Όταν η πρόκληση που σου σερβίρεται με το όνομα μιας μπάντας συνεχίζεται ακόμα πιο έντονη στη μουσική της, τότε ο κόσμος σίγουρα μοιάζει λίγο καλύτερος. Όταν έχουμε πια στη διάθεσή μας το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ των Virgin Mary’s Eyes, η συνέντευξη μαζί τους είναι μονόδρομος. Η συζήτηση με τον ντράμερ Αντώνη Μαλλίδη είναι απόλυτα κατατοπιστική και ανοίγει νέα μονοπάτια προσδοκιών.
Γνωρίζοντας πως υπάρχει μια προϊστορία με το όνομα της μπάντας μπορείς με μια σύντομη αφήγηση να μας ξεκαθαρίσεις πως φτάσαμε στη σημερινή μορφή της μπάντας;
Καταρχάς, όσον αφορά το όνομά μας, προήλθε από ένα αστείο ενός φίλου μας, πολύ καιρό πριν τη δημιουργία της μπάντας. Όταν αποφασίσαμε ότι δεν θα βάζουμε όρια και ταμπέλες στα είδη μουσικής που θα μας επηρέαζαν, μας φάνηκε ένας πολύ ταιριαστός τίτλος για το όλο εγχείρημα, καθώς θα παίζαμε “της Παναγιάς τα Μάτια”.
Σχετικά με τη σημερινή μορφή της μπάντας, θα σου πω αρχικά ότι δεν ήταν εύκολο. Οι VME ξεκίνησαν στην Κομοτηνή στα ανέμελα χρόνια της φοιτητικής μας ζωής, όταν συνάντησα το Μιχάλη (τραγουδιστής) και εντοπίσαμε μια θάλασσα από κοινά μουσικά γούστα και στόχους. Έπειτα, η εύρεση μελών για το τότε αρχικό σχήμα έγινε σύντομα. Παρόλο που κάναμε μερικές συναυλίες σε πολλές πόλεις της Ελλάδας και κυκλοφορήσαμε, διαδικτυακά και μόνοι μας, ένα EP με τίτλο “Delirium Tremens”, η φοιτητική ζωή κάποια στιγμή τελείωσε και όλα τα μέλη μετακομίσαμε από την Κομοτηνή, καθένας στη δική του διαφορετική μητρόπολη.
Για καλή μας τύχη, εγώ και ο Μιχάλης καταλήξαμε στην Αθήνα και, παρά τις στρατιωτικές υποχρεώσεις και την απότομη βουτιά στον γκρεμό της ελληνικής αγοράς εργασίας, το όνειρο και οι στόχοι κρατήθηκαν ζωντανά. Εδώ, όμως, αρχίσανε τα δύσκολα. Αναφέρομαι, φυσικά, στην εύρεση των νέων μελών. Κανείς από τους δυο μας δεν μεγάλωσε στην Αθήνα και βρεθήκαμε σε ένα μέρος που δεν γνωρίζαμε και δεν μας γνώριζε σχεδόν κανείς. Αρχικά, βρεθήκαμε με το Στέφανο (lead κιθάρα), και κολλήσαμε αμέσως. Ύστερα, πέρασαν αρκετά άτομα από τις πρόβες μας χωρίς να συνεχίσουν. Ήταν και λίγο δύσκολο, βλέπεις, να εξηγήσουμε σε κάποιον τι ακριβώς θέλαμε να κάνουμε μουσικά. Για καλή μας τύχη, γνωρίσαμε τον Άκη (ρυθμική κιθάρα), ο οποίος, στη συνέχεια, μας γνώρισε τον Κώστα (μπάσο). Το σημερινό σχήμα, λοιπόν, ολοκληρώθηκε, αλλά σκέψου ότι φύγαμε από την Κομοτηνή το 2017 και ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2024. Μας πήρε αρκετό καιρό.
Πόσος χρόνος χρειάστηκε για να ολοκληρωθεί το άλμπουμ και ποια διαδικασία ακολουθήσατε στη σύνθεση και την ηχογράφηση;
Τα κομμάτια του album ξεκίνησαν να γεννιούνται από τις αρχές του 2019, όταν μπήκε στο σχήμα ο Στέφανος και ήμασταν το τρίο φωνή – κιθάρα – τύμπανα. Ωστόσο, το μεγαλύτερο μέρος του δίσκου γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης καραντίνας, όπου είχαμε πολύ χρόνο για να συνθέσουμε. Παρά το κοινωνικό κραχ του Covid, εκμεταλλευτήκαμε το χρόνο αυτό στο έπακρο. Η σύνθεση όλων των κομματιών ολοκληρώθηκε μεταξύ 2019 και 2021. Εννοώ, βέβαια, τις βασικές δομές. Αλλαγές έγιναν μέχρι και την ηχογράφηση, που ξεκίνησε από το καλοκαίρι του 2022 και κράτησε μέχρι και τους πρώτους μήνες του 2023.
Για την ηχογράφηση, την διαδικασία ανέλαβε ο Γιάννης Σακκέτος, μουσικός και παραγωγός. Εγώ ηχογράφησα τα τύμπανα στο Matrix Recordings Studio Athens και οι υπόλοιποι ηχογράφησαν στο studio του Γιάννη. Τη μίξη την έκανε ο Γιάννης και το mastering ο Steve Lado. Η διαδικασία ολοκληρώθηκε την Άνοιξη του 2023.
Γνωρίζοντας πως είστε ένα γκρουπ με αμέτρητες επιρροές και ερεθίσματα, ποια είναι η δική σου περιγραφή για τη μουσική σας;
Κατά τη γνώμη μου, η μουσική μας βρίσκεται ανάμεσα στο Avant – Garde Metal και το Εναλλακτικό “Radio – Friendly” Rock. Συγκεκριμένα, θεωρώ ότι η επιλογή για τα συστατικά των κομματιών μας ομοιάζει με τον πειραματικό ήχο, αλλά οι συνταγές ομοιάζουν με την pop μουσική. Όταν μια μπάντα, σε ένα σημείο του τραγουδιού θα έβαζε απλώς distortion στον ήχο της κιθάρας για να ανέβει η ένταση, εμείς θα βάζαμε και blastbeats, όπως στο κομμάτι μας “Taste the Unknown”. Σε ένα σημείο doom metal, που κάποιος θα περίμενε μια φωνή ψυχεδελικού ροκ ή sludge γαβγίσματος, εμείς θα βάζαμε trap φωνητικά, όπως στο “Betrayal”. Σε ένα reggae/punk rock κομμάτι, όπως το “Creatures”, που θα περίμενες στη μέση να μπει ένα χαλαρό κιθαριστικό solo, εμείς βάλαμε και ένα death metal ξέσπασμα.
Επομένως, μπορεί να επιλέγουμε είδη που έχουν μεγάλη απόσταση μεταξύ τους, αλλά στοχεύουμε σε αποτέλεσμα που θα βγάζει ένα νόημα, εάν μιλάμε με pop όρους, φυσικά.
Ποιες είναι οι πηγές έμπνευσης για τα θέματα των στίχων του άλμπουμ και πόσο εύκολο είναι να συνδυαστεί μια ιστορία με την πολυσχιδή μουσική σας;
Όπως τα είδη που μπλέκουμε είναι παράλληλα μεταξύ τους κι άρα δεν θα έπρεπε να τέμνονται, έτσι είναι και οι πηγές έμπνευσης για τους στίχους μας. Για εμάς προσωπικά, πηγή έμπνευσης είναι ο αγώνας μας να διεκδικήσουμε τη ζωή μας όπως την θέλουμε, δηλαδή να ζούμε σαν καλλιτέχνες. Αλλά, δεν είμαστε μόνοι μας και γι’ αυτό κρατάμε μια “αφηρημένη τέχνη” με τους στίχους, ώστε ο καθένας να δώσει τη δική του ερμηνεία. Από τους ανθρώπους μιας χώρας εν καιρώ ειρήνης, που υφίστανται μια ερωτική απογοήτευση ή οικονομικές δυσκολίες μέχρι και ανθρώπους που βιώνουν τον πόλεμο και τα πάντα είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Γι’ αυτό και η μουσική μας έχει τέτοιες αλλαγές. Γιατί στα διάφορα σημεία του πλανήτη όλα συμβαίνουν παράλληλα.
Πέρα από τη μουσική ποιες άλλες μορφές τέχνης συμπληρώνουν το ιδιαίτερο σύμπαν του γκρουπ και με ποιο τρόπο;
Προς το παρόν, συμπληρώνεται με το ντύσιμο και τα εικαστικά. Αν και το ντύσιμο αλλάζει σε κάθε εμφάνιση, δίνουμε μια ιδιαίτερη σημασία στο ροζ χρώμα. Κάθε είδος μουσικής ανέθρεψε και μια κουλτούρα ντυσίματος. Έπρεπε, λοιπόν, να αναρωτηθούμε τι χρώμα είναι η μουσική μας και την απάντηση μας την έδωσε το ροζ. Πρόκειται για το χρώμα της επανάστασης, που πάει κόντρα σε όλα, παρόλο που είναι τόσο όμορφο και γλυκαίνει τη διάθεση.
Όσον αφορά τα εικαστικά, βλέπουμε στο εξώφυλλο του δίσκου έναν κλόουν πάνω σε μια σανίδα του surf. Ο κλόουν ακολουθείται από μια γοργόνα και ένα σκιάχτρο, που δεν τους έχουμε αποκαλύψει ακόμα, αλλά θα τους δείτε σύντομα. Αυτά είναι τα τρία “Πλάσματα”, εξού και ο τίτλος “Creatures”. Κάθε ένα από αυτά είναι ένα σύμβολο. Ο κλόουν είναι ο ατρόμητος που καβαλάει τα κύματα και δεν παίρνει τη ζωή υπερβολικά στα σοβαρά. Άλλοτε φαίνεται αστείος, άλλοτε τρομαχτικός. Η γοργόνα είναι η επιθυμία της ελευθερίας, που κολυμπά όμορφη και ελεύθερη. Τέλος, το σκιάχτρο είναι το σύμβολο της στασιμότητας και του φόβου. Στέκεται ακίνητο και διώχνει τους άλλους.
Σκοπός μας είναι αυτά τα τρία “Πλάσματα” να γίνουν οι μασκότ μας. Βέβαια, κάθε άνθρωπος έχει το δικό του πλάσμα.
Είναι δική σας επιλογή η δισκογραφική ανεξαρτησία της μπάντας και ποια είναι τα υπέρ και τα κατά αυτής της κατάστασης;
Είμαστε σε εποχή που οι μπάντες ψάχνουν για εταιρείες, όχι το αντίστροφο. Επομένως, δεν έχεις εύκολα το διαπραγματευτικό έρεισμα. Πρέπει να πας με τα νερά τους. Συγκεκριμένα, για την περίπτωση τη δική μας, δεν έχουμε βρει και κάποια μικρή εταιρεία που να ταιριάζει στον ήχο μας. Τουλάχιστον, όχι όσο είμαστε ακόμα σε μικρό επίπεδο. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να κυκλοφορήσουμε το δίσκο μόνοι μας με στόχο να προκαλέσουμε φασαρία γύρω από το όνομά μας. Ένας ακόμα λόγος είναι ότι προς το παρόν θέλουμε να εξερευνήσουμε μόνοι μας το industry, να κάνουμε λάθη και να μάθουμε από αυτά, ώστε να έχουμε γνώσεις πριν μιλήσουμε με αυτούς που υποτίθεται ότι θα τα ξέρουν όλα.
Τα υπέρ είναι ο έλεγχος. Ό,τι έσοδο βγαίνει είναι δικό μας κι εμείς κανονίζουμε τις κινήσεις. Τα κατά είναι ότι, ίσως, να μην πάρουμε τα πάνω μας πολύ γρήγορα και να χάσουμε χρόνο. Μπορεί στο μέλλον να αποδειχθεί λάθος. Το σίγουρο είναι ότι δεν θέλαμε να καθυστερήσουμε άλλο την κυκλοφορία και, εάν ψάχναμε για εταιρεία, θα μας έπαιρνε σίγουρα πολύ περισσότερο. Γενικά, η δισκογραφική βοηθά στη διανομή και την προώθηση του υλικού στο κοινό της. Αφού υπάρχει το ίντερνετ, η προώθηση μπορεί να γίνει από εμάς, αρκεί να μάθουμε να το κάνουμε σωστά.
Ποιες είναι οι πιο ενοχλητικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένα συγκρότημα που ξεκινά σήμερα στην εγχώρια σκηνή;
Πρώτο και καλύτερο είναι τα χρήματα. Τόσο απλά. Η καλλιτεχνία είναι ένα ακριβό σπορ, ειδικά εάν το βλέπεις σοβαρά. Εάν δεν έχεις το οικονομικό background, θα πρέπει να εργαστείς παράλληλα σε κάτι άλλο, ώστε να μπορείς να το υποστηρίξεις. Οπότε, φτάνουμε και στη δυσκολία του χρόνου και της ενέργειας. Τελειώνεις το 8ωρό σου, αν είναι μόνο 8ωρο, και πρέπει να είσαι σε θέση να εργαστείς άλλο τόσο, αν θέλεις να το τρέξεις σωστά. Γενικά, ό,τι και να θέλεις να κάνεις, χρειάζεσαι χρήματα.
Αν μπορούσατε να επιλέξετε να συνοδέψετε εσείς ένα συγκεκριμένο γκρουπ σε μια περιοδεία ποιο θα ήταν αυτό και γιατί;
Είναι πολλά. Σίγουρα θα ταιριάζαμε με κλασικούς τιτάνες του πειραματισμού, όπως οι Faith No More, οι Mr. Bungle, οι Korn και οι Primus. Συγκροτήματα, δηλαδή, που “τόλμησαν” να καταστρέψουν τη μουσική και να την ξαναχτίσουν με το δικό τους τρόπο. Από την άλλη, ακόμη και σήμερα υπάρχουν συγκροτήματα που πειραματίζονται, με εξαιρετικά αποτελέσματα, όπως οι Bring Me The Horizon, οι Jinjer και, τελευταίοι, οι Sleep Token. Ωστόσο, εάν πρέπει να επιλέξουμε ένα μόνο συγκρότημα, αυτό θα ήταν οι System of a Down. Πετύχανε το ακατόρθωτο. Ποτέ ξανά το Avant-Garde Metal δεν υπήρξε πιο εμπορικό. Το κοινό τους, λοιπόν, ίσως να είναι αρκετά εκπαιδευμένο ώστε να μας υποδεχθεί με ανοιχτές αγκάλες.
Πώς αντιλαμβάνεστε την εξέλιξη της μπάντας στο άμεσο μέλλον; Υπάρχει χώρος για συνεχείς εκπλήξεις στη μουσική που θα γράψετε;
Φυσικά! Αυτό είναι και το νόημα. Στο μέλλον θα δοκιμάσουμε πολλά καινούρια πράγματα όπως μουσικά είδη που δεν συμπεριλάβαμε στον πρώτο δίσκο, διαφορετικούς τύπους αλλαγών ανάμεσα σε αυτά, ακόμα και ελληνικό στίχο. Ήδη έχουμε αρχίσει συνθέσεις για επόμενες κυκλοφορίες. Όπως είπα πριν, τα κομμάτια του δίσκου είχαν γραφτεί χρόνια πριν κυκλοφορήσουν και, παράλληλα με τη διαδικασία ηχογράφησης, κυκλοφορίας και συναυλιών, η έμπνευση μας δεν σταμάτησε ποτέ να παράγει καινούρια πράγματα. Τους επόμενους μήνες, θα ασχοληθούμε με τη σύνθεση ακόμα πιο πολύ.
Βλέπω πως διαχειρίζεστε την εικόνα της μπάντας με την ευρύτερη αντίληψη πως πέρα από μουσικοί είστε και διασκεδαστές. Αν είχατε απεριόριστες δυνατότητες πώς φαντάζεστε ότι θα υποστηρίζατε τις ζωντανές σας εμφανίσεις;
Σίγουρα με χορό και θέατρο. Κάθε αλλαγή ρυθμών μέσα στα κομμάτια μας “προτείνει” κι έναν διαφορετικό χορό. Κάποιες αλλαγές ίσως να φέρνουν αμηχανία σε μερικούς και θα θέλαμε πολύ να υπάρχει μαζί μας στη σκηνή και χορευτικό act, ώστε να κατευθύνει το κοινό.
Το θέατρο αφορά τα πλάσματα που ανέφερα πιο πάνω, καθώς είναι ενδιαφέροντες χαρακτήρες. Γενικώς, κάθε φορά που βγαίνεις στη σκηνή εξιστορείς και υποκρίνεσαι κατά κάποιον τρόπο. Με το θέατρο, λες ένα παραμύθι με σκοπό να πεις μια αλήθεια, όπως και αντίστροφα, όταν άλλοι βγαίνουν για να πουν μια αλήθεια, με σκοπό να σου πουν ένα παραμύθι.
Ποιο είναι αυτό που τελικά δίνει το σημαντικότερο νόημα σε κάποιον που εκφράζεται μέσα από τη δική του μουσική;
Το νόημα για εμένα είναι η συνειδητοποίηση του πόσο ελεύθερος είσαι πραγματικά όταν δημιουργείς μουσική. Μπορείς να κάνεις κυριολεκτικά τα πάντα. Δεν υπάρχουν όρια μουσικά. Δεν πρέπει να είσαι ούτε ευγενικός ούτε λογικός με τη μουσική σου. Βάζεις τον εαυτό σου να σκεφτεί με τρέλα. Και όταν το τραγούδι παίρνει σάρκα και οστά, είσαι πραγματικά εσύ, γιατί τράβηξες τη σκέψη σου στα όρια. Με λίγα λόγια, γνωρίζεις τον εαυτό σου λίγο παραπάνω. Εάν σε αγαπήσει ο κόσμος, καλοδεχούμενο. Αλλά, το σίγουρο είναι ότι εσύ αποδέχθηκες περισσότερο τον εαυτό σου γι’ αυτό που πραγματικά είναι. Βεβαίως. νόημα υπάρχει κι όταν βλέπεις χαμόγελα στα άτομα που σε ακούν και σε παρακολουθούν. Αισθάνεσαι ότι κάνεις καλύτερο τον κόσμο, έστω και για λίγο. Αλλά, πρέπει να είναι πηγαίο από μέσα σου για να γίνει σωστά.
