Το Παρίσι έκανε πραγματικά σκληρή δουλειά, παράλληλα με τις προετοιμασίες της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων, για να σκουπίσει κάτω από τα χαλί τα “σκουπίδια” του, και να υποδεχτεί τους ευπρόσδεκτους επισκέπτες με την αυτονόητη επιφανειακή αξιοπρέπεια του άσπιλου οικοδεσπότη.
Πρώτος στόχος ήταν οι χιλιάδες άστεγοι, ένα θέαμα που χαρακτηρίζει χρόνια τώρα τη Γαλλική πρωτεύουσα. Μαζί με τους άστεγους, απομακρύνθηκαν τόσο οι τοξικομανείς όσο και εργάτες του σεξ, καθώς εκδιώχθηκαν από τα συνήθη δίκτυά τους στα οποία θα ήταν ευκολότερο και πιο λειτουργικό να έχουν την αναγκαία υγειονομική περίθαλψη και υποστήριξη. Οι απελάσεις και οι διαλύσεις των καταυλισμών εντάθηκαν σημαντικά τους τελευταίους μήνες, και σύμφωνα με μια έκθεση συλλογικότητας ακτιβιστών, 12.545 άνθρωποι εκδιώχθηκαν τους τελευταίους 13 μήνες, μεταξύ των οποίων και πολλές οικογένειες με παιδιά που βρίσκονταν σε ιδιαίτερα δύσκολη θέση. Ήταν άλλη μια τυπική κοινωνική εκκαθάριση και απόπειρα να κρυφτεί πρόσκαιρα η δυστυχία ενός προβλήματος, η οποία προφανώς θα ενοχλούσε τη λαμπερή κορνίζα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Την ίδια στιγμή που δυστυχισμένοι άνθρωποι πάλευαν άνισα να μην τους φορτώσουν με το ζόρι στα λεωφορεία, οι πυρετώδεις προετοιμασίες για μια τελετή έναρξης που θα έμενε στην ιστορία, κορυφώνονταν. Το βράδυ της βροχερής Παρασκευής, και αφού προηγήθηκε το μποϊκοτάζ στα δρομολόγια των τρένων που εξέθεσε τους Γάλλους, ήρθε το μάλλον αναμενόμενο υπερφίαλο ξεχείλισμα εντυπώσεων ιστορίας και πολιτισμού. Με το παρελθόν της Γαλλίας να μετρά σημαντικές κοινωνικές μάχες και νίκες, αλλά το παρόν της να μοιάζει τόσο με άλλες χώρες λιγότερο κινητικές στους κοινωνικούς και ανθρωπιστικούς αγώνες, η Γαλλία έβαλε μπροστά ένα τεράστιο και πολυμήχανο πλυντήριο εντυπώσεων, να διαχειριστεί ωραιοποιημένα μια δύσκολη και σκοτεινή οικουμενική πραγματικότητα.
Γύρω από τον Σηκουάνα (ο οποίος, όπως τελικά αποδείχθηκε, καθαρίστηκε μόνο για ένα ολιγόλεπτο επιδεικτικό μπάνιο της δημάρχου) αλλά και πάνω σε αυτόν, με το υγρό στοιχείο να κοντεύει να μας πνίξει έχοντας συνεργό τη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα, δώδεκα σκηνές και πάνω από 10.000 εθελοντές και χορευτές μπόρεσαν να συνθέσουν μια υπερβολή σχεδόν χωρίς προηγούμενο, με πρωταγωνιστές την ιστορία, τα μνημεία και τον γαλλικό πολιτισμό. Ένας βομβαρδισμός εύκολων και συχνά κιτς συμβολισμών μας καταπίεσε αφόρητα να αποδεχτούμε την τέλεση των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων σαν μια διαδικασία ουμανιστική, πνευματική, βαθιά συναισθηματική με συνδέσεις μάλλον άσκοπες και άστοχες. Το Παρίσι χρησιμοποίησε όλα τα όπλα του για να αφήσει τον εντυπωσιασμό να τυλίξει αποτελεσματικά άλλη μια παγκόσμια επιχείρηση αμέτρητων χορηγών και επιχειρήσεων που φυσικά δεν δίνουν δεκάρα αν την ίδια στιγμή σε κάποια σημεία του πλανήτη δολοφονούνται γυναίκες και μωρά. Η υπερφίαλη, επιχρυσωμένη ερμηνεία της τέλεσης των αγώνων έχει καταλήξει φυσικά σαν όλα εκείνα τα ξύλινα, προβλέψιμα, στερεότυπα κείμενα των πολιτικών που χειρίζονται τις τύχες του πλανήτη. Ανθρώπινα δικαιώματα και ευαισθησία απέναντι στην προστασία του περιβάλλοντος έχουν με σιγουριά το μεγαλύτερο και δημοφιλέστερο airplay, που συνοδεύεται όμως ταυτόχρονα από ασύγκριτη υποκρισία, αδιαφορία, και τυπική εκτελεστική διαδικασία.
Πιθανά η σουρεαλιστική ασέβεια της αναπαράστασης του μυστικού δείπνου με την παρουσία drag queens, προκαλώντας την οργισμένη αντίδραση της καθολικής και αργότερα της ορθόδοξης εκκλησίας, να ήταν και το πιο ηρωικό στιγμιότυπο στην τετράωρη διάρκεια της τελετής. Ένα γυμνό στρουμφάκι, μια σημαία κρεμασμένη ανάποδα, το καμπαρέ της Lady Gaga, ο άγνωστος μασκοφόρος δρομέας που έδωσε την φλόγα στον Ζινεντίν Ζιντάν, το άλογο της Ζαν Νταρκ, η γιορτή με την επίδειξη μόδας και τις διασκευές πολλών γαλλικών ποπ τραγουδιών, αλλά και ένα σωρό άλλες λεπτομέρειες μας χαστούκισαν με όλους τους τρόπους σε μια εξοντωτική διάρκεια, η οποία επίσης πρόδιδε τον πανικό της ανάγκης του εντυπωσιασμού. Εντυπωσιακά εφέ, ένα αερόστατο και η ύστατη υπερπροσπάθεια της Celine Dion σφράγισαν άλλο ένα άλμπουμ επιφανειακού πολιτισμού, άλλη μια έκθεση περιστασιακής ευαισθησίας, άλλη μια παρέλαση υπερβατικών ανθρώπινων επιτευγμάτων που μάλλον τελικά μας έχουν οδηγήσει στη θέση του αλόγιστου χρήστη όλων αυτών των αναφορών σαν αντιπερισπασμό στη σύγχρονη εγκληματική μας αναισθησία.
Σε όλη αυτή την εθνική φιέστα, είναι ξεκάθαρο πως οι Gojira λειτούργησαν περισσότερο σαν Γάλλοι, παρά σαν μια διεθνής καλλιτεχνική οντότητα με συγκεκριμένη πλεύση και συνέπεια στα θέματά της. Με τις ευλογίες και τις προτροπές της αποκεφαλισμένης Μαρίας Αντουανέτας, οι Γάλλοι προτίμησαν την διπλωματική σύμπραξη στην ελίτ των διάσημων καλλιτεχνών, προσθέτοντας ένα μεγαλύτερο παράσημο επικύρωσης, παρά μια ηρωική αποστασιοποίηση για αμέτρητους, αυτονόητους λόγους. Παρά τις άφθονες δόσεις απομίμησης αριστοκρατικού αίματος που πρόσφεραν ένα δελεαστικό υπόβαθρο για την επιλογή του συγκροτήματος, δύσκολα ξεχνά κανείς σήμερα πως η σύγχρονη γαλλική εξουσία ξυλοφόρτωσε επαναληπτικά και με υπερβάλλοντα ζήλο όσες επαγγελματικές τάξεις διεκδίκησαν καλύτερες συνθήκες ζωής, ποτίζοντας και μεγαλώνοντας με τον τρόπο αυτό τα “άνθη του κακού”. Παρόμοιους λόγους με αυτούς που παράβλεψαν οι Gojira, είχαν βρει καλλιτέχνες όπως ο Robert Smith, o Rod Stewart και άλλοι που περιφρόνησαν εντυπωσιακές αμοιβές και αρνήθηκαν να εμφανιστούν στην τελετή του μουντιάλ του Κατάρ. Χωρίς να ακυρώνω εύκολα την πεποίθηση άλλων πως η συγκεκριμένη στιγμή των Gojira ήταν μια ιστορική συγκυρία για τον ευρύτερο χώρο του metal και τη θέση του στην παγκόσμια μουσική σήμερα, μάλλον με συγκινεί πολύ περισσότερο η επαφή με την ειλικρίνεια μιας σκληρής πραγματικότητας πίσω από οργανισμούς και συμφέροντα που δεν απέχουν και πολύ από αυτά της Eurovision, και η αφοσίωση στον ακτιβισμό που ευαγγελίζεται η συγκεκριμένη μπάντα, με οποιοδήποτε τίμημα.
Και για να επικαλεστούμε δικαιωματικά και εμείς μια μικρή δόση συμβολισμού, μέσα στην βροχή της νύχτας της Παρασκευής, δεν ήταν λίγοι τελικά αυτοί που έφτυναν ταυτόχρονα.
