SERVANTS TO THE TIDE: “Where Time Will Come To Die”

ALBUM

Έχουν περάσει κιόλας 3 χρόνια, από τότε που οι Servants To The Tide σόκαραν ευχάριστα την epic doom σκηνή, με το ομώνυμο ντεμπούτο τους. Αρκετός καιρός για τους Γερμανούς, ώστε να επανέλθουν δριμύτεροι, με το δεύτερο δισκογραφικό βήμα τους, να μας “φιλοξενήσουν” στο δικό τους επικό και παράλληλα μουντό “σπιτικό”. Το “Where Time Will Come To Die” αποδεικνύει ότι οι συμπαθείς Γερμανοί δεν είναι “κομήτες”, αλλά μια μπάντα που αναζητά και επιθυμεί την εξέλιξη, “ψάχνει” την μουσική “λύτρωση”, με τους δικούς της “όρους”.

Αυτό που εντυπωσιάζει στο δεύτερο album των Γερμανών, είναι η «εκ βαθέων» ηχητική εξέλιξη της μπάντας. Οι Servants To The Tide δεν στάθηκαν μόνο στις όποιες «επιφανειακές» ηχητικές «παρεμβάσεις», που πολύ πιθανόν να ήταν αρκετές, ώστε να συνεχίσουν να ξεχωρίζουν σε ένα είδος που αρέσκεται σε «πομπώδεις» επικούς και doom ήχους, αλλά χρησιμοποίησαν σοφά όλο τον χρόνο που είχαν στην διάθεσή τους, καταφέρνοντας να «ωριμάσουν» την epic doom ιδέα τους, παράλληλα με τον εσωτερικό ψυχισμό τους.

Οι Γερμανοί με το νέο τους δίσκο, μοιάζουν να έχουν «εισχωρήσει» στα πιο «δύσβατα» και «μουντά» μονοπάτια του επικού doom ήχου, στις πιο «σκοτεινές» πτυχές του εσωτερικού «κόσμου» τους, κατόρθωσαν να τα «συγχρονίσουν» και το αποτέλεσμα δείχνει ανεπανάληπτο. Το “Where Time Will Come To Die” δεν έχει πλέον εκείνη την «άγουρη» ηχητική προσέγγιση του ομώνυμου ντεμπούτου της μπάντας, δεν δείχνει να «βαδίζει» προς την «καταχνιά» του «τούνελ», αλλά περισσότερο έχει μία πιο «φωτεινή» διάθεση, έναν πιο αισιόδοξο και ρεαλιστικό ηχητικό «χαρακτήρα».

Είναι δεδομένο ότι στο δεύτερο δίσκο τους, οι Servants To The Tide δείχνουν πιο μεστοί ηχητικά, ενώ το “Where Time Will Come To Die” διακρίνεται για την «όρεξή» του και την επιβλητική ανάταση του epic doom «πνεύματός» του. Εκείνο που σίγουρα δεν λείπει και συνεχίζει να κυριαρχεί στο νέο album, είναι οι φοβερές επικές και doom «καταβολές» της μπάντας, που αποτελούν την «μαγιά» του ήχου τους. Εκείνες οι «επιρροές», που κατορθώνουν να «διανθίζουν» τον ήχο τους, πότε με την ‘80s και ‘90s αυθεντικότητα και πότε με την πραγματική ουσία του επικού doom metal, ακόμη και στις μέρες μας. Εάν το ομώνυμο ντεμπούτο των Γερμανών σας κατέπληξε με τον «άγουρο» και συνάμα εκπληκτικό epic doom ήχο του, τότε το “Where Time Will Come To Die” είναι βέβαιο ότι θα σας ενθουσιάσει με τον πιο πειστικό και παράλληλα καθηλωτικό epic doom ηχητικό «προσανατολισμό» του.

Πέρα από την σπουδαία ηχητική εξέλιξη του “Where Time Will Come To Die”, η δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια των Servants To The Tide, ξεχωρίζει εξίσου και για την συνθετική ευστροφία. Οι Γερμανοί αφήνουν στην άκρη για την ώρα το «υγρό στοιχείο» και ανοίγουν την συνθετική «παλέτα» τους, με την ηχητική προσέγγιση να τους το επιτρέπει. Το νέο album μοιάζει πιο εμπνευσμένο, με συνθετικό πλουραλισμό, με μια απίστευτη «φωτεινή» ενέργεια να το συντροφεύει, ενώ τα επικά και doom μοτίβα δείχνουν πιο ευφάνταστα από ποτέ.

Το “Where Time Will Come To Die” δεν εμμένει αυστηρά στο epic doom «πλαίσιο», αλλά «ανοίγει» την συνθετική «βεντάλια», κρατώντας σταθερή την doom βάση του. Υπάρχουν στιγμές, που οι Servants To The Tide κινούνται σε πιο heavy/doom μονοπάτια, όπως στο “Sunrise In Eden”, που φανερώνεται το epic heavy/doom μεγαλείο των Γερμανών, όπως στα “With Starlight We Ride” και “Where Time Will Come To Die”, που διακρίνεις την πιο doom πτυχή της μπάντας, όπως στα “Trial” και “White Wanderer”, που ανακαλύπτεις την πιο μελωδική και θεατρική πλευρά του group, όπως στα “If The Stars Should Appear” και “Towards Zero”.

Σίγουρα θα προσέξεις την ισορροπία μεταξύ της επικής και doom διάθεσης, ακόμη και στην ατμόσφαιρα του νέου δίσκου, ενώ θεωρώ βέβαιο ότι θα σε γοητεύσει το «στήσιμο» και η τρομερή «εξέλιξη» των συνθέσεων. Μοιάζουν με 7 διαφορετικές «ιστορίες», που «ξεδιπλώνονται» μαεστρικά, αναζητώντας την «λύτρωση», μέσα από τα «δύσβατα» epic doom «μονοπάτια», που όμως συνδέονται άρρηκτα μεταξύ τους και δημιουργούν ένα αξεπέραστο epic doom αριστούργημα. Τα «αργόσυρτα», αλλά γεμάτα επικότητα riff, τα περίτεχνα και «ζωηρά» solo, η απαράμιλλη epic doom ατμόσφαιρα, αποτελούν εκείνα τα απρόσβλητα «εχέγγυα», που προσυπογράφουν το δίχως άλλο, την δεδομένη συνθετική επιτυχία του “Where Time Will Come To Die”.

Παράλληλα, εδώ μπορείς να συναντήσεις κάποιες από τις πιο μεγαλειώδεις ερμηνείες του Stefan Wehrbein, που δείχνει ότι δεν μένει «στάσιμος» και αναζητεί την τελειότητα, μέσω της διαρκούς δουλειάς. Τα “With Starlight We Ride”, “Where Time Will Come To Die”, “Sunrise In Eden” και “If The Stars Should Appear”, αποτελούν τις κορυφαίες φωνητικά στιγμές του νέου δίσκου και κατορθώνουν να αναδεικνύουν το τεράστιο ταλέντο του Stefan. Το “Where Time Will Come To Die” είναι σίγουρα ένα τόσο ελκυστικό, όσο και καθηλωτικό συνθετικά album, που δείχνει τις δημιουργικές «διαθέσεις» των Γερμανών, από πολύ νωρίς.

Οι Servants To The Tide επέστρεψαν δισκογραφικά, όχι απλά με ένα album ισάξιο ηχητικά και συνθετικά του ντεμπούτου τους, αλλά με έναν δίσκο απαράμιλλης epic doom «γοητείας». Οι Γερμανοί «επένδυσαν» στην ηχητική εξέλιξη και στον συνθετικό πλουραλισμό, απολαμβάνοντας τους σπουδαίους «καρπούς» των «κόπων» τους, ήδη από το δεύτερο δισκογραφικό βήμα τους. Πολύ πιο ώριμοι, πολύ πιο αποφασισμένοι, με ένα υπέροχα δομημένο epic doom «όραμα», οι Servants To The Tide βάζουν «πλώρη», για εκείνες τις «θάλασσες» που θεωρούν «λιμάνι» τους. Το “Where Time Will Come To Die” είναι «σμιλεμένο» όπως ακριβώς το περίμενε, ακόμη και ο πιο αισιόδοξος οπαδός της μπάντας, ακόμη και ο πιο απαιτητικός ακροατής της epic doom σκηνής. Προτείνεται ανεπιφύλακτα, στους οπαδούς του epic doom ήχου, old school και μη, ενώ θεωρώ βέβαιο ότι θα βρει ακροατές και στο κλασικό metal. Από τις καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς που διανύουμε, έχει θέση στις λίστες με τα καλύτερα album, αδιαμφισβήτητα.

Είδος: Epic Doom Metal
Δισκογραφική: No Remorse Records
Ημερομηνία Κυκλοφορίας: 19 Ιουλίου 2024

Facebook
Bandcamp

Avatar photo
About Άγγελος Χόντζιας 759 Articles
Γεννημένος τη χρυσή δεκαετία του heavy metal, δεν θα μπορούσε να μην τον συγκινήσει ο ήχος της ηλεκτρικής κιθάρας. Ξεκινώντας από το ελληνικό ροκ σε μικρή ηλικία, έφτασε να ακολουθήσει οτιδήποτε κλασικό από το rock, hard rock, το heavy metal, το power metal, το epic, το progressive και το doom metal. Τα χόμπι του είναι η μουσική και το ποδόσφαιρο, ενώ τα τελευταία χρόνια υπηρετεί τη μουσική και από τη θέση του αρθρογράφου.