Νιώθω τα χέρια μου βαριά και τα δάχτυλά μου παγωμένα. Ποιος είμαι εγώ που θα γράψω για αυτό το ορόσημο της ανθρώπινης πολιτιστικής κληρονομιάς; Πως μπορώ να περιγράψω, ένας κοινός άνθρωπος, ένα τέτοιο περιεχόμενο, πως να μεταφέρω με επάρκεια στον αναγνώστη όλο το δέος που νιώθω για αυτό το album χωρίς να φανώ υπερβολικός, μη αντικειμενικός, ακόμη και …πιωμένος;
Η γνωριμία μου με τους Γερμανούς ξεκίνησε κάπου μέσα δεκαετίας 90, όταν ξεψαχνίζοντας ένα τρομερό άρθρο του ελληνικού metal hammer για τους σημαντικότερους δίσκους του progressive metal έπεσα (μεταξύ άλλων) επάνω σε αυτό το … περίεργο εξώφυλλο και για κάποιο λόγο, κάποιος θα το περιέγραφε ως ένστικτο, έβαλα το album, άμεσα, αρκετά ψηλά στην wantlist μου. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς έγραφε τότε ο αρθρογράφος, αλλά υπήρξε η αιτία που έψαξα και βρήκα το “Moments”.
Από την ημέρα που κατέβηκα στο κέντρο της Αθήνας και το αγόρασα ξεκίνησε ένα ταξίδι που μέχρι και σήμερα δεν έχει ολοκληρωθεί. Υπήρξε η αφετηρία για αυτή την άκρως ιδιαίτερη σχέση μου με αυτή τη μπάντα και ειδικά αυτό το album. Αναπτύχθηκαν τόσο ισχυροί δεσμοί όσο με ελάχιστα ακούσματά μου. Είναι μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού τα ηχογραφήματα που το έχουν καταφέρει αυτό, σε τέτοιο τουλάχιστον βαθμό. Το πιο εντυπωσιακό για εμένα όμως είναι το γεγονός πως όλη αυτή η επενέργεια της μουσικής που περιλαμβάνει το “Moments” δεν έχει πάψει να γιγαντώνεται μέσα μου ούτε και σήμερα, εν έτει 2022.
Τόσα χρόνια μετά την πρώτη ακρόαση, τόσες επαναλήψεις κι όμως, τα δραστικά στοιχεία της μουσικής των Γερμανών ακόμη δημιουργούν μαγικές και ανεπανάληπτες χημικές διεργασίες στο μυαλό μου στο άκουσμα των 8 κομματιών που περιέχονται. Α, να ακόμη ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό που έχει το “Moments” και δεν έχει παρουσιάσει την παραμικρή φθορά στο πέρασμα των χρόνων και δεν είναι άλλο από το πόσο “εύκολα” ακούγεται ολόκληρο, καθώς μου είναι απόλυτα γνώριμη αυτή η χρονοπαγίδα στην οποία πιάνομαι κάθε φορά. Νιώθω ανίκανος να προχωρήσω κάποιο κομμάτι, νιώθω αδιάφορος να βάλω κάτι άλλο, νιώθω ακριβώς αυτό που επιθυμώ να νιώσω (και κάτι παραπάνω) κατά την ακρόαση αυτής και μόνο της δισκογραφικής δουλειάς. Ακόμη και αυτό το “Methode No.32”, ένα ιντερλούδιο που του στέρησαν το δευτερόλεπτο για να γίνει του λεπτού, καταφέρνει να λειτουργήσει ως ένα ανάλαφρο ακουστικό αποκούμπι, μιαν ανάσα στις εκρήξεις που προκαλεί το “Moments” στην φαντασία του ακροατή.
Αναρωτιέμαι αν εκεί στην Massacre Records έχουν συνειδητοποιήσει την ανεκτίμητη αξία της κυκλοφορίας που πραγματοποίησαν τότε. Για τους 5 Γερμανούς κοσμοναύτες της μουσικής είμαι βέβαιος πως όχι. Οι αγαπημένοι μου αδερφοί Nitschke που τα ξεκίνησαν όλα, ο Thorsten Staroske o πιο ταπεινός μουσικός που περπάτησε ποτέ στον πλανήτη με καλλιτεχνική αξία αντιστρόφως ανάλογη της ταπεινοφροσύνης του, η Beate Kuhbier η φωνή της οποίας με στοιχειώνει όλα αυτά τα χρόνια, ο Stephan Tigges ο φερόμενος ως υπεύθυνος για τις αρρυθμίες στις καρδιές μας, κανείς από αυτή την παρέα μουσικών δεν δέχεται ακόμη και σήμερα να αντιληφθεί πόσο σημαντικοί υπήρξαν για μια, δυστυχώς μικρή, μερίδα μουσικόφιλων που λόγω της δυναμικής και της έκτασης που έχει ο δεσμός με την μουσική τους, νιώθουμε όλο αυτό που συμβαίνει σαν κάτι πολύ προσωπικό.
Πώς να αποκαλέσει κανείς την μουσική του “Moments”; Προοδευτικό rock/metal; Οκ, κατάλαβε κανείς τίποτε; Η ηχητική σφραγίδα που φέρει το album τους τοποθετεί σε μια κατηγορία μόνους τους. Πραγματικά, ο ήχος των Soul Cages δεν μοιάζει με τίποτα από όσα έχω ακούσει μέχρι και σήμερα. Το “Freezing”, με το οποίο ξεκινά, αποτελεί μια πύλη εισόδου, μια ψυχορουφήχτρα, υπό τις κατάλληλες προϋποθέσεις σε χαλαρώνει, σχεδόν σε υπνωτίζει και μόλις τα μάτια σου κλείσουν τότε το ταξίδι ξεκινά και η σιωπή που έρχεται αναπόφευκτα με το τελείωμα του “My Spiritual Home” σε επαναφέρει στην πραγματικότητα, μόνο που αυτή τη φορά νιώθεις πιο όμορφα, νιώθεις την θετική ενέργεια στην οποία έχουν μετατραπεί οι μελαγχολικές μελωδίες που μόλις άκουσες, έχεις συγκλονιστεί με το πάθος που τραγουδά ο Staroske, σου έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον η ισορροπία ανάμεσα στις ντελικάτες μελωδίες και το σκληρό ρυθμικό μέρος, έχεις απορήσει με την κατάθεση ψυχής στους στίχους, έχεις βρει σίγουρα τα σημεία με τα οποία έχεις κι εσύ ταυτιστεί, αναζητάς ήδη την επανάληψη…
Κι όταν αυτή πραγματοποιηθεί, θα ξαναβγείς ακόμη μια φορά από αυτόν τον κόσμο, θα ηρεμήσεις, θα νιώσεις όμορφα, θα σκεφτείς, θα νοσταλγήσεις, θα αγαπήσεις, θα μελαγχολήσεις, θα θυμώσεις, θα βρεις πράγματα που στην προηγούμενη επίσκεψή σου εδώ δεν είχες εντοπίσει και αυτό θα συμβαίνει κάθε φορά στο εξής όταν θα βάζεις αυτό το δισκάκι για ακρόαση.
Το “Moments” είναι σαν ένα μαγικό μέρος όπου έχουν δώσει ραντεβού η πρωτοτυπία, η δεξιοτεχνία, η έμπνευση, το πάθος, η δύναμη, η φαντασία. Είναι από αυτά τα επιτεύγματα που συμβαίνουν μια φορά και μετά η ταυτότητα της δημιουργίας τους χάνεται στο υπερπέραν.
Τα χέρια μου πλέον ασήκωτα, τα δάχτυλά μου πονούν. Ποιος είμαι εγώ που μόλις τόλμησα να γράψω για κάτι που είναι από τις ελάχιστες περιπτώσεις που θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως … τελειότητα;
Υ. Γ. : Είμαι αληθινά συγκινημένος για το άρθρο αυτό, το οποίο τόσα χρόνια δεν τολμούσα απλά να το υλοποιήσω γιατί πραγματικά νιώθω λίγος. Αυτό που μου ήταν λίγο πιο εύκολο να κάνω ήταν να δώσω μια κατάθεση που αποτελεί απλά μια προβολή της επίδρασης που έχει το album αυτό στην δική μου ζωή. Οι συναισθηματικοί δεσμοί με κάτι που το νιώθεις να σε στηρίζει στις κακές στιγμές και να σε συντροφεύει στις καλές, κάνουν την αντικειμενικότητα να πηγαίνει περίπατο. Ελπίζω να υπάρξει έστω ένας που θα μπει στην περιέργεια να το ακούσει και να το μάθει, αυτό για μένα είναι το παν γιατί οι Soul Cages δεν έχουν πολλούς φίλους, αλλά αυτοί που έχουν είναι παντοτινοί και αληθινοί.
Υ. Γ. 2 : Λίγα 24ωρα αργότερα είχαμε την ευκαιρία να τους ξαναδούμε στην κατάθεση ψυχής που πραγματοποιούν και στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Είναι ψυχούλες, μουσικάρες και τους αξίζουν πολλά παραπάνω από όσα έχουν εισπράξει κι όμως θα τους δείτε στα live τους να ευχαριστούν με δάκρυα στα μάτια το κοινό τους, ακόμη κι αν αυτό αποτελείται από 40-50 άτομα. Δίπλα στους Royal Hunt την Παρασκευή 20/4/18 και ως headliners στο Αγρίνιο και την συμπρωτεύουσα στις 21/4/18 και 22/4/18 αντίστοιχα. Ευχαριστώ και από εδώ τους κυρίους που δούλεψαν στην διοργάνωση του όλου εγχειρήματος και με διέψευσαν στο ότι δεν θα είχαμε ξανά την ευκαιρία να δούμε από κοντά ένα από τα σημαντικότερα σχήματα στην ιστορία της μουσικής μας!
Το άρθρο αυτό είχα αρχικά δημοσιεύσει στο Rockway.gr.
