Τον προηγούμενο Σεπτέμβριο πήρα την δύσκολη απόφαση να πάω να δω το “The Sadness”, που παιζόταν στις Νύχτες Πρεμιέρας. Και λέω δύσκολη, πρώτον, γιατί ήταν καθημερινή, υπήρχε κούραση και ο πειρασμός του καναπέ ήταν μεγάλος και, δεύτερον, γιατί ουκ ολίγες φορές έχει καεί η γούνα μου στο παρελθόν με «ειδικού» ενδιαφέροντος προβολές στις Νύχτες Πρεμιέρας, οι οποίες στα χαρτιά φαίνονταν πολλά υποσχόμενες, αλλά στο τέλος αποδείχθηκαν indie δηθενιές ή απλά τζούφιες. Επειδή, όμως, η Ασία στο horror γενικά δεν απογοητεύει (η ταινία είναι Ταϊβανέζικη), ή, έστω, όχι τόσο όσο οι δυτικές παραγωγές, κι επειδή πάντα υπάρχει η κρυφή ελπίδα μήπως βρεθεί κανένα κρυμμένο διαμαντάκι, τελικά την πήρα την απόφαση και πρέπει να ήταν από τις πιο σωστές αποφάσεις που έχω πάρει τελευταία.
Για να το πω απλά, το The Sadness δεν είναι μόνο η καλύτερη ταινία τρόμου της χρονιάς (βγήκε το 2021 αλλά προβλήθηκε σε διάφορα φεστιβάλ, μεταξύ των οποίων και το Ελληνικό Horrorant, το 2022) αλλά από τις ταινίες που βγαίνουν μια φορά στα δέκα χρόνια και αν. Κατά την ταπεινή μου άποψη, αποτελεί τομή στο ζόμπι υποείδος, με τον ίδιο τρόπο που ήταν τομή οι ταινίες ζόμπι του Ρομέρο και το 28 Days Later, αλλά και ορόσημο στο σινεμά τρόμου και του ακραίου σινεμά εν γένει. Εξηγούμαι:
Η υπόθεση διαδραματίζεται στην Ταϊβάν, κατά την διάρκεια πανδημίας ύποπτα όμοιας με τον κορωνοϊό. Ένας επιστήμονας προσπαθεί να προειδοποιήσει μέσω διαδικτυακών εκπομπών για τον κίνδυνο επικίνδυνων μεταλλάξεων, όμως αντιμετωπίζεται σαν γραφικός ή ψεκασμένος. Η δε κυβέρνηση αποφεύγει να λάβει περιοριστικά μέτρα, καθώς πλησιάζουν εκλογές και φοβάται το πολιτικό κόστος. Όταν, τελικά, το κακό συμβαίνει (στο πρώτο τέταρτο, οπότε μεγαλόστομες κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις και filler ψυχογραφήματα χαρακτήρων ευτυχώς δεν υπάρχουν), το ζευγάρι των πρωταγωνιστών, που εν τω μεταξύ έχει χωριστεί για να πάει καθένας στη δουλειά του, προσπαθεί να συναντηθεί εν μέσω γενικευμένου χάους. Η επανασύνδεση τελικά γίνεται στο νοσοκομείο της πόλης υπό συνθήκες, όμως, κάθε άλλο παρά ιδανικές.
Η ουσιώδης διαφορά με τις υπόλοιπες ταινίες ζόμπι και τις παραλλαγές τους, όπως π.χ. το Crazies και το 28 Days Later, είναι ότι εδώ οι μολυσμένοι δεν είναι άβουλα πλάσματα με μοναδικό σκοπό την ανθρωποφαγία ούτε έξαλλοι λυσσασμένοι που επιτίθενται σε όποιον δουν μπροστά τους ούτε με νοημοσύνη που τους επιτρέπει να κάνουν τα βασικά (βλ. “Land of the Dead”, “Army of the Dead” κλπ). Στο The Sadness, τα “ζόμπι” έχουν πλήρη διαύγεια και συναίσθηση του τι κάνουν και γιατί το κάνουν: Θέλουν να προκαλούν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο πόνο, οδύνη κι εξευτελισμό στα θύματά τους και το απολαμβάνουν. Είναι κάτι σαν νέο, ανώτερο είδος, που σβήνει από τον χάρτη το παλιό, εκμηδενίζοντας το σωματικά και ψυχολογικά. Ή σαν οποιονδήποτε μέσο άνθρωπο, που, έχοντας χάσει κάθε ίχνος συμπόνοιας και κάθε ηθικό φραγμό, μπορεί να κάνει ό,τι θέλει γιατί μπορεί – και αυτό είναι, νομίζω, που κάνει το “The Sadness” τόσο τρομακτικό, πέρα από την βία.
Μιλώντας για βία, υπάρχει παραπάνω από πολύ σπλάτερ, βασικά non-stop επί 75 λεπτά, σχεδόν. Από ωμότητα, αγριότητα και αρρώστια, παίζουμε σε κατηγορία Serbian Film, Martyrs και I Saw The Devil, οπότε εκτιμώ ότι ακόμη και οι μπαρουτοκαπνισμένοι οπαδοί του είδους θα νιώσουν άβολα. Για άμαχο πληθυσμό κι ευαίσθητα στομάχια εν γένει, ούτε συζήτηση – δεν το βάζεις για να χαλαρώσεις το βράδυ με την κοπέλα σου. Μεταξύ πολλών άλλων, υπάρχει μια σκηνή με τηγανητό λάδι, μια παρατεταμένη μαζική σφαγή σε συρμό του μετρό, ένα λιντσάρισμα με μπαστούνια του μπέιζμπολ και σκηνές σεξουαλικής βίας που δύσκολα καταπίνονται. Τα εφέ είναι εξ ολοκλήρου πρακτικά, χωρίς cgi “εξυπηρετήσεις”, ενώ το μοντάζ δεν κάνει ντροπές και δεν κόβει τις σκηνές στα καλύτερα (ή στα χειρότερα) σημεία, αλλά επιμένει σαδιστικά μέχρι τέλους, θυμίζοντας κάτι από παλιό καλό ιαπωνικό και ιταλικό horror.
Θυμάμαι ότι όταν το έβλεπα αναρωτιόμουν πού κολλάει το “Sadness” σε όλα αυτά. Τώρα σκέφτομαι ότι ο τίτλος μπορεί να αναφέρεται στο ένα και μόνο δάκρυ, που κυλάει από τα μάτια των μολυσμένων πριν τους καταλάβει πλήρως η αρρώστια και αρχίσουν το μακελειό, παίρνοντας μαζί του και την τελευταία σταγόνα ανθρωπιάς. Ή στο αριστοτεχνικό, off camera κατάμαυρο φινάλε. Περιέργως πάντως, ήταν όντως ένα συναίσθημα θλίψης που με έπιασε αφού είδα την ταινία, το οποίο έκανε αρκετές μέρες να με αφήσει.
Σε όσους αγαπούν το horror, δεν θα συνιστούσα απλά να τσεκάρουν το “The Sadness”, αλλά θα τους πρότεινα ευγενικά να τσακιστούν να το δουν, με την φιλική προειδοποίηση ότι πρόκειται για ακραίο σινεμά, που πλέον βλέπουμε με το κιάλι. Πιστεύω ότι θα αργήσουν να το ξεχάσουν.
Κείμενο: Στέφανος Δημόπουλος
