Γυρίζουμε το χρόνο 20 και πλέον χρόνια πίσω, τότε που μια “αρμάδα” νέων συγκροτημάτων “τρομοκρατούσε” τις ΗΠΑ (και κατ’ επέκταση όλο τον πλανήτη) με το metalcore “οικοδόμημά” της, το οποίο διαρκώς γιγαντωνόταν. Ανάμεσα λοιπόν σε μπάντες όπως οι “ηνίοχοι” Lamb Of God, οι κατάφορα αδικημένοι Chimaira ή οι περισσότερο δημοφιλείς As I Lay Dying, υπήρχαν και τα πρωτοπαλίκαρα από τη Βοστώνη, οι θεούληδες Unearth.
Από τότε, άλλοι αποφάσισαν να εξερευνήσουν διαφορετικά ηχητικά μονοπάτια, άλλοι “μαλάκωσαν” αισθητά ενώ κάποιοι άλλοι χάθηκαν στη λήθη του χρόνου. Οι Unearth όμως είναι ακόμα εδώ και επιστρέφουν ύστερα από μια “άνυδρη” πενταετία με το 8ο album τους το οποίο φέρει τον τίτλο “The Wretched; The Ruinous”. Και μα τους θεούς του metalcore, οι Unearth δείχνουν να μην έχουν χάσει στο ελάχιστο τη δυναμική τους. Με σταθερούς από την αρχή (το μακρινό 1998) μόνο τους Buz McGrath (κιθάρα) και Trevor Phipps (φωνητικά), οι Αμερικανοί παρουσιάζονται ως μία από τις πλέον αξιόπιστες μπάντες του συγκεκριμένου ήχου.
Με την “αγενή” συμπεριφορά που επιδεικνύει το εναρκτήριο ομώνυμο τραγούδι, συνειδητοποιείς από πολύ νωρίς πως εδώ δεν κάνουμε χαβαλέ. Τα πράγματα είναι εξίσου σοβαρά (αν όχι περισσότερο) και στο “Cremation of the Living” με την τόσο Σουηδική αισθητική στο ηχόχρωμά του. Μια αισθητική την οποία οι Unearth ποτέ τους δεν αρνήθηκαν, καθώς υπάρχει διάσπαρτη παντού στη μουσική τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μελωδία, η οποία διόλου δε φοβίζει τη μπάντα. Μπορείς να την ακούσεις στο εξαιρετικό, σκοτεινό και συνάμα ατμοσφαιρικό “Mother of Betrayal”, στο οποίο μπορείς να νιώσεις και έναν black metal “αέρα” να σε χτυπά.
Και μιας και μιλάμε για χτυπήματα, τα τύμπανα “βασανίζει” και πάλι έπειτα από το 2007 ο Mike Justian. Με το μετρονομικό του παίξιμο, “δένει” ιδανικά με τα “δολοφονικά” riffs του McGrath αλλά και του Peter Layman. Ο τελευταίος δε, κλήθηκε να αντικαταστήσει το ιδρυτικό μέλος Ken Susi, ο οποίος άφησε τους Unearth για τους As I Lay Dying, και οφείλω να πω ότι τα καταφέρνει περίφημα. Metalcore μπάντα χωρίς breaκdown riffs όπως γνωρίζουμε δε νοείται, και από αυτά δόξα τω Θεώ μέσα στο album υπάρχουν ένα σωρό. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως τη μπάντα που φρόντισε για το σπάσιμο των αλάτων κατά την ακρόαση των “Eradicator”, “Invictus” και “Dawn of the Militant”. Στο “Into the Abyss” οι Unearth κλείνουν” πονηρά το μάτι στο παρελθόν, συνδέοντάς το ιδανικά με το παρόν, ενώ στο “Broken Arrow” θα ακούσεις “ψήγματα” μιας rock χροιάς η οποία δε νομίζω και να σου ξενίσει. Για επίλογο οι Βοστωνέζοι άφησαν το “Theaters of War”, έναν ολοκληρωμένο heavy metal “ογκόλιθο” ο οποίος κλείνει με εντυπωσιακό τρόπο έναν εξίσου εντυπωσιακό δίσκο.
Πρόκειται λοιπόν για το καλύτερο album των Unearth; Μπορώ να πω πως εδώ και αρκετά χρόνια μάλλον ναι. Είναι το “βαρύτερο” που έχουν κυκλοφορήσει; Δεν ξέρω αλλά βάζει κάτω για πλάκα κάποιους αντίστοιχους “νεανίες” που προσπαθούν να αναβιώσουν τον ήχο των early 00s. Για το μόνο που είμαι σίγουρος είναι πως πριν λίγες μέρες δέχθηκα ηχηρό χαστούκι με την κυκλοφορία του album των Enforced και μόλις μια βδομάδα αργότερα, ως πιστός μεταλλάς, γύρισα και το άλλο μάγουλο με ετούτο εδώ. Περαστικά μας.
Είδος: Metalcore
Δισκογραφική: Century Media Records
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 5 Μαΐου 2023
Website: https://unearthofficial.com/
Facebook: https://www.facebook.com/unearthofficial/
Instagram: https://www.instagram.com/unearthofficial/
Twitter: https://twitter.com/unearthofficial
Spotify: https://open.spotify.com/artist/44wJRGNtWywCUJZug8FJg3
YouTube: https://www.youtube.com/user/UnearthOfficial
