“Ο γύρος του μισού κόσμου σε έξι εβδομάδες”, είναι ένας τίτλος που θα απέδιδε δικαιοσύνη στην πρόσφατη περιοδεία των Suicidal Angels. Έτσι, οι πρώτοι μήνες του ’25 είδαν το γκρουπ να ταξιδεύει στην Ινδία, την Κίνα και την Ιαπωνία, και μετά Λιθουανία, Λετονία, Πολωνία, Ουγγαρία, Αυστρία, Σερβία, Βουλγαρία. Ο τελευταίος σταθμός, μετά την εμφάνιση του Σαββάτου στη Θεσσαλονίκη, ήταν το “Circus”, στη Λάρισα.
Leatherhead
Την επιπλέον τοπική προσθήκη, πέρα από τους συνοδοιπόρους στο ευρωπαϊκό κομμάτι Domination Inc. στο μεγάλο ταξίδι της Profanation Tour, αποτέλεσαν οι φορμαρισμένοι Leatherhead. Όσοι δεν τους γνωρίζουν έχουν μια πρώτης τάξης αφορμή να το κάνουν με τον σωστό, ορθόδοξο τρόπο με το πρώτο τους άλμπουμ, που κυκλοφόρησε τον περασμένο Οκτώβριο. Και αν θέλετε άμεσα μια περιεκτική περιγραφή για να έχετε την πρώτη εντύπωση, ποιοι είμαστε εμείς να παρακάμψουμε τη δική τους αίσθηση και διατύπωση και να καμωθούμε πως εντρυφήσαμε περισσότερο. Οι Leatherhead παίζουν “αλήτικο, γρήγορο και μελωδικό heavy metal αμερικάνικης κοπής”, και τώρα που μεταφέραμε το δικό τους μήνυμα, μπορούμε να συνεχίσουμε με τις δικές μας εκτιμήσεις.
Δεν είναι πια μυστικό, για μια μπάντα που επιδιώκει (ορθά) να εμφανίζεται συχνά ζωντανά, πως οι Λαρισαίοι speed metallers έχουν χτίσει πολύ γρήγορα μια σεβαστή υπόληψη για τις δυναμικές ζωντανές τους εμφανίσεις. Και όχι άδικα: η νέα τους παρουσία στο σανίδι του Τσίρκου αποκάλυψε μια μπάντα που βελτιώνεται συνεχώς σε όλα. Και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη δουλειά και τη συνέπεια που είναι ολοφάνερο πως δείχνουν, αλλά παράλληλα με το δυνατό δέσιμο και την πελώρια αγάπη που τρέφουν για τη μουσική που παίζουν. Οι Leatherhead, μετά το γνώριμο πια intro “From Beyond” έπεσαν στα λιοντάρια χωρίς τον παραμικρό ενδοιασμό, αποδίδοντας το πρώτο τους άλμπουμ σχεδόν ολόκληρο. Δεν ακούστηκε μόνο το “Judge Steel” και τη θέση του πήρε το “House on the Left”, από το πρώτο single της μπάντας “Tomahawk”.
Το σημαντικότερο με τις ζωντανές τους εμφανίσεις είναι πως το απολαμβάνουν πρώτα οι ίδιοι και κατά συνέπεια, αυτό καθρεφτίζεται και στο κοινό. Νιώθοντας σίγουρα οικεία στις γρήγορες στροφές, απελευθερώνουν την πολεμική τους αισθητική με ωραίους συντονισμούς και μια ορμή που αποτελεί μονόδρομο για το συγκεκριμένο είδος. Επιμένω βέβαια να διαπιστώνω πως και τα mid tempo στολίδια των τραγουδιών τους κολακεύουν πολύ, αλλά με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η μάχη καλά κρατεί. Και είναι σημαντική η σκηνική υποστήριξη του ύφους τους με αυτή τη ζωντάνια που φροντίζουν να αναδεικνύουν.
Ο ήχος ήταν σύμμαχος, για κάποιον που δεν τους έχει ακούσει, οι διαδρομές των τραγουδιών ήταν ευδιάκριτες, το ταραγμένο πνεύμα των ιθαγενών της Αμερικής τοποθέτησε το καπέλο του Ινδιάνου αρχηγού στον Τόλη Μέκρα, και η ομάδα διέσχισε άλλη μια εμφάνιση σα να μην υπάρχει αύριο. Εμείς όμως ξέρουμε καλά πως το αύριο διαγράφεται πολλά υποσχόμενο, διανθισμένο με όλα τα πυρωμένα χρώματα του πολέμου.
Leatherhead setlist:
From Beyond
Equinox
Dressed To Kill
Vampire’s Kiss
Into the Werewolf’s Lair
Under Your Bed
When Death is Near
House on the left
The Awakening
Leatherhead
Domination Inc.
Ουσιαστικά η μετεξελιγμένη μορφή των Domination, των οποίων η αφετηρία τοποθετείται στο 2011, οι Αθηναίοι πάτησαν στο σανίδι του Τσίρκου με τη μορφή τρίο: τα αδέρφια Άρης και Άγγελος Καρατζάς στην κιθάρα και τα τύμπανα, και ο Θοδωρής στα φωνητικά αποτελούν τη σημερινή ζωντανή έκφραση των Domination Inc..
Το περίεργο, σχεδόν δυστοπικό intro με τις δυο οθόνες στα άκρα της σκηνής ήταν απολύτως αδύνατο να μην με ιντριγκάρει για τη συνέχεια. Το επόμενο που ακολούθησε ήταν η προσωπική φαντασίωση μιας κομμένης ανάσας που έμεινε έτσι μετέωρη όση ώρα κράτησε η εμφάνισή τους. Αν υπάρχει κάποιος δίκαιος τρόπος να απολαύσεις τη γροθιά που θα σε εισάγει στο σύμπαν τους, αυτός είναι με μια ζωντανή καταιγίδα, και αυτό προσφέρθηκε απλόχερα από το τρίο. Νομίζω πως οι μυημένοι ξέρουν καλά την ιδιαιτερότητα των μουσικών αυτών, αλλά έχοντας κάνει πια την απαιτούμενη “homework”, έχω μάλλον αντιληφθεί πως είμαστε μπροστά σε μια ομάδα με τους κυλίνδρους σε πλήρη λειτουργία. Κλέβοντας λίγες κουβέντες από τα παιδιά στο τέλος της βραδιάς, έμαθα πως αντιμετωπίσαμε τη μπάντα οπλισμένη με το πρόσφατο υλικό της από το επερχόμενο άλμπουμ. Η μουσική τους έχει μια επιθετική φρεσκάδα που μέσα της φιλοξενεί ευρύχωρα ερεθίσματα αρχέγονου thrash, μεταλλικού groove, αλλά και πολλά μοντέρνα στοιχεία του ευρύτερου extreme metal χώρου.
Ο συνολικός ήχος υποστηρίζεται αναγκαστικά από κάποια προηχογραφημένα, αλλά η επιλογή αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την συνοδευτική προσθήκη του μπάσου, αλλά με την ευρύτητα των επιδράσεων που αποκαλύπτονται στη διάρκεια των τραγουδιών. Η δυνατή αίσθηση που φουσκώνει στο μυαλό είναι πως η μουσική γυρίζει σελίδες, καθώς οι έξυπνες μεταστροφές αλλάζουν πεδία, αισθήσεις και εντυπώσεις. Οι συνοδευτικοί ήχοι που προσδίνουν μια μεταμοντέρνα αισθητική στην επιθετική συνταγή τους φανερώνουν μια διάθεση για διαφοροποίηση και την παρουσία ενός ελεύθερου πνεύματος. Τα leads του Άρη είχαν μεγάλο ενδιαφέρον, τόσο θεματικά όσο και με την χρήση έξυπνων και ιδιαίτερων εφέ που δημιουργούσαν έναν ξεχωριστό ήχο. Μην νομίσεις όμως πως με όλα αυτά δεν περισσεύει η ενέργεια, η ορμή, η κίνηση και η ένταση της ζωντανής παρουσίας. Πες το σκεπτόμενο ξύλο, ονόμασέ το μοντέρνο τσαμπουκά, βάφτισέ το φουτουριστικό κλωτσομπουνίδι, η στεγνή αλήθεια είναι πως η ταχύτητα και ο ρυθμός κακοποιήθηκαν με υπέρμετρη χάρη, και με την παρακινητική υπερκινητικότητα των μουσικών.
Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσεις πως η διαδρομή των τραγουδιών δημιουργούσε την υποψία μιας σοφά προσχεδιασμένης επιλογής με δεδομένη καλλιτεχνική σκοπιμότητα, τότε αυτή η thrash, groove, extreme μερίδα έκφρασης έχει ήδη αποκτήσει γκουρμέ διάσταση. Με δεδομένη την αναμονή του νέου άλμπουμ, βρισκόμαστε μπροστά σε μια συναρπαστική συγκυρία, και η επιβλητική τους εμφάνιση προκάλεσε ακόμα περισσότερα ζευγάρια αυτιά.
Domination Inc. setlist:
Shit’s ‘bout to Xlode
A Pippey, a Tapster & a Rat
Generation Hate
Day VII: Deus Ignorance
Rise Above
Farewell Song
Burn ‘em Down
Through the Scars
Suicidal Angels (γράφει ο Γιώργος καπετανόπουλος)
Συμπληρώθηκε σχεδόν ένας χρόνος από την τελευταία κυκλοφορία των Suicidal Angels και η προσμονή του τοπικού metal πληθυσμού για μια ζωντανή συναυλιακή εμπειρία είχε μεγαλώσει αρκετά. Μιλάμε πάντα για μια μπάντα που δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις, μιας και η φήμη της προηγείται ήδη των εγχώριων πεπραγμένων. Μετά από μια περιοδεία που επεκτάθηκε στην κυριολεξία ανά την υφήλιο, μεταξύ άλλων και σε δυσπρόσιτες για το είδος χώρες (βλ. Κίνα, Ταϋλάνδη, Ινδία), ήρθε και η σειρά της Λάρισας που τείνει να σχηματίσει ένα τρίτο “πόλο” διοργάνωσης αξιόλογων events του ευρύτερου χώρου.
Η προσέλευση στο “Circus” είχε αυξηθεί σημαντικά γύρω στις 22:00 όταν ακούστηκαν και οι πρώτοι “απειλητικοί” ήχοι από την ταινία “Jaws”, ένα intro με το οποίο επιλέγει το συγκρότημα να ανοίγει την αυλαία. Ιδανικό έναυσμα για να πάρει μπρος το καλοκουρδισμένο κουαρτέτο και να πλημμυρίσει τον χώρο με τον εκρηκτικό αδυσώπητο “χαρακτήρα” του από απανωτές δυναμικές εκτελέσεις. Αυτονόητα το “Profane Prayer” θα έπαιρνε τη “μερίδα του λέοντος” και τα πρώτα τρία του κομμάτια (“When the Lions Die”, Crypts Of Madness”, Purified by Fire”) θέρμαναν για τα καλά την ατμόσφαιρα. Ακολουθώντας πιστά ένα είδος που δεν είναι της “μόδας” σε παγκόσμια κλίμακα, σε πείσμα των καιρών συνεχίζουν αταλάντευτοι έναν δρόμο που έχουν χαράξει με ιδιαίτερη αφοσίωση. Η συνέχεια έρχεται πάλι από το ίδιο album (“The Return of the Reaper”), για να γυρίσουμε μερικά χρόνια πίσω με το “Bloodbath”, με τις εντάσεις να έχουν αυξηθεί κατακόρυφα και το κοινό να συμμετέχει αδιάλειπτα ζώντας κάθε λεπτό.
Σε μια από τις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς, ο Gus (που εμφανίζονταν στην ιδιαίτερη “πατρίδα” του) σε ένα “μοναχικό” solo στρώνει το χαλί για ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κομμάτια της μπάντας (“Bloody Ground”), αποδίδοντας σε υψηλά επίπεδα κι αφήνοντας το στίγμα του ανεξίτηλο. Η ενέργεια του Angel στο μπάσο είναι παροιμιώδης, ο Nick ακατάπαυστα αποδίδει χωρίς ανάσα, ενώ το σφυροκόπημα του Orfeas στα τύμπανα είναι ασταμάτητο. Καταλυτικό ρόλο σε όλο το αποτέλεσμα έπαιξε σαφέστατα και η παραγωγή, εξασφαλίζοντας τη μέγιστη δυνατή ευκρίνεια σε έναν ήχο με αρκετές απαιτήσεις.
Μέχρι το τέλος το “Profane Prayer” θα τιμηθεί συνολικά με άλλα τρία κομμάτια (ομώνυμο, “Virtues of Destruction” και “Deathstalker”), αναδεικνύοντας την τρομερή φόρμα και όρεξη της μπάντας παρά το γεγονός ότι είμαστε στο τέλος του tour. Κι αφού η ισοπεδωτική μηχανή πήρε μπρος για τα καλά, ένα “δίδυμο” του προηγούμενου album (“Born of Hate” και το ομώνυμο “Years of Aggression”), θα εγγυηθεί για το ανεξάντλητο επιθετικό ύφος που παρέμεινε ασίγαστο μέχρι το τέλος.
Ο επίλογος γράφτηκε με το “Capital of War” για μια εμφάνιση που μπορεί να κράτησε κάτι παραπάνω από μια ώρα, αλλά ήταν αρκετή για να προσφέρει μια εμπεριστατωμένη ατόφια thrash metal “γεύση” από τους μετρ του είδους. Το τέλος βρήκε το συγκρότημα να ευχαριστεί το λαρισαϊκό κοινό (που ανταπέδωσε εμφατικά) και να επιφυλάσσεται για τη συνέχεια.
Σε μια ακόμη σημαντική για την metal κοινότητα της πόλης συναυλία είχαμε την τύχη να απολαύσουμε κορυφαίες ταλαντούχες μπάντες με ξεχωριστή προσωπικότητα και ταπεραμέντο. Πολλά συγχαρητήρια σε όσους μερίμνησαν γι αυτό από το “Circus” που άλλαξε το επίπεδο των συναυλιών, μέχρι την “Sound Valley Productions” του Θωμά Βαλάση που πρωτοστατεί σε διοργανώσεις εξαιρετικού επιπέδου.
Suicidal Angels setlist:
When the Lions Die
Crypts of Madness
Purified by Fire
Return of the Reaper
Bloodbath
Bloody Ground
Virtues of Destruction
Profane Prayer
Born of Hate
Years of Aggression
Deathstalker
Capital of War
Φωτογραφίες – Βίντεο: Δημήτρης Ζαμπός
