Ήδη από το 1982 οι περίεργες μεταστροφές του Coverdale και οι αποχωρήσεις βασικών συντελεστών της πετυχημένης ως τότε διαδρομής του γκρουπ, έδειχναν πως νέα πράγματα στροβιλίζονταν στο μυαλό του ιδρυτή και ηγέτη των Whitesnake. Όσο η αρχική βλέψη μιας σόλο καριέρας μεταμορφώθηκε στην επιβλητική διαδρομή ενός δημοφιλούς hard rock σχήματος, αυτός άνοιγε το εσωτερικό του περισκόπιο αγναντεύοντας το επόμενο βήμα.
Φτάνοντας αισίως στο έκτο τους άλμπουμ, το “Slide It In” του 1984, ήταν ξεκάθαρο πια γι’ αυτόν πως δεν μπορούσε να ακολουθεί μηχανικά το τυπικό πρόγραμμα άλμπουμ-περιοδείας. Είχε πια την ισχυρή πεποίθηση πως χρειαζόταν μια νέα προσέγγιση , και αυτό επικεντρωνόταν σε μια νέα ηχητική και υφολογική προσέγγιση. Ήθελε τους Whitesnake του μέλλοντος πιο ηλεκτρικούς, πιο κακούς, πιο μοντέρνους και επίκαιρους. Η φράση που αποτύπωνε ανάγλυφα την αίσθησή του ήταν “πραγματικά ένιωθα ότι μαστιγώναμε ένα νεκρό φίδι”.
Ο Coverdale κάθε φορά που αναφέρεται σε εκείνο το σταυροδρόμι, μιλά αποκλειστικά για καλλιτεχνική επιλογή. Ήθελε πραγματικά να ακολουθήσει μια άλλη κατεύθυνση. Αυτό ήταν το ερέθισμα που καθόρισε και τον τρόπο δράσης του, και ήξερε πολύ καλά πως για να θέσει το σχέδιο σε κίνηση χρειαζόταν έναν νέο, φρέσκο, εντελώς διαφορετικό κιθαρίστα. Η κίνηση κλειδί ήταν να προσκαλέσει το John Sykes, καθώς ήταν και ένας εύστοχος τρόπος να ανταπεξέλθει οικονομικά σε αυτή τη μετάβαση με κάποιον σε αυτό το ύφος. Με τα εύσημα της παρουσίας του στους Tygers Of Pan Tang αλλά και στο κύκνειο άσμα των μυθικών Thin Lizzy, “Thunder and Lightning”, ο Sykes ήταν ένας σύγχρονος ήρωας της εξάχορδης, και εντελώς διαφορετικός κιθαρίστας από οποιονδήποτε είχε περάσει ως τότε από τις τάξεις του γκρουπ.
Η αρχική έκδοση του “Slide It In” ηχογραφήθηκε από τους Micky Moody και Mel Galley, και ακολούθησε η δεύτερη, remixed έκδοση του άλμπουμ, προσαρμοσμένη στην αμερικανική αγορά, που αποτελούσε και το απωθημένο του Coverdale. Φυσικά, όλοι μίλησαν αμέσως για “αμερικανοποίηση” της μπάντας, με τον αρχηγό να αρνείται κατηγορηματικά πως έχει παρακινηθεί ή εμπνευστεί ποτέ από τα δημοφιλή και τα επίκαιρα ρεύματα της μουσικής μόδας. Οι αλλαγές είναι πάντα δύσκολες, ακόμα και για αυτούς που τις επιλέγουν, έτσι ο ίδιος θυμάται πως όταν άκουσαν για πρώτη φορά τις remixed εκτελέσεις, σχεδόν τις μίσησαν. Η επόμενη ήταν στο ραδιόφωνο ενός ενοικιασμένου αυτοκινήτου και η αίσθηση ήταν καταπληκτική: “μπορείς να μάθεις σε ένα γέρικο φίδι νέα κόλπα!”.
Η επιτυχία του “αμερικανικού” Slide It In, που μεγέθυνε αυτόματα το προφίλ του γκρουπ στην άλλη πλευρά του ωκεανού, έπεισε τον Coverdale πως δεν έπρεπε να κοιτάξει ποτέ ξανά πίσω, αλλά αντίθετα να βελτιώσει και να ολοκληρώσει τη μετάλλαξη του νέου ήχου, προσαρμοσμένος στη νέα βάση των οπαδών τους. Με αυτή τη λογική προέκυψε το “1987” που γράφτηκε στη Νότια Γαλλία από τον Coverdale και τον Sykes, σε παραγωγή του Mike Stone και του Keith Olsen, που είχε αναλάβει και το remix του “Slide It In”. Κάποια όμως από τα πιο πετυχημένα τραγούδια του δίσκου είχαν παλιότερη ιστορία, και ένα από αυτά ήταν η σημαία και προπομπός του, “Still Of The Night”.
Ψάχνοντας τα πράγματά του στο σπίτι της μητέρας του, λίγο μετά το θάνατό της, βρήκε κάποιες παλιές demo κασέτες, και εκεί μέσα ήταν ένα τραγούδι που δούλευε με τον Ritchie Blackmore από την εποχή των Deep Purple. Αυτό αποτέλεσε στην πραγματικότητα τη βάση για το “Still Of The Night”, με την επεξεργασία βέβαια να το μεταφέρει αρκετά από την αρχική του μορφή, και την παρέμβαση του Sykes (που σχεδόν μισούσε τα blues) να του δίνει την οριστική μορφή και αίσθηση.
Ολοκληρώνοντας τη σύνθεση με την επιστροφή του Neil Murray στο μπάσο και τον ντράμερ Aynsley Dunbar, μεταβαίνουν στο Βανκούβερ του Καναδά, στα Little Mountain Studios, για την ηχογράφηση. Η διαδικασία ήταν χρονοβόρα και επίπονη , καθώς ο Coverdale αντιμετώπισε μια σοβαρή λοίμωξη που τον εμπόδισε να τραγουδήσει για μεγάλα χρονικά διαστήματα και τελικά υποβλήθηκε σε μια επέμβαση. Το άλμπουμ τελικά ολοκληρώθηκε με την επανεκτέλεση δυο τραγουδιών από το άλμπουμ “Saints And Sinners” του 1982, τα “Here I Go Again:” και “Crying In The Rain”. Ο Coverdale έχει ομολογήσει πως η νέα μορφή του “Here I Go Again” δεν ήταν δική του ιδέα. Ο Sykes δεν το ήθελε, και ο καλεσμένος Adrian Vandenberg έπαιξε το ιστορικό πια σόλο της εκτέλεσης που μεταμόρφωσε ένα blues rocker σε ένα εκτυφλωτικό μελωδικό metal ύμνο. Η παρουσία του Vandenberg ήταν και ένα απωθημένο του Coverdale που πάντα ήθελε να δουλέψει μαζί του, και φυσικά ο Ολλανδός ήρθε για να μείνει.
Από τον Απρίλιο του 1987, όταν κυκλοφόρησε το άλμπουμ, τα πάντα άλλαξαν γύρω από το όνομα των Whitesnake. Η άμεση και τεράστια επιτυχία του δίσκου που βοηθήθηκε ανάλογα από τα υψηλού προϋπολογισμού βίντεο των “Still Of The Night”, “Here I Go Again” και “Is This Love”, και τη αισθησιακή παρουσία της Tawny Kitaen, άφησε άναυδο, ξαφνιασμένο και σχεδόν πανικόβλητο ακόμα και τον εμπνευστή του σχεδίου, τον Coverdale. Με νέο line up, φανερά βασισμένο στην εμφάνιση και απόλυτα προσαρμοσμένο στις χρυσές μέρες του λεγόμενου hair metal, οι Whitesnake άλωσαν όχι μόνο την αμερικανική αγορά, αλλά και τον πλανήτη με μεγάλες περιοδείες και μυθικές πωλήσεις του άλμπουμ και των singles.
Το “1987” καθόρισε τη μεταγενέστερη πορεία του γκρουπ και αποτελεί ξεκάθαρα ένα σύνορο στη μουσική του ιστορία. Αν το “Slide It In” με τις δυο υποστάσεις του αποτέλεσε τη γέφυρα για την πολυπόθητη αμερικανική αγορά, το “1987” έγινε το όχημα που ταξίδεψε τη μπάντα σε όλες τις μουσικές της περιπέτειες από τότε.
Όσο ελεύθερος είναι βέβαια ο καλλιτέχνης να επιλέξει το δρόμο που θα πορευτεί, άλλο τόσο είναι και ο ακροατής να διαλέξει αν θα ακολουθήσει ή αν θα παραμείνει σε όσα τον ικανοποίησαν ως τότε. Ανάμεσα στο στοχευμένο και το αυθεντικό, το hard blues και το radio metal, το παρωχημένο και το μοντέρνο, αλλά και οποιαδήποτε άλλη σύγκριση, η ιστορία έγραψε πως οι αποφάσεις του αρχηγού άλλαξαν τον μουσικό χάρτη της εποχής ακόμα και αν για τους πρώιμους οπαδούς της μπάντας, θυσιάστηκε γι’ αυτό το πνεύμα της.
