Τελευταία ημέρα του Release Athens Festival για το 2025, όπως και τελευταία φορά, που η Πλατεία Νερού θα “φιλοξενήσει” την συγκεκριμένη διοργάνωση. Μια τέλεια ευκαιρία για όλους τους “πιστούς” του σκληρού ήχου, να “αποχαιρετήσουν” τόσο την τρέχουσα καλοκαιρινή συναυλιακή σεζόν, όσο και το μέρος που έζησαν κάποιες από τις πιο σπουδαίες μουσικές “στιγμές”. Το πακέτο, εξαιρετικά δελεαστικό, περιλάμβανε 3 εξέχουσες προοδευτικές “δυνάμεις”, με τους Dream Theater να αποτελούν τους αδιαπραγμάτευτους headliners, και τους Mastodon και Haken, να συμπληρώνουν ένα ιδανικό progressive “όργιο”. Πως μπορείς να λείπεις, από ένα τέτοιο “κλείσιμο”; Ρητορικό ερώτημα, καθώς η παρουσία του κόσμου από νωρίς, παρά τον καύσωνα, έδωσε μια αποστομωτική απάντηση.
Χωρίς να συναντήσω ιδιαίτερα προβλήματα απο την κίνηση, αλλά με την ζέστη να είναι αφόρητη σε στιγμές, έφτασα στην Πλατεία Νερού, την ώρα που άνοιγαν οι πόρτες. Μια γρήγορη βόλτα από το merch, σε σχεδόν αποπνικτική ατμόσφαιρα, και βουρ για όπου υπήρχε σκιά, περιμένοντας τους Haken, μια μπάντα που κατόρθωσε να “αναρριχηθεί” στο progressive “στερέωμα” πολύ γρήγορα και να αποτελεί την ευχάριστη “έκπληξη” στον “προοδευτικό” ήχο, “κερδίζοντας” επάξια τόσο την περίοπτη θέση της στην prog rock/metal κοινότητα, όσο και το απαιτητικό, η αλήθεια είναι, κοινό του είδους. “Παρθενική” εμφάνιση για τους Βρετανούς στην χώρα μας, με το “άγνωστο” να ιντριγκάρει ακόμη περισσότερο τον κόσμο, που αψήφησε τις δύσκολες καιρικές συνθήκες και στήθηκε μπροστά από το κάγκελο, για να απολαύσει την νέα “υπερδύναμη” του progressive rock/metal. Χωρίς καθυστέρηση, οι Haken ανέβηκαν στην σκηνή του Release, εν μέσω επιδοκιμασιών, έτοιμοι και αποφασισμένοι να αποδείξουν, ότι όσα λέγονται για αυτούς, είναι πέρα για πέρα αληθινά. Ο ήχος ήταν εξαιρετικός, ιδανικός για τους Βρετανούς να “ξεδιπλώσουν” το “προοδευτικό” μουσικό “όραμά” τους και να αναδείξουν τις “ταχυδακτυλουργικές” ικανότητές τους, στις ζωντανές τους εμφανίσεις. Το κοινό κατάφερε να γεμίσει την αρένα, τουλάχιστον μέχρι τον πύργο των τεχνικών, δείχνοντας ιδιαίτερα ευδιάθετο και με τρομερή ενέργεια να συμμετέχει στο show, περνώντας μια απαραίτητη “ώθηση” στην μπάντα, που αν μη τι άλλο, έμοιαζε σαν να παίζει στο δικό της “γήπεδο”, σαν να βρίσκεται στο “σπίτι” της.
Οι Haken ήταν άριστα προβαρισμένοι και με φοβερή progressive “ακρίβεια”, αρκετά “ενεργοί” στην σκηνική τους παρουσία και με την “φλόγα” να αποδείξουν πράγματα στα μάτια, ενώ από τις πρώτες κιόλας νότες, έδειξαν να έχουν μια τρομερή “αλληλεπίδραση” με το πλήθος, που η αλήθεια είναι, ότι έμοιαζε να γνωρίζει ακόμη και τους στίχους από τα κομμάτια του group, με τα sing along να διαδέχονται το ένα το άλλο. Παρ’ όλη την ζέστη, οι Βρετανοί παρέμειναν ευδιάθετοι και έκπληκτοι από την παρουσία του κόσμου, καθ’ όλη την διάρκεια του show, παραδίδοντας “μαθήματα” ουσιαστικού και συνάμα εξαιρετικού progressive rock/metal, προσφέροντας λίγες “ανάσες” δροσιάς, σε μία ιδιαίτερα “καυτή” μέρα. Και το σημαντικότερο, δεν ξέχασαν (και πώς μπορούσαν, άλλωστε) να αναφερθούν και στον αιφνίδιο χαμό του “Αρχιτέκτονα” του heavy metal, Ozzy Osbourne, αφιερώνοντάς του το “The Architect”, ενώ έπαιξαν και το κύριο riff του “Iron Man”, στο κλείσιμο του “Cockroach King”. Να σας πω την αλήθεια, θα ήθελα να ακούσω λίγο περισσότερο Haken, αλλά από την άλλη, η μεγάλη διάρκεια των τραγουδιών, μας “χάρισε” μόλις 5 συνθέσεις, ικανές όμως να μας αποδείξουν την prog αξία των Βρετανών και να κερδίσουν το ελληνικό κοινό, με την στιβαρή εμφάνισή τους. Η επιλογή των “Prosthetic”, “Invasion”, “1985”, “Cockroach King” και “The Architect”, ήταν η ιδανική για να αναδείξει το progressive μεγαλείο των Haken, που σίγουρα θα θέλαμε να τους δούμε headliners, σε ένα δικό τους, στο άμεσο μέλλον, show. Αν και πρώτη φορά στην πατρίδα μας, οι Βρετανοί ήταν απολαυστικοί, “κερδίζοντας” τους οπαδούς με τις ικανότητές τους και το “συμπαγές” prog rock/metal “όραμά” τους, αφήνοντας ανοικτό “ραντεβού”, για μία σύντομη επάνοδό τους, στην χώρα μας. Ιδανικό άνοιγμα, για μια ιδιαίτερα “τεχνική” μέρα. Εννοείται τους θέλουμε ξανά, αυτή την φορά ως headliners.
Haken Setlist:
Prosthetic
Invasion
1985
Cockroach King
The Architect
Εννοείται ότι και οι ιθύνοντες του Release, απέτισαν με την σειρά τους φόρο τιμής στον τεράστιο Ozzy, με την εικόνα του “καρφωμένη” στα matrix και τα μεγάφωνα να παίζουν τις επιτυχίες του, σε κάθε διάλειμμα, δείχνοντας τον σεβασμό τους, στον “Πατέρα” του σκληρού ήχου. Επόμενοι στην σειρά, οι Mastodon. Πάνε αρκετά χρόνια, από την τελευταία τους επίσκεψη στην χώρα μας και το κοινό έμοιαζε να αδημονεί, για αυτήν την εμφάνιση. Βλέπετε, οι Αμερικανοί είναι ιδιαίτερα αγαπητοί στην Ελλάδα, ενώ και οι ίδιοι δεν κρύβουν την αγάπη τους, για τους Έλληνες οπαδούς. Η αλήθεια είναι, ότι τα μαντάτα από τις τελευταίες τους εμφανίσεις, δεν ήταν και τόσο ενθαρρυντικά, με την αγωνία του τι θα αντικρίσω, να με έχει ζώσει για τα καλά. Ακριβώς στην ώρα τους, οι Mastodon πάτησαν το “σανίδι” του Release, εν μέσω θερμών επιδοκιμασιών, με παρατεταμένο χειροκρότημα και το “Mastodon, Mastodon”, να κυριαρχεί στον αττικό ουρανό. Απο τις πρώτες νότες, οι Αμερικανοί κατόρθωσαν να “λήξουν” τον “συναγερμό” περί μέτριας απόδοσης, με τον συμπαγή, πρωτόλειο prog sludge ήχο τους και την αστείρευτη ενέργεια τους, να “δικάζει” τους όποιους αμφισβητίες. Οι Troy Sanders και Brann Dailor εμφανίστηκαν με μπλουζάκι Ozzy, ενώ οι Nick Johnston και Joao Nogueira, έκαναν την παρθενική τους εμφάνιση στην χώρα μας. Εντάξει, ίσως η φυγή του Brett Hinds να ήταν ένα μεγάλο “χτύπημα”, καθώς τον είχα ταυτίσει με τους Mastodon, όμως την Τετάρτη το βράδυ, σίγουρα δεν “έλειψε” και τόσο.
Ο κόσμος πολύ περισσότερος πλέον, ενώ ο ήχος συνέχισε να είναι εξαιρετικός, με την ζέστη να μην “υποχωρεί”, κάνοντας τις συνθήκες τόσο για την μπάντα, όσο και για τους παρευρισκόμενους, πολύ δύσκολες. Νομίζω άκουσα τον Sanders να λέει, ότι η Αθήνα είναι η πρώτη “στάση” της περιοδείας τους για το 2025, αφήνοντας να εννοηθεί ότι είναι αποφασισμένοι για ένα “κολάσμενο” show. Και νομίζω ότι τα λόγια του, δεν απείχαν και πολύ από την πραγματικότητα. Δεν ξέρω πώς βγήκαν οι φήμες περί μέτριων εμφανίσεων, όμως η μουσική των Mastodon είναι αυτή, η απόδοσή τους είναι σταθερή, χωρίς μεγάλα σκαμπανεβάσματα (τουλάχιστον εδώ, στην Ελλάδα) και δεν νομίζω ότι πρόκειται να “αλλάξουν” συναυλιακές “συνήθειες”, για να ευχαριστήσουν μία μερίδα οπαδών, που αν μη τι άλλο, πάντα θα βρούνε κάτι να “παραπονεθούν”. Οι Αμερικανοι είναι μια “πολεμική μηχανή” στον χώρο τους, ενώ δεν σταματούν να το αποδεικνύουν, κάθε φορά που ανεβαίνουν στην σκηνή. Δεν γνωρίζω αν ήταν ένα τσακ πιο κάτω σε απόδοση, από την προηγούμενη εμφάνισή τους στην πατρίδα μας, όμως εγώ είδα μια μπάντα γεμάτη ενέργεια, με μια αυθεντική heavy metal “φλόγα”, να “ξεχειλίζει” από όρεξη, να “σκορπίσει” τα πάντα στο διάβα της. Θα μου πεις, ίσως είναι σε καλό “φεγγάρι”, ίσως επειδή είναι το πρώτο show, αλλά και πάλι, σύμπτωση που επαναλαμβάνεται (ξαναλέω, τουλάχιστον στα μέρη μας), παύει να είναι σύμπτωση.
Ξεκίνημα με το “Tread Lightly” και για περίπου μία ώρα και κάτι ψιλά, οι Mastodon επιβεβαίωσαν την αδιαπραγμάτευτη παντοδυναμία τους, στον progressive/sludge χώρο. Μας ξεσήκωσαν, μας έκαναν να τραγουδήσουμε με την ψυχή μας, μας έκαναν να “χτυπηθούμε”, μας έκαναν να διασκεδάσουμε και να θυμηθούμε πώς γίνεται, μας έδειξαν τι πραγματικά σημαίνει το heavy metal, για τους οπαδούς του. Μπορεί η δυναμική των υπολοίπων, να “εξαφάνιζε” τις ικανότητες του Nogueira, όμως και ο ίδιος, ήταν “μέλος” και “υπεύθυνος”, αυτής της “αρμάδας” και των μουσικών “στιγμών” που μας χάρισαν. Τα “Motherload”, “Pushing The Tides”, “Black Tongue”, “Megalodon”, “Steambreather”, “Blood And Thunder” και φυσικά η διασκευή τους στο “Supernaut” των Black Sabbath, ως φόρος τιμής στον Ozzy, απέδειξαν περίτρανα γιατί οι Αμερικανοί είναι και θα είναι, πέρα από τεράστια μπάντα των καιρών μας, αγαπητοί στο ελληνικό κοινό, ενώ και οι παρευρισκόμενοι, απέδειξαν για ακόμη μία φορά, την λατρεία τους για το σχήμα. Και όχι, οι Mastodon δεν είπαν ποτέ, ότι θα παίζουν για δέκα, ούτε υποσχέθηκαν ότι θα “αγγίζουν” το τέλειο, αλλά αυτή η σταθερότητα στην απόδοσή τους, τους έχει χαρίσει την θέση που κατέχουν, στο ευρύ progressive “στερέωμα”. Και όσο συνεχίζουν να τα “σπάνε” στο “σανίδι”, τόσο πιο “άνετοι” θα νοιώθουν στον “θρόνο” τους και τόσο πιο πολύ θα “κεντρίζουν” τους αμφισβητίες. Και αν κάποιους τους “ενοχλούν” αυτά που γράφω, ξυδάκι, κάνει καλό. Οι Αμερικανοί μας αποχαιρέτησαν εν μέσω χειροκροτημάτων και ρυθμικών ιαχών “Mastodon, Mastodon”, υποσχόμενοι ότι θα επιστρέψουν πολύ σύντομα, επιστρέφοντας παράλληλα και την αγάπη τους, για τους Έλληνες οπαδούς. Οι Mastodon ήταν εκπληκτικοί, φοβεροί, έβαλαν “φωτιά” στην Πλατεία Νερού και προετοίμασαν ιδανικά το πλήθος, για την συγκλονιστική, η αλήθεια είναι, συνέχεια, με τους θρύλους του προοδευτικού ήχου, Dream Theater. Ελάτε, μην αργείτε, ανακοινώστε πότε επιστρέφουν οι Mastodon, για να κάνουμε τα κουμάντα μας.
Mastodon Setlist:
Tread Lightly
The Motherload
Pushing The Tides
Crystal Skull
Black Tongue
Megalodon
More Than I Could Chew
Spectrelight
Mother Puncher
Steambreather
Blood And Thunder
Supernaut (Black Sabbath cover, in memory of Ozzy Osbourne)
Έχοντας αρκετή ώρα στην διάθεσή μου, να δροσιστώ και να ανοίξω “πηγαδάκια” με φίλους, η προσμονή για τους headliners της βραδιάς, όλο και μεγάλωνε, όλο και “ζητούσε” να ικανοποιηθεί πρόωρα. Με τις απαραίτητες αλλαγές στην σκηνή, να έχουν πραγματοποιηθεί, και με το ρολόι να δείχνει 21:20 ακριβώς, υπο τους ήχους του “Prelude” του Bernard Herrmann και ενός ορχηστρικού medley, όπου “παρέλασαν” από τα matrix, όλα τα album των τρισμέγιστων Dream Theater, μέχρι και το “Parasomnia”, οι ηγέτες του progressive metal, έκαναν την εμφάνισή τους στην σκηνή του Release. Σοκ και δέος, να βλέπεις μαζεμένες, όλες αυτές τις μεγάλες μορφές του προοδευτικού ήχου. Μιλάμε για τεράστιας αξίας μουσικούς, εμβληματικές φιγούρες του σκληρού ήχου, γενικότερα. Ποιόν να πιάσεις και ποιον να αφήσεις; John Petrucci, John Myung, Mike Portnoy, ως ιδρυτές αυτού του μεγάλου σχήματος, και Jordan Rudess, James LaBrie, ως τα ιδανικά “συμπληρώματα”, μιας ανυπέρβλητης μπάντας. Πέντε άψογοι τεχνικά καλλιτέχνες, πέντε “δάσκαλοι” του progressive metal, πέντε “θεοί” του προοδευτικού χώρου. Από τις πρώτες κιόλας νότες του “Night Terror”, ήξερες ότι η βραδιά θα ήταν τέλεια. Ένας ήχος κρυστάλλινος, πεντακάθαρος, αναδείκνυε τις βιρτουόζικες τεχνικές των Petrucci, Myung, Portnoy και Rudess, ενώ η φωνή του LaBrie, έδειχνε να βρίσκεται σε εξαιρετική κατάσταση. Ένα εκστασιασμένο κοινό, που έμοιαζε να μην πιστεύει, ότι απέναντί του έχει τους πρωτοπόρους του progressive metal, “χτυπημένο” ακόμη από το δέος. Ίσως εκείνες οι μικρές στιγμές, που ο LaBrie έδειξε “ευάλωτος” φωνητικά, επανέφερε το “μαγεμένο” πλήθος στην πραγματικότητα, ενώ όταν αποκαταστάθηκε αυτή η μικρή “ανωμαλία”, τότε όλα ξαναπήραν τον “δρόμο” τους. Ναι, ο LaBrie δεν είναι και στα καλύτερά του φωνητικά, όμως αποδεικνύει την “θνητή” του φύση, την ανθρώπινη ύπαρξή του, “έρχεται” σε εμάς, ζει ανάμεσά μας και όχι ως “θεός”. Δεν γίνεται να το ξεχνάμε, δεν του αξίζει, για όλα όσα μας έχει χαρίσει.
Πόσο τρομακτικά υπέροχο είναι, να βλέπεις μπροστά σου να “ξετυλίγεται” η “ιστορία” του progressive metal; Η συνέχεια, εκκωφαντική, με το “Act I: Scene Two: II. Strange Deja Vu”, από το αριστουργηματικό “Metropolis Part II: Scenes From A Memory”. Έκλεισα τα μάτια και μεταφέρθηκα πίσω, εκείνη την στιγμή που αυτή η progressive “τελειότητα”, έπεσε στα χέρια μου. Πραγματική “μαγεία”. Μία συγκλονιστική στιγμή, που η φοβερή μελωδική φωνή του LaBrie, μας “βύθισε” ακόμη περισσότερο, στις αναμνήσεις μας. Νομίζω οι περισσότεροι, κάπου εκεί “γύρισαν”, με μια αφοπλιστική συγκίνηση, να αιωρείται στον αέρα της Πλατείας Νερού. Η αρμονία μεταξύ των πλήκτρων, των riff και των solo και του rythm section, ήταν σεμιναριακή, με τους Αμερικανούς να αποδεικνύουν περίτρανα, ότι δεν ήρθαν για “διακοπές”, αλλά για να παραδώσουν “μαθήματα” άψογου progressive metal. “Act I: Scene Three: I. Through My Words” και νομίζω “λύγισε” και ο πιο απαισιόδοξος οπαδός. Η εξαιρετική ερμηνεία του LaBrie και η τρομερή απόδοση των υπολοίπων, μας “ξενάγησε” μοναδικά, στο ίσως κορυφαίο concept album, του σκληρού ήχου. Ένα πλήθος αποσβολωμένο, έμοιαζε να κοιτά “βουβό”, ανίκανο να αντιδράσει, στην progressive “μαγεία” που “ξετυλίγονταν” μπροστά του. Με το “Metropolis Part II: Scenes From A Memory” να έχει μπει για τα καλά στην βραδιά, το “Act I: Scene Three: II. Fatal Tragedy” έδειχνε η ιδανική συνέχεια, παρατείνοντας αυτό το νοσταλγικό “ταξίδι”, στις ένδοξες παρελθοντικές μνήμες. Το Release πάντα “έκρυβε” εκρηκτικά φινάλε, όμως αυτό ήταν κάτι το μοναδικό. Δεν είχε “δύναμη”, ενέργεια, ένταση, αλλά κάτι το “μαγικό”, με το “ξύπνημα” των αναμνήσεων, να δημιουργεί μία εξίσου συγκλονιστική και συγκινητική ατμόσφαιρα, προσφέροντας σπουδαίες μουσικές στιγμές. Και η αλήθεια είναι, ότι η εμφάνιση των Dream Theater μέχρι εκείνη την ώρα, όντως δημιουργούσε αξέχαστες στιγμές, επιβεβαιώνοντας απόλυτα το μοτό του φεστιβάλ. Τι άλλο, θα μπορούσαμε να ζητήσουμε ως “αυλαία”, ίσως του καλύτερου εγχώριου φεστιβάλ, από μια τέτοια βραδιά; Νομίζω ότι τα λόγια περιττεύουν, μπροστά σε αυτό που ζήσαμε την Τετάρτη το βράδυ. Και δεν ξέρω, πόσες και ποιες μπάντες, μπορούν να μας χαρίσουν, τέτοιες στιγμές “μαγείας”.
Αφήνοντας πίσω μας το “Metropolis Part II: Scenes From A Memory”, οι Dream Theater συνέχισαν με το “Panic Attack”. Ο James LaBrie δεν σταμάτησε να πηγαινοέρχεται στην σκηνή, ενώ οι Petrucci, Myung και Portnoy μας “πυροβολούσαν” χωρίς έλεος και ο Rudess επιδείκυε τις synth “αρετές” του. Μοναδική στιγμή, η εκτέλεση της demo εκδοχής από το μακρινό 1996, του “Hollow Years”, με την μπάντα να αναδεικνύει τις εξαιρετικές τεχνικές “αρετές” της, στο έπακρο. Ρε , εσείς, τι ζούμε; Απο ποιόν πλανήτη, ήρθαν αυτοί; Είναι σίγουρα, άνθρωποι ή μας τρολάρουν όλα αυτά τα χρόνια; Η progressive ακρίβεια και η τελειότητα, στο μεγαλείο τους. “The Enemy Inside” και το “όνειρο” συνεχίζεται, με το πλήθος να ζητωκραυγάζει και να αναζητά περισσότερες τέτοιες ανεπανάληπτες prog στιγμές. Οι Αμερικανοί απέδειξαν περίτρανα, πώς μπορείς να κρατήσεις το κοινό εκστασιασμένο, “θαμπώμενο”, προσφέροντάς του αυθεντικές μεταλλικές στιγμές. “Midnight Messiah” και μια Πλατεία Νερού να παραληρεί, φωνάζοντας ρυθμικά το όνομα των progressive “μάγιστρων”. Οι Dream Theater έδειξαν να βρίσκονται σε τρομερή κατάσταση, με τους Petrucci, Myung, Portnoy και Rudess, να παραδίδουν σεμινάρια τεχνικής, καθ’ όλη την διάρκεια του show. Σειρά για το “The Dark Eternal Night”, με το σχήμα να μην κάνει “εκπτώσεις” στην τεχνική και την ποιότητα του και τον κόσμο να μην μπορεί και να μην θέλει να “δραπετεύσει”, από την progressive “διάσταση” των Αμερικανών. Μία από τις πιο συγκλονιστικές στιγμές της βραδιάς, ήταν η εκτέλεση του “Peruvian Skies”, με τους Dream Theater να κατορθώνουν να “χωρέσουν”, μέρηαπο τα “Wish You Were Here”, “Wherever I May Roam” και “Black Sabbath”, με το τελευταίο να αποτελεί φόρο τιμής στον Ozzy. Μία απίστευτη ερμηνεία, μία ανεπανάληπτη απόδοση, που θα χρειαστεί καιρός, να “ξεκολλήσει” από το μυαλό μας (και αν το καταφέρει). Μία εκτέλεση, που δεν χωρά σε περιγραφές, γιατί θα χάσει την “μαγεία” της στιγμής. Οι Αμερικανοί έμοιαζαν ασταμάτητοι, όντας στο peak της βραδιάς.
Τα “As I Am” και “Take The Time”, απλά απέδειξαν περίτρανα ότι οι Dream Theater δεν “παίζουν”, ούτε “παίζονται”. Είναι μια κατηγορία, μόνοι τους. Δεν έχουν αντίπαλο, στο progressive metal. Είναι οι πραγματικοί “βασιλιάδες” του. Οι Αμερικανοί μας αποχαιρέτησαν, ενώ οι οπαδοί δεν σταμάτησαν να τους επευφημούν και να ζητούν από το σχήμα, να ξανανέβει στην σκηνή, για ακόμη ένα κομμάτι. Πίστεψε κανείς, ότι θα αποχωρούσαν χωρίς encore; Δεν νομίζω! Και τι encore! Πρώτα με μια αφιέρωση στον πρόσφατα εκλιπόντα “Πρίγκηπα του Σκότους” Ozzy, με το “Act II: Scene Eight: The Spirit Carries On” να “σκορπά” συγκίνηση στον αττικό ουρανό και έπειτα με το φοβερό “Pull Me Under”, σε ένα ιδανικό κλείσιμο, μιας φορτισμένης, μοναδικής βραδιάς. Οι Dream Theater αποχώρησαν, υπο τους ήχους του “Singin’ In The Rain” των Arthur Freed και Nacio Herb Brown, με το πλήθος να παραληρεί και να αποδίδει τα του Καίσαρα, στο Καίσαρι. Οι Αμερικανοί ήταν συγκλονιστικοί, με μια σεμιναριακή απόδοση, σκορπώντας ενθουσιασμό στους οπαδούς, απομακρύνοντας τα “σύννεφα” περί μέτριων εμφανίσεων. Οκ, υπήρξαν στιγμές που ο LaBrie έδειχνε να μην μπορεί, όμως οι καλές του στιγμές ήταν περισσότερες, ενώ η ποιότητα των Petrucci, Myung, Portnoy και Rudess, μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω. Οι ηγέτες του progressive metal, είναι εδώ! Όσοι βρεθήκαμε στην Πλατεία Νερού την Τετάρτη, το νιώσαμε στο “πετσί” μας και το απολαύσαμε. Για τους υπόλοιπους, ας έρχονταν. Το σερί δυνατών τελευταίων βραδιών του Release, συνεχίστηκε κα φέτος, ανανεώνοντας το ραντεβού, σε άλλο μέρος, για του χρόνου.
Dream Theater Setlist:
Prelude (Bernard Herrmann)
Orchestral Overture (all Dream Theater albums)
Night Terror
Act I: Scene Two: II. Strange Deja Vu
Act I: Scene Three: I. Through My Words
Act I: Scene Three: II. Fatal Tragedy
Panic Attack
Hollow Years (’96 demo version)
The Enemy Inside
Midnight Messiah
The Dark Eternal Night
Peruvian Skies (“Wish You Were Here”, “Wherever I May Roam”, “Black Sabbath” excerpts)
As I Am
Take The Time
Encore:
Act II: Scene Eight: The Spirit Carries On (dedicated to Ozzy)
Pull Me Under
Singin’ In The Rain (Arthur Freed and Nacio Herb Brown)
Σε όλη την διαδρομή προς το σπίτι, δεν μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου, όλα όσα έζησα, όπως και οι περίπου 8000 που βρέθηκαν στην Πλατεία Νερού, αυτήν την βραδιά Τετάρτης. Την φοβερή πρώτη εμφάνιση των Haken στην χώρα μας, τους εξαιρετικούς Mastodon και πολύ περισσότερο, την progressive “μαγεία” και μοναδικότητα των Dream Theater. Μία πραγματικά συγκλονιστική βραδιά, με τους Αμερικανούς θρύλους του προοδευτικού ήχου, να επιβεβαιώνουν την “βασιλεία” τους και να παραδίδουν μαθήματα progressive metal, σεμιναριακού επιπέδου. Οι Dream Theater απέδειξαν την “θεϊκή” υπόστασή τους, μέσα από την “θνητή” φύση τους, ικανοποιώντας όλους εκείνους που τους εμπιστεύτηκαν. Όσοι δεν ήρθατε, για οποιονδήποτε λόγο, πολύ απλά χάσατε μάγκες! Ελπίζω, να μην το μετανιώσετε…
