Το να πω για ακόμη μία φορά πόσο αγαπημένη μπάντα είναι οι Sodom θα με κατέτασσε αυτομάτως σε επίπεδο γραφικότητας υψηλότερο ακόμη και από εκείνο που έχουν τα σοκάκια της Σαντορίνης. Ποσώς με ενδιαφέρει όμως γιατί οι Γερμανοί πάντα ήταν αυτοί που έσερναν το άρμα της βαρβαρότητας του τευτονικού thrash metal.
Από τις πρώιμες, με black metal στοιχεία, κυκλοφορίες τους μέχρι τα death metal ‘90s, οι Sodom ήταν πάντα εκεί για να τηρήσουν το συμβόλαιό τους με τον ακραίο ήχο, όταν οι υπόλοιποι ακολουθούσαν εναλλακτικούς δρόμος. Με την επιστροφή του θρυλικού Frank Blakcfire στις κιθάρες, την προσθήκη για πρώτη φορά 4ου μέλους και την κυκλοφορία του πάρα πολύ καλού “Genesis XIX” το 2020, φάνηκε πως φύσηξε ένας ανανεωτικός αέρας στις τάξεις της μπάντας. Οι ευθείες ματιές στο ένδοξο παρελθόν επανήλθαν δριμύτερες (τα είχαμε πει τόσο στη συλλογή “40 Years at War – The Greatest Hell of Sodom” όσο και στο EP “1982”) και το πλήρωμα του χρόνου έφτασε για το 17ο χτύπημα των Γερμανών, το οποίο από τα πρώτα κιόλας δείγματα φαινόταν πως θα ήταν το ίδιο «δολοφονικά βίαιο».
Ο γερόλυκος Tom Angelripper δεν φαίνεται να παίρνει χαμπάρι από ηλικίες και λοιπές αριθμολογίες και στέκει το ίδιο επιβλητικός πίσω απ’ το μικρόφωνο της μπάντας. Το ίδιο και ο εμβληματικός Blackfire με τους νεότερους σε ηλικία (αλλά ουχί σε εμπειρία) Yorck Segatz και Toni Merkel σε κιθάρα και ντραμς αντίστοιχα. Όταν ένα κομμάτι όπως το εναρκτήριο “Battle Of Harvest Moon” σε πιάνει απ’ το λαιμό με το «καλημέρα», τότε καταλαβαίνεις ότι οι Sodom που ποτέ δεν μαλάκωσαν, δεν έχουν τη διάθεση να το κάνουν ούτε τώρα.
Η 40χρονη εμπειρία ξεδιπλώνεται σε καταιγιστικούς thrash ύμνους όπως το “Sane Insanity” και “Trigger Discipline”, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είχαν γράψει και οι Slayer, σε ένα κομμάτι όπως το “The Spirits That I Called” από αυτά που οι Sodom μπορούν να γράψουν για πλάκα ή ακόμη και σε ένα mid-tempo σαν το “Scavenger” με αυτή τη σκοτεινή και απειλητική ατμόσφαιρα που διατρέχει πολλά από τα τραγούδια των Γερμανών. Μιας και πριν λίγο καιρό επανακυκλοφόρησε το άλμπουμ οδοστρωτήρας “Tapping The Vein”, οι Sodom μας χαρίζουν και ένα τραγούδι φόρο τιμής στον εμβληματικό πρώην ντράμερ τους, τον αείμνηστο Chris “Witchhunter” Dudek με την ομώνυμη θρασοπάνκικη σύνθεση. Οι προβολείς πέφτουν και στο “A.W.T.F.”, μια ακόμη από εκείνες τις χαρακτηριστικές συνθέσεις των Sodom μέχρι να σβήσουν εντελώς με τον επίλογο “Return To God In Parts” και ένα τελευταίο αποχαιρετιστήριο headbanging.
Καθώς η σκόνη από τις ακροάσεις του album αρχίζει να κατακάθεται, ξεκινάει και η εξαγωγή συμπερασμάτων. Οι Sodom πλέον δεν έχουν να ανταγωνιστούν με κανέναν πέραν του ίδιου τους του εαυτού. Το γεγονός ότι παραμένουν έπειτα από 40 χρόνια στην πρώτη γραμμή και μάλιστα με την ίδια αποτελεσματικότητα αποτελεί τεράστιο παράσημο για αυτούς. Με το “The Arsonist” αποδεικνύουν πως παραμένουν στο υψηλότερο επίπεδο προσφέροντας ποιοτικό thrash metal, έστω κι αν ακολουθούν την ασφαλή πεπατημένη της οποίας φυσικά υπήρξαν πρωτεργάτες. Απόλαυσε τους Sodom του 2025 γιατί δεν έχεις από όλους τους παλιούς αυτό το προνόμιο. Εγώ πάντως τους απόλαυσα γιατί αυτή τη στιγμή δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από τον αειθαλή Angelripper και την παρέα του.
Είδος: Thrash metal
Δισκογραφική: Steamhammer / SPV
Ημερομηνία κυκλοφορίας: 27 Ιουνίου 2025
