Γράφει ο Πελοπίδας Χελάς
Η προηγούμενη μέρα ήταν απίστευτη, πραγματικά απολαύσαμε υπέροχες μπάντες και κάποιος θα πίστευε ότι οι συγκινήσεις τη δεύτερη μέρα θα ήταν υποδεέστερες. Αμ δε! Η δεύτερη μέρα του Up The Hammers ήταν εξίσου δυναμική και θα μας χάριζε υπέροχες στιγμές. Αφού κοιμηθήκαμε μερικές ώρες και χλαπακιάσαμε ότι βρήκαμε σπίτι, 3 ήμασταν πάλι έξω από το Gagarin αναμένοντας να ανοίξουν οι πόρτες. Ντου στη συνέχεια σε merchandise και δίσκους και πλέον ήμασταν έτοιμοι για τη δεύτερη μέρα!
To Up The Hammers ξεκίνησε δυναμικά με full επική Ελληνική μπάντα, τους Θεσσαλονικείς Steel Arctus. Η μπάντα γεννήθηκε το 2020 και έχουν κυκλοφορήσει δυο concept δίσκους με ήρωα τον πολεμιστή Steel Arctus, το “Fire and Blood”(2020) και “Master of War” (2022). Οι Έλληνες μπήκαν σαν σίφουνας στο μισοάδειο όμως χώρο εκείνη τη στιγμή του Gagarin, χωρίς όμως αυτό να τους πτοήσει. Σαν σύμμαχο είχαν τον από την αρχή σχετικά καλό ήχο που έδωσε και την ευκαιρία στον Τάσο Λάζαρη να λάμψει με τη φωνάρα που έχει. Δεμένο συγκρότημα και με καλή σκηνική παρουσία ήταν ιδανικοί στο να ζεστάνουν τον κόσμο και επίσης διάλεξαν ωραίο κομμάτι για διασκευή, το “Metal Daze” των Manowar. Το υλικό τους είναι πολύ καλό και όποιος δεν ήρθε από νωρίς έχασε!
Steel Arctus setlist:
Doombringer
Steel Arctus
Midnight Priest
God of Fire
Hear My Battlecry
Hellhammer
Cry for Redemption
Metal Daze(Manowar cover)
Master of War
Πάντα επίκαιρο το Up The Hammers κατάφερε και μας εξασφάλισε το ζεστό όνομα των Bloodstar για να δούμε μετά τους Steel Αrctus. Οι Bloodstar ξεκίνησαν το 2020 και έβγαλαν φέτος το πρώτο τους δίσκο “First Sighting”. Οι Αμερικανοί heavy metallers ήταν ορεξάτοι και μας είπαν πόσο χαρούμενοι ήταν που ήρθαν στην Ελλάδα.
Πρώτα έπαιξαν τα δύο singles που είχαν κυκλοφορήσει και στη συνέχεια σχεδόν όλο το “First Sighting” και μια διασκευή στο “Wild Child”. Στο ξεκίνημα είχαν λίγο άγχος αλλά όταν ξεκίνησαν να παίζουν υλικό που ήξερε ο κόσμος, από το “Fearless Priestess” και μετά πήραν αρκετά τα πάνω τους. Πολύ καλός ο κιθαρίστας Jamison Palmer που παίζει και στους Visigoth, ενώ και η τραγουδίστρια Madeline Smith έδειξε ότι είναι δυνατή και στα live. Τους λείπει λίγο η εμπειρία αλλά συνολικά τα πήγαν αρκετά καλά και είναι μπάντα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον.
Blood Star setlist:
Tortured Earth
All for Nothing
Fearless Priestess
No One Wins
Cold Moon
Going Home
Wild Child (W.A.S.P. cover)
Wait to Die
The Fear
Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας
Και αφού απολαύσαμε το εμπνευσμένο και καλοπαιγμένο heavy metal των πρωτοεμφανιζόμενων Αμερικανών Blood Star, που κατάφεραν να δημιουργήσουν τόσο ντόρο γύρω από το όνομα τους από το ντεμπούτο τους κιόλας, είχε έρθει η στιγμή για κάποιες “παλιοκαραβάνες” ονόματι Millennium να ανέβουν στη σκηνή του Up The Hammers. Έχοντας συμπληρώσει τα 40 έτη στο heavy metal, αλλά μόλις τα τελευταία 7 χρόνια ως πλήρως ενεργοί, οι Βρετανοί metallers φαινόταν ότι κατείχαν το “τόπι” των ζωντανών εμφανίσεων και η αλήθεια είναι ότι το NWOBHM/heavy metal τους είναι αρκετά “πιασάρικο”, με δυνατά μελωδικά riff και κοφτερά solo. Κάτι που έμοιαζε να βρίσκει ανταπόκριση στο ήδη περισσότερο κοινό, που σιγά σιγά συνέχιζε να γεμίζει το Gagarin.
Οι Millennium έφερναν μαζί τους τη νέα τους δουλειά με τίτλο “ The Sign Of Evil” που μόλις είχε κυκλοφορήσει, και η αλήθεια είναι ότι επρόκειτο για ένα album τίμιου, old school metal. Μπορεί λοιπόν να στηρίχθηκαν περισσότερο στο νέο τους δίσκο με τα “Virus”, “There Is A Devil” και το ομώνυμο “The Sign Of Evil” να κερδίζουν τις εντυπώσεις, όμως ήταν αυτονόητο ότι δεν θα κατέβαιναν από τη σκηνή αν δεν έπαιζαν τα κλασικά “The Devil Rides Out” και “Demons Of The Light” από το ομώνυμο ντεμπούτο τους, τα εξαιρετικά “False Reality”, “Lies All Lies” και “Revolution Calls” από το “Awakening” του 2017, το εναρκτήριο “Give Me A Sign” του “A New World” του 2019 και το καταιγιστικό “We Don’t Trust You” από τη συλλογή “Caught In A Warzone” του 2016, που έμελλε να κλείσει την πρώτη εμφάνιση των Βρετανών metallers στη χώρα μας, αν θυμάμαι καλά.
Τρομερές στιγμές, οι ερμηνείες των “False Reality”, “Demons Of The Light” και “We Don’t Trust You”, όπου ο κόσμος φάνηκε να τα απολαμβάνει και να τα τραγουδάει μαζί με την μπάντα. Κλασικό μελωδικό heavy metal, στα πολύ καλά του θα έλεγα, μία μπάντα που ήξερε να αποδώσει επί σκηνής και ένα διψασμένο πλήθος που αναζητούσε τέτοιου είδους εμφανίσεις από μερικά από τα καλύτερα heavy metal groups των ημερών μας. Οι Millennium άφησαν ιδανικές υποσχέσεις και γιατί όχι να μην ξανάρθουν για ένα μεγαλύτερο show; Εμένα και πολλούς ακόμη metalheads, σίγουρα δεν θα μας χάλαγε να τους ξαναδούμε.
Millennium setlist:
False Reality
Revolution Calls
Demons Of The Light
The Sign Of Evil
The Devil Rides Out
Virus
Lies All Lies
There Is A Devil
Give Me A Sign
We Don’t Trust You
Αυτό που μου έκανε εντύπωση κατά τη διάρκεια του show των Millennium, ήταν η κοσμοσυρροή στο σημείο όπου οι Σουηδοί “πειρατές” Blazon Stone είχαν το meet and greet τους. Εντάξει, άλλωστε ήταν και για μένα η ατραξιόν της δεύτερης μέρας του Up The Hammers, όντας ότι πιο κοντινό στην παρέα του “καπετάνιου” Rolf Kasparek παίρνοντας μάλιστα και το όνομά τους από τον 6ο δίσκο των Running Wild, όμως με τίποτα δεν περίμενα τέτοιο “αγκάλιασμα” στον Ced και την παρέα του. Η εμφάνιση των Σουηδών heavy/speed/power metallers ήταν ένας άλυτος κρυπτογραφημένος γρίφος, μιας και ήταν από τα πρώτα live της μπάντας και δεν γνωρίζαμε τι μπορούσαν να προσφέρουν επί σκηνής. Μπορώ όμως με σιγουριά να πω, ότι αυτό που ακολούθησε ήταν πέρα για πέρα οργασμικό πειρατικό metal, στα χνάρια που βάδισαν οι προπάτορες του είδους Running Wild, μόνο που οι Blazon Stone φαντάζουν πλέον ως οι πιο ώριμοι και τίμιοι εκφραστές του, χωρίς να θέλω να φανώ ιερόσυλος.
Η είσοδος του Ced στη σκηνή, που αποτελεί και τον στυλοβάτη του όλου εγχειρήματος των Σουηδών, έκανε το πλήθος να ξεσπάσει σε επιφωνήματα θαυμασμού και χειροκροτήματα, δείχνοντας με το καλημέρα την αγάπη του για την ομολογουμένως τεράστια προσπάθεια που έχει καταβάλει όλα αυτά τα χρόνια ο Ced ώστε το “όνειρο” των Blazon Stone να πάρει σάρκα και οστά. Ξεκίνημα με το “Raiders Of Jolly Roger” και το “πειρατικό” των Σουηδών heavy metallers ξεκίνησε το “ταξίδι” του στα βαθιά “νερά” του Up The Hammers festival. Ήδη τα πρώτα κοπανήματα στις πρώτες σειρές είχαν αρχίσει να δείχνουν την εξαιρετική διάθεση των οπαδών, ενώ ο Ced έμοιαζε να απολαμβάνει τις αντιδράσεις λατρείας του κοινού και δεν σταμάτησε να τους ευχαριστεί σε κάθε τραγούδι. Ο “τρελός” Σουηδός είχε και την τρομερή ιδέα ο κάθε οπαδός να υπογράψει την κιθάρα του, ως ένδειξη σεβασμού για την θέρμη με την οποία οι απανταχού μεταλλάδες αγκάλιασαν το group και τη μουσική του.
Και ενώ η “μηχανή” των Blazon Stone είχε ζεσταθεί αρκετά, σειρά πήραν τα “Hell On Earth” και “Bohemian Renegade” που έδειξαν ότι η μπάντα βρίσκεται σε δαιμονισμένη μέρα και ο Ced έμοιαζε ασταμάτητος παίζοντας τα πάντα χωρίς καν να ιδρώνει. Αλώνιζε τη σκηνή, σαν να ήταν το “σπίτι” του και αυτό έδειχνε να το γουστάρει ακόμη και ο πιο δύστροπος οπαδός του heavy metal. “Soldier Blue” και “Eagle Warriors” έμοιαζαν να εξαφανίζουν το όποιο “άγχος” υπήρχε στην μπάντα και ο τρέλο-Σουηδός συνέχιζε να κάνει τα δικά του. Ανέβαινε στα τεράστια ηχεία και πηδούσε στη σκηνή, ανέβαινε στο drum kit και επαναλάμβανε το ίδιο, πηγαινοερχόταν στη σκηνή και παρότρυνε τις πρώτες σειρές να αγγίξουν τις χορδές της κιθάρας του, ώστε να πάρουν και οι ίδιοι μέρος σε αυτό το ηδονικό show χωρίς να χάνει την ενέργεια και το πάθος του. “Stand Your Line” και “Wandering Souls” επανέφεραν αυτήν την πειρατική αλητεία, ενώ ο κόσμος έμενε αποσβολωμένος να παρακολουθεί τους Blazon Stone να “ξετυλίγουν” τις μουσικές ικανότητές τους επί σκηνής.
Και από εκεί και πέρα, η μπάντα παρέδωσε μαθήματα πειρατικού “ατσαλιού” βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές περιπέτειες των “επτά θαλασσών”. “Chainless Spirit”, “Hanged, Drawn And Quartered”, “Down In The Dark” και για κλείσιμο το “Highland Outlaw”, ένας Σκωτσέζικος metal ύμνος αφιερωμένος σε όλους όσους πολέμησαν για την ανεξαρτησία της Σκωτίας από το Βρετανικό ζυγό, έδειξαν ότι οι Blazon Stone δικαίως θεωρούνται οι συνεχιστές του έργου του “καπετάνιου” και ότι πολυτιμότερο έχει να επιδείξει το “pirate” metal στις μέρες μας. Ο Ced και η παρέα του ένοιωσαν τι θα πει ελληνικό metal κοινό και η απίστευτη “επίθεση” αγάπης των Ελλήνων μεταλλάδων κάτι μου λέει ότι πολύ σύντομα θα τον οδηγήσει και πάλι εδώ στην πατρίδα των 12 θεών του Ολύμπου και των ηρώων. Hint 1: Πόσο τρομερός τύπος ο Ced, βρισκόταν σχεδόν μια βδομάδα στη χώρα μας και δεν σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες με κάθε οπαδό που τον σταματούσε στο δρόμο. Hint 2: Α ρε παιχταρά, Ced! Ακόμη και εκεί που σε “έριχνε” ο ηχολήπτης, εσύ κατάφερνες να γίνεσαι και πάλι σημείο αναφοράς. Εντάξει, τρομερή εμφάνιση, από μια μπάντα που μπορεί να προσφέρει πολλές ακόμη συγκινήσεις. Περιμένουμε να έρθουν πλέον ως headliners, για ένα εξολοκλήρου δικό τους show.
Blazon Stone setlist:
Raiders Of Jolly Roger
Hell On Earth
Bohemian Renegade
Soldier Blue
Eagle Warriors
Stand Your Line
Wandering Souls
Chainless Spirit
Hanged, Drawn And Quartered
Down In The Dark
Highland Outlaw
Αφού καταφέραμε να συγκεντρωθούμε μετά την εξαιρετική εμφάνιση των Σουηδών heavy/speed/power metallers και να πάρουμε τις απαραίτητες δόσεις δροσιάς, η ώρα σήμανε 20:15 και οι Cloven Hoof είχαν πάρει θέση στη σκηνή του Gagarin. Αλλά για στάσου, μου φαίνεται γνωστή η φυσιογνωμία του τραγουδιστή τους. Μη μου πεις, ο Harry “The Tyrant” Conklin δεν είναι αυτός; Πρώτο σοκ. “Θεέ μου, τι θα ζήσουμε”, ήταν η πρώτη μου σκέψη. Δεύτερο σοκ. Υπό τους ήχους του “The Gates Of Gehenna”, ξεχύνεται και αυτή η άκρως heavy metal-ική φωνάρα του “Tyrant” και το Gagarin σηκώνεται στο πόδι.
Δεν ξέρω πως έγινε αυτός ο “γάμος” και δεν με νοιάζει κιόλας, αλλά Cloven Hoof με “Tyrant” στα φωνητικά έμοιαζε σαν ένας εκρηκτικός μηχανισμός που δεν χρειαζόταν πυροκροτητή για να τα τινάξει όλα στον αέρα. Η “σπίθα” της παρουσίας ενός από τους μεγαλύτερους heavy metal τραγουδιστές, σε συνδυασμό με το “φυτίλι” των συνθέσεων των θρυλικών Βρετανών heavy metallers, έδειχνε ικανό να τα σμπαραλιάσει όλα στο διάβα του. Και η πραγματικότητα, δεν απείχε και πολύ! Με το τέλος του “The Gates Of Gehenna”, τόσο ο Harry όσο και οι Cloven Hoof, ένοιωσαν και με το παραπάνω αυτήν την δίψα του κοινού για old school heavy metal και μετά τον απαραίτητο χαιρετισμό οι Βρετανοί metallers ανταπέδωσαν με καυτό ‘80s “ατσάλι”. “The Fugitive” και η φωνή του “Tyrant” έμοιαζε να απογειώνει τους μεταλλικούς ύμνους των βετεράνων heavy metallers, τραγούδι με το τραγούδι. Ο Conklin φαινόταν ότι βρίσκεται σε μεγαλειώδη φόρμα, κάτι που παρέσυρε και την υπόλοιπη μπάντα να αποδώσουν τα μέγιστα σε ένα γεμάτο πλέον venue, από “μανιακούς” οπαδούς. Ρε εσείς, πραγματικά είχατε σκεφτεί ποτέ “Tyrant” πίσω από το μικρόφωνο των Cloven Hoof ; Μπορείτε να το κάνετε εικόνα, όλο αυτό; Αδύνατο να φανταστείτε έστω και λίγο, τι ακριβώς παίχτηκε το βράδυ του Σαββάτου στο Up The Hammers.
Όσο περνούσε η ώρα, η μπάντα έμοιαζε να ανεβάζει στροφές, να καταλαμβάνει το μυαλό σου και να σε οδηγεί σε έναν μονόδρομο που ο “Tyrant” και οι Cloven Hoof είχαν προλάβει να τον φέρουν στα μέτρα τους. “Nova Battlestar” και το ομώνυμο “Cloven Hoof”, έδειξαν ότι μόνο τυχαία δεν ήταν η επιλογή του Conklin στη φωνή, ενώ και ο ίδιος ο “Tyrant” έμοιαζε ολοένα και περισσότερο να εμβαθύνει στο ρόλο του. Άλλωστε η εμπειρία του στο σανίδι και οι φωνητικές του δυνατότητες, δεν θα μπορούσαν να τον οδηγήσουν σε λάθος κατεύθυνση. Ο κόσμος έδειχνε να απολαμβάνει την εμφάνιση των Βρετανών θρύλων, ενώ η προφώνηση του “Highlander” έφερε επιφωνήματα ικανοποίησης στο εκστασιασμένο πλήθος. Η ερμηνεία του Conklin απογείωσε το κομμάτι, ενώ από κάτω έβλεπες υψωμένες γροθιές, headbanging και sing along που έδινε μεγαλύτερη ψυχολογία και στο group για τη συνέχεια. Το πόσο μεγάλος frontman είναι ο “Tyrant”, αποδεικνυόταν ανάμεσα στα τραγούδια όπου άνοιγε κουβέντα με τους παρευρισκόμενους και κέρδιζε πολύτιμο χρόνο για ανάσες για την μπάντα. “Astral Rider” και “Crack The Whip” για την συνέχεια, όπου οι κινήσεις του Harry Conklin στη σκηνή, ειδικά στο δεύτερο, έμοιαζαν να ζωντανεύουν το κομμάτι και να νοιώθεις το ράπισμα του “μαστιγίου” στον αέρα να περνά μπροστά σου. “Laying Down The Law” και κάπου εκεί αρχίσαμε να νοιώθουμε, ότι μια μαγική εμφάνιση έφτανε στο τέλος της. Και τι τέλος!
“Reach For The Sky” και δεν νομίζω ότι έμεινε κανείς στο χώρο που να μην βράχνιασε από τις φωνές. Φανταστική εμφάνιση, με μια επιλογή στη φωνή που απογείωσε τα κομμάτια και την σκηνική παρουσία της μπάντας και ένας “Tyrant” από άλλο πλανήτη, που έδωσε μια “νέα” πνοή σε κλασικούς heavy metal ύμνους. Θα τολμήσω να πω, από τα highlight του φετινού φεστιβάλ. Νομίζω ότι οι Cloven Hoof το είχαν ξανακάνει λίγο καιρό πιο πριν, οπότε δεν μου φάνηκε παράλογη μία ακόμη ανάλογη εμφάνιση.
Cloven Hoof setlist:
The Gates Of Gehenna
The Fugitive
Nova Battlestar
Cloven Hoof
Highlander
Astral Rider
Crack The Whip
Laying Down The Law
Reach For The Sky
Η επόμενη μπάντα στη σειρά, σίγουρα αποτέλεσε ένα απρόσμενο “δώρο” για πολλούς από εμάς. Και λέω απρόσμενο, καθώς μόλις λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ οι Toxik ακύρωσαν την εμφάνιση τους για λόγους υγείας, αφήνοντας ελάχιστο χρόνο στους διοργανωτές να κλείσουν ένα εξίσου δυνατό όνομα που να “κολλάει” και με την υπόλοιπη μέρα. Οι Αμερικανοί θρύλοι του heavy/power/groove metal είχαν περάσει ήδη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού στα πλαίσια της Over The Atlantic World Tour, με αποτέλεσμα να φαντάζουν ως η ιδανική επιλογή για να συμπληρώσουν το κενό των επίσης αγαπημένων Toxik. Και έτσι και έγινε!
Με μόλις δύο “παλιά” μέλη στη σύνθεση τους και με τελευταία προσθήκη τον Ronny Munroe στα φωνητικά, η μπάντα έμοιαζε να βρίσκεται στην δεύτερη εφηβεία της, με τα τελευταία συναυλιακά “νέα” να κάνουν λόγο για killer shows. Και η αλήθεια είναι ότι το Σάββατο το βράδυ γίναμε μάρτυρες μιας τέτοιας εμφάνισης, όσο και οι Vicious Rumors του παθιασμένου και “τρελού” ελληνικού κοινού. Ξεκίνημα με το “On The Edge” και η καλοκουρδισμένη μηχανή των Vicious Rumors, έδειχνε να βρίσκεται σε τρομερή φόρμα. Χωρίς να χάσουν ιδιαίτερο χρόνο, και αφήνοντας τις καθιερωμένες χαιρετούρες για μετά, εξαπολύουν και δεύτερο κομμάτι στη σειρά το “Abandoned” και ο κόσμος αρχίζει να καταλαβαίνει ότι οι Αμερικανοί δεν ήρθαν απλά για τουρισμό, αλλά για να πάρουν κεφάλια.
Η μεγαλοπρεπής φιγούρα του Ronny Munroe έμοιαζε να γεμίζει τη σκηνή, ενώ από την άλλη ο “μικροσκοπικός” αλλά “πανούργος” Geoff Thorpe με τις κιθαριστικές του ικανότητες, σου έδινε την εντύπωση ότι αυτό το βράδυ το συγκεκριμένο δίδυμο θα τραβούσε τα φλας επάνω του, χωρίς οι υπόλοιποι να υστερούν βέβαια. “You Only Live Twice” και εμείς δεν ξέραμε αν θα προλάβουμε να ζήσουμε την πρώτη μας φορά, ενώ τα “World Church” και “Digital Dictator” είχαν ένα “άρωμα” της σημερινής τραγελαφικής κατάστασης που επικρατεί ανά τον κόσμο. Το πλήθος έδειχνε να αντιλαμβάνεται ότι δύσκολα θα επιζούσε από ένα τέτοιο show, αλλά με τίποτα δεν έμοιαζε να τα παρατάει. Έτσι επιδόθηκε σε ανελέητο headbanging, κάποιες φορές και σε μικρά moshpit που έπεφτε λίγο ξύλο, όμως δεν ήθελε να κάνει πίσω και να πέσει αμαχητί.
Από την άλλη, οι Vicious Rumors με τον Ronny Munroe πρωτεργάτη, είχαν βαλθεί να “γκρεμίσουν” το Gagarin. “Minute To Kill” και “Ship Of Fools” για την συνέχεια, μετατρέποντας αυτήν την “ησυχία” του Munroe με το κοινό σε έναν “χείμαρρο” εξωπραγματικής μουσικής απόδοσης επί σκηνής. Παντού έβλεπες κεφάλια να κουνιούνται και οπαδούς να τραγουδούν μαζί με την μπάντα, αποδεικνύοντας ότι οι Αμερικανοί metallers πέρασαν αν μη τι άλλο τη δική τους πρόθεση και διάθεση και στους παρευρισκόμενους, δημιουργώντας έναν εκρηκτικό συνδυασμό. “Lady Took A Chance” και “Six Stepsisters” πήραν την σειρά τους στο σετ, με την μπάντα να παίζει τον έναν ύμνο μετά τον άλλο με σκοπό να κατεδαφίσει τα πάντα στο διάβα της. Δεν ξέρω αν έχω παρακολουθήσει άλλο τέτοιο show, με τέτοια ένταση και τόσο απαιτητικό σε ενέργεια, όμως οι Vicious Rumors πραγματικά τα έδωσαν όλα πάνω στη σκηνή και η αλήθεια είναι ότι φαινόταν παιχνιδάκι για αυτούς. Με αυτά και με αυτά είχαμε φτάσει στα μέσα περίπου του show, και τίποτα δεν έδειχνε ότι κάποια στιγμή θα σταματήσει όλο αυτό.
Οι οπαδοί το γούσταραν, το group φαινόταν σε τρομερή διάθεση και γενικά η ατμόσφαιρα έμοιαζε να “μιλάει” και να λέει «παίξτε μέχρι αύριο, παίδες». Όμως επειδή ο χρόνος είναι στυγνός, τα “Strange Behavior” και “Down To The Temple” ήρθαν να αποδείξουν ότι η εμφάνιση των Vicious Rumors έμπαινε στην τελική της ευθεία πλέον. Δεν νομίζω να χαλούσε κανέναν να συνέχιζαν για κάνα δίωρο ακόμα, αλλά η συνέχεια και οι Riot V έκρυβαν πολλές εκπλήξεις. Γυρίζουμε στα δικά μας: “Hellraiser” και το ομώνυμο κομμάτι του ντεμπούτου τους “Soldiers Of The Night”, θύμισαν old school εποχές, τότε που τα πάντα ήταν πιο μαγικά, νοσταλγώντας τα ‘80s και όσα υπέροχα ζήσαμε. “March Or Die” λοιπόν, και ήταν η στιγμή να επιλέξουμε αν θα πορευθούμε με την “ιδέα” των Αμερικανών metallers ή αν θα πέσουμε αμαχητί. Καλή η “ερώτηση”, όμως ακόμη καλύτερη η “απάντηση” των θεατών που απέδειξαν για ακόμη μία φορά ότι το metal κυριαρχεί σε τέτοιες στιγμές. Το “Don’t Wait For Me” ήταν το κλείσιμο μιας τρομερής εμφάνισης, το επιστέγασμα μιας μεταλλικής “γνωριμίας” που θα μείνει αξέχαστη και από το κοινό του Up The Hammers και από την μπάντα. Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε περισσότερα, μιας και η εμφάνιση των Vicious Rumors ήταν ιδιαίτερα καθηλωτική θυμίζοντας μας πως παίζεται πραγματικά το old school heavy metal. Προφανώς και τους θέλουμε και για δεύτερο, τρίτο κ.ο.κ γύρο, εννοείται! Πραγματικός οδοστρωτήρας οι Αμερικανοί, μας ισοπέδωσαν. Πάντα τέτοια!
Vicious Rumors setlist:
On The Edge
Abandoned
You Only Live Twice
World Church
Digital Dictator
Minute To Kill
Ship Of Fools
Lady Took A Chance
Six Stepsisters
Strange Behavior
Down To The Temple
Hellraiser
Soldiers Of The Night
March Or Die
Don’t Wait For Me
Προσπαθώντας να συνέλθω από την ισοπεδωτική εμφάνιση των Vicious Rumors και έχοντας λιγοστό χρόνο για να τα πω με φίλους που η αλήθεια είναι είχα καιρό να συναντήσω, η στιγμή που όλοι περιμέναμε είχε φτάσει. Οι Riot V είναι γνωστό ότι αποτελούν μία αγαπημένη μπάντα για το ελληνικό κοινό, αυτό όμως που είναι γνωστότερο είναι ότι τα show τους σφύζουν από πάθος, από ενέργεια, ζωντανεύουν ευχάριστες αναμνήσεις από το παρελθόν και είναι ιδιαιτέρως συγκινητικά όταν έρχεται το όνομα του Mark Reale στο προσκήνιο. Έχοντας καταφέρει να δω τους Riot V και άλλες φορές επί ελληνικού εδάφους, θεωρώ ότι και οι ίδιοι τρέφουν μία ιδιαίτερη συμπάθεια για τους Έλληνες μεταλλάδες, η οποία μετατρέπεται σε μια απίστευτα φορτισμένη ατμόσφαιρα κατά την διάρκεια των live τους στην χώρα μας. Κάτι ανάλογο λοιπόν, είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε και ετούτο το βράδυ Σαββάτου και το έβλεπες στα ανυπόμονα βλέμματα των οπαδών που είχαν τιγκάρει το Gagarin για ακόμη ένα Up The Hammers.
Η εμφάνιση του Don Van Stavern στη σκηνή, έφερε ένα κύμα ενθουσιασμού στο πλήθος και ο ίδιος έδειχνε να το απολαμβάνει και να ανταποδίδει τα επιφωνήματα. Τα φώτα έκλεισαν, οι Riot V ένας ένας έπαιρναν τη θέση τους στη σκηνή και ένα ακόμη αξέχαστο show ήταν έτοιμο να αρχίσει. “Fight Or Fall” και ο πανζουρλισμός από κάτω ξεκίνησε από νωρίς. “On Your Knees” και η μπάντα έμοιαζε να παίζει εντός “έδρας”. Ο ήχος ήταν σε τρομερά επίπεδα και η απόδοση των Riot V έδειχνε σε υψηλά στάνταρ. Από κοντά και η ανταπόκριση του κοινού, που έδειχνε να μένει πλήρως ικανοποιημένο από αυτό που έβλεπε. “Victory” για τη συνέχεια, αποδεικνύοντας ότι ακόμη και τα νέα κομμάτια είναι εξίσου γ@μάτα με τα παλιά. Τι να πούμε για τον Todd Michael Hall; Τρομερές ερμηνείες για ακόμα μία φορά.
Τα απανωτά χτυπήματα των Riot V, έβρισκαν πρόσφορο έδαφος στους οπαδούς από κάτω που διψούσαν για τέτοιες εμφανίσεις. Το “Fire Down Under” έφερε επιφωνήματα ενθουσιασμού, ενώ το “Flight Of The Warrior” συνοδεύτηκε από sing along από όλο το venue. Όπου και να γυρνούσες το κεφάλι, έβλεπες οπαδούς να τραγουδούν με υψωμένες γροθιές χωρίς αύριο. “Bring The Hammer Down” και τα πρώτα κοπανήματα ξεκίνησαν, ενώ το “Johnny’s Back” έφερε συγκινησιακή φόρτιση στο πλήθος, θυμίζοντας άλλες, μαγικές εποχές. Από εκεί και κάτω, τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο. Αγαπημένα κομμάτια, που δύσκολα μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο και ακόμα πιο δύσκολα να αφήσεις κάποιο απ’ έξω από ένα τέτοιο setlist.
Το “Bloodstreets”, ένα από τα αγαπημένα μου, ήταν το έναυσμα για μια μοναδική συναυλιακή εμπειρία, ενώ το “Take Me Back” έφερε σκόρπιες νοσταλγικές εικόνες μιας άλλης εποχής, πιο αθώας, πιο αληθινής. “Angel’s Thunder, Devil’s Reign” και το ξύλο αρχίζει για τα καλά. Headbanging, sing along και κάποια moshpit, κάνουν την εμφάνισή τους, με τον κόσμο να έχει ζεσταθεί πλέον για τα καλά. Οι Riot V έδειχναν να ανεβάζουν στροφές, μοιράζοντας πόνο από κομμάτι σε κομμάτι, αποδεικνύοντας περίτρανα γιατί ήταν οι headliners του φετινού Up The Hammers. “Overdrive” μέχρι το επόμενο, που μας επεφύλασσαν ακόμη μία έκπληξη! Δεν ξέρω αν περνούσε από το μυαλό κανενός μέχρι εκείνη τη στιγμή αυτό που θα ζούσαμε, αλλά μιλάμε για κάτι το αδιανόητο, κάτι που μας υπενθυμίζει γιατί γουστάρουμε αυτή τη μουσική. Για κάτι τέτοιες ακριβώς στιγμές. Harry Conklin στη σκηνή και τρία κομμάτια ντουέτο, με δύο φωνάρες! Τι άλλο να ζητήσεις! “Black Leather And Glittering Steel” όπου Hall και Conklin απογείωσαν το κομμάτι, “Magic Maker” όπου δεν ήξερες ποια ερμηνεία να διαλέξεις και “You Burn In Me” όπου έγινε αντιληπτό πώς ένα “άσημο” τραγούδι μετατρέπεται σε hit με τέτοιες φωνές. Τρομερές ερμηνείες από δύο εξαιρετικές φωνές, που δεν άφησαν περιθώρια για αμφισβήτηση και ένα Gagarin να ψάχνει τα κομμάτια του.
Έχοντας κατά νου ότι πλησιάζει το τέλος αυτής της μαγικής βραδιάς, η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα και άλλες εκπλήξεις. Οι Riot V σε συνδυασμό με την διοργανώτρια αρχή όμως, είχαν άλλα σχέδια. “Swords And Tequila” για αρχή και ο κόσμος τρελάθηκε. Ο Todd Michael Hall έβγαλε το jacket του, ο Don Van Stavern άδειασε την τεκίλα του, ο Mike Flyntz μοίραζε solo, ο Frank Gilchriest χτυπούσε τα τύμπανα σαν χταπόδι και ο “νέος” Nick Lee έδειχνε γιατί τον επιλέξανε μεταξύ άλλων. Μία μπάντα που έχει βρει τα πατήματα της, μια καλοκουρδισμένη μηχανή που αγγίζει το τέλειο. Το “Warrior” έμοιαζε να δείχνει ότι το τέλος είχε φτάσει, για αυτό και οι αντιδράσεις του κοινού έγιναν πιο έντονες, ενώ το “Thundersteel” άγγιξε την τέλεια ερμηνεία και έφερε τους οπαδούς σε μουσική νιρβάνα. Και εκεί που λέμε πάει τέλος, οι Riot V δεν έδειχναν διατεθειμένοι να φύγουν τόσο εύκολα. Ίσως η αγάπη τους για τους Έλληνες μεταλλάδες, ίσως οι ένθερμες αντιδράσεις των παρευρισκόμενων ή ακόμη και η τρομερή ατμόσφαιρα που υπήρχε στο venue, φαίνεται ότι άγγιξαν τις ευαίσθητες “χορδές” τους και αποφάσισαν να συνεχίσουν για κάποια τραγούδια ακόμα. “Outlaw” για αρχή και οι οπαδοί προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν τι ζούσαν. “Sign Of The Crimson Storm” και για άλλη μία φορά το πλήθος έδειξε από τι ήταν φτιαγμένο.
Οι Riot V χαιρέτησαν το κοινό και αποχώρησαν. Τι, όχι; Επιστροφή και αίτημα από το Up The Hammers για να παίξουν εκ νέου κάποιο τραγούδι του setlist, συγκεκριμένα το “Bloodstreets”. Ο Hall αστειεύτηκε ότι δεν γίνεται να το τραγουδήσει χωρίς μπλουζάκι, όμως ακόμη και έτσι ο άνθρωπος έδωσε ρεσιτάλ. Set χωρίς “Road Racin’” υπάρχει; Όχι, δεν υπάρχει, για αυτό και η μπάντα μας πρόσφερε ακόμη μία στιγμή συναυλιακού οργασμού, αποχωρώντας με “βασιλικές” τιμές από το φιλοθεάμον ελληνικό κοινό. Μεγάλη μπάντα, μεγαλειώδης εμφάνιση και ένα κοινό που ξέρει να αναγνωρίζει. Τρομερή συναυλιακή εμπειρία, από αυτές που ψάχνουμε να ζούμε. Οι Riot V ήταν, είναι και θα είναι μια αγαπημένη μπάντα για τους Έλληνες οπαδούς και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.
Riot V setlist:
Fight Or Fall
On Your Knees
Victory
Fire Down Under
Flight Of The Warrior
Bring The Hammer Down
Johnny’s Back
Bloodstreets
Take Me Back
Angel’s Thunder, Devil’s Reign
Overdrive
Black Leather And Glittering Steel (with Harry Conklin)
Magic Maker (with Harry Conklin)
You Burn In Me(with Harry Conklin)
Swords And Tequila
Warrior
Thundersteel
Encore:
Outlaw
Sign Of The Crimson Storm
Encore 2:
Bloodstreets
Road Racin’
Μετά από όλα αυτά που διαβάσατε, θέλετε να σας πω πως ήταν; Νομίζω δεν επιδέχεται αμφισβήτησης, ότι το φετινό Up The Hammers ξεπέρασε κατά πολύ τις όποιες προσδοκίες μας. Εξαιρετικό line up, τρομερή διοργάνωση, γεμάτο merch, εμφανίσεις εμπειρία ζωής και ένα κοινό που απέδειξε γιατί θεωρείται κορυφαίο στο heavy metal. Θα τολμήσω να πω, ότι το φετινό Up The Hammers είναι το καλύτερο που έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα. Μέχρι το επόμενο. Η όρεξη πλέον, έχει ανοίξει για τα καλά. Βουρ για το επόμενο!
Φωτογραφίες/videos: Ιωάννης Φράγκος
