3η ΗΜΕΡΑ
Έχουμε περάσει ήδη δύο ημέρες συν μία τα προεόρτια (μπορείτε να διαβάσετε το Α’ μέρος) και ξημερώνει αισίως η τρίτη ημέρα του W.O.A. Η ημέρα που, ας μη γελιόμαστε, περίμενε ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των θεατών. Είναι η μέρα όπου τη headline εμφάνιση είχαν αναλάβει να φέρουν εις πέρας οι Iron Maiden. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά.
Το πρωινό της Παρασκευής 4 Αυγούστου ξεκίνησε με μια βόλτα στο μικρό χωριό από τέντες – μαγαζιά που είχε στηθεί και στο οποίο μπορούσες να βρεις ό,τι τραβάει η ψυχή σου. Από ρούχα και κάθε λογής αξεσουάρ, μέχρι CD και δίσκους σε αρκετά χαμηλές τιμές. Η διέλευση από τα περισσότερα σημεία είχε γίνει αισθητά πιο εύκολη καθώς στα περισσότερα σημεία η λάσπη είχε αρχίσει να ξεραίνεται μη θυμίζοντας σε τίποτα τον βούρκο των προηγούμενων ημερών. Βέβαια, ο “τι έχεις; Τίποτα” καιρός έκανε κάποιες φορές την εμφάνισή του, με τις αλλοπρόσαλλες εναλλαγές συννεφιάς – ήλιου- αέρα- κουφόβρασης να θυμίζουν τη συμπεριφορά της γυναίκας στις δύσκολες ημέρες.
Το μεσημέρι βρεθήκαμε σε ένα τεράστιο κυκλικό κιόσκι όπου καθίσαμε για φαγητό. Απέναντί του, μία από τις δευτερεύουσες σκηνές, η Welcome To The Jungle stage. Εκεί μας περίμενε μια απρόσμενη έκπληξη. Το Wacken αποδείχθηκε μια τεράστια “παιδική χαρά” για τους απανταχού μουσικόφιλους και όχι μόνο, με δρώμενα καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και σε όλη την έκτασή του. Εκεί λοιπόν έκαναν την εμφάνισή τους οι Metaklapa. Μία μπάντα από την Κροατία, αποτελούμενη από πέντε τραγουδιστές οι οποίοι ερμηνεύουν a capella τραγούδια των Iron Maiden. Ένα πρωτότυπο σόου και ένα εξαιρετικό ζέσταμα λίγες ώρες πριν την εμφάνιση των Βρετανών το ίδιο βράδυ.
Σειρά είχε η εμφάνιση των Γερμανών thrashers Dust Bolt. Γνήσιο crossover thrash και 45 λεπτά λασπωμένης κλωτσοπατινάδας, αποτελούν τη συνταγή αναζωογόνησης μιας και βρισκόμαστε ακόμη στα μισά της ημέρας. Οι Γερμανοί έπαιξαν τραγούδια από όλη τη μέχρι τώρα πορεία τους, συν κάποια κομμάτια από το επερχόμενο album το οποίο έχουν ήδη έτοιμο.
Dust Bolt setlist:
Shed My Skin
Trapped in Chaos
I Witness
I Am the One
Sound & Fury
Killing Time
Rhythm to My Madness
Sick X Brain
Agent Thrash
“Τρέξιμο” για να πάμε στη Faster stage να δούμε τους Trivium, του οποίους αν και δεν έχω παρακολουθήσει εξονυχιστικά, παρ’ όλα αυτά δεν παύουν να αποτελούν μία από τις πιο σημαντικές μπάντες της τελευταίας εικοσαετίας. Ο δε, Matt Heafy είναι αναμφισβήτητα ένας ολοκληρωμένος μουσικός που χαίρει της εκτίμησης πολλών μελών της μεταλλικής κοινότητας, γι’ αυτό και δεν δυσκολεύτηκε καθόλου να προσφέρει μία άκρως επαγγελματική και μεστή εμφάνιση.
Trivium setlist:
In the Court of the Dragon
Down From the Sky
The Sin and the Sentence
Becoming the Dragon
Strife
Feast of Fire
Amongst the Shadows & the Stones
The Heart From Your Hate
A Gunshot to the Head of Trepidation
In Waves
“Τρεχάτε ποδαράκια μου να μην σας πιάσει ο κ*λος μου” λέει ο σοφός λαός. Αυτό όμως δεν είναι πάντοτε εφικτό. Όχι όταν πρέπει να κινηθείς με τις τίμιες γαλότσες σου των 10 ευρώ, για να ξαναγυρίσεις στο χώρο όπου βρίσκεται η W:E:T stage. Τελικά φτάσαμε εγκαίρως για να δούμε τους Καναδούς hardcorers Get The Shot. Δεν θα πω πως είμαι και τόσο συνηθισμένος στον συγκεκριμένο ήχο και έτσι δεν τρελάθηκα κιόλας με την εμφάνισή τους. Πέραν κάποιων γρήγορων ξεσπασμάτων και κάποιων γκρουβάτων σημείων, δεν με κέρδισαν και ιδιαίτερα. Οφείλω όμως να αναγνωρίσω την απίστευτη ένταση και ενέργεια που έβγαλαν επί σκηνής καθώς και τη διαρκή επικοινωνία του τραγουδιστή, Jean-Philippe Lagacé με το κοινό.
Get The Shot setlist:
Ultimate Warfare
Rotting Idols
Divination of Doom
Sacrificium
Bloodbather
Faith Reaper
Deathbound
Reign In Blasphemy
Blackened Sun
Cold Hearted
Ένα από τα ονόματα που ήθελα οπωσδήποτε να δω ήταν οι Megadeth. Τους είδα και πέρυσι μαζί με τους Kreator στη Βερόνα και είχα ενθουσιαστεί με την παρέα του Dave Mustaine. Το ξέρουμε ότι η φωνή του πλέον δεν ακούγεται αλλά παιχτικά ο γερο – Dave συνεχίζει να μοιράζει σακούλες σε κάθε αμφισβητία. Θέλω να ακούω τον κιθαριστικό οργασμό του “Hangar 18” ξανά και ξανά. Θέλω να ακούω να γράφει ακόμα riffs όπως εκείνο του “We’ll Be Back”. Θέλω για πολλοστή φορά να τον ακούω να αυτοσαρκάζεται σχεδόν σαδιστικά, μειδιώντας “hello me, meet the real me” στο “Sweating Bullets”.
Αυτό όμως που ήθελα περισσότερο, ήταν η στιγμή που θα τον έβλεπα (έστω και από μακριά) ξανά επάνω στη σκηνή με τον τιτάνα Marty Friedman. Το περίμενα αυτό από τη στιγμή που είχα δει ότι στο line-up του φεστιβάλ θα βρισκόταν και ο Friedman με το προσωπικό του σχήμα. Αυτό που δεν περίμενα ήταν να ανατριχιάσω ολόκληρος στα solos του στα “Trust”, “Symphony Of Destruction” και “Holy Wars…” και σχεδόν να κλάψω (χωρίς ίχνος ντροπής) όταν παίχτηκε αυτό του “Tornado Of Souls”. Αναμφίβολα μέσα στην τριάδα των highlights ολόκληρου του φεστιβάλ. Κρυφή (ή και ολοφάνερη) επιθυμία πλέον, να κυκλοφορήσουν ένα album με τρεις κιθαρίστες. Φαντάσου Mustaine, Loureiro και Friedman μαζί και φύγε γρήγορα να αλλάξεις εσώρουχο.
Megadeth setlist:
Hangar 18
Wake Up Dead
In My Darkest Hour
Dystopia
We’ll Be Back
Dread and the Fugitive Mind
Sweating Bullets
Angry Again
A tout le monde
Trust (with Marty Friedman)
Tornado of Souls (with Marty Friedman)
Symphony of Destruction (with Marty Friedman)
Mechanix
Peace Sells
Encore:
Holy Wars… The Punishment Due (with Marty Friedman)
Πλησίαζε η ώρα (21:00) της εμφάνισης των Iron Maiden κι ενώ αδημονούσα πραγματικά, με διακατείχε και μια μικρή απογοήτευση καθώς ένα τέταρτο νωρίτερα στη Louder stage ξεκινούσαν το καταστροφικό τους έργο οι death metallers Deicide, σε ένα σετ που βασιζόταν κυρίως στο δεύτερο album τους, “Legion” όπου το έπαιζαν ολόκληρο. Πρόλαβα να ακούσω μόνο τα τρία πρώτα τραγούδια πριν κατευθυνθώ στη Harder stage όπου θα εμφανίζονταν οι Iron Maiden. Μπορεί αρκετοί να γελάσετε, αλλά αν οι Βρετανοί δεν έπαιζαν τραγούδια από το “Somewhere In Time” και είχαν το ίδιο setlist με την εμφάνισή τους πέρυσι στην Αθήνα, θα έτρεχα να δω Deicide, οι οποίοι όπως ήταν φυσικό ισοπέδωσαν τη σκηνή με το καταστροφικό τους παίξιμο. Ευελπιστώ όμως να τους δω τον χειμώνα αφού έχοντας στα σκαριά νέο δίσκο, λογικά θα περιοδεύσουν και στην Ευρώπη (cross my fingers). Πάρτε και το setlist για να συμπαρασταθείτε στον πόνο μου και να κλάψουμε παρέα.
Deicide setlist:
Satan Spawn, the Caco-Daemon
Dead but Dreaming
Repent to Die
Trifixion
Behead the Prophet (No Lord Shall Live)
Holy Deception
In Hell I Burn
Revocate the Agitator
Once Upon the Cross
When Satan Rules His World
They Are the Children of the Underworld
Scars of the Crucifix
Oblivious to Evil
Dead by Dawn
Sacrificial Suicide
Homage for Satan
Έχει φτάσει η ώρα και από τα ηχεία ακούγεται το γνώριμο τραγούδι των UFO που προμηνύει την έναρξη του live. Λόγω της ονομασίας της περιοδείας, στην εισαγωγή προστίθεται και το μουσικό θέμα από την ταινία “Bladerunner” με την υπογραφή του αείμνηστου Βαγγέλη Παπαθανασίου. Η μουσική προλογίζει την είσοδο του εμβληματικού riff του “Caught Somewhere In Time” και…η τρίχα κάγκελο κυρίες και κύριοι. Μια τρίχα που μένει όρθια καθώς ακολουθεί το υπεραγαπημένο μου “Stranger In a Strange Land”. Να ξέρετε ότι ο μεγάλος μου καημός ήταν να ακούσω αυτό το τραγούδι και αυτό το solo (άντε και του “Wasted Years”) από τα χέρια του Adrian Smith και όχι το “Alexander The Great”. Δε λέω, άκρως συγκινητικό να το ακούς να παίζεται για πρώτη φορά ζωντανά αλλά δεν θα κάμωμεν και επανάσταση για αυτό.
Το setlist, όπως γνωρίζουμε, βασιζόταν στο “Somewhere…” και το πρόσφατο “Senjutsu” με σημείο αναφοράς τον χρόνο. Ένας χρόνος ο οποίος έχει πλέον κάνει εμφανή τα σημάδια του πάνω στα μέλη της μπάντας. Εκείνοι όμως, με πείσμα και κόντρα στη φυσική φθορά εμφανίστηκαν με περίσσευμα διάθεσης και ενέργειας στη σκηνή. Σκέψου ότι ο Dickinson είναι 65 και αλωνίζει τη σκηνή τραγουδώντας εκπληκτικά, απαιτητικά τραγούδια όπως το “Caught Somewhere In Time”. Ο αρχηγός είναι 67 και αποδίδει σαν έφηβος στο sing along έπος “Heaven Can Wait”. Οσον αφορά τον McBrain για τον οποίο μάθαμε πριν λίγες μέρες ότι τον Ιανουάριο υπέστη εγκεφαλικό, τι να πει κανείς; Ο άνθρωπος είναι 71 και το γεγονός πως έβγαλε όλη την ευρωπαϊκή περιοδεία μην έχοντας αποκατασταθεί πλήρως, μόνο ως παράσημο μπορεί να θεωρηθεί. Τι και αν τα τραγούδια ήταν παιγμένα μία ταχύτητα πιο κάτω; Τι και αν τα “γυρίσματα” στα ντραμς έδειχναν πως κάτι δυσκόλευε τον Nicko; Δεν αναφέρομαι σε αυτά ελέω κριτικής αλλά ως απλή αναφορά. Το ειδικό βάρος αυτού του τιτάνα τα κάλυψε όλα. Τεράστιος σεβασμός κύριοι για μια μπάντα από τους τελευταίους μεγάλους που ετοιμάζεται σιγά σιγά να αφήσει τη σκηνή.
Iron Maiden setlist:
Caught Somewhere in Time
Stranger in a Strange Land
The Writing on the Wall
Days of Future Past
The Time Machine
The Prisoner
Death of the Celts
Can I Play With Madness
Heaven Can Wait
Alexander the Great
Fear of the Dark
Iron Maiden
Encore:
Hell on Earth
The Trooper
Wasted Years
Με το ρεφραίν του “Wasted Years” ακόμα στα αυτιά μου και τον ουρανό του Wacken να φωτίζεται από το logo των Maiden αλλά και τον σαμουράι Eddie, πήραμε τον σύντομο δρόμο της επιστροφής προς τη σκηνή, πριν το ξημέρωμα της τελευταίας μέρας του “πολέμου”.
4η ΗΜΕΡΑ
Το πρόγραμμα της τελευταίας ημέρας του φεστιβάλ ήταν αρκετά φορτωμένο με μπάντες που ήθελα να δω αλλά που γνώριζα πως ίσως δεν τα καταφέρω. Λόγω της ώρας που εμφανίζονταν, ήταν αρκετά δύσκολο να δω πχ το φαινόμενο Sleep Token (έπαιζαν στις 12 τα μεσάνυχτα) και τους άκρως πειραματικούς Igooor οι οποίοι είχαν μεταμεσονύκτια προβολή την 01:00. Όσον αφορά όμως τους Sleep Token, δε θα σας αφήσω έτσι. Θα σας παραπέμψω να διαβάσετε την ανταπόκριση του Βαγγέλη Πέτρου από την εμφάνισή τους στη Βιέννη λίγες ημέρες νωρίτερα.
Πρώτη εμφάνιση λοιπόν για την ημέρα ήταν αυτή του προσωπικού σχήματος του Marty Friedman. Μετά τις ανατριχίλες που μας χάρισε βλέποντάς τον ξανά πάνω στη σκηνή με τους Megadeth, ο Marty συνέχισε να προσφέρει απανωτούς οργασμούς παραδίδοντας μαθήματα κιθάρας από την προσωπική του καριέρα. Αλάνθαστος (αλίμονο) και με κρυστάλλινο ήχο, ο Friedman και οι συνοδοιπόροι του από των Άπω Ανατολή μας πρόσφεραν ένα 45λεπτο μουσικό ταξίδι στον δικό τους μαγικό, χωρίς λόγια, κόσμο. Έξτρα goosebumps που λένε και στο χωριό μου, η εκτέλεση του “Dragon Mistress” από το πρώτο solo album του Friedman, “Dragon’s Kiss”.
Με το πέρας της εμφάνισης του Marty Friedman, μετακινηθήκαμε λίγο πιο δεξιά, στην ακριβώς διπλανή Headbanger’s stage όπου θα εμφανίζονταν οι Jag Panzer. Οι Αμερικανοί βετεράνοι heavy metallers μπήκαν φορτσάτοι με το “Bound As One” από το εκπληκτικό πρόσφατο album τους, “The Hallowed”. Για τα επόμενα 45 λεπτά, το ατόφιο μέταλλο των Jag Panzer πήρε κεφάλια και οι υψωμένες γροθιές δεν κατέβηκαν παρά μόνον όταν ακούστηκαν οι τελευταίες νότες του “Generally Hostile”.
Jag Panzer setlist:
Bound As One
Chain of Command
Black
Iron Eagle
Prey!
Stronger Than You Know
Take to the Sky
Onward We Toil
Generally Hostile
Σειρά είχε η hardcore αρμάδα από τη Νέα Υόρκη που ακούει στο όνομα Biohazard. Το πρόσφατο reunion του original line-up φαίνεται πως έδωσε μεγάλο boost στην μπάντα η οποία με χαρακτηριστική ευκολία το μετέφερε και στο κοινό. Η μπάντα με το χεβιμεταλλικό ραπάρισμά της, βρισκόταν σε διαρκή κίνηση επάνω στη σκηνή, ενώ το κινούμενο ανθρώπινο χαλί από κάτω επιδίδονταν σε ένα ατελείωτο crowdsurfing με μπόλικο νεοϋορκέζικο ξύλο από τις γειτονιές του Μπρούκλιν.
Biohazard setlist:
Urban Discipline
What Makes Us Tick
Down for Life
Tales From the Hard Side
Wrong Side of the Tracks
Black and White and Red All Over
Shades of Grey
Victory
Love Denied
We’re Only Gonna Die (Bad Religion cover)
Encore:
Punishment
Hold My Own
Εφόσον δεν είμαστε πλέον για άλλα πέρα δώθε, μένουμε στα πέριξ της Louder stage και περιμένουμε την εμφάνιση των Kataklysm, μία ώρα αργότερα από την εμφάνιση των Biohazard. Και οι Καναδοί deathsters έρχονταν με νέο album στις αποσκευές τους, όμως η εμφάνισή τους δεν στηρίχτηκε σε αυτό. Με 30 και πλέον χρόνια στις πλάτες τους, οι Kataklysm δεν δυσκολεύτηκαν να πάρουν παραμάζωμα τους πάντες με ένα χορταστικό setlist από την πλούσια καριέρα τους, που όμως περιλάμβανε τραγούδια από το 2002 και μετά. Δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που να παραπονιέται.
Kataklysm setlist:
Narcissist
Thy Serpents Tongue
At the Edge of the World
The Ambassador of Pain
Underneath the Scars
Bringer of Vengeance
Soul Destroyer
In Shadows & Dust
Manipulator of Souls
Taking the World by Storm
Outsider
As I Slither
Serenity in Fire
The Black Sheep
Η εμφάνιση των θρυλικών Possessed ήταν ακόμη μία στιγμή που θα μείνει χαραγμένη για πάντα στη μνήμη μου. Ο μοναδικός από το αρχικό line-up, αυτός που επί της ουσίας είναι οι Possessed, ο τραγουδιστής Jeff Becerra κατέθεσε στο σανίδι όλη του την death metal ψυχή. Αυτός ο αγωνιστής της ζωής, με τα τόσα προβλήματα υγείας απέδωσε τα δέοντα τόσο στους ύμνους του παρελθόντος, όσο και στο εξαιρετικό τελευταίο album τους. Τι και αν είναι εδώ και χρόνια καθηλωμένος σε αναπηρικό καρότσι; Τι και αν έχει υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση στο ένα του μάτι; Με πολλή διάθεση και με ένα μόνιμο χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη του από τις αντιδράσεις του κόσμου, απέδειξε πως είναι ένας οπαδός της μουσικής που δεν τα παρατάει ποτέ. Δεν θέλω να ξεχωρίζω κάποια κομμάτια από το setlist γιατί θα αδικήσω όλη την προσπάθεια. Οι Possessed έκαναν εμφάνιση που βουλώνει στόματα για πλάκα. Τόσο απλά.
Possessed setlist:
No More Room in Hell
Damned
Pentagram
Tribulation
Beyond the Gates
Storm in My Mind
Swing of the Axe
Graven
The Exorcist
Demon
Fallen Angel
Death Metal
Burning in Hell
Αυτοί που έκλειναν τη βραδιά και επί της ουσίας το φεστιβάλ ήταν οι Heaven Shall Burn. Οι Γερμανοί οι οποίοι πλησιάζουν τα 30 χρόνια παρουσίας τους στο κουρμπέτι, δεν το έχουν σε τίποτα να ανατινάξουν τον χώρο που εμφανίζονται από τη μία στιγμή στην άλλη. Να σας θυμίσω τι έκαναν στην Πλατεία Νερού στα τέλη Ιουνίου; (Διαβάστε εδώ). Ε λοιπόν, τα ίδια και χειρότερα έπραξαν και επί Γερμανικού εδάφους μπροστά στο, ως επί τω πλείστο, δικό τους κοινό.
Εκρηκτική εμφάνιση αντάξια ενός headliner με metalcore και melodeath βόμβες όπως τα “Protector” και “My Heart and the Ocean, ανάγκασαν τον κόσμο να κατεβάσει ακόμη μισό μέτρο το Holy ground εξαιτίας του ποδοβολητού. Στο δε, “Tirpitz” ο χώρος μπροστά στη σκηνή θύμιζε επέλαση γκνου κατά την περίοδο μετανάστευσης. Έρχεται και ο επίλογος, εσκεμμένα με τη διασκευή στο “Valhalla” των Blind Guardian για να αποτελειώσει ό,τι μπορεί να είχε μείνει όρθιο. Όσοι πίστευαν πως οι HSB ήταν μια ατυχής επιλογή για headliners, διαψεύστηκαν πανηγυρικά. Όσοι τους περίμεναν πως και πως, επιβεβαιώθηκαν επίσης πανηγυρικά. Τέλος, όσοι δεν τους έχουν δει ακόμη ζωντανά, καλούνται να το κάνουν με την πρώτη ευκαιρία. Φέρτε τα μυαλά μας πίσω.
Heaven Shall Burn setlist:
Endzeit
Bring the War Home
Übermacht
Protector
Behind a Wall of Silence
Black Tears (Edge of Sanity cover)
My Heart and the Ocean
Voice of the Voiceless
Godiva
Hunters Will Be Hunted
Forlorn Skies
Combat
March of Retribution
Thoughts and Prayers
Encore:
Numbing the Pain
Tirpitz
Valhalla (Blind Guardian cover)
Με την τελετή λήξης του Wacken 2023, ως είθισται ανακοινώνονται κάποια από τα ονόματα της επόμενης χρονιάς. Επιστρέφοντας στη σκηνή, άρχιζα ήδη να οργανώνω τη σκέψη μου για τις γραμμές που θα έπρεπε να σκαρώσω, και ας έπρεπε να σηκωθώ από τις 5 το πρωί για να μαζέψω τα πράγματά μου. Για κάποιο λόγο στο μυαλό μου γυρόφερνε το τραγούδι των Primus, “My Name Is Mud”. Άλλο πάλι και τούτο. Τελικά τι δεν μου άρεσε από το Wacken; Αρκετά πράγματα, τα οποία όμως δεν ήταν αρκετά για να υπερφαλαγγίσουν το θετικό πρόσημο αλλά και τις εμπειρίες υπό μορφή εικόνων και συναισθημάτων που εντυπώθηκαν μια για πάντα.
Τι μου άρεσε; Πέρα από τα τετριμμένα, την once in a lifetime εμπειρία, τις μπάντες κ.τ.λ. θαύμασα πραγματικά τη metal κουλτούρα που υπάρχει στους λαούς της κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης. Μικρά παιδιά που φορούσαν τα ακουστικά τους ακολουθούσαν τους γονείς τους στις μεγάλες λασπωμένες πορείες για να δουν τα αγαπημένα τους συγκροτήματα. Μητέρα κουβαλούσε το μερικών μηνών μωρό της σε μάρσιππο. Ακόμη και ένα παιδάκι με σύνδρομο Down πήρε το μάτι μου στους Helloween, που ήταν και μία από τις πιο συγκινητικές στιγμές των ημερών. Είδα πολλούς ανθρώπους με κινητικά προβλήματα (αμαξίδια, πατερίτσες) να μετακινούνται με βοήθεια κάτω υπό αυτές τις συνθήκες. Εκεί σκέφτηκα: “Εσύ πατάς και στα δυο σου πόδια. Μην παραπονιέσαι, προχώρα!” Παρεμπιπτόντως, για αυτούς τους ανθρώπους υπήρχαν ειδικά υπερυψωμένες εξέδρες με ράμπα για να μπορούν να παρακολουθούν απρόσκοπτα τα live.
Το πιο συγκλονιστικό όμως το βίωσα λίγο πριν την έναρξη της εμφάνισης των Iron Maiden. Καθώς ο κόσμος έπαιρνε θέση στο Holy ground, πέρασε από μπροστά μου μία παρέα όπου κάποιος συνόδευε έναν άντρα που κρατούσε μπαστούνι τυφλών. Το διανοείσαι; Ένας άνθρωπος πήγε σε ένα τέτοιο φεστιβάλ μόνο και μόνο για να ακούσει την αγαπημένη του μπάντα. Όχι για να τη δει αλλά να την ακούσει ζωντανά. Την επόμενη φορά λοιπόν που κάποιος θα μου πει: “Γιατί ακούς heavy metal;”, εγώ θα του εξιστορήσω το παραπάνω. Αναχωρώντας το επόμενο πρωί και κατευθυνόμενοι προς την έξοδο, κάναμε μία στάση σε ένα από τα “μνημεία” υποδημάτων που υπήρχαν διάσπαρτα στο χώρο. Εκεί αφήνονταν παπούτσια, τα οποία έχοντας κάνει το χρέος τους αναχωρούσαν ένδοξα προς τη Valhalla. Εκεί αφήσαμε και τους δικούς μας “μαχητές” του τετραημέρου αφού “πολέμησαν” επάξια για το μεγαλείο του Όντιν. Άσε να λέω εγώ. Ίσως και να είμαι ακόμα εκεί. WACKEN RAIN OR SHINE!!!
