Οι γνωστές και πολύχρηστες σε όλους μας κορνίζες είναι ουσιαστικά η εξελικτική μορφή των πλαισίων, που πρωτοεμφανίστηκαν πριν από 3000-4000 χρόνια πάνω σε αμφορείς και σε τάφους: εκεί πλαισίωναν ή οριοθετούσαν μια ζωγραφιά. Με το πέρασμα των χρόνων, το πλαίσιο γύρω από τα μωσαϊκά δάπεδα άρχισε να διακοσμείται και να περιλαμβάνει ακόμα και σκηνές αφήγησης.
Η μετάβαση από το πλαίσιο στην κορνίζα καταλογίζεται στην εξέλιξη της χριστιανικής τέχνης στα εκκλησιαστικά βιβλία. Εκτός από την προστατευτική ιδιότητα, η κορνίζα αρχίζει να αποκτά μια πολύ ισχυρή συμβολική διάσταση. Αιώνες αργότερα, από τον 17ο αιώνα, η κορνίζα αρχίζει να παίζει το ρόλο του μεσολαβητή, πέρα από την έννοια της διακόσμησης: καθιστά το έργο σε έργο τέχνης. Μια απλή γυναικεία φιγούρα μετατρέπεται σε αρχαία θεά, ένα άψυχο βάζο μετονομάζεται σε νεκρή φύση. Η λειτουργία της κορνίζας είναι πια ένα διαβατήριο σε μια εξύψωση, η ταυτοποίηση μιας άλλης ιδιότητας, η επισημοποίηση μιας βαρύτερης σημασίας. Οι κορνίζες του κάθε ανθρώπου, από τον πιο ασήμαντο ως τον πιο διάσημο επικεντρώνονται στον κόσμο που τον χαρακτηρίζει, στον κόσμο των δικών του προτεραιοτήτων, σκιαγραφούν πως αντιλαμβάνεται τη σημασία της ζωής γύρω του. Η κορνίζα είναι ένα εισιτήριο για ένα θέμα που θα μονοπωλήσει την αντίληψη. Οι άνθρωποι επέλεγαν για τους εαυτούς τους αλλά και τους άλλους τα θέματα αυτά. Ήταν στην πραγματικότητα μια σχεδόν ακούσια περίπτωση χειραφέτησης.
Το 1928 εμφανίζονται τα πρώτα κινούμενα θέματα, οι κινούμενες εικόνες, με την κορνίζα να έχει μεταμορφωθεί πια σε οθόνη. Η ραγδαία τεχνολογική εξέλιξη συνεχίζει ακόμα και σήμερα να μετατρέπει αυτή την τρομακτική κορνίζα της οθόνης σε ένα ανεξέλεγκτο πολυμηχάνημα που δημιουργεί εντυπώσεις και παροδικούς κόσμους στον θεατή. Η οθόνη σήμερα δεν είναι μόνο η απόληξη μιας τηλεοπτικής εκπομπής, ενός σήματος, έχει γίνει η φιλόξενη κορνίζα του χαοτικού διαδικτυακού κόσμου. Αν κάποτε ένα κάδρο μπορούσε να απορροφήσει τις αισθήσεις ενός θεατή, να τον μεταφέρει σε μια άλλη εντύπωση και διάσταση και να πιστέψει έστω για λίγες στιγμές πως αυτός ήταν ο κόσμος που αντιλαμβανόταν, τώρα πια η ταχύτητα της αλλαγής αυτής της ψευδαίσθησης είναι συγκλονιστική και αδυσώπητη.
Το μεγαλύτερο κεφάλαιο που καταλήγει στις οθόνες του πλανήτη, η λεγόμενη ενημέρωση, έχει καταλήξει σε μια μεταβαλλόμενη δημιουργία εντυπώσεων. Ο κόσμος στον οποίο πιστεύουμε πως ζούμε, είναι ουσιαστικά μια δημιουργία, ένα πάζλ προτεραιοτήτων που επιβάλλον οι ειδήσεις που δεχόμαστε. Τις περισσότερες φορές, η απόσταση ανάμεσα στις πραγματικές μας ανάγκες και σε αυτές που αποδεχόμαστε σαν άμεσα σημαίνουσες, είναι τρομακτική. Όμως η τακτική αυτή είναι πανούργα, γιατί ουσιαστικά μαθαίνεις να νιώθεις ενημερωμένος όταν μπορείς να σχολιάσεις με τους γύρω σου τα θέματα που προβλήθηκαν. Οι ουσιαστικές λεπτομέρειες που κρίνουν την καθημερινότητά μας, θα σημαδέψουν το μέλλον μας, τρέχουν παράλληλα με αυτό το σκόπιμο γαρνίρισμα ειδήσεων, πίσω από πολυεπίπεδα παραπετάσματα.
Ταυτόχρονα με την σκοπιμότητα, που χρησιμοποιείται συνήθως από κολοσσούς ενημέρωσης, υπάρχει και η φτηνή καθημερινή σκοπιμότητα του κάθε ενημερωτικού ιστοτόπου, που προσπαθεί μέσα στην καταιγίδα της πληροφορίας να αλιεύσει αναγνώστες. Η μεγαλύτερη δυσκολία για τον σύγχρονο άνθρωπο, μέσα στις αναρίθμητες προβολές αυτών των μοντέρνων κορνιζών που τον περιβάλλουν, είναι να απομακρυνθεί από την εντροπία της άχρηστης πληροφορίας, να επαναπροσδιορίσει τις ανάγκες του, και να αρχίσει και πάλι να γυμνάζει αυτόνομα το μυαλό του με τη σκέψη και την αμφισβήτηση.
Μέσα στη διαρκώς αυξανόμενη τοξικότητα της πληροφορίας του “υγειονομικού bullying”, ταυτόχρονα με τη χρήση του αντιπερισπασμού και σιγαστήρα της κάθε Πισπιρίγκου, την ωμή χρήση του πολέμου για την παγκόσμια οικονομική εξαθλίωση, είναι επιτακτική ανάγκη να μπει πια ο καθένας μέσα στη δική του κορνίζα, και να κερδίσει με το σπαθί του εκείνη την αρχέγονη χρήση της μεσολάβησης σε έργο τέχνης και ζωής.
Όπως συνεχίζει και με προτρέπει να γίνω σκληρός με τον εαυτό μου, κάποιος μακρινός αγαπημένος βάρδος, “ζωγράφισε μια εικόνα, τραγούδησε ένα τραγούδι, φύτεψε μερικά λουλούδια στο πάρκο, βγες έξω και κάνε το καλύτερο, έχεις μια ώρα πριν το σκοτάδι…”
