Πέρασαν κιόλας 15 χρόνια (νσγμσ) από τότε που ο γράφων, ως άλλος μεταλλικός “κάγκουρας” διέσχιζε με το αμάξι τους δρόμους των Χανίων, παίζοντας στη διαπασών την εισαγωγή του “Beautiful Mourning” από το ανυπέρβλητο “The Blackening”. “F*ck You All” διέτεινε τότε ο ταλαντούχος ηγέτης Robb Flynn και κανείς δε θα μπορούσε να διαφωνήσει με αυτό.
Με το “Burn My Eyes” (1994) οι MH “σόκαραν” τη μουσική κοινότητα. Με το “The Blackening” (2007) επέκτειναν τον ήχο τους και γιγάντωσαν το όνομά τους παγκοσμίως. Με το 10ο album τους τι ακριβώς περιμένουμε να γίνει; Θα καταλάβεις στο τέλος του κειμένου.
Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία album των Αμερικανών δε διεκδικούν υψηλές θέσεις στη δισκογραφία των MH. Και αν το “Unto the Locust” διατήρησε μια κάποια λάμψη εξαιτίας του προκατόχου του, δεν ισχύει το ίδιο και για τις δύο επόμενες προσπάθειες των Αμερικανών. Δε λέω πως ήταν εντελώς άσχημοι δίσκοι αλλά φάνηκε πως ο Flynn “χάθηκε” σε μια ηχητική μπροσούρα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Μετά το “Catharsis” (2018), ήρθαν ως φυσικό επακόλουθο η αποχώρηση των επί χρόνια συνοδοιπόρων του, Phil Demmel (κιθαρες) και Dave McClain (ντραμς) και τα δύο χρόνια αβεβαιότητας ελέω πανδημίας. Και κάπως έτσι το “καράβι” των MH φάνταζε να πλέει ακυβέρνητο προς άγνωστο προορισμό. Για τον γράφοντα η “πλέυση” αυτή του ήταν σίγουρα αδιάφορη καθώς είχε “πηδήξει” από το σκάφος κάποια χρόνια πιο πριν (ύβρις – άτις – νέμεσις – τίσις).
Μετά λοιπόν από όλα αυτά, τι κάνει ο κατά τα άλλα συμπαθής Flynn; Αντί να τραβήξει την “πρίζα” και να τα τελειώσει όλα κάνει ένα ωραιότατο upgrade/reset στη μπάντα του και μερικούς μήνες πριν ενημερώνει τον κόσμο για το επόμενο βήμα των MH. Τα πρώτα δείγματα από το επερχόμενο album είναι άκρως ενθαρρυντικά, με τα καλά στοιχεία της μουσικής τους να είναι και πάλι παρόντα. Μαθαίνουμε ότι το 10ο album των MH είναι concept (το πρώτο τους) που αφορά στην ιστορία δύο φανταστικών χαρακτήρων, των Ares και Eros οι οποίοι σε ένα διαλυμένο φουτουριστικό χερσότοπο, επιδίδονται σε ένα δολοφονικό κρεσέντο εξαιτίας ξεχωριστών περιστατικών στη ζωή του καθενός. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από τη Γιαπωνέζικη σειρά άνιμε “Attack On Titan”, κι εδώ δίνουμε credits στους γιους του Flynn γιατί όπως δήλωσε ο ίδιος, εξαιτίας τους εμπνεύστηκε το story.
Η αγωνία μου λοιπόν επανέρχεται στα προ “Unto the Locust” επίπεδα, το εκπληκτικό εξώφυλλο (από τον δικό μας Seth Siro Anton) με ιντριγκάρει ανέλπιστα, και με αυτά ως “αποσκευές” μου περιμένω να ακούσω το album. Το τραγούδι που ανοίγει το album είναι το 10λεπτο “Slaughter the Martyr”, με τα τρία πρώτα λεπτά να είναι (κατά την προσφιλή τακτική του Flynn) μια απαλή εισαγωγή με “καθαρά” φωνητικά. Και έπειτα….riff “δρεπανοφόρο όχημα” να θυμίζει το “Beautiful Mourning” που λέγαμε στην αρχή. Ο Robb ουρλιάζει “Slaughter the Martyr” κι εγώ ξανά όπως τότε “Fck You All”. Δέκα λεπτά ατελείωτης Machine Head γκ@υλας με εναλλαγές, groove και φοβερό μελωδικό τελείωμα. Τα επόμενα δύο κομμάτια τα οποία συμπληρώνουν αυτό το “εκρηκτικό” ξεκίνημα είναι ήδη γνωστά. Το βγαλμένο από τις χρυσές Bay Area εποχές, “Choke On the Ashes of Your Hate” και το “δώσε blast beat στο λαό” “Become the Firestorm” έχουν προλάβει ήδη να γίνουν από τα αγαπημένα του album.
Ο Flynn έχει “στρατολογήσει” τον γνωστό και μη εξαιρετέο κιθαρίστα και ιδρυτή των Decapitated, Vogg, ο οποίος αφού κυκλοφόρησε και ο ίδιος album μέσα στη χρονιά, “δένει” αυτομάτως με τον αρχηγό προσφέροντάς μας μια από τις καλύτερες ηχογραφήσεις της καριέρας του. Πίσω από το drum kit, και μόνο για τις ανάγκες του album, επιλέχθηκε να καθίσει το “θηρίο” που ακούει στο όνομα Navene Koperweis (ex- Animals as Leaders). Οι δυο τους, μαζί με τον παλιό πλέον Jared McEachern στο μπάσο έδωσαν άλλον “αέρα” στη μπάντα κάνοντάς την να ακούγεται τόσο “σφιχτοδεμένη” όσο δεν είχε ακουστεί εδώ και αρκετά χρόνια.
Οι Machine Head παίρνουν τις τυποποιήσεις μέσα στις οποίες φαινόταν να “πνίγονται” τον τελευταίο καιρό και ως διά μαγείας τις “πλάθουν” με τέτοιο ευφάνταστο και πορωτικό τρόπο, πετώντας μας ξεδιάντροπα στη μάπα τη μία τραγουδάρα μετά την άλλη.
Από το “γηπεδικό” ρεφρέν του “My Hands Are Empty” όπου συμμετέχει και ο παλιός γνώριμος Logan Mader (κιθάρα), μέχρι το ρυθμικό “Unhallowed”. Από το “υπέρβαρο” “Kill Thy Enemies” με τις υπέροχες μελωδίες και την αναμφισβήτητη “χημεία” στα solos ανάμεσα σε Flynn-Vogg, μέχρι το “Arrows In Words From the Sky”, το οποίο “γλυκοκοιτάζει” το έπος “Halo”. Από τα πρώτα δευτερόλεπτα του “Bloodshot” που προκαλούν “ονειρώξεις” θυμίζοντας έντονα το (αγαπημένο μου) “Old”, μέχρι το νοσταλγικό “Rotten” που σε μεταφέρει στην εποχή του “The More Things Change”.
Από τον στίχο “let freedom ring with a shotgun blast” μέχρι τον πρόσφατο “slaughter the martyr”, ο Robb Flynn και οι Machine Head του περνώντας δια πυρός και σιδήρου, καταφέρνουν να μας παρουσιάσουν ένα από τα καλύτερα album των τελευταίων ετών σε ολόκληρο το heavy metal. Από τότε που ο γράφων τους γύρισε την πλάτη, μέχρι την ταπεινή συγγνώμη που το έπραξε αυτό, η απόσταση είναι μία ώρα και δέκα λεπτά. Τόσο διαρκεί το “Of Kingdom and Crown”, το οποίο πλέον “στρογγυλοκάθεται” στις κορυφές της δισκογραφίας τους, πράγμα που από μόνο του αποτελεί επίτευγμα ύστερα από σχεδόν 30 χρόνια καριέρας. Ίσως αυτό να είναι το album που θα έπρεπε να φέρει τον τίτλο “Κάθαρση”.
Είδος: Groove metal/thrash metal
Δισκογραφική: Nuclear Blast Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 26 Αυγούστου 2022
Official website: https://www.machinehead1.com/
Facebook: https://www.facebook.com/MachineHead
Instagram: https://www.instagram.com/machine_head/
Twitter: https://twitter.com/MfnH
