MOTÖRHEAD: “The Manticore Tapes”

Οδεύοντας στη συμπλήρωση μιας δεκαετίας από την τεράστια απώλεια του μοναδικού Lemmy, οι διαχειριστές της πολύτιμης κληρονομιάς των Motörhead δίνουν στην κυκλοφορία μια ηχογράφηση της πρώιμης περιόδου του σχήματος , που συνοδεύεται με τον ανάλογο τίτλο. Ανάμεσα στην ανάγκη διαχείρισης του μύθου με πρακτικό τρόπο και στην ένδειξη του απαραίτητου σεβασμού, θεωρώ πως μέχρι σήμερα έχει τηρηθεί μια εξαιρετική ισορροπία.

Η συγκεκριμένη ηχογράφηση έγινε αρχικά το καλοκαίρι του 1976, στο στούντιο των γητευτών του progressive rock Emerson, Lake & Palmer. Συγκεκριμένα, τα Manticore Studios  στεγάστηκαν σε έναν ανακαινισμένο κινηματογράφο ABC στην Fulham Palace Road. Βρισκόμαστε στη χρονική συγκυρία της αποχώρησης του κιθαρίστα των Pink Fairies, Larry Wallis, και αυτές είναι  οι πρώτες ηχογραφήσεις στο στούντιο που περιελάμβαναν την (πρώτη) κλασική σύνθεση των Lemmy, Fast Eddie Clarke και Phil “Philthy Animal” Taylor.  Αυτά τα τραγούδια βρίσκονται χρονολογικά ανάμεσα στο υλικό που κυκλοφόρησε αργότερα ως “On Parole” και το ομώνυμο ντεμπούτο άλμπουμ τους, το οποίο ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά.

Για τους αφοσιωμένους οπαδούς του μυθικού γκρουπ, αυτό το υλικό είναι ένα πολύτιμο διαβατήριο για ένα συγκεκριμένο κεφάλαιο της ιστορίας τους, ανεξάρτητα από την ποιότητά του. Η άμεση και προφανής διάγνωση του ακροατή είναι η ασύγκριτη χημεία  στην αρχική αυτή σύνθεση των τριών μορφών που θα σημάδευαν με ιστορικές συνθέσεις την εξέλιξη του σκληρού ήχου. Αν και το “The Manticore Tapes” αποκαλύπτει και σκιαγραφεί τους Motörhead σε μια μεταβατική φάση, είναι πολύ ισχυρή η εντύπωση πως ακούμε το σχήμα σε ένα καθοριστικό σημείο προσδιορισμού και διαμόρφωσης σε αυτό που τελικά θα εξελιχθεί άμεσα.

Με τη δεδομένη ωμότητα του τρίο που καλλιεργεί μια έντονη garage αισθητική, οι επιμέρους συνισταμένες που καθόρισαν οριστικά το πνεύμα τους, κάποιες στιγμές αναδύονται λίγο ψηλότερα, όπως για παράδειγμα το punk rock πνεύμα του “Vibrator” ενώ το μεταλλαγμένο blues ύφος του Clarke απλώνει τα ίχνη του σε κάτι πιο προκλητικό και ευπρόσδεκτα βρώμικο. Τα “The Watcher” (από τη σύμπραξη του Lemmy με τους Hawkwind, “Leavin’ Here” (του Eddie Holland”) και “Vibrator” υπάρχουν και σε εναλλακτικές εκδοχές , τα “Witch Doctor” και “Iron Horse/Born to Lose” έχουν τα φωνητικά του Lemmy θαμμένα στο βάθος και αναγράφονται σαν instrumental εκτελέσεις, ενώ το μυθικό ομότιτλο “ Motörhead” βομβαρδίζει σαν καταπέλτης σε μια δίκαια  χαοτική απόδοση.

Για όσους επιμένουν να διαβάσουν ανάμεσα στις γραμμές, γι’ αυτούς που ενδιαφέρονται για πιθανώς χαμένα κομμάτια του παζλ, για αυτούς που ιντριγκάρονται από τέτοια ιστορικά ντοκουμέντα, η συγκεκριμένη κυκλοφορία θα τους δώσει ένα συγκινητικό ταξίδι στο παρελθόν, μια αναδρομική φαντασίωση να κρυφακούσουν σε μια εποχή που ίσως σηκώνει ακόμα λίγο φως, και με τις ηχογραφημένες ατάκες του Lemmy εμβόλιμα στη μουσική, η μεταφορά είναι δυνατή και δεδομένη.

 Φυσικά, αποκλειστικά για βαμμένους φίλους της μυθικής μπάντας.

Είδος: Rock & Roll/Garage Rock/Punk Rock
Εταιρεία: Sanctuary
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Ιουνίου 2025

Website
Facebook

Avatar photo
About Γιώργος Γεωργίου 1323 Articles
Αν και από την τρυφερή ηλικία των ισχυρών δονήσεων κυνηγούσε την άκρη του Ουράνιου Τόξου, κάποια στιγμή στην εφηβεία του ανακάλυψε πως γεννήθηκε με ένα Triryche σημάδι, έστω και αν αυτό τον πρόδωσε μόλις τον οδήγησε στη Γη της Επαγγελίας. Ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή ένωσε το αγαπημένο του δίπολο, από το απόλυτο Καναδικό τρίο ως τα παλικάρια του "Νησιού" από το Aylesbury που ανάστησαν ένα ιδίωμα με τον Ψηλό ποιητή-ψάρι και αγκάλιασαν το μέλλον με τον κύριο "Η". Έμαθε και συνεχίζει να αγαπά με το ίδιο πάθος τους μεγάλους του τσίρκου της μουσικής αλλά και τα άγνωστα ευρήματα των ατέλειωτων ανασκαφών, όπως αγαπά και τις υπερβάσεις στα μουσικά ιδιώματα και άνετα θα έπινε κουβάδες από καφέ με τον Martin Walkyier και τον Paddy McAloon στο ίδιο τραπέζι. Ένας από τους διακαείς πόθους του με το πληκτρολόγιο ή την "πένα" είναι να συμφιλιώσει την παραδοσιακή prog metal παράταξη με τους μοντέρνους πιονιέρους του χώρου, μένοντας με πάθος ετοιμοπόλεμος σε κάθε προειδοποίηση της μοίρας για την εξάπλωση των λεπρών. Δυσκολεύεται ακόμα και σήμερα να δραπετεύσει από τις σελίδες του Σαρτρ, έστω και αν ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος. Σιχαίνεται τη σοβαροφάνεια, τον φασισμό κάθε απόχρωσης και τον Κούγια. Ο κινηματογράφος μάλλον στένεψε πολύ γι' αυτόν μετά το "Διάφανο Δέρμα", ενώ όταν κοιτάζει το Subbuteo με μεγεθυντικό φακό, προτιμά οι ομάδες του σε οποιοδήποτε χορτάρι του πλανήτη να φοράνε βυσσινί.