Το For Unlawful Carnal Knowledge (συντομογραφία ως F.U.C.K.) είναι το ένατο στούντιο άλμπουμ του διάσημου hard rock συγκροτήματος Van Halen. Κυκλοφόρησε στις 17 Ιουνίου 1991, από τη Warner Bros. Records και είναι το τρίτο που περιλαμβάνει τον τραγουδιστή Sammy Hagar. Έκανε το ντεμπούτο του στο νούμερο 1 στο Chart Album Billboard 200 και διατήρησε τη θέση του για τρεις εβδομάδες.
Το άλμπουμ σηματοδότησε την πρώτη φορά που το συγκρότημα είχε τον Ted Templeman να εργάζεται ως παραγωγός από το 1984, όταν ο David Lee Roth ήταν ακόμα ο τραγουδιστής τους. Είχε, ωστόσο, μια μικρή συμμετοχή στο άλμπουμ 5150 του 1986.
Ο τίτλος του άλμπουμ προήλθε από τον τραγουδιστή Sammy Hagar, ο οποίος ήθελε να υπερτονίσει το θέμα της λογοκρισίας ονομάζοντας το άλμπουμ του Van Halen με μια βρισιά, δηλώνοντας, “Τότε η λογοκρισία ήταν ένα μεγάλο ζήτημα. Ήθελα να ονομάσω το άλμπουμ απλώς Fuck.” Ο Hagar τελικά απομακρύνθηκε κάπως από την επιλογή της ευθείας χυδαιότητας αφού του είπε ο φίλος του, πρώην παγκόσμιος πρωταθλητής πυγμαχίας ελαφρών βαρών, Ray “Boom Boom” Mancini, ότι η λέξη “fuck” ήταν ακρωνύμιο της φράσης “για παράνομη σαρκική γνώση” (αν και αυτό είναι ψευδής ετυμολογία). Η περιοδεία τους για την προώθηση του άλμπουμ ονομάστηκε ανεπίσημα “F.U.C.K. ‘n’ Live”.
Οι Van Halen ξεκίνησαν να δουλεύουν για το άλμπουμ τον Μάρτιο του 1990 και τελείωσαν τον Απρίλιο του 1991, δύο μήνες πριν την κυκλοφορία του. Το ίδιο το άλμπουμ θεωρήθηκε ως η “επιστροφή” στις ρίζες του hard rock των Van Halen, με τα περισσότερα τραγούδια να βασίζονται στην κιθάρα και τους synth ήχους να αντικαθίστανται από πιάνα. Το συγκρότημα συμφιλιώθηκε επίσης με τον παραγωγό Ted Templeman, ο οποίος είχε δουλέψει σε παλαιότερα άλμπουμ τους , και επέστρεψε ξανά με βασικό λόγο την απροθυμία του Hagar να συνεργαστεί με τον Andy Johns.
1977– Το “CSN” είναι το πέμπτο άλμπουμ των Crosby, Stills & Nash, που κυκλοφόρησε στην Atlantic Records. Είναι η δεύτερη στούντιο κυκλοφορία του γκρουπ με τη σύνθεση των τριών. Έφτασε στο Νο. 2 στο Billboard Top Pop Albums chart. Δύο singles που βγήκαν από το άλμπουμ, το “Just a Song Before I Go” του Nash (Νο. 7) και το “Fair Game” του Stills (Νο. 43) μπήκαν στο Billboard Hot 100. Αυτή τη στιγμή είναι ο δίσκος με τις καλύτερες πωλήσεις της σύνθεσης των τριών, ξεπερνώντας το Crosby, Stills & Nash του 1969 κατά 200.000 αντίτυπα.
1985– Το “Crush” είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ του αγγλικού ηλεκτρονικού συγκροτήματος Orchestral Maneuvers in the Dark (OMD), που κυκλοφόρησε από τη Virgin Records. Είναι το πρώτο από τα δύο άλμπουμ των OMD που έχει παραγωγό τον Stephen Hague. Στοχεύοντας κυρίως στην αγορά των ΗΠΑ, το “Crush” είναι αξιοσημείωτο για την κίνηση του γκρουπ προς έναν πιο εκλεπτυσμένο ήχο, αν και στοιχεία παλαιότερων πειραματισμών υπάρχουν στον δίσκο.
Το άλμπουμ ολοκληρώθηκε με πιεσμένο πρόγραμμα χρόνου, με τα μέλη της μπάντας να εκφράζουν αργότερα τη δυσαρέσκειά τους για το ζήτημα των χρονικών περιορισμών που επέβαλλε η εταιρεία. Το ταραχώδες πρόγραμμα ηχογραφήσεων και προώθησης οδήγησε στη μείωση του ηθικού του γκρουπ, το οποίο είχε επίσης επιφυλάξεις για την υπέρ του δέοντος κομψή παραγωγή του Hague. Ωστόσο, το “Crush” κέρδισε την αποδοχή των κριτικών στο Ηνωμένο Βασίλειο και έγινε το μοναδικό άλμπουμ των OMD στα Top 40 στο αμερικανικό Billboard 200. Τρία singles pro;ekycan από τον δίσκο. Το “So in Love” έγινε η πρώτη επιτυχία του γκρουπ στο αμερικανικό Billboard Hot 100, όπου έφτασε στο νούμερο 25.
Ένα βίντεο μεγάλης διάρκειας, το “Crush: The Movie”, κυκλοφόρησε επίσης, που δείχνει το συγκρότημα να μιλά για την καριέρα του και να ερμηνεύει τα τραγούδια από το άλμπουμ.
1997– Το “Cryptic Writings” είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού heavy/thrash metal συγκροτήματος Megadeth. Κυκλοφόρησε μέσω της Capitol Records, και ήταν το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του συγκροτήματος στο οποίο συμμετείχε ο ντράμερ Nick Menza. Η αποχώρησή του θα σήμαινε το τέλος της μακροβιότερης σύνθεσης του συγκροτήματος μέχρι σήμερα, έχοντας ηχογραφήσει τέσσερα στούντιο άλμπουμ. Οι Megadeth αποφάσισαν να κάνουν την παραγωγή του δίσκου με τον Dann Huff στο Nashville του Tennessee, επειδή δεν ήταν ικανοποιημένοι με τον προηγούμενο παραγωγό τους Max Norman. Το άλμπουμ περιλαμβάνει δώδεκα κομμάτια με πιο προσιτές δομές τραγουδιών, με μια πιο φιλική ραδιοφωνική προσέγγιση. Οι στίχοι επίσης τροποποιήθηκαν, προκειμένου να γίνει η μουσική πιο περιεκτική για το ευρύτερο κοινό. Αυτές οι αλλαγές αντιμετωπίστηκαν με ανάμεικτες απόψεις από τον μουσικό τύπο, και πολλοί θεώρησαν ότι το συγκρότημα απομακρύνθηκε από τις thrash metal ρίζες του.
Τον ίδιο χρόνο κυκλοφορεί το “Love Among the Ruins”, που είναι το έκτο στούντιο άλμπουμ του αμερικανικού εναλλακτικού ροκ συγκροτήματος 10.000 Maniacs και το πρώτο που περιλαμβάνει τη νέα τραγουδίστρια Mary Ramsey, μετά την αποχώρηση της σπουδαίας Natalie Merchant το 1993.
Τα δύο singles από το άλμπουμ – μια διασκευή του γνωστού “More Than This” των Roxy Music και το τραγούδι “Rainy Day” – δεν προοριζόταν αρχικά να συμπεριληφθούν στο άλμπουμ. Ο John Lombardo μόλις είχε γράψει το “Rainy Day”, το οποίο θεωρήθηκε πιο φιλικό προς το ραδιόφωνο από τα άλλα τραγούδια, και η δισκογραφική εταιρεία επέμενε να ηχογραφήσει το συγκρότημα και μια γνωστή διασκευή.
2011– Το “Bon Iver” είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ από το αμερικανικό indie folk συγκρότημα Bon Iver, που κυκλοφόρησε από την Jaglaguwar στην Αμερική, και την 4AD στην Ευρώπη. Το άλμπουμ αποτελείται από 10 τραγούδια και θεωρήθηκε ως μια νέα μουσική κατεύθυνση για το συγκρότημα, ενώ είχε σημαντική εμπορική επιτυχία στις αγορές της Ευρώπης αλλά και στην Αμερική.
Αρχικά το άλμπουμ φημολογήθηκε ότι θα ονομαζόταν “Letters for Marvin”, αλλά αργότερα επιλέχτηκε ο τίτλος “Bon Iver”. “Έφερα πολλούς ανθρώπους για να αλλάξουν τη φωνή μου – όχι την τραγουδιστική μου φωνή, αλλά τον ρόλο μου ως συγγραφέα αυτού του συγκροτήματος, αυτού του έργου», είπε ο Justin Vernon, αρχηγός και ιδρυτής του συγκροτήματος, ο οποίος προσέλαβε γνωστούς μουσικούς, όπως ο μπάσος σαξοφωνίστας Colin Stetson και ο steel pedal κιθαρίστας Greg Leisz. “Έφτιαξα τον δίσκο μόνος μου, αλλά επέτρεψα σε αυτούς τους ανθρώπους να έρθουν και να αλλάξουν τη σκηνή.” Το δεύτερο αυτό άλμπουμ περιγράφεται σαν μια “φιλόδοξη μουσική απομάκρυνση” από το πρώτο.
