Η συγκεκριμένη ημέρα του Release Athens festival, ήταν από αυτές που είχαν σημειωθεί καιρό τώρα και σίγουρα αποτέλεσε έναυσμα ώστε να έχουμε τη συγκέντρωση όλων των «φυλών» του εναλλακτικού ήχου. Το κλίμα ήταν εξαιρετικό και ο κόσμος τίμησε το Release Athens με την παρουσία του, παρά την υπερβολική ταλαιπωρία που τραβήξαμε προκειμένου να μπορέσουμε να παρακολουθήσουμε όλους τους καλλιτέχνες. Ίσως αυτό να ήταν και το μελανότερο σημείο της ημέρας (η οποία κατά τα άλλα ήταν άψογη) αφού οι μετακινήσεις, ιδίως κάτω από το θερμό λιοπύρι, ήταν αφόρητες. Αυτό είναι ένα σημείο που θα πρέπει η διοργανώτρια εταιρία να το λάβει σημαντικά υπόψιν της για το μέλλον.
The Haunted Youth
Έτσι μετα το απαραίτητο τσεκάρισμα των εισιτηρίων και με καλή παρέα και διάθεση κατευθυνθήκαμε στο ξέφωτο χώρο του ΚΠΙΣΝ οπού σκοπός ήταν να παρακολουθήσουμε ένα από τα πιο ελπιδοφόρα σχήματα της dream pop/ shoegaze σκηνής και αυτοί δεν ήταν άλλοι από τους τους Βέλγους The Haunted Youth, οι οποίοι ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα και με έντονη συναυλιακή παρουσία σε μεγάλα φεστιβάλ όπως Rock Werchter, Pinkpop, Sziget, διανύουν μια πολύ καλή φάση στην καριέρα τους.
Σίγουρα άχαρος ο ρόλος τους σαν open act, αλλά έδωσαν τα διαπιστευτήρια τους κάτω από τον καυτό ήλιο με πολύ καλή παρουσία και ήχο, φανερώνοντας το δέσιμο τους ως μπάντα. Ο Joachim Liebens είναι πραγματικά ταλαντούχος μουσικός και εξαιρετικός στα φωνητικά. Πολύ κοντά στο ύφος των Slowdive, The Cure, My Bloody Valentine και DIIV έκαναν μια δυνατή εμφάνιση με τα “Coming Home”, “Gone”, “Broken” και “I Feel Like Shit And I Wanna Die” να ξεχωρίζουν για την dream pop διάθεσή τους. Μια όμορφη και σίγουρα ελπιδοφόρα εμφάνιση, ελπίζω μόνο να έχουμε την δυνατότητα να τους ξανασυναντήσουμε στο μέλλον…
Γράφει ο Αχιλλέας Χαρίτος
In Trance 95
Οι In Trance 95 αποτελούν ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια της ιστορίας του minimal cold/synth wave, που φτάνει στα όρια του industrial και early EBM, για τη χώρα μας. Η προσμονή για το σκοτεινό αθηναικό duo ήταν μεγάλη από τη στιγμή που ανακοινώθηκαν, καθώς θα ήταν η πρώτη φορά που θα τους έβλεπα live on stage. Έχοντας κάνει ήδη τα πρώτα χιλιόμετρα στο “πράσινο μίλι” που συνέδεε τη Πλατεία με το ξέφωτο, βρεθήκαμε στις πρώτες σειρές μπροστά από το stage του Release Athens. Σίγουρα όχι το ιδανικό μέρος, και κυρίως ώρα, για να αφεθείς εξ’ολοκλήρου στους σκοτεινούς αναλογικούς ήχους των In Trance 95, αλλά αυτό δεν εμπόδισε τους πιστούς φίλους της μπάντας αλλά και της underground, dark, electronic σκηνής της Αθήνας, οι οποίοι αψηφώντας τον καυτό ήλιο, φόρεσαν τα darkest outfits και make-up, αλλά και τη καλύτερη των διαθέσεων, και άφησαν τα beats να καθοδηγούν το σώμα και το μυαλό.
Ο Άλεξ Μαχαίρας, ιδρυτικό μέλος των In Trance 95 και ο άνθρωπος πίσω από τα φωνήτικά, πλαισιώθηκε στη σκηνή από τον Στάθη Λεοντιάδη (Doric, Data Fragments) και μαζί γέμισαν τον αέρα της Πλατείας με σκοτεινά, συνθετικά κύματα. Με ένα setlist το οποίο περιείχε κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές στην ιστορία της μπάντας, το δίδυμο έδινε την εντύπωση ότι παίζουν για χρόνια μαζί και η χημεία ήταν δεδομένη. Ο Άλεξ Μαχαίρας παραμένει μια από τις πλεόν χαρακτηριστικές φιγούρες και φωνές της dark ηλεκτρονικής μουσικής σκηνής της χώρας μας, με την απόδοση του να μην αφήνει περιθώρια για δεύτερες σκέψεις και απλά να απολαμβάνεις το μουσικό ταξίδι προς την έκσταση. Ο Στάθης Λεοντιάδης άξιος συγκυβερνήτης στην υπερηχητική αυτή διαδρομή. Αφετηρία σ’ αυτό το ταξίδι το σκοτεινό “Shapes In A New Geometry”, με σταθμούς τα industrial beats του 21st C.E.T, τα εκπληκτκά “Brazilia”, “Desire To Desire” και στο τέρμα το δυναμικό “The Move”. Πολύ καλό start για μια μέρα αφιερωμένη στις πιο σκοτεινές πλευρές του alternative ήχου. Σίγουρα θα ήθελα να τους απολαύσω σε ένα show με καλύτερες συνθήκες (ώρα, καιρός) και σε ένα full set.
Ladytron
Οι Βρετανοί Ladytron αποτελούν μια από τις περιπτώσεις όπου ακούγωντας τα σκοτεινα ρυθμικα electro beats θέλεις απλά να παρασυρθείς στις συνθετικές τους μελωδίες και στα σαγηνευτικά φωνητικά των Helen Marnie και Mira Aroyo. Κουβαλώντας, πλέον, πάνω από 20 χρόνια πορείας και εμπειρίας, οι Ladytron μπορεί να μην είναι η φρέσκια μπάντα που ήταν στα early 00’s, αλλά έχουν όλα τα στοιχεία και τα συστατικά για να σε ξεσηκώσουν και να συνέλθεις από τα χτυπήματα των ηλιαχτίδων του ελληνικού καλοκαιριού. Με πλούσια δισκογραφία και με το τελευταίο album, “Time’s Arrow” να κυκλοφορεί στην αυγή του 2023 οι ηλεκτρονικοί Ladytron, παρουσιάζουν ένα γεμάτο setlist, ανάλογο και της σειράς τους στο line-up, και την ώρα που είχαν στη διάθεση τους.
Και ενώ η ζέστη στη Πλατεία επέμενε, μετά τα πρώτα beats των “City Of Angels”, “Deadzone” o κόσμος άρχισε να πυκνώνει μπροστά στη σκηνή του Release Festival. Η μελωδικοί, ηλεκτρονικοί ήχοι έδεσαν απόλυτα με τη δύση του ηλίου και το σαγηνευτικό electro των Ladytron ξεσήκωνε έυκολα τον κόσμο σε χορό. Ίσως κάποια προβλήματα στον ήχο των Βρετανών θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί ή να διορθωθούν καθώς το bass και τα beats των δυνατων electro tracks έφερναν μια δυσφορία στο κόσμο που ηταν από τη μέση και μπροστά.
Παρόλα αυτά οι Helen συνέχιζε αμέριμνη να απλώνει μια αύρα ξωτικού με την αιθέρια παρούσιά της και τα φωνητικά της. Από την άλλη, η Mira Amoyo ήταν εκεί για να θυμίζει έναν από τους λόγους για τους οποίους οι Ladytron είναι τόσο αγαπητοί στο κοινό των dark genres. Χαρακτηριστικό δείγμα το “Discotraxx” και η σκοτεινή ερμηνεία της. Με τον κόσμο πραγματικά να ξεσηκώνεται στο άκουσμα του “Seventeen”, ακολουθεί το “Ace Of Hz”, το οποίο, παρεμπιπτόντως έχει διασκευάσει ο DJ Tiesto και, επίσης, το βρίσκεις και στο OST του “Fifa 11”. Το κλείσιμο είναι ιδανικό με το super hit, “Destroy Everything You Touch”, με το κόσμο να λικνίζεται στους ρυθμούς του, να ανοίγει σε όλους η όρεξη και να περιμένουν, μάταια όμως, ακόμα περισσότερο show από τους Βρετανούς. Το “Destroy Everything You Touch” με βρίσκει κάπου στη μέση της διαδρομής για το Ξέφωτο.
Οι Βρετανοί έχουν την εμπειρία πλέον να οδηγούν το κόσμο σε αιθέρια λικνίσματα και σε πραγματικά έντονους χορούς με το δυναμικό electro, synth pop και τα beats τους.
Viagra Boys & Interpol.
Σε αυτό το περίεργο σχήμα που επέλεξε για αυτές τις ημέρες η διοργάνωση του Release Festival, τη συνεργασία, δηλαδή, με το SNF Nostos, και τη χρήση του δεύτερου stage, στο Ξεφωτο του SNF, ήταν πολύ δύσκολο να καταφέρει κάποιος να δει, ολοκληρωμένα, όλες τις μπάντες της 3ης festival day αυτής της σύμπραξης. Στη δική μου περίπτωση, το μεγαλύτερο μέρος αυτών που ήθελα να δω, αλλά δεν ήταν εφικτό λόγω του overlap, ήταν οι εκπληκτικοί post-punk rockers από τη Σουηδία, Viagra Boys, και η απίθανοι post-punkers από την Αμερική, Interpol.
Έτσι μπορείς να πεις ότι απλά πήραμε μια μικρή γεύση και από τις δύο μπάντες με τους Σουηδούς να κλέβουν τη παράσταση. Τα 4 τραγούδια του set των Viagra Boys τα οποία πρόλαβα να δω έκαναν ξεκάθαρο το γεγονός ότι σε αυτό το show θα απολάυσεις μια punk rock παράσταση από μια μπάντα που γράφει μουσική την οποία θέλει μόνο να τη μοιράζεται με τον κόσμο. Ακρως επικοινωνιακοί, οι Viagra Boys σε βάζουν αμέσως στο κόσμο τους και στη punk και dirty rock κουλτούρα τους. Δυναμισμός από τη πρώτη νότα, και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά όταν το ξεκίνημα έχει το άκρως groove-ατο “Ain’t No Thief”, τα “Slow Learner” και “Punk Rock Loser” και rock ιστορίες για μπύρες και Σουηδικά έθιμα δια στόματος Sebastian Murphy. Μετά τις πρώτες νότες του “Baby Criminal” παίρνουμε το μακρύ δρόμο της επιστροφής για τη Πλατεία και τους Ladytron.
Όπως με τους Viagra Boys, έτσι και με τους Interpol, πήραμε μια ιδέα από το show τους αφού η απόφαση είχε ληφθεί από νωρίς. Θα δούμε τους Echo & The Bunnymen από την αρχή. Αφήνωντας λοιπόν τους Ladytron να κλείνουν το set τους, τρέχουμε προς το Ξέφωτο όπου φτάνουμε με την εμφάνιση των Interpol στη σκηνή και τις πρώτες νότες του μελωδικού “Toni” από το τελευταίο album, “The Other Side Of Make-Believe”, να ομορφαίνει την, ήδη, μαγική βραδιά. Δε χρειάζεται να πούμε πολλά για τη μπάντα από τη Νέα Υόρκη, αφού έχουν αφήσει τη μουσική να μιλήσει γι αυτούς και κυρίως με τα πρώτα βήματα της πορείας τους, με συνθέσεις που τους έκαναν μπροστάρηδες του post-punk revival, στις αρχές των 00’s.
Πρώτη, όμως, αίσθηση είναι ότι ο Paul Banks έχει μπει στο ρόλο του αρκετά απόμακρος, με τους Daniel Kessler και Sam Fogarino να ακολουθούν το tempo που δίνει ο frontman. Συνέχεια με ένα από τα καλύτερα tracks των ΝεοΥορκέζων, το “Obstacle 1” και τον κόσμο να δίνει το πρώτο στίγμα, ότι ήρθε για να χαθεί μέσα στις post-punk διαδρομές των Interpol. Συνέχεια με το “If You Really Love Nothing”, ενώ μετά τις πρώτες νότες του “Narc” βάλαμε τις μηχανές μπροστά για την επιστροφή στη Πλατεία. Ίσως να ακούσεις τελείως διαφορετικές απόψεις για το show των Interpol αφού, σίγουρα, οι ορκισμένοι οπαδοί των Αμερικανών απόλαυσαν σχεδόν 90 λεπτά ονειρεμένου set με το απαραίτητο attitude για μια μπάντα στο ύφος των Interpol. Από την άλλη όσοι περίμεναν με τις μηχανές στο ρελαντί από το show των Viagra Boys για να ξαναγκαζώσουν με τους Νεο Υορκέους, μάλλον έφυγαν με τις μηχανές σβηστές.
Γράφει ο Γιώργος Μακρής
Echo & The Bunnymen
Τι μπορεί να πει κάποιος για την ιστορία ενός από τα μεγαλύτερα σχήματα της post punk σκηνής, ένα συγκρότημα που μετρά τόσες δεκαετίες μουσικής και έχει κατορθώσει να επιβιώσει μέσα στον χρόνο. Αυτοί δεν είναι άλλοι από τους μοναδικούς Echo & The Bunnymen, οπού μας επισκέφτηκαν στην Ελλάδα στα πλαίσια του Release Athens μετα από καιρό θυμίζοντας μας τον λόγο που τους λατρεύουμε τόσα χρόνια.
Σίγουρα τα χρόνια έχουν περάσει αλλά η μαγευτική φωνή και η εκκεντρική προσωπικότητα του Ian McCulloch είναι εδώ μαζί με τον ταλαντούχο μουσικό συνοδοιπόρο Will Sergeant, ώστε να μας χαρίσουν μοναδικές και αλησμόνητες στιγμές από αυτές που εκείνοι ξέρουν μόνο.
Το περιβάλλον ιδανικό με το ελληνικό καλοκαιρινό βραδάκι να συμπληρώνει απόλυτα το οπτικό φόντο τους σε μια νύχτα που έμελλε να είναι μοναδική. Οι ίδιοι σε εκπληκτική φόρμα και με σύμμαχο τον καλό ήχο και την ωραία διάθεση μας έκαναν μια μικρή βόλτα στην μεγάλη τους δισκογραφική πορεία με ένα setlist βγαλμένο από τις καλύτερες στιγμές τους.
Η ιδιαίτερη φωνή του Ian McCulloch έδωσε ρεσιτάλ απλότητας και ερμηνείας με κορυφαίες ερμηνείες στα “Flowers”, “All My Colours (Zimbo)”, “Over the Wall”, “Bedbugs and Ballyhoo “, ενώ ο απολυτός χαμός έγινε με τα “The Killing Moon” και “Lips Like Sugar” με τον κόσμο να συμμετέχει, να χορεύει και να τραγουδά σε κλίμα απόλυτης ευφορίας, με στιγμές που μπορούν να χαρακτηριστούν ως μοναδικές. Ένα «πάντρεμα μουσικών γενεών» από τους Echo & The Bunnymen, οι οποίοι έδωσαν μια εξαιρετική παράσταση υπό το φως του φεγγαριού και του μπλε φόντου στα video wall της σκηνής συνοδεύοντας τις μεγάλες μουσικές επιτυχίες τους. Μόνο σεβασμό και χαμόγελα για αυτούς τους σπουδαίους καλλιτέχνες που μας συντροφεύουν χρόνια τώρα.
Echo & the Bunnymen setlist:
Going Up
All that jazz / Show of Strength
Rescue
Flowers
Bring On the Dancing Horses
All My Colours (Zimbo)
Seven Seas
Nothing Lasts Forever / Walk on the Wild Side
Over the Wall
Bedbugs and Ballyhoo
Never Stop
The Killing Moon
Lips Like Sugar
The Cutter
Siouxsie
Ήταν ακριβώς 23:15 και είχε φτάσει η στιγμή να απολαύσουμε μια από τις καλύτερες συναυλιακές εμφανίσεις του φετινού καλοκαιριού και ένα από τα μεγαλύτερα απωθημένα του ελληνικού κοινού. Η Siouxsie Sioux μετα από χρόνια μας τιμάει και εμφανίζεται στην σκηνή του Release Athens, κουβαλώντας τον αέρα της μεγάλης ντίβας, μια εξαιρετική perfomer που παρά τα χρόνια της αρνείται πεισματικά να παραδώσει τα σκήπτρα.
Σίγουρα η φωνή και η ηλικία μπορεί να την προδίδει σε αρκετά σημεία (ο χρόνος είναι αμείλικτος κριτής), αλλά ακόμη και σήμερα με τον εμπειρία της μπορεί και σαγηνεύει τα πλήθη με μια απλή κίνηση της.
Αεικίνητη σαν ξωτικό κατόρθωσε να ξεσηκώσει το κοινό σε μια μοναδική βραδιά. Πλαισιωμένη από ένα σύνολο έμπειρων μουσικών και με ένα ομολογουμένως πάρα πολύ καλό ήχο, η Siouxsie μας έκανε μια μικρή περιήγηση μέσα στην ιστορία του σκοτεινού ήχου ερμηνεύοντας επιτυχίες από όλη σχεδόν την καριέρα της, σε μια οπτικοακουστική εμφάνιση που μπορεί να χαρακτηριστεί ως one in a lifetime.
Το ετερόκλητο κοινό που απαρτίζονταν σχεδόν από όλες τις ηλικιακές ομάδες (με έμφαση στις λίγο μεγαλύτερες) απολαύσαν μια βραδιά που θα την θυμούνται για πάντα στην ζωή τους. Το μόνο που μπορώ να πω ότι ήταν ένα χάρμα οφθαλμών να ακούς και να απολαμβάνεις την μοναδική ιέρεια του σκοτεινού ήχου, η οποία ερμήνευσε μια πλειάδα κλασικών τραγουδιών. Τι να προτοθυμιθώ, το εισαγωγικό “Night Shift”, το “Arabian Knights” την φοβερή διασκευή στους The Beatles και το “Dear Prudence” (το κομμάτι σχεδόν της ανήκει) και ο κόσμος να παραληρεί και να απολαμβάνει κάθε στιγμή μαζί της με το εκπληκτικό “Cities in Dust” να αντηχεί στον αέρα της Πλατείας Νερού.
Ως μοναδικές στιγμές μπορώ να χαρακτηρίσω την αλληλεπίδραση του κοινού με την Siouxsie, σε κέφια να απολαμβάνει την καθολική υπεροχή και το χειροκρότημα του κόσμου. Ενώ η τριπλέτα “Christine”, “Happy House” και το πιο δυναμικό στα όρια του metal “Into a Swan” να δίνουν τον επίλογο σε αυτή τη βραδιά.
Ωστόσο όμως το τέλος θα καθυστερούσε για λίγο ακόμη αφού η Siouxsie μετα από λίγες απαραίτητες ανάσες επιστρέφει για να αποτελειώσει το έργο της και εμάς ερμηνεύοντας τις κλασικές επιτυχίες της “Israel και “The Passenger” του Iggy Pop βάζοντας «φωτιά» στο Release Athens από τον χορό και το τραγούδι. Ενώ η ερμηνεύτρια καλείται για μια ακόμη τελευταία φορά στην σκηνή για να μας «ισοπεδώσει» με το “Spellbound” το οποίο τραγούδησε για πρώτη φορά επι ελληνικού εδάφους.
Σίγουρα μια βραδιά που κινήθηκε σε ανέλπιστα υψηλά επίπεδα, αφιερωμένη σε μια καλλιτέχνιδα με ξεχωριστό και ιδιαίτερο χαρακτήρα που αποτελεί την ζωντανή ιστορία του σκοτεινού εναλλακτικού ήχου και θα μνημονεύεται σαφέστατα για την εμβληματική παρουσία της στο Release Athens.
Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι στο τέλος αυτής της απολαυστικής βραδιάς βρεθήκαμε κατάκοποι, καταϊδρωμένοι μα σαφέστατα πιο γεμάτοι από εικόνες και συναισθήματα, που θα μας συνοδεύουν μια ζωή αφού όλα τα σχήματα έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να μας ψυχαγωγήσουν. Μια νύχτα που θα μείνει παρακαταθήκη στο μέλλον ως μοναδική και αλησμόνητη.
Siouxsie setlist:
Night Shift (Siouxsie and the Banshees song)
Arabian Knights (Siouxsie and the Banshees song)
Here Comes That Day
Kiss Them for Me (Siouxsie and the Banshees song)
Dear Prudence (The Beatles cover)
Face to Face (Siouxsie and the Banshees song)
Loveless
Land’s End (Siouxsie and the Banshees song)
Cities in Dust (Siouxsie and the Banshees song)
But Not Them (The Creatures song)
Sin in My Heart (Siouxsie and the Banshees song)
Christine (Siouxsie and the Banshees song)
Happy House (Siouxsie and the Banshees song)
Into a Swan
Encore:
Israel (Siouxsie and the Banshees song)
The Passenger (Iggy Pop cover)
Encore 2:
Spellbound (Siouxsie and the Banshees song)
Φωτογραφίες: Αχιλλέας Χαρίτος
