HER SHADOW: “The Ghost Love Chronicles”

ALBUM

Μια φορά και ένα καιρό, ένα ξωτικό που άκουγε στο όνομα Julee Cruise, συνεργάστηκε με δύο μάγους, τον Angelo Badalamenti και τον David Lynch, με αποτέλεσμα τα ονειρικά (κάποιες φορές εφιαλτικά) ταξίδια με οδηγό τη φωνάρα της και την μουσική τους. Λίγα χρόνια αργότερα, το ανθρώπινο μουσικό όργανο που ονομάζεται Goldfrapp συνεχίζει αυτό το noir ταξίδι στο χώρο της pop, ενώ ταυτόχρονα ο Robin Guthrie των Cocteau Twins με μούσα την Siobhan de Maré των Mono, δίνει ζωή στους Violet Indiana.

Όλα τα παραπάνω ονόματα ήρθαν ξαφνικά στο μυαλό μου και ένιωσα ανατριχίλα και συγκίνηση με το που πάτησα το play στο ντεμπούτο album των Her Shadow. Εγώ απλά είδα ένα dreamy, sexy εξώφυλλο, διάβασα Svart Records, μου άρεσε ο τίτλος του δίσκου και μπήκα, που λένε. Αυτό που ξεχύθηκε από τα ηχεία όμως, δεν το περίμενα.

Με το που με καλωσόρισε στα χρονικά της αγάπης φαντασμάτων το “Fifth Season” με τον αφοπλιστικά “Twin Peaks” ήχο του, σταμάτησα ό,τι έκανα εκείνη την στιγμή (έγραφα για το νέο Candlemass αλλά ΟΚ, αυτό μπορεί να περιμένει, δεν έγινε και τίποτα) και αφοσιώθηκα με όλη μου την προσοχή στις Badalament-ικές μελωδίες. Και εκεί που είχα φέρει μπροστά μου την Laura Palmer να μου χαμογελάει, ο όποιος παράδεισος υπάρχει εκεί πάνω (ή εκεί κάτω) σκάει στα ώτα μου η φωνή της (τουλάχιστον) μαγευτικής Anna Carolina (των Royal Lips) και ξεχνάω ακόμα και το όνομά μου. Δεν θα μπορούσε να κάνει πιο χρυσή (σαν το φωτοστέφανο και το φεγγάρι στο εξώφυλλο) επιλογή ο εγκέφαλος πίσω από τους Her Shadow, Tomi Henttunen (επίσης των Royal Lips), από το να χαρίσει τον ιδιαίτερο, υπέροχα αλλόκοτο σαν τις ταινίες του Lynch μουσικό του κόσμο στην μούσα του, για να τον (και μας) οδηγήσει στα υγρά, μυστικά, μελαγχολικά, λουσμένα στην σκιά (της) τοπία που μόνο η Anna θα μπορούσε να μας παρασύρει, χαμογελώντας πονηρά.

Η noir ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε μεγάλους συνθέτες όπως τον Ennio Morricone, τον Angelo Badalamenti αλλά και τον Robin Guthrie, δημιουργεί μέσα στην ομίχλη της ένα album με τα dream pop διαμαντάκια να διαδέχονται το ένα το άλλο: “Devil Inside” (έρωτας με την πρώτη αυτιά, θα μπορούσε πραγματικά να το είχε τραγουδήσει η Julee το 1989), “Poisoned Moon”, “So Close”, “The Age Of Velvet”, μια σειρά από μελωδίες που με έκαναν να χάσω την αίσθηση του χρόνου κυρίως, αλλά και του χώρου και που οδήγησαν σε ένα υπέροχο κλείσιμο δίσκου με το 13λεπτο “What Hides In The Dark”, που είναι λες και σε παίρνει από το χεράκι για να σου δείξει, καθώς αλλάζουν οι μελωδίες σε κινηματογραφικότατο (αλά David Arnold, Danny Elfman και Craig Armstrong, στα έγχορδα), σκοτεινό post-rock στο ύφος των Mono εκεί στα μισά του, τι κρύβεται στο σκοτάδι (που κρύβεται μέσα σου).

Επιστρέφω, τέλος, στη φωνή της Anna, την οποία δεν είχα γνωρίσει δυστυχώς στους Royal Lips, αλλά συνάντησα για πρώτη φορά σε τούτο εδώ το εγχείρημα των Φινλανδών: η φωνή της, η χροιά της, η ερμηνεία της είναι τουλάχιστον συγκλονιστική. Με κάθε ακρόαση, κάθε λεπτομέρεια που αποκαλύπτεται, αποδεικνύει πως αυτή η μικρή θεά έχει το δικό της τρόπο να σε μαγεύει, παγιδεύει και μετά, δεν υπάρχει επιστροφή. Την λάτρεψα με τον ίδιο τρόπο και μοτίβο που την έπαθα τη ζημιά δεκαετίες πριν με την Julee, την Goldfrapp, την Siobhan…

Το “The Ghost Love Chronicles” με κέρδισε άνευ όρων. Τρύπωσε βαθιά μέσα μου με τις ακροάσεις, όπως και στην λίστα με ό,τι πιο αγαπημένο άκουσα μέσα στη χρονιά. Η μπάντα που βαφτίστηκε Her Shadow κέρδισε έναν fan και έτσι όπως η Σκιά Της με στοίχειωσε, έτσι και εγώ θα γίνω Σκιά Της σε κάθε νέα μελωδία που πρόκειται να γεννήσει.

Είδος: Dream Pop / Pop Noir
Δισκογραφική: Svart Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 11 Νοεμβρίου 2022

Official Bandcamp page: https://hershadowdreampop.bandcamp.com

Avatar photo
About Σπύρος Χονδρογιάννης 59 Articles
Γεννημένος στην Αθήνα την χρονιά που οι Rush κυκλοφόρησαν δύο albums, αλλά και που ο Alice Cooper μας καλωσόρισε στον εφιάλτη του, δεν πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι να λατρέψει τους Sabbath του Dio και του Tony Martin, τους Fates Warning και τους Sanctuary, τους Candlemass και τους Crimson Glory. 15 χρόνια μετά, τον συνεπήρε η ποίηση των The Mission, Fields Of The Nephilim, And Also The Trees και Nosferatu, ενώ ο απόλυτος συνδυασμός μελωδίας και μαυρίλας του συστήθηκε με φρέσκους, τότε, ήχους των Paradise Lost, My Dying Bride, Anathema, Elend και Katatonia. Ολοκληρώθηκε μόλις ανακάλυψε την μαγεία του David Bowie, του Scott Walker, του Neil Hannon και του Jarvis Cocker αλλά και του J-Rock/Visual Kei πολύχρωμου κόσμου πριν πατήσει τα πρώτα -άντα του. ‘Οταν δεν ασχολείται με τα εξαναγκαστικά βιοποριστικά που ποσώς τον ενδιαφέρουν, κρατάει τα drum sticks του και νιώθει λίγο σαν τους ήρωες του, Neil Peart και Mark Zonder, ενώ ο υπόλοιπος ελεύθερος χρόνος του είναι και πάλι μουσική, μουσική, μουσική - και κινηματογράφος, καθώς τον σπούδασε, όπως και videogaming, γιατί το ιδανικό μέρος να ζει κανείς είναι ξεκάθαρα το Silent Hill, όλοι το ξέρουν αυτό.