Με την σύλληψη της ιδέας καλύψεως του “No Remorse Festival Vol.12”, η προσμονή για το βράδυ της 20ής Μαΐου έγινε μεγάλη. Δεν ήταν μόνο το live καθαυτό, εκείνη την Metal Day του διημέρου, ήταν η αγάπη για το τί πρέσβευε και ποιο ήταν το αντικείμενο λατρείας του χώρου που θα το φιλοξενούσε, του Harley Davidson Club Hellas. Η συνέντευξη με τον Γιώργο και τον Δήμο, πολλαπλασίασαν την ένταση της αγωνίας και προϊδέασαν για μία αξέχαστη βραδιά.
Φτάνοντας στο club, χωρίς να είναι η πρώτη μου επίσκεψη, εν τούτοις διαπίστωνες την οργάνωση και την εύκολη πρόσβαση μπροστά απ΄ τη σκηνή. Μαζί, αριστερά σου και ένας πάγκος με merchandise αλλά και rock/metal φανταστικά κεριά, εμπνευσμένα από τις μεγαλύτερες μπάντες. Μνεία επιπλέον αξίζει και στην οργάνωση του bar, καθώς δεν πρόκειται για επαγγελματικό χώρο, παρά το «ζεστό» στέκι μιας μεγάλης και δυνατής παρέας.
Ο Δήμος, ο πρόεδρος, και ο Γιώργος, καλλιτέχνης ο ίδιος και διοργανωτής, ήταν εκεί και σε έκαναν εξ’ αρχής, ξεκάθαρα αγνά και ειλικρινά, να νιώθεις οικεία και ευχάριστα, σαν μέλος μιας μεγάλης παρέας, ό,τι ακριβώς συμβολίζει γενικότερα ο συγκεκριμένος χώρος.
21.30 και η πρώτη μπάντα, οι Rhoads of Revelation (Randy Rhoads/Ozzy Osbourne Tribute Band), ξεκίνησαν την «άβολη» συνήθως προσπάθεια να «ζεστάνουν» τον κόσμο. Για τους ίδιους πάντως, φάνηκε πολύ απλό. Δουλεμένη και προβαρισμένη μπάντα, δεν άργησε καθόλου να «ξεδιπλώσει» αρετές, ενέργεια και διάθεση και μέσα από ένα set βασικών συνθέσεων των «εμπνεύσεών» τους, ενθουσίασαν τον κόσμο και κέρδισαν αβίαστα ζεστή αποδοχή και «ισχυρό» χειροκρότημα. Τα ακροτελεύτια “Iron Man” και “Children of the Grave”, φυσικά «απογείωσαν» εαυτούς και αλλήλους.
Rhoads of Revelation setlist:
I Don’t Know
Crazy Train
Suicide solution
Mr. Crowley
Believer
Bark at the moon
Iron Man
Children of the Grave
Οι Too Fast For Crüe ακολούθησαν στη σκηνή, ελαφρώς πιο «νεανίες» από τους προκατόχους τους, διαδεχόμενοι ένα σχεδόν 40άλεπτο set, για ένα περίπου ίδιο δικό τους. Στο εναρκτήριο “Dr.Feelgood” μάλλον υπήρξε μία πρόσκαιρη αμηχανία του frontman τους, η οποία παρέμεινε εντελώς παροδική και γρήγορα, σταθερά και αναμφίβολα, ανέκρουσαν πρύμα προς τα ακριβή, εκτιμώ, standards τους.
Δυνατή, ποιοτική φωνητική ικανότητα, νεανική, έντονη ενέργεια και setlist με δυναμική και «ρεύμα», πηγάζουσα από τις «ρίζες» του απόγειου του glam/hair metal, ικανή να ξεσηκώσει και να εγκαθιδρύσει ευχάριστη διάθεση μεταξύ των «θαμώνων», που δεδομένα τους απήλαυσαν.
Too Fast For Crüe setlist:
Dr.Feelgood
Too young to fall in love!
Live Wire
Smokin’ in the boys room
Girls Girls Girls
Shout at the devil
Wild Side
Kickstart my heart
23.10 περίπου κι ενώ κάνει την εμφάνισή του στο χώρο δίπλα μου ο σπουδαίος Mark Cross, εκκινεί η τρίτη και προτελευταία μπάντα, που έχει πηγή έμπνευσης τους θρυλικούς και τεράστιους Άγγλους πιονέρους του NWOBHM, Iron Maiden, στο festival που περιελάμβανε μόνο tribute bands, μία εξέχουσα μοναδικότητά του. Και αν η προσφάτως χρησιμοποιηθείσα setlist που πιθανότατα θα ακούσουμε κι εμείς τον Ιούλιο (δεν νομίζω ότι συνηθίζουν να αλλάζουν γενικότερα), ίσως αφήσει αρκετούς παραπονεμένους, οι Remaiden είχαν βασικές, ακρογωνιαίες και αναγκαίες επιλογές στη δικιά τους.
Η είσοδος με το “Aces High” ήταν λίγο «προβληματική», όπως και κάποια σημεία αργότερα του “Fear of the Dark”, αρχικά φωνητικά και στη συνέχεια λόγω ήχου. Από τα ελαχιστότατα προβληματικά σημεία της βραδιάς, αφού και η ακουστική του χώρου, ο ήχος και η ρύθμισή του ήταν εξαιρετικά υψηλές, συγκρινόμενες απόλυτα με άλλες σκηνές και venues. Τα κομμάτια ένα κι ένα και η μπάντα, άσχετα από τα προαναφερθέντα, που θεωρώ εδράζονταν καθαρά σε υπερβάλλοντα ζήλο, απέδωσε εξαιρετικά και παρουσίασε άκρως ικανοποιητικά και «χορταστικά» για το κοινό, τα απαιτητικά κομμάτια της τεράστιας μπάντας. Ο frontman «αλώνιζε» μεταξύ τους, παρείχε δυνατότητα “sing along” σε τυχερούς «θαμώνες» και μας παρουσίασε την επιλογή τους από διάφορες περιόδους, τόσο με Bruce όσο και με Paul. Απλά απολαυστικοί….
Remaiden setlist:
Aces High
Flight of Icarus
Children of the Damned
Trooper
Prowler
The Evil That Men Do
Wasted Years
Fear of the Dark
Iron Maiden
Hallowed be thy Name
Το κλείσιμο της βραδιάς άνηκε δικαιωματικά στους Rising Force, στη μπάντα όπου συμμετείχε κι ο διοργανωτής Γιώργος Διαμαντής, μέλος (τουλάχιστον) και των No Remorse (Motörhead Tribute Band). Και φυσικά αυτό συνέβη, όπως σύντομα θα αποδεικνυόταν μπροστά στα μάτια μας, ξεκάθαρα και πέραν πάσης αμφισβητήσεως αξιοκρατικά.
Δεν χρειαζόταν να είσαι guru της rock ή metal, για να αντιληφθείς ότι εμπρός σου υπήρχε μία μπάντα αξιώσεων και μάλιστα στην πρώτη της εμφάνιση με αυτήν την σύνθεση, σε κάποια κομμάτια ύμνους.
Δε μπορούσες να πάρεις τα μάτια σου από την κιθάρα του Αχιλλέα Διαμαντή, ο Mark Cross μας «ταξίδευε» σε τεράστιους συναυλιακούς χώρους και ήχους, εκεί που μπάντες όπως οι Helloween, οι Firewind ή οι άλλες του βιογραφικού του που «ζαλίζει», βγάζουν «εξωπραγματικούς» ήχους. Δεν παύει να ισχύει όμοιο συναίσθημα και για τον Τάσο Βρετάκη στο μπάσο, τον Λευτέρη Τζίτζη στα keyboards αλλά και την απόδοση του Γιώργου στα φωνητικά κομματιών όπως το “Mistreated” ή το “Burn”.
Άνετα τους άκουγα για ένα τρίωρο set, από παρόμοιες hard rock «ελεγείες» τέτοιων αγαπημένων συγκροτημάτων.
Οι Rising Force ήταν ιδανικός τρόπος για το κλείσιμο μιας υπέροχης βραδιάς, σε ένα festival που έκλεισε εξίσου άψογα τα 10 (ελέω διετούς απουσίας) διαφορετικά events, μετά από τέσσερις ώρες «χορταστικών» εμφανίσεων.
Rising Force setlist:
Rising Force
I´ll see the light tonight
I am a viking
Heaven tonight
Spanish castle
You don’t remember
Mistreated
Liar (Guitar/Keyboard battle into Drum solo)
Liar (last 2 chorus)
Burn
Δύο πράγματα είναι σίγουρα:
1) To check του γράφοντα στο καλεντάρι των επόμενων “No Remorse Festivals” είναι βέβαιο και
2) Πολλές φορές, μία «μη επαγγελματική» (θεωρητικά και μόνο) διοργάνωση, κρύβει πολλές περισσότερες, ζεστές, οικείες, λυρικές στιγμές «μουσικής Εδέμ», όταν άνθρωποι με πραγματικό μεράκι και ανιδιοτελή αγάπη την διαμορφώνουν.
Φωτογραφίες: PkUgp (Πάνος Κόκκολης)
