Από τις πιο ιδιαίτερες και ιδιόμορφες μουσικά κυκλοφορίες που έχουν πέσει στα χέρια μου το τελευταίο διάστημα, είναι σίγουρα το νέο album των Φινλανδών punk/goth/sleasze horror rockers Trashcan Dance. Και αν το όνομα δεν σας λέει κάτι, ακόμη και στους φίλους του είδους, να σας αναφέρω απλά ότι πλησιάζουν τα 20 έτη “ζωής”, ενώ το “Killing Moon” είναι η έβδομη full length προσπάθειά τους. Και αν ακόμα το “ιδιαίτερη” σας κίνησε την περιέργεια, τότε θα σας πω πώς οι Φινλανδοί δεν αφήνουν τίποτα στην τύχη, δουλεύουν και εξελίσσουν τον ήχο τους, προσπαθώντας πάντα για ένα ενδιαφέρον και συνάμα μοναδικό μουσικό “παζλ”, που θα καταφέρνει να κεντρίζει την προσοχή του ακροατή οπαδού. Το “Killing Moon” λοιπόν, δεν μπορεί παρά να είναι μία τέτοια προσπάθεια, πολύ πιο “γεμάτη” και ακόμη πιο κοντά στα θέλω της μπάντας, με αποτέλεσμα να “γεμίσει” μουσικά το κοινό των Φινλανδών rockers και όχι μόνο.
Προφανώς και όσο πιο πολλά χρόνια “κινείσαι” μέσα σε έναν μουσικό χώρο, σου δίνει μεγαλύτερη “άνεση”, περισσότερες “εμπειρίες” και ηχητικές “επιλογές” για να δημιουργήσεις τον δικό σου μοναδικό ήχο. Οι Trashcan Dance φαίνεται να υιοθετούν αυτήν την “σκέψη” και στο νέο τους album πραγματικά αποδεικνύουν ότι έχουν τα ηχητικά “ραντάρ” τους ανοιχτά, “πιάνοντας” οποιοδήποτε “σήμα” τους κάνει κλικ και με τις κατάλληλες δικές τους πινελιές, το φέρνουν στα “μέτρα” τους και το παρουσιάζουν στο κοινό τους. Ίσως όχι τόσο στις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά περισσότερο εδώ στο “Killing Moon”, οι Φινλανδοί μοιάζουν πιο έτοιμοι να “εμβαθύνουν” στην punk/goth/sleasze rock σκηνή, να ταιριάξουν τις electro/synth επιρροές τους και να καταφέρουν τελικά να αναδείξουν όλα εκείνα τα “χαρίσματα”, ενός όχι και τόσο “εμπορικού” χώρου. Οι Trashcan Dance φαντάζουν να εκμεταλλεύονται στο έπακρο και τις όποιες “ποζεριές” (στιλιστικές, μουσικές κ.α.) “αντέχει” η σκηνή, αφού η ηχητική διάθεση του δίσκου δείχνει να το επιτρέπει ή ακόμη και να το “επιβάλλει”. Οι Φινλανδοί rockers δεν νοιώθουν την ανάγκη να “ανακαλύψουν” την Αμερική, αλλά στα ήδη υπάρχοντα punk/goth/sleasze rock “καλούπια”, “μοντάρουν” τα δικά τους ηχητικά “υλικά” και δημιουργούν έναν ξεχωριστό και “γεμάτο” δίσκο. Και η αλήθεια είναι ότι, το “Killing Moon” μοιάζει ηχητικά “γεμάτο”, αγγίζοντας κάθε “πτυχή” του punk/goth/sleasze χώρου, “ντυμένο” με τις όποιες electro/synth επιρροές του group και με μια ταιριαστή ατμόσφαιρα, που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους τους λάτρεις του είδους. Εν ολίγοις, το νέο album των Φινλανδών, μοιάζει με εκείνο το μεγαλεπήβολο μουσικό “σχέδιο” που ξεκινάει η κάθε μπάντα και βήμα βήμα κάποια στιγμή το “ολοκληρώνει”. Το “Killing Moon” είναι ένα “χορταστικό” ηχητικά album, που θα καλύψει και τον πιο δύσπιστο ακροατή της punk/goth/sleasze rock σκηνής, και μάλιστα χωρίς καν να “ιδρώσει”.
Τα 18 χρόνια παρουσίας σε αυτόν τον “ιδιαίτερο” χώρο, έχουν δώσει την απαραίτητη εμπειρία στην μπάντα να “φιλτράρει” τις συνθετικές της επιλογές και να αποδίδει το καλύτερο δυνατό συνθετικό αποτέλεσμα. Προφανώς και η ενασχόλησή τους με τον ευρύ punk/goth/sleasze rock χώρο τους έχει δώσει περισσότερη συνθετική “ελευθερία”, όμως οι Trashcan Dance φαίνεται να αποδέχονται και το “καθήκον” για κάτι αξιόλογο και αξιοπρεπές και όχι απλά για ένα ακόμη album. Η συνθετική ευστροφία των Φινλανδών γίνεται αμέσως αντιληπτή από το πρώτο κιόλας άκουσμα, αφού καταφέρνουν μέσα σε μικρής διάρκειας, “εύπεπτες” συνθέσεις, να “χωρέσουν” όλες εκείνες τις “ιδιόμορφες” μουσικές ιδέες τους και να μοιάζουν τόσο “πλούσιες”, όσο μεγαλύτερης διάρκειας κομμάτια. Το “Killing Moon” δεν “πλατειάζει” συνθετικά, αλλά περισσότερο στοχεύει στην ουσία και δείχνει να το καταφέρνει, εκ του αποτελέσματος. Οι Φινλανδοί rockers μπορούν να κινούνται συνθετικά μεταξύ του horror/hard rock του σπουδαίου Alice Cooper, του punk rock των sex pistols, του heavy metal των Motörhead, του glam/punk rock των Turbonegro, του goth rock, της ευρύτερης rock και punk rock κουλτούρας των Iggy Pop και The Cramps, χωρίς ωστόσο να αποπροσανατολίζονται και να χάνουν τον “στόχο” της δικής τους ιδέας. Ακόμη και οι electro/synth προεκτάσεις τους, δείχνουν να υπηρετούν τον μοναδικό μουσικό σκοπό τους, για ένα album-party που θα αγκαλιάσουν όλοι οι οπαδοί του punk/goth/sleasze χώρου. Στο “εσωτερικό” του “Killing Moon” και στα “Me Me Lai”, “Tequila Roadkill” και “It Came From The Desert”, κατανοείς τις punk rock φόρμες που θέλει να “επιβάλει” η μπάντα. Εκεί και στο “Alien Loverboy”, αντιλαμβάνεσαι την επιρροή του Alice Cooper στην μουσική των Trashcan Dance. Εκεί και στα “Walpurgis”, “Norman”, βλέπεις την goth rock πλευρά των Φινλανδών. Εκεί και στο “Lil’ Dreamer”, καταλαβαίνεις την punk rock αλά Iggy Pop και The Cramps προσέγγιση του group. Εκεί και στο electro/synth έπος “Polezhaevskaya Station”, νοιώθεις την μαγεία μιας “παρεξηγημένης” η αλήθεια είναι σκηνής. Το ζητούμενο πάντως είναι, ότι οι Trashcan Dance διευρύνουν τους συνθετικούς “ορίζοντές” τους με τεράστια επιτυχία.
Δεν ξέρω αν το “Killing Moon” είναι το καλύτερο album του χώρου, δεν είμαι και fan της σκηνής άλλωστε για να την παρακολουθώ και να το γνωρίζω, όμως το σίγουρο είναι ότι πρόκειται για έναν δίσκο που θα εκπλήξει ευχάριστα τους φίλους του είδους. Η ευρύτερη punk rock προσέγγιση του, οι electro/synth πινελιές και η “χορταστική” συνθετική ευστροφία του, κάνουν το νέο album των Trashcan Dance μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, που δημιουργεί και αυξημένες απαιτήσεις πλέον από την μπάντα. Το “Killing Moon” φαντάζει ως το πιο “γεμάτο” μουσικά album των Φινλανδών και παράλληλα αυτό που πλησιάζει στην punk/goth/sleasze rock αρχική ιδέα τους. Μία κυκλοφορία που θα αγγίξει ένα ευρύ κοινό του χώρου, ενώ θα αποτελέσει “συντροφιά” για αρκετό καιρό στο cd player των οπαδών του punk rock ήχου. Must have; Ίσως τελικά, του αξίζει να βρίσκεται στη δισκοθήκη σου.
Είδος: Punk/Goth/Sleasze Horror Rock
Δισκογραφική: Sleaszy Rider SRL
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 6 Οκτωβρίου 2023
Facebook
Bandcamp
