Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας
Φαίνεται ξεκάθαρα πλέον, ότι οι ιθύνοντες του Release Athens Festival λειτουργούν μεθοδικά τα τελευταία χρόνια, με σκοπό ώστε η τελευταία χρονικά ημέρα του φεστιβάλ, να είναι και αυτή με την μεγαλύτερη ένταση, η πιο extreme αν θέλετε, για να μείνει για καιρό “χαραγμένη” στο μυαλό των οπαδών. Έτσι και φέτος, το “κλείσιμο” του Release, περιελάμβανε ένα άκρως δελεαστικό extreme metal “πακέτο”, με τρεις μπάντες έτοιμες να “κατεδαφίσουν” για ακόμη ένα καλοκαίρι, την Πλατεία Νερού. Οι Ολλανδοί death/thrashers Pestilence, οι αγαπημένοι thrashers Testament και η black metal “υπερδύναμη” που ακούει στο όνομα Behemoth, υπόσχονταν μια βραδιά “θριάμβου” του extreme ήχου, με μπόλικο “ξύλο” στην αρένα. Για να δούμε…
Καθώς βρέθηκα από νωρίς στο “Κλεινόν Άστυ” για καφέ με φιλαράκια, είχα αρκετό χρόνο ώστε να φτάσω εγκαίρως στην Πλατεία Νερού και να παρακολουθήσω το show από την αρχή. Έτσι και έγινε λοιπόν, με τις απαραίτητες “ματιές” και αγορές στο merch και βουρ για το “κάγκελο”. Άλλωστε, ήταν από αυτές τις μέρες, που δεν έδειχνε ότι θα έχει πολύ κόσμο, μόνο όσους “αρέσκονται” στα “επικίνδυνα σπορ”. Χωρίς καθυστέρηση, οι Pestilence “όρμησαν” στην σκηνή, δείχνοντας από νωρίς τις “άγριες” διαθέσεις τους. Χωρίς “γελάκια”, “άνοιωθοι” και ανέκφραστοι, οι Ολλανδοί ήταν αποφασισμένοι να “σκορπίσουν” το death/thrash “χάος” τους, στην ελληνική πρωτεύουσα. Μπορούσες να το διακρίνεις στο “οργισμένο βλέμμα” τους, ότι δεν είχαν “προσγειωθεί” για “τουρισμό”, αλλά περισσότερο για ένα death/thrash “μακελειό”.
Ο ήχος ήταν εξαιρετικός και ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει την Πλατεία Νερού από νωρίς, καλός “οιωνός” για την εξέλιξη της βραδιάς. “Μπαρουτοκαπνισμένοι” στις ζωντανές εμφανίσεις, “δεμένοι” όσο δεν πάει, άριστα προβαρισμένοι και με τον Patrick Mameli, το μόνο αυθεντικό μέλος από το 1986, να δίνει το “σύνθημα”, οι Pestilence “εξαπέλυσαν” το “φονικό” death/thrash τους, στο πλήθος που είχε μαζευτεί από νωρίς στην Πλατεία Νερού. Οι Ολλανδοί έμοιαζαν με “οδοστρωτήρα”, δεν έριξαν σε καμία στιγμή τις “ταχύτητες”, “πυροβολούσαν” χωρίς σταματημό, ενώ και το setlist ήταν ιδανικό για μία τέτοια extreme βραδιά, με πολλές από τις επιτυχίες της μπάντας να ακούγονται.
Μπορεί να μην είχαν την απίστευτη σκηνική παρουσία, όμως είχαν σίγουρα την “φλόγα” στο βλέμμα τους, την αστείρευτη ενέργεια να “αναβλύζει” από τις “φιγούρες” τους. Και ενώ η εμφάνιση των Pestilence κατάφερε να “κερδίσει”, να “μαγνητίσει” ουσιαστικά τα βλέμματα, πρόλαβα να εντοπίσω και τα πρώτα μικρά moshpit, το πρώτο “αίμα”, από πλευράς κάποιων “θαρραλέων” και “ορεξάτων” οπαδών. Άλλωστε, τι θα ήταν μια death/thrash εμφάνιση, χωρίς λίγο “ξύλο”; “Ήθη και έθιμα”, που καλώς διατηρούνται, καθώς αποτελούν το “αλατοπίπερο” τέτοιων εξαιρετικών εμφανίσεων.
Στο ρεζουμέ: οι Pestilence μάλλον “κλώτσησαν” λίγους κ@λους, “έσπειραν”, απέδειξαν την επιβλητική δυναμική του old school death/thrash metal και απλά στο τέλος “κατέκτησαν” την Πλατεία Νερού, που η αλήθεια είναι το “πάλεψε”, μπροστά σε ένα τέτοιο death/thrash “θηρίο”. Μπα! Οι Ολλανδοί μας πήραν και τα “σώβρακα” παιδιά, μας “έλιωσαν” στο death/thrash “καμίνι” τους, ενώ αντίθετα περιμέναμε εις μάτην, να τους “ψήσει” ο Αθηναϊκός καλοκαιρινός ήλιος. Ισοπεδωτική εμφάνιση, μπροστά σε ένα εκστασιασμένο κοινό, που δεν ήξερε τι το “χτύπησε”. Όσον αφορά τον γράφοντα, οι Pestilence μάλλον κέρδισαν έναν νέο οπαδό, αν και δεν είμαι λάτρης του ιδιώματος.
Pestilence setlist:
Morbvs Propagationem
Dehydrated
Ressurection Macabre
Devouring Frenzy
The Secrecies Of Horror
Prophetic Revelations (With Free Us From Temptation Intro)
Twisted Truth (With Bitterness Intro)
Out Of The Body
Γράφει ο Σταύρος Βλάχος
Οι Testament αποτέλεσαν το σημαίνον κίνητρο παρακολούθησης της ημέρας αυλαίας του φετινού Release όταν ανακοινώθηκε το line-up και ενώ οι οιωνοί και το προσωπικό ένστικτο έμοιαζαν αλάθητα μέχρι και το βράδυ εμφάνισής τους, ως προς την τελική επιτευχθείσα, θριαμβευτική έκβαση των εκάστοτε αποδόσεων, όσων groups και καλλιτεχνών κατάφερα φέτος να παρακολουθήσω. Οι Pestilence είχαν ήδη αποτελέσει μία εξαιρετικά δυνατή εμφάνιση και άκρως ευχάριστη έκπληξη, ως προς την ενέργεια, την απόδοση και την επαφή τους, αλλά και το αντίκτυπο της αύρας τους προς το κοινό του Release.
Το λευκό banner είχε στηθεί και όντας μπροστά αριστερά στα κάγκελα, ετοιμαζόμουν για την πρώτη μου «συναυλιακή συνάντηση» με μία σπουδαία μπάντα. Έχοντας το προνόμιο της πρώτης οπτικής επαφής μαζί τους με το που εμφανίστηκαν πίσω από την «κρυψώνα» τους αυτή και αντικρίζοντας την όψη της «Ινδιάνικης» φιγούρας του «τεράστιου», εμβληματικού και θρυλικού Chuck Billy, θα μπορούσε κάποιος να ψυχανεμιστεί ότι όλα θα κυλούσαν ονειρικά τις επόμενες στιγμές.
Με «χαραγμένο» στο πρόσωπο ήδη ένα φοβερό χαμόγελο προσμονής και υψηλής αδρεναλίνης, φαινόταν να μην μπορεί να περιμένει να αποχωριστεί από το banner, το μόνο που τον χώριζε από ακόμα μία μεγαλειώδη παράσταση στην 40 περίπου ετών καριέρα του, γεμάτη από τέτοιες, καθώς και από αναγνώριση της σπουδαίας προσφοράς του ίδιου αλλά και των Testament.
Η προσμονή της «εορταστικής» απόδοσης των δύο πρώτων, μα και εμβληματικών albums, “The Legacy” (1987) και “The New Order” (1988), είχε ήδη ζεστάνει το κοινό, μην γνωρίζοντας πλήρως όμως ενδεχομένως και παρά την καλή θέληση και διάθεση, του τί ακριβώς θα βίωνε. Δεν έμεναν όμως πολλά λεπτά ακόμα για να το συνειδητοποιήσει και ο τελευταίος παρευρισκόμενος στην Πλατεία Νερού, περί τίνος θα επρόκειτο…… Η παρέα του Chuck, μπήκε, «πάτησε το γκάζι» και δεν σταμάτησε πριν …. την αναμνηστική φωτογραφία.
Δεν θα έπρεπε, βέβαια, και αυτό να αποτελέσει έκπληξη, όταν μιλάμε για έναν από τους καλύτερους «γητευτές» της εξάχορδης, που ακούει στο όνομα Alex Skolnick, τον σπουδαίο αξιακά μα και ιστορικά, Steve Di Giorgio, πίσω από το μπάσο, αλλά και τον Eric Peterson στη ρυθμική, συνοδοιπόρο του Chuck, στον μύθο που έχει δημιουργήσει αυτή η μπάντα, που θαρρώ της άξιζε ακόμα μεγαλύτερη «πίτα» στο παγκόσμιο στερέωμα και φυσικά όχι μόνο του ιδιώματός της. Να μην αμελήσω να αναφέρω και την εντυπωσιακή παρουσία του, Ελληνικών «ριζών», Chris Dovas, ο οποίος μετά το σόλο στα drums, ενέτεινε τη σύνδεσή τους με το κοινό, σε ιδιαίτερα καλά Ελληνικά.
Από την πρόσκληση του Chuck, λίγα λεπτά μετά την πρώτη εμφάνισή τους στη σκηνή σε παλαιούς και νέους, για κοινή βίωση μιας μνημειώδους περίστασης, μέχρι και το τέλος, δε μπορούσες να μην θαυμάζεις τον Skolnick, κάθε φορά ανεβασμένο σε ένα μικρό “pontium”, με τα δάχτυλά του να «κάνουν μαγικά» πάνω στην ταστιέρα ή τον αειθαλή frontman να τον διαδέχεται και να «εκτοξεύει» ενέργεια και «ηλεκτρική ρίγη» προς τους πολυάριθμους, αποσβολωμένους «θαμώνες». Όπως δε μπορούσε το βλέμμα να μην εγκλωβιστεί στον «πολύ», επιβλητικό Di Giorgio, εξέχοντα και άκρως διακριθέντα στο ρυθμικό μέρος τους.
Ο κόσμος ήταν τόσος πολύς μπροστά μου, που δε μπορούσα να διακρίνω τα mosh pits που ενδεχομένως είχαν σχηματιστεί, αλλά μία σημαία της Παλαιστίνης, κινούμενη παραδόξως γρήγορα και κυκλικά, μου έλυσε γρήγορα την απορία. Το σύντομο αλλά εξέχουσας «βαρύτητας» setlist «κύλησε νεράκι» χωρίς ίχνος….. «χαλάρωσης», μέχρι το «αποχαιρετιστήριο» “Into the Pit”, με την παράκληση για σχηματισμό του μεγαλύτερου που είχε δει ποτέ, χωρίς φυσικά να του «χαλιέται» χατίρι. Ο Chuck ολοκλήρωσε κάπως έτσι, με την παρέα του, μία ονειρική εμφάνιση, με τελευταίες εικόνες μας από αυτή, την σύσταση των μελών, του ιδίου και των …… «κοιλιακών» του.
Μετά και τους Megadeth και τα όσα απίστευτα μας κάναμε να ζήσουμε και αυτοί, συμπλήρωσαν την ιδανική και εξαιρετική παρουσία του thrash ιδιώματος, σε μια νύχτα που, φρονώ, τους άνηκε ολοκληρωτικά.
Testament setlist:
Eerie Inhabitants
The New Order
Trial by Fire
The Haunting
The Preacher
Do or Die
Drum Solo
Disciples of the Watch
Alone in the Dark
Over the Wall
Into the Pit
Γράφει ο Άγγελος Χόντζιας
Και ενώ οι Testament απέδειξαν πόσο “καλοκουρδισμένη” thrash “μηχανή” είναι και αφού πήραμε κάποιες “ανάσες” δροσιάς, η στιγμή των Πολωνών black/death metallers Behemoth είχε φτάσει. Είναι αυτή η «εμπορική» κατεύθυνση που έχει πλέον ο «κολασμένος» ήχος τους, είναι και αυτή η μορφή ο Nergal που έχει «αυξήσει» τις «μετοχές» της μπάντας, οπότε δεν γίνεται να «προσπεράσεις» να τους δεις ζωντανά, όταν εμφανιστεί η ευκαιρία. Όσοι πιστοί, είχαν παραμείνει και περίμεναν εναγωνίως την εμφάνιση των Πολωνών «ηγετών» του black/death metal. Το έβλεπες στην «ματιά» τους, το πρόδιδαν οι κινήσεις τους.
Ακριβώς στην ώρα τους, οι Behemoth με μπροστάρη τον Nergal, εφορμούν στην σκηνή, υπό τους ήχους του εισαγωγικού “Post-God Nirvana”. Οι «πύλες» της «κολάσεως», είχαν μόλις «ανοίξει». Αυτοί οι «σκοτεινοί», μυστικιστικοί ήχοι, που μόνο οι Πολωνοί «δαμαστές» μπορούν να «κουλαντρίσουν» με τέτοιο επιβλητικό τρόπο και να τους εξαπολύουν σαν «ξόρκια», στο «μαγεμένο» κοινό, άρχισαν να εκτελούν το αβυσσαλέο «έργο» τους. Με το “Once Upon A Pale Horse”, σείστηκε ολάκερη η Πλατεία Νερού, έβλεπες πολλές δεκάδες χιλιάδες μάτια να «λαμπυρίζουν» μέσα στην νύχτα, ακολουθώντας το black/death «μονοπάτι», που τους έδειχνε ο Nergal και η παρέα του.
Δεν γινόταν να «χαθούν», ο «ηγέτης» είχε προνοήσει να «σπείρει» την «μαγιά» του, από τις προηγούμενες εμφανίσεις των Πολωνών στην χώρα μας. «Άγριος», «δύστροπος», γεμάτος «υγρασία», αυτός ο black/death «δρόμος» των Behemoth, που όμως αν κατορθώσεις να πας με τα «νερά» του, να τον κατανοήσεις, είναι βέβαιο ότι θα σε γοητεύσει η «μαγεία» του, το «φως» του. Με το μυστήριο και την «μαυρίλα» να «πλανιέται», ήρθε η στιγμή του “Ora Pro Nobis Lucifer” να ακουστεί. Κάτι όμως, δεν μου «κόλλαγε», κάτι έμοιαζε να «φρενάρει» τον ήχο, να τον κάνει πιο «τραχύ». Κάποιες φορές «καθάριζε», άλλες φαινόταν πιο «σκοτεινός» και «ακατέργαστος». Σίγουρα δεν πτόησε κανέναν όμως, αφού πλέον άπαντες είχαν «μυηθεί» στην black/death «ιεροτελεστία» των Behemoth.
Με τη βραδιά να «κυλάει» ιδανικά και τους παρευρισκόμενους να έχουν περιέλθει στην απαραίτητη «νιρβάνα», το “Conquer All” με την γνωστή ιαχή «This Is Sparta» να το «προλογεί», δημιούργησε «κύμα» ενθουσιασμού στο πλήθος, που σαν να «ξύπνησε» από την «νάρκη». Άριστος performer και εξαιρετικός ομιλητής ο Nergal, έπαιρνε κάθε τόσο την ευκαιρία και «έπαιζε» με τους θεατές. “Ov Fire And The Void” για την συνέχεια, με τους εκστασιασμένους οπαδούς να αρχίζουν να παίρνουν μέρος, στην black/death «τελετή» που είχαν στήσει οι Πολωνοί.
Ο ήχος συνέχιζε τα «παιχνιδίσματά» του, όμως ήταν φανερό ότι η σαρωτική εμφάνιση των Behemoth είχε επισκιάσει τα πάντα. “Cursed Angel Of Doom” και πρώτη φορά ένοιωθες την πραγματική «δύναμη» του ήχου της μπάντας. Πραγματικά, δεν είχα ξαναδεί το ελληνικό κοινό τόσο «αγκιστρωμένο», όσο αυτό το βράδυ. Ήταν λες και το είχες «δέσει» χειροπόδαρα και το είχες «πετάξει» σε κάποιο υπόγειο «μπουντρούμι». Μόνο κάποιες λίγες «εξάρσεις» θύμιζαν κάτι από την «αίγλη» του, όμως ο Nergal και η παρέα του είχαν καταφέρει να το «δαμάσουν».
“Christians To The Lions” και ο ήχος «έσπειρε»! Οι κάτοικοι πέριξ του Φαλήρου, θα πρέπει να «λαχτάρισαν» με την κραυγή του Nergal και τις ιαχές του κόσμου. Οι Πολωνοί βρίσκονταν σε εξαιρετική κατάσταση, σε μεγάλη βραδιά, γεμάτοι ενέργεια και αυτοπεποίθηση. Από την άλλη, οι παρευρισκόμενοι έδειχναν να απολαμβάνουν κάθε στιγμή, κάθε τραγούδι, κάθε νότα. Οι Behemoth θύμιζαν θεριστική «μηχανή», που «περπατούσε» σε ένα καλοστημένο «χωράφι», «αλωνίζοντας» τους «κόπους» της τεράστιας καριέρας τους.
Και κάπου εκεί, ο Nergal αναφερόμενος στους παλιούς και νέους «θεούς» της χώρας μας, απένειμε τα εύσημα στους «ήρωες» της ελληνικής black metal σκηνής, καθώς όπως είπε και ο ίδιος, αν δεν υπήρχαν οι Rotting Christ, οι Necromantia, ο Γιώργος Κόλλιας των Nile και τα υπόλοιπα «ιερά τέρατα», οι Behemoth δεν θα ήταν αυτό το βράδυ εδώ. Και αφού «τελείωσε», πάρε και ένα “Demigod” στα μούτρα, για να έχεις. Τί είπες; Σου έμεινε ακόμη το σαγόνι; Για να σε δω…
Καθώς το σκοτάδι είχε «σκεπάσει» πλέον τον Αθηναϊκό ουρανό, ένα ακόμη «κολασμένο σκότος» έμοιαζε να «πνίγει» την Πλατεία Νερού. Αυτό το black/death «δίχτυ» των Πολωνών, είχε καταφέρει να «παγιδεύσει» τους θεατές στην «μαυρίλα» και την «καταχνιά» του ήχου τους. Τα “The Deathless Sun”, “Blow Your Trumpets Gabriel” και “Bartzabel”, ήταν εκείνα τα ηχηρά «χαστούκια», που έπιασαν εξαπίνης το κοινό και εκείνο κατάφερε να συνέλθει και να αντιδράσει «θριαμβευτικά» στο απαράμιλλο παίξιμο της μπάντας. Τρομερή απόδοση, με μια «ανάσα» και βγάζοντας απίστευτη ένταση.
Ο Nergal «σάρωσε» ερμηνευτικά, ενώ και το υπόλοιπο group ήταν καθηλωτικό. Ο ηγέτης των Behemoth συνέχιζε να μιλά με τους οπαδούς και με «έξυπνες» ατάκες να προλογίζει τα κομμάτια, δημιουργώντας εκείνη την απαραίτητη «οικειότητα» μεταξύ μπάντας και κόσμου, δείχνοντας και το πιο «ανθρώπινο» πρόσωπο του. “No Sympathy For Fools” για την συνέχεια, με το πλήθος να μην πιστεύει τι ζει αυτήν την βραδιά. Και κάπου εκεί, το “Chant For Eschaton 2000” παίρνει σειρά και μία «ελαφριά» απογοήτευση εμφανίζεται στα πρόσωπα των θεατών, γνωρίζοντας ότι το τέλος του show είναι πλέον κοντά.
Μπορώ να πω με σιγουριά, ότι έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως θα ήθελε κάποια τραγούδια ακόμη, αλλά προφανώς και η εμφάνιση των Πολωνών ήταν ούτως ή άλλως εκπληκτική. Έϊ, πού πάτε; Φεύγετε χωρίς encore; Όχι βέβαια! Και τί encore! Μπορείτε να φανταστείτε, έτσι; “O Father O Satan O Sun!”, τί άλλο! Πανζουρλισμός, απλά. Ένα επικό κλείσιμο, μίας καθηλωτικής βραδιάς. Ε, να, για αυτό γουστάρουμε τέτοια live. Για αυτές τις χαρούμενες, γεμάτες ικανοποίηση «φατσούλες», στο τέλος. Οι Behemoth πολύ απλά, απέδειξαν γιατί βρίσκονται στην κορυφή της black/death σκηνής και ακόμη ανεβαίνουν. Επιβλητικοί, καθηλωτικοί, «σκοτεινοί» όσο δεν πάει, με έναν φοβερό μυστικιστικό ήχο, που δεν «πιάνεται». Δεν χάνονται, παιδιά. Επιβάλλεται να τους δείτε ζωντανά, για να κατανοήσετε το «μέγεθός» τους.
Behemoth setlist:
Post-God Nirvana
Once Upon A Pale Horse
Ora Pro Nobis Lucifer
Conquer All
Ov Fire And The Void
Cursed Angel Of Doom
Christians To The Lions
Demigod
The Deathless Sun
Blow Your Trumpets Gabriel
Bartzabel
No Sympathy For Fools
Chant For Eschaton 2000
Encore:
O Father O Satan O Sun!
Αποστολή εξετελέσθη, για το Release Athens Festival, με μια βραδιά γεμάτη ενέργεια, ένταση και extreme ήχους, αντάξια των ονομάτων που την «πρέσβευσαν». Σίγουρα από τις συναυλίες που θα μείνουν χαραγμένες στην μνήμη των οπαδών, για πολύ καιρό. Νομίζω ότι το Release Athens Festival, τείνει να κερδίζει τις εντυπώσεις και να «υπερκερνά» τα υπόλοιπα εγχώρια φεστιβάλ, με την διαρκή άνοδό του και τις τρομακτικά απίστευτες μουσικές «εμπειρίες» που μας χαρίζει, τα τελευταία χρόνια. Εις το επόμενο, λοιπόν!!
Φωτογραφίες: Σταύρος Βλάχος
