Διαθέτοντας την κατάλληλη χρονομηχανή, το κείμενο αυτό θα μπορούσε να είναι ένα review του 1992, όταν και κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 5ο album των Sodom “Tapping The Vein” από τη Steamhammer. Θα μπορούσε επίσης, εν έτει 2025 να είναι ένα αφιέρωμα σε ένα από τα καλύτερα album της δισκογραφίας των Γερμανών (2ο πιο αγαπημένο μου), σε μια σειρά από εκπληκτικές κυκλοφορίες.
Η επανακυκλοφορία του “Tapping The Vein” όμως ήρθε την κατάλληλη στιγμή και αποδεικνύεται πέραν του δέοντος βολική για να συνδεθούν οι δύο αυτές προτάσεις σε μία. Η αυγή των ‘90s βρίσκει τους Γερμανούς σε δαιμονιώδη φόρμα και αποτελώντας πλέον το 1/3 της «Αγίας Τριάδας» του Τευτονικού thrash metal, μπαίνουν με τα μπούνια στη νέα δεκαετία. Ύστερα από δύο δίσκους με το ίδιο line-up, ο Frank Blackfire αποχωρεί απ’ τη μπάντα για να προσχωρήσει στους «αντιπάλους» Kreator. Οι Sodom προσλαμβάνουν τον Michael Hoffmann από τους Assassin και κυκλοφορούν το “Better Off Dead”.
«Το album» όπως θυμάται ο Tom Angelripper «δεν έλαβε ενθουσιώδη αποδοχή ούτε από τους οπαδούς αλλά ούτε και από την εταιρεία λόγω της πιο μελωδικής του προσέγγισης. Περίμεναν όλοι ένα “Agent Orange Part II”». Εκτός από αυτό, ο Hoffmann αποχωρεί και αυτός αφού αποφασίζει να μετακομίσει στη Βραζιλία. Ο βασικός κορμός των Sodom, Tom Angelripper και Chris Witchhunter αποφασίζουν να προσλάβουν για τη θέση του κιθαρίστα έναν εντελώς άγνωστο και όχι κάποιο όνομα που ίσως τους «κρεμάσει» στο μέλλον. Κι εδώ ακριβώς είναι που μπαίνει στο «κάδρο» ο νεαρός Andy Brings ο οποίος μπαίνει στην μπάντα το χειμώνα του 1991.
Ο 20χρονος τότε Βrings δεν ήταν κοντά στη μουσική των Sodom, καθώς όπως είχε δηλώσει δεν του άρεσε ο ήχος των “In The Sign Of Evil” και “Obsessed By Cruelty” και δεν είχε παρακολουθήσει την πορεία της μπάντας έκτοτε. Όταν του ζητήθηκε να κάνει audition για τη θέση, ο Andy Brings έπρεπε να μάθει 4 τραγούδια, με τα τρία εξ αυτών να είναι από το “Better Off Dead”, γεγονός που του άρεσε καθώς η ηχητική του προσέγγιση ήταν πιο κοντά στα ακούσματά του. Το στυλ του πιτσιρικά ταιριάζει απόλυτα με τα «θέλω» των άλλων δύο, η τριάδα συμπληρώνεται και έτσι η μπάντα το Μάιο του 1992 μπαίνει στο στούντιο για να ηχογραφήσει το διάδοχο του “BOD”.
Αυτό που βγαίνει τον Αύγουστο της ίδιας χρονιάς στην κυκλοφορία, μάλλον δεν το φαντάζονταν ούτε και οι ίδιοι οι φίλοι της μπάντας. Στις αρχές των 90’s το thrash metal και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού έχει πάρει μια διαφορετική πορεία. Οι περισσότερες μπάντες «λειαίνουν» τον ήχο τους, ακολουθούν πιο μελωδικές «οδούς» και γενικά προσπαθούν να προσαρμόσουν εαυτούς στη νέα σύγχρονη πραγματικότητα. Αντίθετα οι Sodom επιλέγουν να κινηθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση και να φτάσουν μέχρι τα σύνορα του thrash με το death metal. Γιατί αυτό ακριβώς είναι το “Tapping The Vein”. Ένα ηχητικό thrash «τέρας» βουτηγμένο σε death metal αναβολικά (παρόλο που κανείς από τους τρεις δεν άκουγε αυτό το είδος), όπως ακριβώς είναι και ο Knarrenheinz στο εξώφυλλο του δίσκου.
Για τα τραγούδια τι μπορεί κανείς να πει περισσότερο έπειτα από 32 χρόνια; Ότι το “Body Parts” που πραγματεύεται την εμπορία οργάνων σε «πετσοκόβει» ακόμη και σήμερα με κάθε του ακρόαση; Ότι η σχεδόν doom death γκρούβα του “One Step Ove The Line” με το καταπληκτικό σόλο το κατατάσσει ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια της δισκογραφίας τους; Ότι στο “The Crippler” κοντεύει να αποδειχθεί αληθινή η «απειλή» του Angelripper όταν γρυλίζει: “I will break your spine”; Ότι στο κλασικό πλέον Γερμανόφωνο κομμάτι (αυτή τη φορά λέγεται “Wachturm”) «ξεχαρβαλώνεις» το σβέρκο σου κι ας μην μιλάς γρι Γερμανικά; Ή ότι στον επίλογο με το “Reincarnation” αντιλαμβάνεσαι πλήρως πως οι Sodom δεν είναι απλώς θόρυβος, όπως πίστευε παλιότερα ο Brings;
Η απόδοση και των τριών είναι για σεμινάριο, από το μπάσο «μπουλντόζα» του Tom, στον αφηνιασμένο Andy και από εκεί στον τεράστιο Chris που παρ’ όλο που «πάλευε» με τους εσωτερικούς του «δαίμονες» (μιλάμε για πολύ αλκοόλ), στο τελευταίο του album με τους Sodom παραδίδει για ακόμη μια φορά σεμιναριακού επιπέδου thrash drumming. 32 χρόνια από την πρώτη του κυκλοφορία κι ενώ πλέον υπήρχαν ελάχιστες κόπιες βινυλίου στην αγορά, οι Γερμανοί επανακυκλοφορούν το δίσκο με κάποια πολύ δελεαστικά καλούδια σε αυτόν.
Η νέα έκδοση έχει το remaster του αυθεντικού δίσκου, κάνοντας το τελικό αποτέλεσμα να ακούγεται ακόμη πιο ογκώδες και βίαιο, καθώς επίσης και ένα ολοκαίνουργιο remix από τον Andy Brings μαζί με 3 ακυκλοφόρητες εκδοχές των “Body Parts”, “Wachturm” και “Reincarnation”. Επιπλέον σε αυτή θα βρει κανείς και ένα live από το Τόκιο το 1992. Στην έκδοση βέβαια με τα 2 LP – 3 CD υπάρχουν επιπλέον δύο live εμφανίσεις στο Ντίσελντορφ και την Κολωνία, με τη 2η να αποτελεί την τελευταία εμφάνιση του Chris Witchhunter με την μπάντα. Οι Sodom με αυτό το re-issue γιορτάζουν ένα album που οι ίδιοι τους οι οπαδοί το κατέστησαν κλασικό μέσα στο χρόνο και που δικαίως λαμβάνει τη θέση που του αξίζει. Ίσως να μην το γιόρτασαν όπως θα ήθελαν, αφού ο Witchhunter τελικά νικήθηκε από το αλκοόλ και έφυγε από τη ζωή το 2008, όμως το στίγμα του παραμένει ανεξίτηλο στη μουσική των Γερμανών. Όσοι δεν είχαν αποκτήσει ποτέ το “TTV”, τους παρουσιάζεται η ευκαιρία να το κάνουν τώρα. Όσοι το είχαν στην κατοχή τους και πάλι αξίζει να προστεθεί στη συλλογή τους, αφού ο νέος του ήχος είναι πραγματικά σε άλλο επίπεδο. Συστήνεται ανεπιφύλακτα σε αμφότερους.
Αν ο δίσκος ήταν μια φορά ισοπεδωτικός όταν πρωτοκυκλοφόρησε, η remastered εκδοχή του είναι απλώς το πετράδι που έλειπε από τον Thanos για να καταστρέψει το σύμπαν.
Είδος: Thrash metal
Δισκογραφική: Noise Records / BMG
Ημερομηνία κυκλοφορίας; 15 Νοεμβρίου 2024
Website
Facebook
Instagram
