Φέτος κλείνουν 36 ολόκληρα χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή ο τεράστιος Cliff Burton. Ο αδικοχαμένος μπασίστας των Metallica αποτέλεσε game changer, όχι μόνο για τη μπάντα αλλά και για ολόκληρο το heavy metal στερέωμα. Με το “εκρηκτικό” του παίξιμο, τη σκηνική του παρουσία και την τεράστια μουσική του παιδεία, βοήθησε τα μάλα τους Metallica να ξεφύγουν από την “αγέλη” και να “χαράξουν” τη δική τους ξεχωριστή πορεία που τους οδήγησε τελικά σε δυσθεώρητα ύψη.
Όλοι πλέον γνωρίζουν πόσο σημαντικός υπήρξε ο Burton για τη μπάντα. Οι ίδιοι οι Metallica τον μνημονεύουν σε κάθε ευκαιρία. Νέοι οπαδοί που ακόμη έρχονται σε επαφή με τη μπάντα (πλέον και μέσω τηλεοπτικών σειρών) μαθαίνουν για τον ίδιο και την παρακαταθήκη του. «Φτασμένοι» μουσικοί υποβάλλουν τα σέβη τους για το τεράστιο έργο του και τη μεγάλη βοήθεια που προσέφερε ο Cliff στην πορεία και της δικής τους καριέρας. Η επιρροή του δεν περιορίστηκε μόνο στη μπάντα όπου μεγαλούργησε. Ίσως δεν είναι ευρύτερα γνωστό αλλά ο Burton διατηρεί έναν ιδιαίτερο δεσμό και με τους Faith No More.
Όχι, δεν είναι μόνο ότι επηρέασε το “πουλέν” του, τον James Hetfield ο οποίος φορούσε t-shirt των FNM πίσω στο 1986 αλλά κατά κάποιο τρόπο η αύρα του Cliff βοήθησε ίσως και στη δημιουργία της μπάντας. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή…
Σε ηλικία 10 – 11 ετών (1972-73) ο Cliff Burton και ο Mike Bordin (μετέπειτα ντράμερ των FNM), συναντιούνται στο σχολείο και ξεκινούν τη μακρόχρονη φιλία τους (ναι ναι, ακόμα φίλοι είναι). Κοινός παρονομαστής η αγάπη τους για την ίδια μουσική και για ακούσματα όπως οι Black Sabbath (αλίμονο) και οι Sex Pistols. Σαν δύο καλοί φίλοι που τα έβρισκαν στη μουσική, τα βρήκαν και με την επιλογή των μουσικών οργάνων που θα έπαιζαν στο μέλλον. Με τέτοια μυαλά, αυτοί οι δύο έφηβοι μάλλον δε θα τσακώνονταν ποτέ για μια γυναίκα. Η ιστορία γνωστή για το τι επέλεξε ο καθένας, και όπως είχε δηλώσει ο Bordin:
“Ήταν κάπου το1975 και καθόμασταν με τον Cliff στο δωμάτιό του όταν γυρνάει και μου λέει: “Φίλε θα ξεκινήσω να παίζω μπάσο”. Και του απάντησα: “Οκ, κι εγώ θα παίξω ντραμς”.
(Περιοδικό “Modern Drummer”, 2015)
Τόσο απλά πάρθηκαν οι αποφάσεις οι οποίες, εκτός των δύο νεαρών, καθόρισαν τις ζωές πολλών ακόμη ανθρώπων στο μέλλον. Οι δύο πιτσιρικάδες στην “τρυφερή” αυτή ηλικία παίρνουν σβάρνα τις συναυλίες, πάντα με τη συνοδεία του ξεχωριστού Ray Burton, πατέρα του Cliff. Μαζί παρακολουθούν από Black Sabbath, Kiss (στην περιοδεία του “Destroyer”) και Ramones μέχρι Andres Segovia, The Jam και Tubes. Μετά δεν είναι να απορεί κανείς από πού πήγαζε όλη αυτή η μουσική παιδεία, όσον αφορά τον χαρισματικό μπασίστα. Οι δυο τους ξεκίνησαν να τζαμάρουν στην πίσω βεράντα του σπιτιού του Burton και εγκαινίασαν τα κοινά μουσικά τους “βήματα” με την πρώτη τους μπάντα ονόματι Fry By Night, μαζί με τον Eddie Chacon, ο οποίος αργότερα θα έκανε καριέρα ως μέλος του pop ντουέτου Charles and Eddie.
Η πρώτη τους “σοβαρή” ίσως συμμετοχή σε συγκρότημα ήταν λίγο καιρό αργότερα, όταν κι έγιναν μέλη στη μπάντα η οποία λεγόταν EZ Street. Το όνομά της ήταν εμπνευσμένο από ένα στριπτιτζάδικο στο Σαν Ματέο, μία πόλη λίγο έξω από το Σαν Φρανσίσκο. Πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κάποιος μερικούς 15χρονους οι οποίοι κάνουν απλώς αυτό που γουστάρουν; Υπό κανονικές συνθήκες η απάντηση θα ήταν καθόλου. Ξέροντας όμως πλέον πως σε αυτή την νεανική μπάντα, εκτός των Burton και Bordin, τη μία κιθάρα κρατούσε ο Jim Martin (μετέπειτα κιθαρίστας των FNM) ο “φανταστικός” σκάουτερ ίσως έδινε περισσότερη σημασία.
Ο Martin αναφερόμενος στη γνωριμία του με τον Burton, δήλωσε:
“Ο μπασίστας που είχαμε παραιτήθηκε κι ο ίδιος μας συνέστησε τον Cliff. Αρχίσαμε να παίζουμε μαζί και ήταν ήδη πολύ καλός. Πολύ καλύτερος απ’ότι ήμασταν όλοι οι υπόλοιποι. Επίσης το look του ήταν σχεδόν πανομοιότυπο με αυτό που είχε αργότερα και στους Metallica. Παντελόνι καμπάνα και τεράστια μαλλιά. Ο Cliff ήξερε τον “Puffy” (M. Bordin) και τον έφερε για να παίξει ντραμς. Εκείνη την περίοδο γράφαμε δικό μας υλικό, από το οποίο ακόμα έχω μερικές κασέτες. Είχαμε ένα τραγούδι με τίτλο “Retarded Guys” το οποίο έμοιαζε με το “Come As You Are” των Nirvana”.
(Περιοδικό “Guitar World, 1992)
Το σχήμα αυτό δεν κράτησε για πολύ, κυρίως λόγω των όχι και τόσο καλών σχέσεων ανάμεσα στον Jim Martin και τον Mike Bordin, ο οποίος είχε φύγει νωρίτερα για να συμμετάσχει στους post-punk Sharp Young Men. Μαντέψτε πως ονομάστηκαν μερικά χρόνια αργότερα. Οι EZ Street όμως ήταν η αρχή μιας μακροχρόνιας φιλίας ανάμεσα στον Martin και τον Burton. Οι δυο τους συνέχισαν να παίζουν μαζί μουσική. Ξεκινούν να φοιτούν στο Κολέγιο Chabot στο Hayward της Καλιφόρνια, κι εκεί θα σχηματίσουν τη δεύτερή τους μπάντα, τους Agents of Misfortune. Η μπάντα το 1981 παίρνει μέρος στον μουσικό διαγωνισμό της περιοχής, “Battle of the Bands”. Η εμφάνισή της, προς ικανοποίηση όλων μας, καταγράφηκε σε video το οποίο μπορείτε να απολαύσετε παρακάτω (αν δεν το έχετε κάνει ήδη):
Στη διάρκεια αυτού του 12λεπτου ντοκουμέντου μπορεί κανείς να ακούσει μέρη που χρησιμοποιήθηκαν αργότερα στα “Anesthesia (Pulling Teeth)” και “For Whom the Bell Tolls”. Ο Cliff τότε ήταν19. Έγραψε τα μέρη αυτά όταν ήταν 15. Τέλος συζήτησης.
Στην επίσημη βιογραφία της μπάντας, η οποία γράφτηκε από τον Steffan Chirazi, ο Martin έχει δηλώσει πως:
“Αν ήθελα να γράψω μουσική εκείνα τα χρόνια, απλώς πήγαινα και τζάμαρα και στη συνέχεια διάλεγα συγκεκριμένα riffs που ήθελα. Νομίζω ότι και ο Cliff το ίδιο έκανε. Υπάρχουν μερικά τραγούδια των Metallica που “γεννήθηκαν” μέσα από εκείνες τις πρόβες, όπως το “For Whom the Bell Tolls” και προφανώς και κάποια τραγούδια των Faith No More όπως το “Surprise! You’re Dead”.
“Faith No More: The Real Story” (Castle Communications, 1994)
Ο Cliff με τον Jim έπαιξαν για λίγο καιρό ακόμα μαζί σχηματίζοντας για ελάχιστο χρονικό διάστημα τους Vicious Hatred, προτού ο πρώτος προσχωρήσει αρχικά στους Trauma και στη συνέχεια οι Metallica προσχωρήσουν σε αυτόν. Το 1983 οι Bill Gould, Roddy Bottum και Mike Bordin – που σωστά μαντέψατε έγιναν FNM – αναζητούν κιθαρίστα για την αντικατάσταση του Mark Bowen, και με τη μεσολάβηση του Cliff (ξανά) προσλαμβάνουν τον Jim Martin.
Ο Bill Gould το έθεσε στην πραγματική του βάση όπως αναφέρεται και πάλι στη βιογραφία τους:
“Ο Jim και ο Mike Bordin ποτέ δεν έτρεφαν συμπάθεια ο ένας για τον άλλο. Ο τρόπος με τον οποίο μου έγινε γνωστό μέσω του Bordin – “Είναι αυτός ο τύπος που γνωρίζει ο Cliff. Είναι μ@λ@κας. Πάντα ήταν. Ήμουν σε μία μπάντα μαζί του αλλά έφυγα επειδή ήταν τόσο πολύ μ@λ@κας. Ξέρει όμως να παίζει κιθάρα”.
“Faith No More: The Real Story” (Castle Communications, 1994)
Οι τέσσερείς τους έκαναν την πρώτη τους live εμφάνιση με το όνομα The Chicken Fuckers, με τον Gould στα φωνητικά και τον Burton στο μπάσο. Ήταν προφανώς μια χαλαβεδιάρικη και εκτός ελέγχου εμφάνιση (αφού ήταν όλοι “πίτα”) αλλά ήταν η αρχή αυτού που θα γινόταν στο μέλλον οι FNM. Ο Cliff ακόμα κι όταν είχε εδραιώσει το status του με τους Metallica, έδειχνε πάντα ενδιαφέρον για τους FNM συμβουλεύοντας συχνά πυκνά τους φίλους του για διάφορα θέματα. Από τότε δημιουργήθηκαν ιδιαίτεροι δεσμοί ανάμεσα στα μέλη των δύο συγκροτημάτων και οι οποίοι εμφανίζονται σε διάφορες εκφάνσεις της καριέρας τους. Ένα παράδειγμα αποτελεί το βραχύβιο fun project, Spastik Children με τη συμμετοχή των Hetfield, Hammett, Burton και Martin μεταξύ άλλων.
Όπως και να’χει δεν είναι και μικρό πράγμα στα 22 σου να είσαι κάτι σαν μέντορας για δύο μπάντες. Ο Bill Gould θυμάται:
“Βρεθήκαμε με τον Cliff ο οποίος τότε ηχογραφούσε στη Δανία. Τα πρώτα της μπάντας μας έδινε πολλές συμβουλές. Για παράδειγμα απολύσαμε τους πρώτους μας μάνατζερ επειδή ο Cliff είπε ότι είναι κλέφτες! (γέλια) Ήταν αυτός που είχε την εμπειρία κι αυτό ήταν πολύ σημαντικό το 1982-83. Θυμάμαι τον Puffy να μιλάει με τον Cliff σε κάποιο πάρτι όπου μας ρώτησε πως πήγαιναν τα πράγματα με τη μπάντα. Κι εμείς ήμασταν σε φάση “δεν έχουμε μάνατζερ, δεν έχουμε δισκογραφική, δεν έχουμε τίποτα”. Ο Cliff από την άλλη μας είπε: “είσαστε στο βήμα Νο5 ενώ πρέπει να σκεφτείτε πρώτα το Νο1”. Ήταν μία πραγματικά πολύ νηφάλια συμβουλή η οποία μας έκανε να δούμε τελείως διαφορετικά τα πράγματα στη συνέχεια”.
(Περιοδικό Bass Guitar, 2015)
Στην παραπάνω φράση των FNM ότι δεν έχουν το ένα και δεν έχουν το άλλο, θα γίνω λίγο “κακός” και θα αντιπαραθέσω το “άκυρο” σε όλα αυτά για να πω ότι έλειπε ο παράγοντας Lars Ulrich. Γιατί ο κοντός “κολλάει” παντού.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 1986, ο Cliff Burton χάνει τη ζωή του σε ηλικία μόλις 24 ετών. Όταν βρισκόταν στη ζωή, και στο σύντομο πέρασμά του από τα μουσικά δρώμενα, κατάφερε να επηρεάσει τις ζωές αρκετών ανθρώπων. Μετά το θάνατό του, οι άνθρωποι αυτοί πολλαπλασιάστηκαν με ταχύτατους ρυθμούς. Πολλοί καλλιτέχνες αφιέρωσαν τραγούδια ή ακόμη και ολόκληρα album στη μνήμη του, όπως για παράδειγμα το “The Dark” των Metal Church και το “Among the Living” των Anthrax.
Ο Jim Martin τίμησε τον φίλο του φορώντας ένα t-shirt με τη φιγούρα του Cliff που έγραφε “A Tribute to Cliff Burton” και το οποίο εμφανίζεται στο video του επικού τραγουδιού “Epic” των Faith No More.
Το ίδιο t-shirt φορούσε κι ο Mike Bordin το 2007 στο video για το τραγούδι “I Don’t Wanna Stop” του θείου Ozzy.
Οι ισχυροί δεσμοί των FNM, τους οποίους δημιούργησε ο Cliff ανάμεσα στον ίδιο και τους Metallica δε σταματούν εδώ. Το 2011, στο Fillmore του Σαν Φρανσίσκο, οι Metallica έδωσαν κάποια σόου για να γιορτάσουν τα 30 χρόνια από τη σύσταση της μπάντας. Ανάμεσα στους πολλούς καλεσμένους ήταν και οι Mike Bordin, Jim Martin και Steffan Chirazi, οι οποίοι διηγήθηκαν τις δικές τους ιστορίες από τα χρόνια που ζούσε ο Burton. Ειδικά ο Bordin όλα αυτά τα χρόνια συμμετέχει σχεδόν σε κάθε εκδήλωση η οποία αφορά τη μνήμη του Cliff, τιμώντας έτσι με το δικό του τρόπο τον παιδικό του φίλο. Στην παρουσίαση του Aria Pro II signature μπάσου του Cliff Burton το 2013, στην “Cliff Burton Day” η οποία ξεκίνησε το 2018 και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Φεβρουαρίου, ημέρα γέννησής του. Ήταν ο ίδιος που το 2021 επέστρεψε στην οικογένεια Burton το εμβληματικό t-shirt Dawn of the Dead που φαίνεται να φορούσε ο Cliff σε πολλές από τις φωτογραφίες του.
Φαίνεται πως ο Bordin δεν είχε στην κατοχή του το t-shirt τα 30 αυτά χρόνια, όμως πιθανόν επικοινώνησε με τον κάτοχό του και εξασφάλισε την επιστροφή του στην οικογένεια του Cliff. Άρρηκτοι δεσμοί, δημιουργημένοι στην παιδική ηλικία, παραμένουν δυνατοί 50 χρόνια μετά, παρόλο που ο κύριος παράγοντας δεν είναι πια εδώ για να συμμετέχει σε αυτούς.
Κλείνοντας, θα ήθελα να πω ότι υπάρχουν πολλοί “μύθοι” στη μουσική οι οποίοι ήταν ευλογημένοι να ζήσουν πολλά χρόνια, αφήνοντας δισκογραφική παρακαταθήκη και ασκώντας επιρροή λόγω της προσωπικότητάς τους σε τρίτους. Κάποιοι το έκαναν, σε μικρότερο ίσως βαθμό καθώς δεν πρόλαβαν όσα θα μπορούσαν επειδή η ζωή η ίδια δεν τους “τίμησε” με το αγαθό της. Ένας όμως, συνδύασε δυστυχώς την πρόωρη “φυγή” με τον γιγάντιο “μύθο” γύρω από το όνομά του, αφήνοντας ανεξίτηλο το “αποτύπωμά” του στους γύρω του. Κι αυτός δεν είναι άλλος από τον Cliff Burton.
He is the Master Of Puppets!
He is the Real Thing!
Πηγές:
https://www.fnm.com/bio.shtml
https://www.fnmfollowers.com/
https://en.wikipedia.org/wiki/Faith_No_More
