Υπάρχουν κάποια συγκροτήματα, που δε θα γεμίσουν ποτέ στάδια, ούτε θα κάνουν απανωτά sold out, έστω και σε μικρότερων διαστάσεων κλειστούς χώρους. Φυσικά αυτό δεν έχει καμία σημασία, επειδή και αυτά τα συγκροτήματα, παρά τη μειωμένη εμπορική τους απήχηση, είναι εξίσου ποιοτικά, αν όχι ποιοτικότερα. Οι πολυαγαπημένοι Δανοί, εντάσσονται σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία.
Είναι μπαντάρα, με όλη τη σημασία της λέξης, και όσες φορές και να τους δεις live, δεν θα τους χορτάσεις, και θα θέλεις να τους ξαναδείς. Είναι τέτοιο το στήσιμό τους στη σκηνή και η απόδοσή τους, που η εκάστοτε εμφάνισή τους, άνετα συγκαταλέγεται στις κορυφαίες συναυλίες της χρονιάς. Οι Sune Rose Wagner και Sharin Foo, εδώ και περίπου 25 χρόνια, μαγεύουν, με την κάθε studio κυκλοφορία τους, φροντίζοντας να ανανεώνουν τον ήχο τους, φλερτάροντας ή αγγίζοντας ένα ευρύτατο μουσικό φάσμα, από ψυχεδέλεια, garage, noise-pop, noise-rock, μέχρι τον κλασσικό ήχο της Motown. Ένα κράμα μοναδικό, που σε μεταφέρει σε κινηματογραφικούς κόσμους, που απλώνονται στις ερημιές της Νεβάδα, και στις λεωφόρους του LA. Αυτό ακριβώς είναι για μένα οι Raveonettes, ένα μουσικό ταξίδι, που “ντύνει” ταινίες, είτε μιλάμε για φιλμ του Ταραντίνο και του Σκορσέζε, είτε για το Διακοπές στη Ρώμη.
Στα ακαταμάχητα συν, της φετινής τους περιοδείας, ο μουσικός εορτασμός των 20 χρόνων από την κυκλοφορία του έως και σήμερα κορυφαίου τους άλμπουμ, του “Pretty in Black”. Ένας δίσκος που τους μετέτρεψε από underground σχήμα της Κοπεγχάγης, σε συγκρότημα με υπολογίσιμο status από την Ευρώπη έως και την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Δεν ήθελε επομένως και πολύ σκέψη να μεταβώ στη Θεσσαλονίκη για να τους δω.
Στις 22:30, σε ένα μισογεμάτο Principal (όχι πάνω από 400 άτομα), το αγαπημένο τρίο (με την προσθήκη του ντράμερ) ανέβηκε στη σκηνή. Για την επόμενη μιάμιση ώρα, μακάρι να ήταν άλλα τριάντα λεπτά, μας ταξίδεψαν, μας έκαναν να χορεύουμε, να γελάμε, με μια λέξη μας έκαναν ευτυχισμένους.
Τα “Blackest”, “Killer” και “Speed” από την τελευταία τους κυκλοφορία “Pe’ahi ΙΙ”, προϊδέασαν τους πάντες για τη γιορτή που θα στηνόταν. Ο κλασσικός ψυχεδελικός/noise rock ήχος των Δανών, που με έπεισε εξ’ αρχής, ότι το τελευταίο τους άλμπουμ πρέπει να είναι δισκάρα. Με τα φώτα να δίνουν ένα μαγικό τόνο στο όλο σκηνικό, και τους χρωματισμούς να αλλάζουν σε πράσινο, ελαφρώς γκρίζο και ροζ, η μουσική πανδαισία εξελίχθηκε σε οπτικοακουστική.
Η “είσοδος” στο “Pretty in Black”, αύξησε τον ενθουσιασμό, αν και περίμενα να παίξουν περισσότερα κομμάτια από το αριστούργημά τους. Δεν έχει καμία σημασία, τα “Love in a Trashcan”, “Ode to LA”, ”Red Tan”, “Sleepwalking” και “You Say you Lie”, ήταν πέντε (από τα πολλά) διαμάντια του δίσκου, εμποτισμένα στην αμερικανική μουσική κουλτούρα των sixties seventies. Τα κομμάτια αυτά, έδεσαν αρμονικά με τα αντίστοιχα από το δεύτερο καλύτερο άλμπουμ που έχουν γράψει, το “Lust, Lust, Lust”, μια ωδή στη νεοψυχεδέλεια. “Aly, walk with me”, “Blush”, “Dead Sound”, και “Hallucinations” αύξησαν την ένταση και ηλέκτρισαν την ατμόσφαιρα.
Και δεν ήταν μόνο αυτά. Τα “That Great Love Sound” από το εξαιρετικό τους ντεμπούτο, “Attack of the Ghost Riders”, “Do you Believe Her”, και “My Tornado” από το “Whip it On”, φρόντισαν να καλύψουν ένα ευρύτατο φάσμα της δισκογραφίας τους, αποδεικνύοντας για πολλοστή φορά πόσο μεγάλη μπάντα είναι οι Δανοί.
Όταν γράφτηκε ο επίλογος με τον “θόρυβο” του “Recharge and Revolt”, με τον ντράμερ να αναλαμβάνει την κιθάρα και τον Sune Rose να τραγουδάει, το μόνο που σκεφτόμουνα ήταν πότε θα τους ξαναδώ. Και για να παραφράσω τη γνωστή ρήση, “όποιος βαριέται στους Raveonettes, μάλλον έχει βαρεθεί τη ζωή”.
Set List:
Blackest
Killer
Speed
Sisters
Love in a Trashcan
Sleepwalking
Ode to LA
Red Tan
You Say you Lie
Apparitions
The Enemy
Observations
Attack of the Ghost Riders
Do you Believe Her
My Tornado
Hallucinations
Blush
Dead Sound
Strange
Aly, Walk With Me
Encore:
Last Dance
That Great Love Sound
Recharge and Revolt
