Το “Johnny the Fox” είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ του ιρλανδικού hard rock θρύλου των Thin Lizzy, που κυκλοφόρησε το 1976. Αυτό το άλμπουμ γράφτηκε και ηχογραφήθηκε ενώ ο μπασίστας/τραγουδιστής Phil Lynott ανέρρωσε από μια περίοδο ηπατίτιδας που τον έβαλε εκτός δρόμου στα μισά της προηγούμενης περιοδείας για το “Jailbreak”. Το “Don’t Believe a Word” ήταν ένα βρετανικό hit single. Το “Johnny the Fox” ήταν το τελευταίο στούντιο άλμπουμ του γκρουπ στο οποίο ο κιθαρίστας Brian Robertson εμφανίστηκε σαν μέλος του συγκροτήματος, καθώς οι συγκρούσεις προσωπικότητας μεταξύ αυτού και του Lynott είχαν ως αποτέλεσμα να απολυθεί, να επαναπροσληφθεί και αργότερα να απολυθεί ξανά.
Μόλις ο Lynott επέστρεψε στο Ηνωμένο Βασίλειο από την ματαιωμένη περιοδεία στις ΗΠΑ τον Ιούνιο του 1976, όταν το συγκρότημα είχε προγραμματιστεί να ανοίγει για τους Rainbow, πέρασε χρόνο στο νοσοκομείο στο Manchester αναρρώνοντας από ηπατίτιδα. Είχε μαζί του μια ακουστική κιθάρα και έγραψε τα τραγούδια για το “Johnny the Fox” τον Ιούνιο και τον Ιούλιο, με μια έξοδο για να παίξει μια συναυλία στο Hammersmith Odeon στις 11 Ιουλίου. Μετά το εξιτήριό του από το νοσοκομείο, ο Lynott ενώθηκε με τα άλλα μέλη του συγκροτήματος και ταξίδεψε στο Μόναχο της Γερμανίας τον Αύγουστο για να ηχογραφήσει το άλμπουμ στα Musicland Studios με τον παραγωγό John Alcock. Ο Alcock είπε ότι η απόφαση για ηχογράφηση εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου ήταν για φορολογικούς λόγους.
Νωρίς στη διαδικασία ηχογράφησης, έγινε σαφές ότι ούτε το συγκρότημα ούτε η ομάδα παραγωγής ήταν ευχαριστημένοι με τα στούντιο ή τη διαδικασία ηχογράφησης και αντιμετώπισαν ιδιαίτερο πρόβλημα να αποκτήσουν έναν ικανοποιητικό ήχο στα ντραμς. Ενώ ο Lynott τελείωνε ακόμα τα τραγούδια, σύμφωνα με τον Alcock, το συγκρότημα μάλωνε για τη μουσική κατεύθυνση. Στις 6 Αυγούστου, εγκατέλειψαν τα sessions και επέστρεψαν στα Ramport Studios στο Battersea (όπου είχε ηχογραφηθεί το προηγούμενο άλμπουμ “Jailbreak”) και στα Olympic Studios στο Barnes του Λονδίνου. Ο Brian Robertson έχει πει ότι υπήρχε άφθονο υλικό για να διαλέξουν για το άλμπουμ, ως και οκτώ ή εννέα κομμάτια εκτός από τα δέκα που εμφανίστηκαν στην τελική κυκλοφορία. Ωστόσο, ο Alcock ισχυρίζεται ότι το άλμπουμ υστερούσε επειδή ο Lynott χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για να τελειώσει τα τραγούδια και ότι ορισμένα κομμάτια, όπως το “Boogie Woogie Dance”, δεν ήταν αρκετά δυνατά για να κουμπώσουν με τα υπόλοιπα.
Ο Lynott και ο Robertson συγκρούστηκαν για μουσικές διαφορές, όπως η σύνθεση του “Don’t Believe a Word”. Όταν ο Lynott έπαιξε για πρώτη φορά το τραγούδι σε μια αργή μορφή μπλουζ, ο Robertson ισχυρίστηκε ότι ήταν “κακό” και ο Lynott αντέδρασε άσχημα, και εξαφανίστηκε για μερικές ημέρες.Τότε ο Robertson ένιωσε ότι μπορεί να ήταν λίγο σκληρός και μαζί με τον ντράμερ Brian Downey αποφάσισαν να ξαναδουλέψουν το τραγούδι. Ο Downey επινόησε έναν πιο γρήγορο ρυθμό και ο Robertson έγραψε το riff,και ο Lynott ήταν ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα όταν επέστρεψε στο στούντιο. Ο Robertson ενοχλήθηκε όταν το τραγούδι χρεώθηκε αποκλειστικά στον Lynott, καθώς θεώρησε ότι και τα τρία μέλη που συμμετείχαν έπρεπε να είχαν αναφερθεί. Η αρχική bluesy διασκευή ηχογραφήθηκε στη συνέχεια από τους Lynott και Gary Moore στο άλμπουμ του Moore “Back on the Streets” του 1978, και οι εκτελέσεις των Thin Lizzy εμφανίστηκαν αργότερα στο διπλό ζωντανό άλμπουμ “Life” του 1983 και στην deluxe έκδοση του “Thunder and Lightning”.
1953– Γεννιέται ο Tony Carey, Αμερικανός, με επιρροές από την ευρωπαϊκή σκηνή και μουσική, συνθέτης, παραγωγός, μουσικός και τραγουδιστής. Μια από τις πρώτες μουσικές του εμπειρίες ήταν σαν κιμπορντίστας στην χρυσή εποχή του “Rising” των Rainbow. Μετά την αποχώρησή του το 1977, ξεκίνησε μια σόλο καριέρα, κυκλοφορώντας άλμπουμ με το δικό του όνομα, καθώς και με το ψευδώνυμο Planet P Project, και κάνοντας παραγωγή και παίζοντας μαζί με άλλους καλλιτέχνες.
1985– Το “Seven Churches” είναι το ντεμπούτο άλμπουμ του αμερικανικού death metal συγκροτήματος Possessed. Ο τίτλος του άλμπουμ αναφέρεται στις Επτά Εκκλησίες της Ασίας που αναφέρονται στο Βιβλίο της Αποκάλυψης. Το “The Exorcist” ξεκινά με την εκδοχή του παραγωγού Randy Burns του Mike Oldfield’s Tubular Bells, που διασκευάστηκε και εκτελέστηκε όπως ήταν στην ομώνυμη ταινία τρόμου του 1973. Το “Seven Churches” θεωρείται σαν το πρώτο death metal άλμπουμ που κυκλοφόρησε, και το About.com το ονόμασε ένα από τα δέκα βασικά άλμπουμ του είδους. Ο Jeff Becerra ήταν μόλις 16 ετών όταν ηχογραφήθηκε το άλμπουμ.
Σύμφωνα με το “Bang Your Head: The Rise and Fall of Heavy Metal” του David Konow, το άλμπουμ ηχογραφήθηκε κατά τη διάρκεια του Spring Break του 1985, όταν οι Juniors High School του Pinole Valley, Jeff Becerra και Larry LaLonde είχαν αρκετό χρόνο για την παραγωγή στο στούντιο. Μέχρι την κυκλοφορία του άλμπουμ, το συγκρότημα έκανε πρόβες στο σπίτι της μάνατζερ Debbie Abono στο Pinole,αλλά είχε σχηματιστεί στην περιοχή El Sobrante/San Pablo.
Τον Νοέμβριο του ίδιου έτους, το συγκρότημα πέταξε στο Montreal του Quebec του Καναδά για το Φεστιβάλ WWIII για να προωθήσει την κυκλοφορία του “Seven Churches”, παίζοντας μαζί με τους Celtic Frost, Destruction, Voivod και Nasty Savage. Η συναυλία ήταν η πρώτη και μεγαλύτερη εμφάνιση των Possessed σε αρένα, με σχεδόν 7.000 θεατές.
1989– Το “Scarlet and Other Stories” είναι το δεύτερο στούντιο άλμπουμ των gothic/folk rockers , All About Eve. Θεωρήθηκε ότι ήταν πολύ πιο σκοτεινό τόσο σε ήχο όσο και σε στίχους από το πρώτο τους ομότιτλο άλμπουμ, “All About Eve”. Η σχέση μεταξύ της τραγουδίστριας Julianne Regan και του κιθαρίστα Tim Bricheno χάλασε κατά την ηχογράφηση και την παραγωγή του άλμπουμ, και η Regan είπε αργότερα ότι δεν είχε κλάψει τόσο πολύ στη ζωή της όσο κατά τη διάρκεια της δημιουργίας αυτού του άλμπουμ.
Το “Scarlet and Other Stories” έφτασε στο Νο. 9 των βρετανικών charts με τρία singles στο Top 40 που προέκυψαν από αυτό. Το άλμπουμ πέρασε 4 εβδομάδες στα 100 κορυφαία chart άλμπουμ του Ηνωμένου Βασιλείου και έγινε χρυσό με πωλήσεις πάνω από 100.000 αντίτυπα.
1990– Το “The Rhythm of the Saints “είναι το όγδοο σόλο στούντιο άλμπουμ του Αμερικανού τραγουδιστή και συνθέτη Paul Simon, που κυκλοφόρησε από τη Warner Bros. Όπως και ο προκάτοχός του “Graceland” (1986), το άλμπουμ ήταν εμπορικά επιτυχημένο και έλαβε κυρίως ευνοϊκές κριτικές από τον τύπο.
Το 1992, το The Rhythm of the Saints κέρδισε δύο υποψηφιότητες για τα 34α βραβεία Grammy – Άλμπουμ της Χρονιάς και Παραγωγή της Χρονιάς.
Μαζί με διάφορους μουσικούς, ο Simon ερμήνευσε ζωντανές εκδόσεις πολλών από τα τραγούδια του άλμπουμ σε μια δωρεάν συναυλία στο Central Park της Νέας Υόρκης στις 15 Αυγούστου 1991, μπροστά σε ένα κοινό περίπου 500.000 ατόμων. Η παράσταση ηχογραφήθηκε και αργότερα κυκλοφόρησε με τον τίτλο “Paul Simon’s Concert in the Park”.
