυτά τα δεδομένα έχουν σαν συνέπεια το “Rad Wings of Destiny” να είναι ένας πολύ ευχάριστος δίσκος, κλασσικός Ugly Kid Joe. Με εξαιρετική παραγωγή, από τους Mark Donson, που έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με Anthrax και Judas Priest, και τον τωρινό κιθαρίστα τους Dave Fortman.
Ο δίσκος περιλαμβάνει 10 κομμάτια, μεταξύ των οποίων και μια πολύ καλή διασκευή στο “Lola” των Kinks. Αν ξεχώριζα 3, ενδεικτικά της σφραγίδας και του μουσικού τους στυλ, θα ήταν το εναρκτήριο “That Ain’t Livin””, το “Failure” και το “Long Road”. Λίγο περισσότερο pop-rock το τελευταίο, αλλά ούτως ή άλλως ανέκαθεν φλέρταραν ως μπάντα με την pop-rock. Θα προσέθετα και το “Drinkin’ and Drivin’”, κυρίως λόγω του folk χαρακτήρα του. Για αμερικάνικη hard rock μπάντα μιλάμε, είναι δεδομένο ότι θα φλερτάρει με τη folk.
Το προτείνω το άλμπουμ. Και το προτείνω επειδή προσωπικά μου έφτιαξε τη διάθεση. Σαν να πίνω μια μεγάλη βαρελίσια και να τρώω μια μερίδα τηγανητές πατάτες κάπου στα Εξάρχεια ένιωσα. Ιδανικό μέρος για να σχεδιάσεις ένα ταξίδι στην Καλιφόρνια.
Είδος: Hard rock
Εταιρεία: Metalville Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 21 Οκτωβρίου 2022
Website: https://uglykidjoe.net/
Facebook: https://www.facebook.com/uglykidjoetheband/
