Tracklist: Girl That I Love – You (The Idols) – The Kids Are Back – Cops Are Coming (Criminals) – Mr. Cool –Longhaired Woman –Don’t Need You (Killer Kane Band) – Rites, 4 Whites –Mental Moron (Corpse Grinders).
Fan Club – 002
Παραγωγή: Διάφοροι (ή και κανένας…)
«Κάθε τέλος και μια αρχή» έλεγε ο σοφός λαός και όταν παντού επαληθεύεται τούτο το ρητό δεν υπάρχει κάποιος λόγος να εξαιρεθεί το ροκ. Από καταβολής λοιπόν του τελευταίου δεν σταμάτησαν ποτέ να γεννιούνται μία ή περισσότερες νέες μπάντες από τα αποκαΐδια άλλων που «έφαγαν τα ψωμιά τους» πότε ξεπερνώντας σε ταλέντο και επιτυχία τη «μάνα» τους και άλλοτε καταντώντας υποδεέστερες και κατά πολύ κατώτερες αυτής προκαλώντας θλίψη και χλεύη στους οπαδούς τους.
Τούτο το δεύτερο φαίνεται να συνέβη και με τους New York Dolls, την θρυλική αυτή βραχύβια Νεοϋορκέζικη (και cult πλέον) μπάντα που ήταν γκλαμ πριν απ΄ το γκλαμ, πανκ πριν απ΄ το πανκ, Drag Queens πριν απ΄ τους Kiss και που η κληρονομιά της στους νεώτερους αρνείται ακόμα να πεθάνει!
Μετά την διάλυσή τους λοιπόν το 1976 εν μέσω ομηρικών καυγάδων γεμάτων από καντάρια αλκοόλ και κάθε λογής ουσιών, τα μέλη τους σκόρπισαν στους τέσσερεις ορίζοντες χωρίς καλά – καλά να έχουν κάποιο σχέδιο στο νου τους (τούτο άλλωστε δεν τους ένοιαζε και πολύ…).
Το να παίζουν όμως βρώμικο ροκ εντ ρολλ ήταν το μόνο που ήξεραν και έτσι κάποιοι απ΄ αυτούς συγκέντρωσαν φιλαράκια τους ή παλιούς roadies των Dolls και αποφάσισαν να συνεχίσουν στην πορεία τους αδιαφορώντας (και πάλι) αν θα γνώριζαν επιτυχία.
Και τούτα τα «κοπέλια» δεν θα τα γνωρίζαμε σήμερα εάν δεν υπήρχε τούτη η Γαλλική Συλλογή της Fan Club που με περισσή φροντίδα κατόρθωσε και συγκέντρωσε όλες τις post mortem ηχογραφήσεις από όλα τα μέλη των Dolls (εκτός του Johansen και του Thunders) και έξι χρόνια μετά την διάλυσή τους μας τα «σέρβιρε στο πιάτο». Και όταν οι Γάλλοι (μαζί με τους Ιάπωνες) έχουν αποδείξει ότι είναι «μάστορες» στις ανασκαφές σπάνιων cuts, η συλλογή τους αυτή έχει αυξημένο μουσειακό ενδιαφέρον.
Το περιτύλιγμα όμως (δηλαδή το «συμπαθητικό» εξώφυλλο) δεν έχει καμμία σχέση με το περιεχόμενο καθόσον πρόκειται ουσιαστικά για σινγκλς που ηχογράφησαν από δω κι από κει το χρονικό διάστημα 1976 – 1978 στην προσπάθειά τους να βρουν εταιρεία αλλά τα πιο πολλά είναι στα όρια του demo τελείως ακατέργαστα και χάλια ηχογραφήσεις (μάλλον από κασέτες) και λίγοι (εκτός του γράφοντα) θα αντέξουν δεύτερη ή τρίτη ακρόαση (δεν βρισκόμαστε στο 1977 βλέπετε…). Καμμία εταιρεία δεν τους έδωσε σημασία παρ΄ όλο το «ένδοξο» παρελθόν τους, με αποτέλεσμα να μην ξανακούσουμε τίποτε γι΄ αυτούς.
Τίποτε εκτός από μερικά τρίλεπτα – τετράλεπτα κομμάτια (σημειωτέον ότι ο δίσκος διαρκεί μόλις μισή ώρα και αυτό λέει πολλά!!) που δεν διεκδικούν δάφνες αριστουργημάτων αλλά βρώμικων σκουπιδιών του δρόμου και των υπονόμων (όπως ανέκαθεν πρέσβευαν οι Dolls) μαζί με μπόλικο γκλαμ και που δεν απέχουν πολύ από ψυχρές αντιγραφές την μητρικής μπάντας (παρότι κάποιοι προσπάθησαν να πάνε ένα βήμα πιο πέρα με μελωδικές ενέσεις στα τραγούδια τους) χωρίς να είναι τίποτε το ιδιαίτερο, αλλά μια μουσειακή ιστορική αναδρομή στο που πήγαν τα περισσότερα μέλη (αλλά όχι τα κύρια καθόσον λείπει ο Johansen και ο Thunders) μετά την διάλυσή τους. Και από τι φαίνεται εδώ δεν κατάφεραν και πολλά χωρίς το όνομα πίσω τους γι΄ αυτό και τους έφαγε η μαρμάγκα…
Λίγες οι καλές στιγμές και δεν είναι παρά στιγμές…
The Idols: (από αριστερά): Walter Lure, Steve Dior, Barry Jones, Jerry Nolan. (οι Lure και Nolan θα έπαιζαν και στους Heartbreakers του Johnny Thunders στο φημισμένο Live at the Speakeasy )
Πάρτε για παράδειγμα τους Idols με τον Jerry Nolan στα ντραμς: το μέτριο καθαρόαιμο αλήτικο ροκ εντ ρολλ των Girl That I Love και You στέκεται στο γνώριμο κλίμα των New York Dolls και με τις ρυθμικές κιθάρες να κυριαρχούν αλλά τίποτε ιδιαίτερο που να μην έχουμε ξανακούσει από την «μητρική» μπάντα.
Τα πράγμα τα είναι λίγο διαφορετικά στους Criminals με τον Sylvain Sylvain (κιθάρα / φωνή): το μελωδικό The Kids Are Back αποτελεί την καλύτερη στιγμή του δίσκου σαν οι Beach Boys να μισθώθηκαν από πίσω με φωνητικά αλά Spector και ίσως η πιο ποπ στιγμή της συλλογής αλλά τα φιλαράκια τους θα τους είχαν για φτύσιμο μόλις άκουγαν τέτοια κομμάτια. Η ειρωνεία είναι ότι τραγουδούν «τα παιδιά επέστρεψαν για να μείνουν»… Το δε ινστρουμένταλ Cops Are Coming αγγίζει τα όρια του surf (να οι καταβολές τους και το πώς τιμούν την παράδοσή τους – γιατί όλοι και όλα από κάπου ξεκίνησαν και δεν φύτρωσαν ξαφνικά…) και ακούγεται κι αυτό ευχάριστα – σε σύγκριση με τον υπόλοιπο δίσκο εννοείται…
Killer Kane Band: Στο άκρο δεξιά ο Arthur Kane
Κάποιοι από τους Killer Kane Band με τον Arthur Kane στο μπάσο αργότερα υπήρξαν μέλη των W.A.S.P. Έτσι εξηγείται η τετράλεπτη power metal μπαλάντα Mr. Cool με υπέροχο σόλο, αλλά και το Longhaired Woman με το γκαραζιέρικο ριφφ του και φωνητικά με μπόλικο γρέζι και πάλι στην ατμόσφαιρα των Dolls να αποτελούν ίσως τους καλύτερους διάδοχους των Dolls στον δίσκο κι ας αντιγράφουν στεγνά τους τελευταίους στο γκλαμ Don’t Need You.
Corpse Grinders: Πάνω αριστερά ο Rick Rivets και κάτω δεξιά ο Arthur Kane
Απομένουν οι Corpse Grinders με τον Arthur Kane (μπάσο) και τον Rick Rivets (κιθάρα / φωνή) που μόλις για 2,5 λεπτά σπηντάρουν αλά Ramones στο Rites, 4 Whites και αντιγράφουν και πάλι τους Dolls στο Mental Moron.
«Λάμπει» φυσικά διά της απουσίας του ο μακαρίτης πλέον Johnny Thunders και καλώς γιατί θα τους έσκιζε όλους. Όσο για τον Johansen δεν υπήρξαν νεώτερα, καθόσον τότε αποφάσισε να παρατήσει τελείως το ροκ εντ ρολλ και να δοκιμάσει το υποκριτικό του ταλέντο κρυμμένος πίσω από την persona του Buster Pointexter (έψαξε πολύ για να βρει το όνομα;) και να παίξει καλά τον γκάνγκστερ στο θρίλερ Tales From The Darkside (1990) του John Harrison προτού θυμηθεί και πάλι την παλιά του μπάντα και τους ξαναστήσει με τον μοναδικό ζωντανό Sylvain Sylvain το 2006…
Τούτο λοιπόν το μικρό μπάσταρδο αδερφάκι του Live at the Speakeasy και του LAMF συνιστάται μόνο για αυστηρούς οπαδούς των Dolls (αν υπάρχουν ακόμα…).
Γιώργος Δ. Δημόπουλος
