Στην τόσο πλούσια κινηματογραφία του Ken Loach, ανέκαθεν στο επίκεντρο βρισκόταν ο άνθρωπος. Ένας άνθρωπος ιδωμένος όχι υπό το πρίσμα της στενής ατομικότητας, αλλά ως αναπόσπαστο μέλος ευρύτερων συλλογικοτήτων και κοινωνικών συσσωματώσεων.
Εάν υποθέσουμε ότι η ανθρωπότητα έχει προοδεύσει στη μακραίωνη διάρκεια της ιστορικής της πορείας, αυτό οφείλεται στην καθυπόταξη της ατομικότητας και στη δημιουργία κοινωνιών. Κοινωνιών, που για να διατηρηθούν και να προκόψουν κατά το κοινώς λεγόμενο, υποχρεούνται να σφυρηλατήσουν αξίες και ιδανικά όπως η αλληλεγγύη, η συμπόνια, και η ενσυναίσθηση. Αλληλεγγύη, συμπόνια, και ενσυναίσθηση στον πόνο του άλλου, και στα όσα οι κοινωνικές και πολιτικές εξελίξεις του επιβάλουν. Το δράμα που βιώνουν οι Σύριοι πρόσφυγες, βρίσκεται στο επίκεντρο του “The Old Oak”( η ταινία κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο Η τελευταία παμπ). Με απαράμιλλη μαεστρία, και αποφεύγοντας την ενοχλητική σε αυτές τις περιπτώσεις κατήχηση ή καθοδήγηση, ο σπουδαίος Βρετανός σκηνοθέτης, παραδίδει για πολλοστή φορά στην τόσο πλούσια καριέρα του, μαθήματα ανθρωπισμού. Σε μια παλιά παμπ κάπου στα βόρεια της Αγγλίας, συγκεντρώνονται άνθρωποι διαφορετικής κοινωνικής προέλευσης, και όπως είναι φυσικό διαφορετικών αντιλήψεων και ιδεωδών.
Ο στενός τοπικισμός κάποιων εξ’ αυτών, τους εμποδίζει στο να δουν και να συναισθανθούν τον πόνο των προσφύγων που φθάνουν. Όμως, ο ιδιοκτήτης της παμπ, ο TJ Ballantyne, -εξαιρετικός και τόσο ανθρώπινος ο Dave Turner στο συγκεκριμένο ρόλο-, έχοντας βιώσει τη φτώχια και την περιθωριοποίηση, είναι αυτός που πρωτοστατεί, ώστε να αγκαλιαστούν οι πρόσφυγες-συνάνθρωποι από τους συμπολίτες του. “Solidarity, strength, resistance”, είναι το μότο που κυριαρχεί, και εν τέλει επιβάλλεται.
Φυσικά, η πολυπρισματική κινηματογράφηση του Loach, εκτός από το βασικό μοτίβο, περιέχει πληθώρα αναφορών στην Αγγλία της Θάτσερ, αλλά και στα παράλληλα υπαρξιακά δράματα πολλών εκ των πρωταγωνιστών της ταινίας. Όμως η κορυφή και η σύγκλιση, του “The Old Oak”, είναι η αλληλεγγύη. “This is solidarity, not charity”
Άλλη μία υπέροχη κινηματογραφική παρακαταθήκη από τον σκηνοθέτη/πολιτικό ακτιβιστή, που αισίως έχει κλείσει τα 87 χρόνια ζωής, φροντίζοντας διαρκώς να μας υπενθυμίζει με κάθε του δημιουργία, το χρέος όλων μας. Περισσότερη ανθρωπιά. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να προσφέρουμε αλλά και να δεχθούμε το δώρο της ζωής. Σε κάθε άλλη περίπτωση είμαστε απλά βάρβαρα θηρία με κάποιο ονοματεπώνυμο και ένα δελτίο ταυτότητας.
Παραγωγή Αγγλία
Διάρκεια 113 λεπτά
Σκηνοθεσία Ken Loach
